Απόψε δε θέλω να μιλήσω για πράγματα που ακούγονται, που κάνουν θόρυβο, που ενοχλούν. Ούτε για πράγματα που φαίνονται, ούτε για πράγματα που κρίνονται με γυμνό μάτι. Απόψε θέλω να αφιερωθώ ολόκληρη στη μαγεία της σιωπής, να βουτήξω μέσα της και, για πρώτη μου ίσως φορά, να την κατανοήσω. Ζήτησα τη γνώμη διάφορων ανθρώπων. Τι είναι για σένα η σιωπή; Την ακούς ή την παραβλέπεις; Πιστεύεις πως υπάρχει στ' αλήθεια ή μήπως την έχουμε εφεύρει για να εξηγούμε τ' ανεξήγητα; Από τον καθένα άκουσα κάτι διαφορετικό. Ίσως και να άκουσα την ίδια τη σιωπή να ταξιδεύει ανάμεσα στα καλώδια και στα ρεύματα του αέρα. Τα σαφή συμπεράσματα δεν επιτρέπονται εδώ. Μόνο τα αιωρούμενα, τα ανείπωτα, τα ολοκληρωτικά. 

Στη σιωπή, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, όλα είναι πιο διάφανα, πιο αδιάβλητα, πιο στεγανά. Δε μπάζει ψέμα η σιωπή, ούτε κρύο, ούτε ερωτηματικά. Αποτυπώνει με σαφήνεια αυτό που θέλει κι ύστερα σ' αφήνει να διαπραγματευτείς με τον μέσα σου εαυτό . Μη βιαστείς να μιλήσεις, να δικαιολογηθείς. Σώπασε και δες τη μόνη σου αλήθεια να αναδύεται. Μπορεί να μην σου αρέσει, μπορεί να μην την αποδέχεσαι, μπορεί να μην την επιδίωξες ποτέ, μα δεν έχει σημασία. Στέκεται εμπρός σου και ζητά το αυτονόητο: "Όπως κι αν είμαι, αγάπησέ με! Αγάπησέ με κι ας πέφτω σε λάθη συχνά, κι ας σε κάνω να κλαις, κι ας κάνω του κεφαλιού μου. Είμαστε ένα, είμαι εσύ και είσαι εγώ. Μισώντας με, σε μισείς. Δε το καταλαβαίνεις; Αγάπησε με για να βρίσκω λόγο για το κάτι καλύτερο"

Δε θα θελα να φλυαρήσω. Θα ήταν οξύμωρο άλλωστε να απευθύνομαι στη σιωπή, φλυαρώντας. Μια συμβουλή κρατώ μονάχα για όλους μας κι ας πέσει κάτω: Ας δώσουμε χρόνο και χώρο στη σιωπή μας, αλλά και στη σιωπή των άλλων γιατί ειλικρινέστερη έκφανση της ανθρώπινης φύσης δεν υπάρχει. Με το λόγο συνεννοούμαστε. Με τη σιωπή όμως βουτάμε ο ένας στη ψυχή του άλλου κι αυτό είναι σημαντικότερο. Άλλωστε τα δυνατότερα συναισθήματα βροντοφωνάζουν στη σιγαλιά του απόβραδου κι οι λέξεις περισσεύουν! 

Ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν τ' αγαπώ ή αν τα μισώ τελικά τα απογεύματα αυτά. Η σιωπή τους άλλοτε μοιάζει με ευτυχία και άλλοτε με απόλυτη μοναξιά. Τίποτα το ενδιάμεσο, τίποτα το ακαθόριστο. Όλα προσωποποιημένα. Η θύμηση, το όνειρο, το κενό. Μια τράπουλα στη σειρά που δεν θες να ανακατέψεις. Γιατί να την ανακατέψεις κυριακάτικα; Για να μετρήσεις απ' την αρχή λάθη και απουσίες; Άστο καλύτερα. Λίγη μνήμη, ένα βιβλίο κι ένας ζεστός καφές (εντάξει αγαπημένοι μου καπνιστές, και ένα τσιγάρο) συνήθως αρκούν. Αρκούν για να σε κάνουν να γεννηθείς από το μηδέν ή να θάψεις πάλι τ' ανομολόγητά σου (Κανονικά έπρεπε να πω "τ ανείπωτα" σου αλλά φοβάμαι ότι θα μου σηκωθείτε για ζεϊμπέκικο). 

Σαν χθες το θυμάμαι. Δύο διπλοί ελληνικοί και κάτι μπισκοτάκια στη μέση. Βόλτα στο συντριβάνι της παλιάς γειτονιάς κι ονειροπόληση μέχρι που να βραδιάσει. Ποιος χειμώνας να μας πτοήσει; Ποιο φθινόπωρο; Δύο θεότρελες (όχι όμως και αχάριστες σύμφωνα με το γνωστό ρεμπέτικο άσμα) με κότσους στο κεφάλι είναι αδύνατο να τις διαπεράσει το ασήμαντο κρύο (είπε η Λίλια και έβγαλε από τη τσέπη δέκα χαρτομάντηλα). Ποτέ δε μου φαινόταν ίδιο εκείνο το ξεθάρρεμα. Κάθε φορά είχα έναν νέο λόγο να σκέφτομαι, να αναζητώ, να δοκιμάζω τη φαντασία μου. Στο διάλογο φωτιά, ενίοτε και παράπονο. Γέλια ώσπου να ξυπνήσουν όλοι στα πέριξ. Αόρατη μουσική υπόκρουση με ήχους από το παρελθόν. Τραγούδησε μου κάτι να ξορκίσουμε το κακό. Μόνο εσύ έχεις τον τρόπο...

Θόλωσαν πια όλα. Όχι τόσο ώστε να γνέφουν μακρινά, αλλά αρκετά ώστε να φέρνουν δάκρυ. Τι κι αν έχουν αλλάξει τόσα; Η πιο δική μας ζωή είναι εκείνη που ζήσαμε αυθόρμητα. Κρατάω αυτό και αποσύρομαι στα ενδότερα. Ο χρόνος υπάρχει για να μας θυμίζει αυτά που πίσω δε γυρνούν. Ας συνεχίσουμε τον καφέ μας κι ας δυναμώσουμε τη μουσική. Ας πούμε καλησπέρα σ' αυτόν που στέκεται πλάι, όσο ακόμα είναι εδώ. Λίγα χαμόγελα και η αγάπη για πυξίδα. Το ταξίδι συνεχίζεται κι ας ξεθωριάζουν τα χρώματα. Ευκαιρία να σκαρώσουμε καινούρια...

Καλησπέρες απ' άκρη σ' άκρη...! Σ' αυτούς που είναι εδώ και σ' αυτούς που λείπουν! 

