Η τεχνοκράτισσα

Σκεφτόμουν πως έπρεπε να επιστρέψω δυναμικά το 2015. Είπα "πρέπει να γράψω κάτι καλό!" Έπειτα κοντοστάθηκα για δύο δευτερόλεπτα και λέω "Δε βαριέσαι! Πάλι ό, τι μου κατέβει θα γράψω! Άλλωστε οι αναγνώστες μου είναι πια συνηθισμένοι". Επέστρεψα λοιπόν και είμαι γεγονός. Προτιμώ να απέχω όταν δεν έχω κάτι να πω με όλη μου τη ψυχή, συνεπώς αυτός είναι και ο λόγος που έχω να κάνω ανάρτηση κοντά στον ένα μήνα (Ω Θεέ μου παντοδύναμε! Πρέπει να σας έλειψα πολύ!) Τέρμα οι μετριοφροσύνες!

Είναι γαϊδουρινό που δε θέλω να μιλήσω καθόλου για οτιδήποτε επίκαιρο; Ούτε για τις κάλπες, ούτε για το grexit, ούτε το Ισλάμ, ούτε για το σαντρέ σκανδιναβικό του Ξηρού, ούτε για τίποτα που βρωμά και ζέχνει από μίλια μακριά! Κουράστηκα πραγματικά! Όλοι έχουμε γνώμη, αλλά κανείς δεν παίρνει αποφάσεις που πονάνε... Άντε γεια το λοιπόν! Κόντρα στους καιρούς παραθέτω ένα καλοκαιρινό μικροδιήγημα!

"Θα θελα να σε είχα συναντήσει στα Κύθηρα και να ήταν καλοκαίρι. Εκεί που άφησε τα αρώματά της η νεογέννητη Αφροδίτη, εκεί να κάναμε τα πρώτα μας βήματα. Μη με ρωτάς για τη μυθολογία. Ξέρω τα μισά και τα άλλα μισά τα εφευρίσκω μόνη μου τις νύχτες που αισθάνομαι αθάνατη και μ' όλη τη ζωή μπροστά μου. Θα κρατούσα μια μικρή συλλογή από βότσαλα αλμυρά και πολύχρωμα. Θα με κοιτούσες όπως κοιτούν οι τουρίστες τη ξένη γη, θα σε κοίταζα σα να σε ήξερα χρόνια. Θα σου χάριζα το πιο παράξενο απ' όλα τα πετράδια μου και θα χανόμουν στη μεσημεριανή ραστώνη του Αυγούστου, αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν όντως υπήρξα ή όχι. Αν παρατηρούσες λίγο την πέτρα, ίσως με μάθαινες. Ίσως να μάντευες που έπρεπε να έρθεις να με βρεις... Τι κι αν δε μεσολάβησε τελικά η θάλασσα και το καλοκαίρι; Θα γίνω εγώ θάλασσα για σένα αν το θες, μετρώντας πάνω σου κάθε κύμα, κάθε ανάσα, κάθε ηλιοβασίλεμα. Μη βιαστείς να βουτήξεις... Σκέψου πρώτα πόσο ακριβά σου κοστίζει μια άγνωστη, βαθιά κι απρόβλεπτη θάλασσα μέσα σου... Θα θελα τόσο να σε είχα συναντήσει στα Κύθηρα"