Η τεχνοκράτισσα

Τη Μεγάλη Βδομάδα, που λες, με πιάνει κάτι περίεργο, κάτι σαν παραλήρημα να το πω, κάτι σαν ντελίριο να το πω, κάτι σαν "σκέφτομαι_χίλια_πράγματα_το_λεπτό_και_τελικά_δεν_ξέρω_τι σκέφτομαι" να το πω, τέλος πάντων κάτι τέτοιο... Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως!

ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, λοιπόν με πιάνει ΑΥΤΟ!

Το ανθρώπινο είδος με εκνευρίζει πιο πολύ από ποτέ γιατί:

1. Όλοι είναι έξω. Μπαμπάδες, μαμάδες, γιαγιάδες, γυμνασιόπαιδα, σκυλιά, γατιά, νονές βαφτιστήρια... Το να διασχίσεις αναίμακτα κάποιο, κεντρικό πεζόδρομο για να πας στη δουλειά σου μοιάζει με άπιαστο όνειρο. 

2. Όλοι κάτι ψωνίζουν! Ρε φίλε, συγγνώμη τώρα, αλλά πες μου ειλικρινά! Τι είναι αυτό το τόσο σημαντικό που πρέπει να αγοράσεις τρεις μέρες πριν το Πάσχα και δεν πρόφτασες να το αγοράσεις πιο πριν; Και γιατί τόσος πανικός και ταραχή που λέει και το άσμα; Μην ανησυχείς, φιγουρίνι θα είσαι στην Ανάσταση... 

3. Όλοι θυμούνται να πιουν καφέ με συγγενείς και φίλους. Ωραία, αυτό το δέχομαι! Με γεια σου με χαρά σου. Αλλά ρε συ το δόλιο το μωρό σου (ή το κατοικίδιο σου) τι αμαρτίες πληρώνει για να ακούει τις φωνές από εκατό άτομα γύρω γύρω, να ανασαίνει τους καπνούς και τα μικρόβιά σας και να ανέχεται τα χάδια του καθενός που νομίζει ότι τα παιδιά και τα ζώα είναι παιχνίδια για να περάσουμε την ώρα μας; Ε, ΑΜΑΝ! (που λέει και μια ψυχή εκεί έξω!)

Το χωριό μου είναι το ιδανικότερο μέρος, που θα μπορούσα να ζω γιατί:

1. Τα πάντα γύρω μοσχοβολούν και είναι χρωματιστά. 

2. Ο κάμπος είναι πράσινος και πιο ζωντανός από ποτέ σε μια ορμήτική φάση γέννησης και αναγέννησης.

3. Έρχονται οι παλιοί, σκορπισμένοι στους 5 ανέμους γνώριμοι και οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν (εντός και εκτός εκκλησίας, να τα λέμε κι αυτά!)

Αισθάνομαι μια μελαγχολία και μια χαρά ταυτόχρονα!

Ίσως να είναι το θείο δράμα,

ίσως να είναι η νοσταλγία των παλιών εποχών τότε που το Πάσχα σηματοδοτούσε τις πρώτες μας απογευματινές εξόδους για παιχνίδι, 

ίσως να είναι αυτός ο αφόρητος έρωτας που δεν έχω ιδέα από που προέρχεται και ποιο είναι το υποκείμενό του, 

ίσως πάλι να είναι και το ζεστό οικογενειακό κλίμα που με κυκλώνει, πλημμυρίζοντας με με ευτυχία και δάκρυα.... 

Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί ίσως και τίποτα, όμως το συναίσθημα προκύπτει πάντα το ίδιο. Αυτούσιο!

Η κλασσική μουσική ΤΑ ΣΠΑΕΙ!

Δε ξέρω για σας αλλά εγώ τη Μεγάλη Βδομάδα το ρίχνω στην κλασσική μουσική. Δεν αφήνω κονσέρτο για κονσέρτο ήσυχο. Με συνεπαίρνει ρε παιδί μου αυτός ο ήχος, Με συγκινεί. Με συγκλονίζει. Κάτι συμβαίνει γύρω μου και ύστερα με διακατέχει μία δίψα ανείπωτη για τη ζωή, μια γαλήνη και μια ανάταση καθολική.... (Για τη Μεγάλη Βδομάδα μιλάμε πάντα! Γιατί τις άλλες εποχές ακούω μέχρι και Βέρ(ν)τη!)

Τέλος, ναι, τη Μεγάλη Βδομάδα νιώθω να βρίσκομαι πιο κοντά στο θεό...

Δεν μπορώ να το εξηγήσω γιατί δεν έχω καταλήξει αν πρόσκειμαι ή αν θέλω να πρόσκειμαι σε κάποιο συγκεκριμένο δόγμα, εν τούτοις αυτές τις ημέρες βλέποντας τον Χριστό εκεί πάνω στο σταυρό (και τον Ιησού απο τη Ναζαρέτ στον Αντένα), συγκινούμαι βαθιά κι ελπίζω ξαφνικά σε μιαν ανάσταση, που θα φέρει χαρά. 

Σας αφήνω με μια τεράστια προσμονή, όχι για τα κρέατα και τα κλαρίνα, αλλά για εκείνη τη μαγική στιγμή των ύμνων του επιταφίου, που ανέκαθεν έκανε το μέσα μου να σκιρτάει, να εξατμίζεται και να λυγίζει... 

Καλή Ανάσταση παιδάκια....! Αγαπήστε πολύ και φάτε λίγο! Φιλιά!