Εμένα οι φίλοι μου έχουν όλοι καινούρια κινητά.
Δε πατάνε πια κουμπιά, αγγίζουν και ίπτανται
Χαμπαριάζουν πιο πολλά μα κάπου κάνουν πίσω
φοβούνται μη ρωτήσω "πώς είσαι πώς περνάς;"
Ψέματα θα πουν κι εγώ το ίδιο
είναι μάθημα ετούτο των καιρών
να κάνεις τουμπεκί και να αγοράζεις πρέζα
Τιμή εκποίησης, σου λέει, και η μπύρα κερασμένη
μες τις φωνές συζήτηση κομμένη
μη τα μπερδεύεις, δεν είναι αυτό πολιτισμός

Εμένα οι φίλοι μου ακόμα τραγουδάνε
ο ένας ξέρει λογική κι άλλος πέντε σπίθες
κι ανάμεσα τους μια κραυγή να σέρνεται τις νύχτες
Ανήμερα πουλιά συχάσαν στη δροσιά της λήθης
κι εσύ που όλα σου τα αρνήθεις, λογίζεσαι νεκρός
βάρος της φαμίλιας σου κι απόκοσμος της μόδας
Βρες έναν ίσκιο τώρα, κοιμίσου στη σκιά
αύριο η μέρα δε θα ναι ίδια
Λίγες στιγμές ελευθερίας για τα βλέφαρα
και άλλες λίγες για το νου
Μήπως τελικά οι ανήμποροι σώσουν εκείνους που όλα τα μπορούν

Εμένα οι φίλοι μου περπατούν με τα χέρια
ζωγραφίζουν και χορεύουν σαν παιδιά
είναι τα ίδια αληταριά, που η γενιά τους κλαίει
για κάθε τους ξημέρωμα μια μοίρα πάλι φταίει
άκυρες ψήφοι κι επανάσταση σικέ
ρούχα φιρμάτα κι αναμνήσεις ντεφορμέ
Ό,τι απέμεινε ριμάζει στα βαθιά
γκουρμέ βιτρίνες κι από μέσα τίποτα

Εμένα οι φίλοι μου εν τέλει ξέρουν ν' αγαπούν
πρώτα το εμείς μετά τον εαυτό τους
για το καλό και το κακό τους
έχουν μάθει να λένε "το επέλεξα!"


*Δανείστηκα  ένα κάτι από την Κατερίνα Γώγου για να πω ένα κάτι που εν τέλει δε ξερω αν το είπα!

Καίγομαι φίλες και φίλοι (όπως έλεγε και η Βάσια Τριφύλλη), έκανα και ρίμα το άτιμο θήλυ!! Καίγομαι να σας πω αυτό που σκέφτομαι. Καίγομαι με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Ξέρετε, εκείνον που ξεκινάει από βαθιά και όλο ανεβαίνει επικίνδυνα προς τη γλώσσα. Καίγομαι χρόνια, μήνες, ημέρες, μα σιωπώ. Σιωπώ όπως σωπαίνουν τα αγρίμια μπρος τον άγνωστο εχθρό, μπρος το αβέβαιο βήμα.

 Όλα ξεκίνησαν τότε που ήμουν ακόμη ανυποψίαστη και αφελής, τότε που ξύπνησα απότομα όταν για πρώτη μου φορά ένιωσα πως είναι να σ' αδικούν. Η αίσθηση δε συγκρίνεται. Λες πως πάει, έχω εκραγεί, έχω γίνει μικρά κομμάτια και αιωρούμαι στο σύμπαν, έχω μια για πάντα χαθεί. Έπειτα, κάποιος σε περιμαζεύει, θυμίζοντας σου πως έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις, άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή! (ώπα! γεια σου ρε Ειρήνη με τα ωραία σου! Ξέρει αυτή, ξέρει!) Το επόμενο στάδιο είναι η καθίζηση, ο διχασμός, η θλίψη. Περιφέρεσαι σαν ξένος στην ύπαρξή σου κι αναρωτιέσαι για το ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η φαντασία. Σου παίρνει εβδομάδες, μήνες, ώσπου να συνειδητοποιήσεις πλήρως τα γεγονότα και τα αίτια τους. Συνέρχεσαι όμως, ξυπνάς ολοζώντανος και με το βάρος στην πλάτη προσπαθείς να οργανώσεις την επόμενη μέρα (σαν το Σαμαρά ένα πράγμα, αλλά σε κάθε περίπτωση πιο επιτυχημένα). Καθώς αναδομείσαι, διαισθάνεσαι ίσως το οδυνηρότερο πράγμα στον κόσμο· την απώλεια, την απώλεια που σε τρυπάει σα σουβλί και σε εξοντώνει καθώς τη διανοείσαι, την απώλεια των ανθρώπων που κάποτε νόμιζες δικούς σου, την απώλεια που κρατάει για πάντα και είναι χειρότερη κι από το θάνατο. Συνεχίζει να καίει η φωτιά κι εσύ σωπαίνεις. Θυμώνεις, πανικοβάλεσαι, διψάς για δικαίωση. Λάθος συνειρμός! Δεν υπάρχει δικαίωση, μόνο πληγές και λήθη. Είναι ανόητο άλλωστε να περιμένεις να σε δικαιώσουν, εκείνοι που ποτέ δε σ' αγάπησαν πραγματικά. Δυστυχώς, δεν είσαι σε θέση να το δεις τότε. Πρέπει να περάσει κι άλλος χρόνος, να φθαρείς κι άλλο, να μείνεις μισός, να πιστέψεις πως είσαι άσωτος κι αμαρτωλός, να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο πάτωμα... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις πως ένας είναι ο τρόπος να προχωρήσεις ουσιαστικά· η συγχώρεση... Αν δεν τους συγχωρέσεις ειλικρινά και μέσα από τα βάθη της ψυχής σου, δεν υπάρχει περίπτωση καμία να δεις φως ανάμεσα στις μέρες σου. Κάτι θα σε τρώει συνεχώς, κάτι θα πυρπολεί τα σωθικά σου, κάτι θα ταράζει τον ύπνο σου. Οι φιγούρες τους, τα λόγια τους, τα γεμάτα μίσος βλέμματά τους θα γυρνούν στο μυαλό σου σα φαντάσματα, καταδιώκοντας σε. Ένα πρωινό όμως θα ξυπνήσεις και θα νιώσεις μια απρόσμενη χαρά. Δεν θα σε ενδιαφέρει πια που αδικήθηκες τόσο, δεν θα σε πονάει όπως παλιά. Θα είσαι ελεύθερος να βγεις και να φωνάξεις "Σ' αγάπησα πολύ και σε συγχώρεσα! Μ΄ ακούς; Σε συγχώρεσα! Τώρα θα ζήσω όπως μου αρμόζει κι όπως ποθεί η καρδιά μου. Μπορεί το σημάδι σου να μη φύγει ποτέ, όμως θα ξέρω πως όταν σε δω θα μπορώ έστω να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω... Ίσως και να σου σφίξω το χέρι και να σου ευχηθώ καλή τύχη... Σε συγχώρεσα κι ας μη σημαίνει τίποτα για σένα αυτό"

Τα είπα και ξεθύμανα ρε παιδάκι μου!!!!! Άλλος άνθρωπος νιώθω και δεν καίγομαι πια! Έπειτα από αιώνες σιωπής, είμαι επιτέλους ελεύθερη! ΕΛΕΥΘΕΡΗΗΗΗΗΗ!!!!  Λαλαλαλαλαλααααα!!!!!! 

 

Εντάξει μπορεί να είμαι ασυγχρόνιστη με το παλμό της εποχής και συντηρητική, αλλά αν δεν το βγάλω από μέσα μου θα σκάσω! Σταματήστε να κάνετε τα παιδιά σας από τα τρία τους χρόνια εμμονικά με την τεχνολογία!!  Ναι, ναι ξέρω! Η τεχνολογία τα κάνει πιο έξυπνα, πιο δημιουργικά, με περισσότερη φαντασία και λιγότερο άγχος για το άγνωστο. Τα έχω ακούσει χιλιάδες φορές αυτά κι ακόμα να πεισθώ και να μπω στο λόμπι. Μια ερώτηση θα θέσω μόνο κι ας πέσει κάτω. Πώς περιμένετε τα παιδιά σας να γίνουν ανθεκτικοί και φερέγγυοι άνθρωποι όταν δεν έχουν γυρίσει ποτέ στο σπίτι με χτυπημένα γόνατα και ανακατεμένα μαλλιά; Όταν δεν έχουν αισθανθεί  τι σημαίνει να λες "ξελευθερία για όλους" στο κρυφτό; Όταν δεν έχουν συγκρουστεί πρόσωπο με πρόσωπο για μαρκαδόρους και ξυλομπογιές; Όταν δεν έχουν λερωθεί από πάνω έως κάτω από το 4D παιχνίδι, που λέγεται ζωή; Είμαι γραφική ε;! Μάλλον! Ίσως και λιγότερο έξυπνη από τα σύγχρονα παιδιά και τους γονείς τους... Καλώς ή κακώς όμως η ζωή δεν βρίσκεται στις οθόνες, δεν έχει restart για να τα διορθώσεις όλα, δεν κουμαντάρεται με πλήκτρα αφής... Αυτή είναι η δική μου οπτική τουλάχιστον! Κι έτσι για να υπάρχει κι ένας διάλογος κι ένας πλουραλισμός που λένε πείτε μου τη γνώμη σας απαντώντας στην ερώτηση μου! Δεχόμεθα και απόψεις ως σχόλια στο κείμενο ή στην ανάρτηση στο βιβλίο με τις φάτσες (facebook)

Powered by 123ContactForm | Report abuse

Αγαπημένε μου Έλληνα,

Τι αγωνία είναι αυτή που σε έχει πιάσει ξαφνικά για το αν θα ξεπηδήσει από τον τάφο της Αμφίπολης ο Μέγας ή κάποιος άλλος μέγας; Μήπως έχεις την εντύπωση πως θα λύσει  όλα σου τα προβλήματα δια μαγείας; Πως θα σε ξελασπώσει; Πως θα φέρει μαζί του την πολυπόθητη ανάπτυξη, που με τόσο ζήλο επικαλούνται οι πολιτικοί μας; 

Αν δεν κάνω λάθος οι μελέτες και οι ανασκαφές έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια. Φυσικά, τότε ακόμα ζούσες στη νεοπλουτοσύνη σου και ποσώς σε ενδιέφερε ο τάφος και ο κάθε τάφος. Για τις εργασίες δε των αρχαιολόγων και των επιστημόνων ούτε λόγος. Πλέον όμως, από το πουθενά, τους έχεις θεοποιήσει μαζί με τα κανάλια σου, εκτιμάς το έργο, τον κόπο, τον ιδρώτα τους. Αλίμονο! Σε έχουν βγάλει πάλι στον αφρό της επικαιρότητας, στο κέντρο της προσοχής. Το φρόνημα ψηλά και η αξιοπρέπεια πουλημένη. Έτσι μάθαμε να τιμούμε εκείνους που 'γράψαν ιστορία. Εμπρός το χαμόγελο και η περηφάνια και όπισθεν η πιο θλιβερή μορφή συνείδησης και παιδείας. Το θέμα είναι, είτε από εκεί μέσα βγει κάποιος σπουδαίος είτε όχι,να έχεις την ωριμότητα να το αντιμετωπίσεις ψύχραιμα δίχως εθνικιστικά πανηγυράκια και λόγια βαριά. Σεβάσου μία φορά, μόνο μία, έστω μία, το αίμα και τη φαιά ουσία που κατανάλωσαν εκείνοι οι άνθρωποι για να ζεις εσύ σ' αυτόν τον τόπο και να κοκορεύεσαι για το ένδοξο παρελθόν σου και τα όσα απλόχερα προσέφερε στο σύγχρονο κόσμο. Σταμάτα επιτέλους να πιστεύεις πως επειδή είσαι απόγονός τους, είσαι αυτόματα και πρόσωπο σημαντικό. Σημαντικό σε κάνει η ανοιχτή σου ματιά, η μελέτη αλλά και η εφαρμογή, ο παραδειγματισμός και η αυτοκριτική, τα ιστορικά δρώμενα που σε παρακινούν να φτιάξεις τη μικρή ή τη μεγάλη σου γειτονιά από την αρχή, με λογισμό αλλά και μ' όνειρο, αν μου επιτρέπεις αυτή τη "γραφική" έκφραση.

Αν ζούσε ο Βασιλιάς Αλέξανδρος θα χαιρόταν νομίζεις με όλην ετούτη την παρωδία; Προσωπικά, θεωρώ ότι θα προέτρεπε ο ίδιος την αδερφή του τη γοργόνα να αναποδογυρίσει αυτό το ρημάδι σκάφος της παραφροσύνης και της συμφέρουσας ηθικής! Τέλος πάντων... Είναι τσι μοδός να μιλάς και να γράφεις για την Αμφίπολη και δε θέλω να στοιβαχτώ στο σωρό της παραφιλολογίας. Μια κουβέντα τελευταία και στα ίσα, αγαπημένε μου. Έλληνα δε σε κάνει αυτό που κυλάει στις φλέβες σου, ούτε αυτό που κουβαλάνε τα μάρμαρά σου. Έλληνα ή καλύτερα πατριώτη σε κάνει η κριτική σου σκέψη, η φροντίδα του τόπου σου, η εντιμότητα, η αυτοθυσία· το πάθημα και το μάθημα, το φιλοσοφείν και το πράττειν, η μάχη έναντι σε όσους επιχειρούν να υπονομεύσουν την ταυτότητα, τη δυναμική και την αξιοπρέπεια σου!  

Κι όσο οι κουβέντες λέγονται και ξαναλέγονται και συνεχίζουν να πέφτουν στο κενό, υποχρεούμαστε να τις ξαναλέμε χίλιες ακόμα φορές.....

   

Οι άνθρωποι είναι σημαντικοί μα ανησυχούν για πράγματα ασήμαντα, αναλώνονται σ’ αυτά αγνοώντας την πρώτη και μοναδική ευκαιρία τους στη ζωή. Θυμώνουν για τα μικρά, αρρωσταίνουν για τα λίγα, θλίβονται για τα μισά. Βρίζουν για μια θέση στο παρκινγκ, αγανακτούν, χτυπιούνται, χάνονται. Περιπολούν την κάθε τους μέρα, τη μαντρώνουν σαν άγριο ζώο, τη φυλούν μη τυχόν και τους ξεφύγει από τον έλεγχο. Ο νομοταγής εγωκεντρισμός τους δεν επιτρέπει τα παραστρατήματα. Ανακαλύπτουν συνεχώς νέους τρόπους για να είναι δυστυχείς και να διαμαρτύρονται. Μιλάνε πάντα για εκείνα που τους λείπουν κι όχι για εκείνα που έχουν, εναντιώνονται στην αλλαγή, αδικούν,πληγώνουν. Επιβιώνουν νωθρά και παρασιτικά σε έναν αιώνα που κραυγάζει για φωτιά, για τόλμη, για βοήθεια.

Γιατί αυτό είναι εδώ και όχι εκεί, γιατί αυτός έκανε εκείνο κι εγώ δε μπόρεσα να το κάνω, γιατί αυτός παίρνει τόσα κι εγώ λιγότερα, γιατί, γιατί, γιατί… Προβληματισμοί κενοί σε περιεχόμενο, άνοστοι και άοσμοι σα να προέρχονται από νεκρούς οργανισμούς. Αρνούμαι να αφουγκραστώ αυτή τη ναρκισσιστική μικροπρέπεια, αυτήν την αυτοκτονική ματαιοδοξία, αυτό το έρεβος. Αρνούμαι. Ειδικά τώρα. Τώρα που το αίμα ποτίζει σαν μάστιγα το χώμα, τώρα που η γη γονατισμένη ζητά λίγο έλεος, τώρα που η πείνα πιότερο από ποτέ βαθουλώνει τα μάτια των ανθρώπων. Αρνούμαι…

Θα μιλήσω πρώτα σε σένα που είσαι δίπλα μου, αν μου το επιτρέπεις. Είσαι γονιός ίσως, είσαι δάσκαλος ίσως, είσαι επιστήμονας, είσαι νέος… Μέσα στη γκρίνια σου για εκείνα που έρχονται στραβά, βρες ένα λεπτό και κοίταξε επάνω. Βλέπεις πόσο μικρός είσαι μπροστά στον ήλιο; Βλέπεις πόσα σύμπαντα σε πλαισιώνουν; Βλέπεις πόσα αστέρια φανερώνονται για να σου θυμίσουν το δικό τους «άπειρο» και το δικό σου «λίγο»; Πες μου, το βλέπεις; Μια μολυβιά είσαι στο χάρτη όπως όλοι κι αντί να πάρεις τα χρώματα και να τη ζωγραφίσεις κάθεσαι και φουντάρεις στο μαύρο. Αλήθεια πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι με τόσο μαύρο στη μολυβιά σου; Αν μπορούσες να μου το εξηγήσεις τότε θα σ’ άφηνα ήσυχο να βουλιάξεις.

Και για να ξέρεις, το χειρότερο μαύρο σε μια μολυβιά δεν είναι εκείνο που χαράζει η αρρώστια, ο πόλεμος, η μοναξιά. Αυτό είναι δικαιολογημένο. Το χειρότερο είναι εκείνο που εφευρίσκει ο άνθρωπος μέσα στην ανικανότητα του να αποδεχτεί την απλότητα των πραγμάτων. Βουτηγμένος στη σύνθεση, ξεχνά τα βασικά υλικά· το αλάτι, το πιπέρι, το μεράκι, την ανθρωπιά… Ξεχαρβαλώνεται ανάμεσα σε μοτίβα και τυποποιημένες συνταγές, παραπαίει για ιδέες πουλημένες, αγκομαχά, εγκλωβίζεται, δεινοπαθεί. Αγνοώντας το γεγονός της προσωρινότητάς του, αφιερώνεται ολόκληρος σε μία βόλεψη τάχα παντοτινή, τάχα δίκαια. Εξατμίζεται και χάνει το νόημα, χάνει τα πρόσωπα, χάνει τις στιγμές.

Ακούω τα χρώματα μου να με φωνάζουν από το συρτάρι. Το κόκκινο, το κίτρινο, το θαλασσί… Αποχωρώ. Είναι τόσο μικρή η μολυβιά μου για να την ξοδεύω ερμηνεύοντας το μαύρο σου. Εσύ θα μείνεις;

* Με αφορμή μια συζήτηση με την Ειρήνη. 

 Μια άναρχη αχτίδα στο παράθυρο

πάλι θα ξέμεινε εδώ το καλοκαίρι

μες τις γκριμάτσες του χειμώνα

και μέσα στο άεργο «γιατί»

Αυτής της γης είμαι παιδί

συμβιώνω με τη θάλασσα

κι ανακατεύομαι με τη φωτιά

ερωτοτροπώ με τα σύννεφα

με τα άγρια λουλούδια

με τις  Κυριακές

Φοράω στα βλέφαρα το χθες

παλιώνω και ξαναγεννιέμαι

κι αναρωτιέμαι- τη ζωή μου τη διττή 

που να στεριώσω;

Στο φως θα λιώσω

θα γίνω κεχριμπάρι κι άμμος χρυσή

Ολόχρυση για να με κοιτάς στα μάτια

να με δέχεσαι έτσι απόκληρη που είμαι

και να σφαλίζεις  με το κορμί σου

τις χαραμάδες των δαιμόνων μου

Των πιο ακριβών πανάρχαιων φόβων μου

που το νόστο, μου αρνούνται

την επιστροφή  στο αψεγάδιαστο της αγάπης

στο καρτερικό της υπομονής

στο αδιάβλητο της συγχώρεσης

Στα νερά αυτής της όασης

εκεί θα βουτήξω

θα λουστώ ως τη ψυχή

θα πιω και θα μεθύσω

θα αγκαλιάσω τον αιώνα μου γυμνή

Από τον άνθρωπο της νύχτας που του έτρεξε φωτιά –έτσι μου είπε

από τον άνθρωπο λέει που φυτρώνει στη στάχτη.

Πέρασε από μπροστά μου αφήνοντας μια αίσθηση κάπνας, όχι αυτής που ασφυκτιάς, αλλά σα να πρόκειται για μια κινούμενη «κάθαρση», μια φευγαλέα εικόνα μεκελιού και εξάγνησης. Εισέβαλε μέσα στο μυαλό μου, ένα ρημαγμένο τοπίο που περικλείεται από έναν καταγάλανο ουρανό και ήλιο με δόντια, δόντια που μπαίνουν μέσα σου, αλλά δε σε τρομάζουν, σε ηρεμούν. Έτσι έμοιαζε να τείνει και το δικό του.

Κάτι ψιθύρισε και ανέτειλε με ένα χαμόγελο δύσκολο στην ανάγνωση. Δήλωσε παρουσία. Δήλωσε ύπαρξη γοερή, γοερή στη χαρά, γοερή και στο χαμό, ύπαρξη λουσμένη στο αγίασμα της γης.

Κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ψέλλισε μέσα από τα χείλη του, μόνο αυτοί που μιλάνε τη γλώσσα των ανέμων, μήνυμα που αντηχεί μέσα σε ολόκληρη την πλάση, βροντώδες αλλά σιωπηλό, ενθουσιώδες αλλά γεμάτο εγκράτεια

Δρόσισε τα ακροδάχτυλα του στα ρυάκι του δάσους. Ύστερα άπλωσε βρεγμένα και γυμνά τα χέρια του προς το μέρος μου. Ήταν σα να μου ζητούσε να μεταφράσω. Δε μπορούσα. Του ‘δωσα λίγο από το φαΐ μου και μια κουβέρτα.. Χωρίς να μιλώ.

"Ένα χάδι" σκέφτηκα! Αυτό μου ζητάει! Ένα χάδι που θα χει λόγο, που θα πονάει όταν πρέπει, που θα γλυκαίνει τις αυγές, που θα ολοκαυτώνει και θα ολογεννά. Ένα χάδι διπρόσωπο και αμιγές μαζί, ένα χάδι που μέσα στο αθώρητο του σκότους θα πυρπολήσει τους πυλώνες του βαθιά!

Πήρα λοιπόν την πρωτοβουλία, τέντωσα το χέρι μου, προσπάθησα να τον αγγίξω στο πρόσωπο. Τα δάχτυλά μου έμοιαζαν σαν κλαδιά, άκαμπτα και «κουρεμένα», άχαρα στην όψη. Μάλλον με διακατείχε εκνευρισμός, ήταν σαν την πρωτόγνωρη αίσθηση όταν ένα ζώο ψάχνει για τη λεία του. Το κινεί μια ανώτερη δύναμη, αυτή της επιβίωσης αλλά ταυτόχρονα μοιάζει άτσαλο, άχαρο, σαν παιδί που κάνει τα πρώτα του βήματα, παρόλο που έχει γεννηθεί για να περπατάει και να χτενίζει όλη τη γη.

Τραβήχτηκε απότομα. Έμοιαζε σα να μην τον είχαν αγγίξει ξανά. Τουλάχιστον όχι έτσι. Εγώ ένα ζώο άμαθο κι εκείνος ένα άνθος εύθραυστο. Τον πλησίασα ξανά. Τον άγγιξα πιο γενναία... Τα μάτια του έτρεξαν και πάλι φως, αλμυρό φως, "δάκρινο"!

Τελικά είχα κατανοήσει τι αποζητούσε. Ο νους μου πλέον το  είχε συλλάβει. Ήταν ένα άγγιγμα ψυχής, όχι ένα άγγιγμα επιφανειακό, το μήνυμα του πλέον είχε γίνει ξεκάθαρο, αν ξεκλειδώσεις την καρδιά σου τότε όλοι οι δρόμοι θα ανοίξουν! Τον άγγιξα πάνω στο στήθος, στην αριστερή πλευρά του θώρακα, εκεί όπου η άμυνα είναι επιφανειακά πιο σθεναρή μιας και κρύβει τον πιο πολύτιμο θησαυρό του ανθρώπινου σώματος, ένιωσα τον παλμό του, έστρεψε το βλέμμα του μέσα μου, βυθίστηκε μέσα στην αχανή μου ύπαρξη, μειδίασε φευγαλέα μέχρι που το μειδίαμα μετατράπηκε σε χαμόγελο. Ξαφνικά το χαμόγελο που ήταν ζωγραφισμένο έμοιαζε με ουράνιο τόξο, η νύχτα μετατράπηκε στο πιο φωτεινό καταφύγιο που είχα ποτέ βρεθεί, εξαϋλώθηκε, χάθηκε από μπροστά μου, δε ξέρω αν ήταν όνειρο ή κάποιο τέχνασμα της φαντασίας μου, αλλά αυτό που ξέρω ήταν ότι μπορούσα πλέον να μυρίσω γύρω μου την άνοιξη.  

*Το παρόν κείμενο αποτελεί μια πρώτη μας αυθόρμητη προσπάθεια να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Δύο άνθρωποι που συνδιαλέγονται μέσα στη ίδια ιστορία, μέσα στην ίδια τρικυμία, μέσα στην ίδια αντανάκλαση φωτός. Δύο άνθρωποι που γράφουν εναλλάξ (οι κενές σειρές σηματοδοτούν την αλλαγή) και προσπαθούν ίσως να πουν κάτι... Σε ευχαριστώ Merlock ή άνθρωπε της φωτιάς ή όπως αλλιώς θα ήθελες να σε αποκαλώ... :)

Απόψε λίγο πριν την έναρξη του φοβερού και τρομερού αγώνα της εθνικής μας ομάδας με την Ακτή Ελεφαντοστού η "Τεχνοκράτισσα" γιορτάζει τις 2000 προβολές της αρχικής της σελίδας. Δεν είναι πολλές, μα σίγουρα μέσα τους κλείνουν τη δική σας αξιοσημείωτη ανταπόκριση (όχι πρόκριση μη μπερδευόμαστε!)

Για μία τέτοια ημέρα δεν θα μπορούσα παρά να διαλέξω ένα ιδιαίτερο θέμα. Ας μιλήσουμε, λοιπόν για ΣΥΝΤΑΓΕΣ! Όχι, όχι μη φοβάστε! Δεν το γύρισα απότομα στη μαγειρική! Δεν θα φτιάξουμε μανιτάρια αλά κρεμ, ούτε νιόκι με σως γαρίδας! Θα μιλήσουμε για τις συνταγές των "ειδικών"! Πώς να είστε αδύνατος, πώς να έχετε την τέλεια σχέση, πώς να ζείτε την απόλυτη ευτυχία, πώς να βγάζετε τα σκουπίδια από τον κάδο, πώς να κάνετε το όνειρο σας πραγματικότητα, πώς να πάρετε το oscar, πώς, πώς, πώς.... Προϊόντα τυποποιημένα, έτοιμα για κατανάλωση και διάδοση. Προϊόντα φθηνά δίχως αντίκρισμα και πραγματική υφή. Προϊόντα καταδικασμένα στην αποτυχία. 

Η ζωή ευτυχώς δεν είναι μαγειρική! Δεν ενδείκνυται για συνταγογραφήσεις και έτοιμες λύσεις. Αντιδρά, ξεσηκώνεται, χαλάει τον κόσμο, μα δεν υπακούει ποτέ. Αν πας να τη δαμάσεις με τα χαρτάκια του ΕΟΠΥΥ ή τα κιτάπια του Τσελεμεντέ, τότε θα την αγριέψεις περισσότερο και θα την προκαλέσεις να διαψεύσει όλες αυτές τις δήθεν πανάκειες! Και η διάψευση, θυμήσου το, θα είναι πανηγυρική!

Κλείσε λοιπόν τις καρτέλες του υπολογιστή με τις συμβουλές και τα Tips (και δεν εννοώ αυτές με το μουσακά και το μπριαμ) και σήκωσε τα μάτια σου ψηλά. Δες τον κόσμο κατάματα κι αγάπησέ τον με όλα του τα στραβά και τα ανάποδα. Ξέχασες ότι αυτά είναι που σε όπλισαν με θέληση για το καλύτερο; Ξέχασες ότι χάρη σ' αυτά έμαθες να μην παραιτείσαι; Ξέχασες ότι στις πιο ανάποδες στιγμές ξεχώρισες τους πιο "ίσιους" ανθρώπους; Για σκέψου λιγάκι!

Κι επειδή είμαι δάσκαλος που διδάσκει και λόγο δεν κρατεί σου δίνω μια συμβουλή!!!! Βγες στο δρόμο και χόρεψε, πες αυτό που αισθάνεσαι, δώσε το χέρι σου σε εκείνους που το ζητούν, βάλε ψυχή και πνοή σ' αυτό που κάνεις, παίξε, γλέντησε, κλάψε, θυμήσου, δροσίσου, βούτα στο κενό, πιάσε τον ουρανό, κάνε του κεφαλιού σου... Και το κυριότερο;! Πες ευχαριστώ! Για την πιο μικρή και την πιο μεγάλη σου στιγμή, για την πιο γλυκιά και την πιο σκυλίσια σου μέρα, για τα βλέφαρα σου που ακόμα πεισματικά ανοιγοκλείνουν, γι' αυτούς που σε σηκώνουν και σε ξεσηκώνουν, για την ίδια τη ζωή!!

Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου φίλη Δέσποινα που σήμερα κλείνει τα 22! Να είσαι πάντα μοναδική και ηλιόλουστη. Φωτισμένη από ζωντάνια και μεράκι! Να βλέπεις τα όνειρα σου να αποκτούν σχήμα, αφή και μυρωδιά, να αγαπιέσαι και να αγαπάς στους αιώνες, να ξημερώνει και να είσαι για τους ανθρώπους σου ξανά και ξανά ευλογία! Πάντα γερή κι ευτυχισμένη μικρή μου! Και καλό πτυχίο!

"Δεν έτυχε ποτέ να μας πιάσει βροχή μαζί", σκέφτεται η Βίκυ. "Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει, είναι μια φωτογραφία της στιγμής, είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη", ξανασκέφτεται. Η φωτογραφία δε θυμίζει πια ούτε εκείνη μα ούτε κι εκείνον. Δύο ανυποψίαστα παιδιά κοντά στα είκοσι να χαμογελούν ακουμπώντας ο ένας το κεφάλι του άλλου. Ο Μάνος την αγκαλιάζει. Η Βίκυ χαίρεται που εκ των πραγμάτων θα τον  ερωτευτεί. Δεν τους προειδοποίησε κανείς όμως, για το έγκλημα που πήγαιναν να διαπράξουν. Δεν τους σταμάτησαν τα χέρια, τα πόδια, τη καρδιά. Απλά μια νύχτα τους τα ακρωτηρίασαν όλα, βίαια και αδιαπραγμάτευτα. Ο λόγος τους μαχαίρι, η ειρωνεία τους φωτοβολίδα πάνω στο στήθος, το δικαίωμά τους ανύπαρκτο...

Πριν προφτάσει καλά καλά να το συνειδητοποιήσει, ο Μάνος είχε κιόλας φύγει. Της είπε δύο κουβέντες ψεύτικες, χαμογέλασε τυπικά και εξαφανίστηκε μέσα στη γλύκα της ερχόμενης άνοιξης, μιας άνοιξης που αλλιώς είχαν σχεδιάσει. Αυτό όμως που έθλιβε περισσότερο τη Βίκυ  ήταν το κατηγορητικό βλέμμα του απέναντί της. Την κοιτούσε σα να την καταδίκαζε για ποινικό αδίκημα, σα να το 'χε κάνει επίτηδες που τον αγάπησε...

"Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει

κι ας λάμπει η ξεγνοιασιά της εκδρομής

Εσύ όπου να πας σ' όποιο ταξίδι

σε λάθος στάση θα κατεβείς"

Κάτι τέτοιο ακουγόταν από τα χείλη της λίγο αφότου κατάλαβε τι είχε συμβεί.Παγωμένη μπροστά σε έναν έρωτα που την διάλεξε και την διέλυσε ταυτόχρονα , πήρε τους δρόμους για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία. Τον περίμενε στον Πύργο, στο άγαλμα του Βενιζέλου, στο λιμάνι, έξω από το σπίτι του. Μια μέρα τη χαιρέτησε σε ένα σοκάκι κάποιος που του έμοιαζε. "Όχι, όχι αποκλείεται! Ο Μάνος δεν θα μου μιλούσε ποτέ του σαν να ήμουν η πιο ασήμαντη γνωστή του! Όχι, όχι δεν ήταν αυτός". Παραμιλούσε σε όλη τη διαδρομή προς τη μικρό της δυάρι μπας και πείσει τελικά τον εαυτό της πως αυτό που είδε δεν ήταν αληθινό. Όταν έφτασε, γυμνή πια από φτερά κι από όνειρα ακούμπησε το κεφάλι της στο μαξιλάρι και αποκοιμήθηκε....

Χρόνια μετά, η βροχή που δε ζήσανε ποτέ μαζί τους ένωσε κάτω από τη μαρκίζα ενός θεάτρου, εκεί που στάθηκαν και οι δύο τυχαία για να προφυλαχθούν. Όλα ήταν ξανά εκεί! Τα μάτια του στολισμένα με την ίδια καταιγίδα που ερωτεύτηκε τόσο ανήμπορα στα είκοσί της, το μικρό κενό στο χαμόγελό του, τα υπερκινητικά χέρια του, τα κατάμαυρα μαλλιά του. Για αρχή δεν είπαν τίποτα. Εκείνος είχε σωπάσει αιώνες τώρα, εκείνη δεν είχε το κουράγιο να του πει ούτε λέξη...

Κόντρα στους στίχους του τραγουδιού που τόσο αγαπούσε, η Βίκυ δεν έβγαλε μιλιά ως το τέλος. Δεν τον ρώτησε χωρίς ελπίδα πού μένει, πού κοιμάται και πώς ζει... Μόνο τον τράβηξε στη βροχή και του ζήτησε μια φωτογραφία! Την τράβηξε σε ανύποπτο χρόνο χωρίς να δώσει την παραμικρή σημασία στις ενστάσεις του. Έπειτα άγγιξε με τα χείλη της τα δικά του και άρχισε να τρέχει μέσα στη μπόρα του καλοκαιριού. Δεν ξαναβρέθηκαν ποτέ κάτω απ' τη μαρκίζα.... Πώς να βρεθούν άλλωστε, αφού όλες τους τις βροχές τις πέρασαν βρεγμένοι βγάζοντας φωτογραφίες;!

Το κίνητρο για το παρόν κείμενο δόθηκε έπειτα από μία συζήτηση υψηλών τόνων. Δεν μπορούσα παρά να ανταποκριθώ στην πρόκληση της μίας εκ των δύο συνομιλητριών μου και να γράψω περί του θέματος. Λάθος λοιπόν!  Μια  έννοια με πολλά πρόσωπα και εκφράσεις. Μία έννοια με την οποία όλοι αργά ή γρήγορα αναμετρώμαστε. Μία έννοια πανανθρώπινη...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Συνήθως, το λάθος συνοδεύεται ή έπεται μιας ενέργειας. Στην ουσία δεν εκφράζει την ενέργεια αυτή καθ' αυτή, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά τη συνειδητοποίηση των συνεπειών της ενέργειας. Οι συνέπειες μπορεί να αφορούν ένα ή περισσότερα άτομα ή μία κατάσταση. Το "σωστό" λάθος περνά από 4 στάδια!

Το πρώτο στάδιο είναι το στάδιο της άρνησης, κατά το οποίο το άτομο, ενώ ενδόμυχα γνωρίζει τι ακριβώς έχει συμβεί, προσπαθεί να δικαιολογηθεί προκειμένου να ελαφρύνει τη θέση του. Οι δικαιολογίες δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα όταν δεν στηρίζονται στην εκ πεποιθήσεως λογική ή στην πραγματικότητα. Η χρησιμοποίησή τους επίσης δεν ενδείκνυται στις περιπτώσεις που η αλήθεια είναι αντικειμενικά γνωστή, διότι ελοχεύει ο κίνδυνος η κατάσταση να επιδεινωθεί περαιτέρω. 

Το δεύτερο στάδιο είναι εκείνο των τύψεων και των ενοχών. Το άτομο φοβισμένο από την αναγνώριση των πράξεων του, ξεκινά να επιρρίπτει στον εαυτό του ευθύνες, ενίοτε δυσανάλογες του λάθους του. Από εκεί και στο εξής, οι διαθέσιμες διαδρομές είναι δύο. Η πρώτη είναι εκείνη του εγκλωβισμού στην ακατάσχετη "αυτοκατηγορία" και την δίχως ενεργή συνείδηση επιζήτηση της συγχώρεσης. Η δεύτερη διαδρομή είναι εκείνη της παραδοχής του λάθους και της επεξήγησης των πραγματικών γεγονότων καθώς και των ενδεχόμενων κινήτρων. Φυσικά , η δεύτερη διαδρομή προϋποθέτει την ύπαρξη ενός συνομιλητή που δύναται να ακούσει με τα αυτιά της λογικής και όχι με  αυτά του θυμού ή της δυσαρέσκειας.

Το τρίτο στάδιο ουσιαστικά αποτελεί τη διαδικασία που πραγματοποιείται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου ώστε να διατυπώσει μία ειλικρινή "συγγνώμη". Ναι, ίσως όντως το φιλότιμο να εξαϋλώνεται στο άκουσμα αυτής της λέξης. Ίσως πολλοί από εμάς να την ξεστομίζουν αβίαστα και εγωκεντρικά με σκοπό να ανακουφιστούν από τις τύψεις τους και στο επόμενο βήμα να κάνουν ξανά τα ίδια λάθη. Ίσως πάλι να είναι τόσο χρησιμοποιημένη σαν λέξη που να χάνει σιγά σιγά την αξία και τη βαρύτητά της. Το θέμα είναι η "συγγνώμη" να πηγάζει πραγματικά από την ανάγκη του ατόμου να διεκδικήσει τη συγχώρεση από εκείνο ή εκείνα που με τον τρόπο του έβλαψε. Φυσικά, καμία "συγγνώμη" δεν έχει λόγο ύπαρξης αν δεν συνοδεύεται και από ενέργειες που υποστηρίζουν την όλη διεργασία και καταδεικνύουν ευγενείς προθέσεις και διαθέσεις. 

Το τέταρτο και τελευταίο στάδιο αφορά στην πραγματοποίηση της υγιούς ανατροφοδότησης. Η ανατροφοδότηση αυτή περιλαμβάνει όλες τις πιθανές δράσεις προς την κατεύθυνση της ανοικοδόμησης της σχέσης. Εδώ τα δύο μέρη αλληλεπιδρούν προκειμένου να διαπιστώσουν αν η κατάσταση μπορεί τελικά να σωθεί, γεγονός που εξαρτάται τόσο από την βαρύτητα του λάθους όσο και από το βάθος της σχέσης των μερών, δηλαδή της ισχύος των μεταξύ τους δεσμών. 

Τέλος, θεωρώ πως ήρθε η στιγμή να απαντήσω σε ένα ερώτημα που διχάζει: "Το λάθος διορθώνεται;". Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Το λάθος συμβολίζει μία πράξη και τη συνειδητοποίησή αυτής, επομένως είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν και δεν μπορεί να αλλάξει ή να διορθωθεί. Θα ήταν ομολογουμένως βολικό να πιστεύουμε πως υπάρχει αυτή η πιθανότητα. Εν τούτοις είναι ωριμότερο να αναλαμβάνουμε κάθε φορά τις ευθύνες που μας αναλογούν και να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων. 

Εκ των πραγμάτων και εκ φύσεως δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε το παρόν και το μέλλον κι ας ακούγεται κλισέ. Αυτή ουσιαστικά είναι και η σημασία της ύπαρξης του λάθους. Οι μεταβλητές της εξίσωσης αναπροσαρμόζονται σε μια ολοένα και ορθότερη αντιστοιχία για να δώσουν ένα καλύτερο αποτέλεσμα, για να μας φτάσουν ένα βήμα πιο κοντά στην αυτογνωσία και την ολοκλήρωση, για να μας κάνουν πιο γενναίους απέναντι στις επιλογές μας και τις συνέπειες τους, για να μας διδάξουν. 

Η συμβουλή της ημέρας; Κάντε λάθη! Μη τα φοβάστε γιατί πολύ απλά δεν μπορείτε να τα αποφύγετε. Απλά να θυμάστε πως ακόμα και το λάθος έχει σωστό τρόπο να γίνεται! Μη ζητιανεύετε τον οίκτο του άλλου και μην προσπαθείτε να δώσετε στον εαυτό σας άλλοθι που δεν υπάρχουν. Είναι προτιμότερο να σκύψετε το κεφάλι και να πείτε "έσφαλα"! Τίποτα πιο ανθρώπινο από αυτό! Κι ας έχουμε φτάσει στην εποχή του "μόνο οι άλλοι φταίνε"! Στηρίξτε τα λάθη σας γιατί θα σας οδηγήσουν στα καλύτερα σωστά σας!!!!!!

Τα μεσάνυχτα τη βρήκαν να σκαλίζει αφηρημένη το μισοσβησμένο τζάκι. Πάλι σε περίμενε μα πάλι δεν ήρθες. Πλέον ξέρει πως την λησμόνησες, πως δεν σε νοιάζει. Μαζεύει από το πάτωμα κάποιες παλιές της αναμνήσεις, μαζί και τα μικρά απομεινάρια του εαυτού της. Σκουπίζει φευγαλέα τα μάτια της θαρρείς πως κάποιος θα την δει. Οδηγεί το σκελετωμένο και αδύναμο κορμί της στο παγωμένο σας κρεβάτι. Τριάντα δύο ημέρες το ίδιο σκηνικό.

Το κινητό της κλειστό. τα παράθυρά της σφραγισμένα, η μορφή της άφαντη. Πιστεύει ακόμα στο θαύμα. Πιστεύει πως θα ανοίξεις ξανά την πόρτα και θα χυθείς πάνω της  με ορμή και έρωτα όπως παλιά, πως θα την κοιτάξεις με τον ίδιο γλυκό σου τρόπο, πως θα της υποσχεθείς ότι δεν θα την αφήσεις ξανά μόνη... Το συνειδητοποιεί σιγά σιγά, μη φοβάσαι! Ξέρει πως δεν θα συμβεί. Δεν ανασαίνει πια πάνω από τα ξεχασμένα σου ρούχα, δεν τα φορά δεν τα νοιάζεται. Δεν ξενυχτάει ακούγοντας εκείνο τον Γάλλο συνθέτη που τόσο αγαπούσες. Δε σε φωνάζει πια στον ύπνο της σαν τρελή.

"Όλα περνάνε, Λίλια!" μου έλεγε κάποτε. Τώρα της το λέω εγώ μα δεν το λογαριάζει γι αλήθεια. Δεν μ' αφήνει καν να μαι μαζί της αυτές τις ώρες. "Μόνη μου! Μόνη μου θα το περάσω!" Λέει και ξαναλέει. Γι' αυτό κι εγώ μην έχοντας τι να κάνω απευθύνομαι, νοερά έστω, σε σένα. Σε σένα που κάποτε φώτισες με τόση αδιανόητη ομορφιά τη ζωή της , μα το ίδιο αδιανόητα την πήρες όλη πίσω σταγόνα, σταγόνα. Νιώθω πως θα με ακούσεις κάπως. Δεν ξέρω πως, μη με ρωτάς.

Έχει γίνει σκιά του εαυτού της. Δε γελάει πια, δεν τραγουδάει. Βυθίζεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Σχεδόν δεν αντιδράει, μιλάει καταναγκαστικά, κινείται μηχανικά. Στη δουλειά της δεν την ξαναείδαν. Τους άφησε μόνο ένα σημείωμα πως έφυγε οριστικά από την Ελλάδα. Οι γονείς της δεν το έχουν μάθει. Δεν θέλει να τους το πει.

Με τρομάζει αυτή η μοναξιά που έχει επιλέξει. Με τρομάζει που απορρίπτει με τόση αδιαλλακτικότητα  όλους τους δικούς της ανθρώπους. Ούτε ένα χάδι δε δέχεται, ούτε μια κουβέντα παρηγοριάς, παρέας. Νομίζει πως τη λυπόμαστε, πως την αγκαλιάζουμε από οίκτο, πως αργά ή  γρήγορα θα την προδώσουμε κι εμείς. Τον σκύλο σας τον Ορέστη τον έχω πάρει εγώ. Ξεσπούσε πάνω του, τον μάλωνε συνέχεια. Δεν μπορούσε να μένει άλλο μαζί της. Εκεί πια ήταν μία φυλακή.

Σήμερα την πήρα με το ζόρι να πάμε μια βόλτα. Τη χτένισα, την έντυσα, της έβαψα τα χείλη. Παρότι εμφανώς ταλαιπωρημένη, είναι όσο όμορφη την άφησες. Τα μάτια της εκπέμπουν σπιρτάδα, το δέρμα της φεγγοβολά. Τα νιάτα της συνεχίζουν να γοητεύουν.Η απώλεια δεν κρύβεται όμως, ό,τι και να κάνει. Μοιάζει σα να έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στο βλέμμα της, στο βάδισμά της, στην ύπαρξης της ολόκληρη. Μου ζήτησε να σταθούμε στην παιδική χαρά στη γωνία απέναντι από το σπίτι. Ήθελε πολύ ένα δικό σου παιδί, θα το θυμάσαι. Έμεινε για δέκα λεπτά χαμογελαστή να χαζεύει τα μικροσκοπικά, αεικίνητα πλάσματα πάνω στις πολύχρωμες κούνιες... Έπειτα έσκυψε το κεφάλι και άρχισε να απομακρύνεται.

Της στοίχισε πολύ περισσότερο απ' όσο νομίζεις. Έφυγες σαν κλέφτης δίχως να πεις λέξη, πέταξες το κινητό σου, εξαφανίστηκες. Σα να μην υπήρξατε ο ένας για τον άλλον, σα να μην είχατε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια μαζί, σα να μην την είχες αγαπήσει. Άραγε πώς να νιώθεις γι' αυτή σου τη φυγή; Λυπάσαι; Πονάς; Αδιαφορείς; Μα ποια απάντηση γυρεύω την ώρα τούτη κι από ποιον; Από ένα φάντασμα που το κατάπιε η νύχτα;

Τα εικοσιτετράωρα περνούν και δεν αντέχω να τη βλέπω άλλο έτσι. Έκοψε τα μαλλιά της χθες. Δε θέλει λέει να μοιάζει με αυτό που ήταν πριν. Έδωσε τα μισά της ρούχα στην ενορία, πέταξε τα σεντόνια, τη κολόνια σου. Φτιάχνει το σπίτι από την αρχή μα δεν είναι καθόλου καλά. Δε βρίσκει νόημα ούτε καν στη μουσική της. Έχει σκεπάσει το πιάνο της με ένα λευκό σεντόνι σα να ναι νεκρό. Δεν το αγγίζει, δεν το πλησιάζει. Για να παίξει ούτε λόγος. Μου ζήτησε να μην την επισκεφτώ ξανά. Σχεδόν με έδιωξε. Κι εσύ ούτε ένα τηλέφωνο. Να δεις αν ζει, αν επιβιώνει. Αν μπορούσες έστω να την κοιτάξεις στα μάτια και να της πεις την αλήθεια σου, ίσως να της ήταν πιο εύκολο. Μα τώρα σε περιμένει. Δεν το δηλώνει ανοιχτά αλλά το ξέρω. Δεν γίνεται να πιστέψει πως ο άνθρωπος της δε στάθηκε δυνατός ούτε ένα αντίο να της πει. Γι αυτό καταρρέει ώρα με την ώρα, γι' αυτό καταπίνει σαν καραμέλες τα ηρεμιστικά, γι' αυτό αρνείται κάθε τι που έχει σχέση με τη ζωή. Την κατασπαράζει λεπτό με το λεπτό η απουσία σου, τα κλειδιά σου που δε γυρίζουν πια στην πόρτα, το πορτατίφ που δεν φωτίζει το μισοτελειωμένο σου βιβλίο, το γραφείο σου που θρηνεί κι εκείνο μαζί της. 

Δεν ζητώ να τη συμπονέσεις, να νιώσεις λύπηση. Ζητώ μονάχα να έρθεις για μια τελευταία φορά. Να της μιλήσεις όπως της μιλούσες, να της δώσεις λίγο κουράγιο. Μα τι λέω;!  Έχω τρελαθεί κι εγώ! Αυτή τη στιγμή μόνο κακό μπορείς να της προκαλέσεις αν γυρίσεις. Αφού η αγάπη σου μαράθηκε και δεν έχεις πια τίποτα να δώσεις μείνε καλύτερα μακριά, αγκαλιά με τη τσακισμένη σου περηφάνια και τη λήθη. Φρόντισε να μη σε δει ξανά, να μη σ' αναγνωρίσει... (Συνεχίζεται)

Απόγευμα Τρίτης! Άνοιξη μεστή! Τα ψέματα τελείωσαν. Κόσμος ανομοιόμορφα διασκορπισμένος σε κάθε φωτεινό και μη κομμάτι χώρου. Ευφορία στις καρδιές! Όλα συνηγορούν σε μια κοινή αλήθεια. Καλοκαιριάζει. Σ’ αυτή τη γη με τα μύρια προβλήματα, με τις χίλιες δύο γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες, με τα καταπονημένα χαμόγελα, συνεχίζει να καλοκαιριάζει. Όχι ότι γίνεται κάποιο θαύμα επειδή οι λιακάδες μονοπωλούν, όχι ότι αυτά που μας χωλαίνουν παύουν να υπάρχουν με μια βόλτα, όχι ότι λυτρωνόμαστε , αλλά τουλάχιστον φωτίζουμε λίγο το μέσα μας, εκείνο που για χρόνια επαναπαυόταν, εκείνο που βίαια κλονίστηκε αλλά ξύπνησε (θέλω να πιστεύω), εκείνο που εν τέλει θα μας σώσει.

Παρασύρθηκα! Για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω.

Εν μέσω λοιπόν όλης αυτής της ατμόσφαιρας ένα παζάρι βιβλίου λαμβάνει χώρα στο κέντρο της πόλης. Ένα νερό ανεκτίμητο στη δίψα των όσων αναζητούν τη σοφία. Η σοφία είναι ακριβή και δύσκολη στο άγγιγμα για πολλούς. Μα τώρα δες! Όλο ο πλούτος με 2,00 , 2,50, 3,00 , 5,00 ευρώ. Οι διψασμένοι συρρέουν στη πηγή. Απορροφώνται για  ώρες. Ψάχνουν, διαβάζουν, διαφωνούν, παθιάζονται, μελαγχολούν μπροστά στο «ουδέν οίδα» τους, γεμίζουν. Όλοι φεύγουν με μια αγκαλιά λογοτεχνήματα, πληρώνουν και με μια λαχτάρα στα μάτια συνεχίζουν τη βόλτα τους ξεδιψασμένοι λίγο. Εδώ και είκοσι ημέρες σχεδόν η πόλη γιορτάζει για το νερό της διανόησης που σε τιμή ευκαιρίας της προσφέρεται γενναιόδωρα.

Είναι η στιγμή που με κατακλύζει ένας προβληματισμός χρόνιος. Όταν το βιβλίο γίνεται είδος πολυτελείας πως αυτός ο κόσμος μπορεί να διανύσει την επόμενη μέρα του ακέραιος; Θα μου πεις «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβάσεις! Δανείσου» Ναι μπορώ αλλά επίτρεψε μου να είμαι από τους συντηρητικούς. Εκείνους που το βιβλίο το θέλουν κτήμα τους, εκείνους που θέλουν να κοιμούνται μαζί του, να κλαίνε μαζί του, να ταξιδεύουν μαζί του. Τι απ’ όλα αυτά μπορώ να κάνω με τα δανεικά;

Ή μου λένε «Ηλεκτρονικό βιβλίο ρε συ! Καλή φάση και οικονομική» Δε θα διαφωνήσω μαζί σας φίλοι μου, άλλωστε έχω και μερικά τέτοια, αλλά τα στερεότυπα μου δεν θα τα απαρνηθώ. Το βιβλίο δεν είναι κέρδος μόνο πνευματικό, είναι βίωμα, βίωμα στην αφή, τη μυρωδιά, τη συντροφικότητα. Δεν έχουν να μου πουν τίποτα λοιπόν οι φωτεινές αποτυπώσεις του υπολογιστή ή της μοντέρνας ταμπλέτας. Τίποτα. 

Ναι, είμαι αναγνώστης που χτίζει το μέσα του με τιμές ευκαιρίας. Δεν ντρέπομαι που ένα μου όνειρο, η βιβλιοθήκη μου, θα είναι ίσως παιδί παζαριών και εκθέσεων, δίχως ιλουστρασιόν εξώφυλλα και δερματόδετες εκδόσεις. Φτάνει που θα είναι δική μου. Φτάνει που δεν θα τη χρωστώ σε κανέναν. Φτάνει που θα μπορώ κρυφά να την καμαρώνω και να βυθίζομαι στην φλογερή της ιδιοσυγκρασία. Φτάνει που θα αφήσω κάτι στα παιδιά που ίσως φέρω στον κόσμο…    

Κλέβω τον τίτλο από το ομώνυμο κομμάτι του Στάθη Δρογώση για να αναφερθώ σε  εκείνα  που δε θέλω να πεις πουθενά. Δεν είναι δυσνόητα, ούτε και φοβερά. Δεν είναι ασήμαντα, μα ούτε και μικρά. Είναι πράγματα που ακροβατούν στην άκρη του μυαλού και καμιά φορά εμποδίζουν τον ύπνο μου. Είναι η ανησυχία για τον επόμενο χτύπο αυτής της  γης, ο φόβος μπρος στη σκοτεινιά των ανθρώπων, η θλίψη στο άκουσμα ενός ακόμα πολέμου. Μην το πεις πουθενά αλλά στα αλήθεια φοβάμαι. Δεν ξέρω προς τα που να πάω, από που να αρχίσω, τι να ονειρευτώ! Δε ξέρω καν αν ο προορισμός που κάθε φορά διαλέγω είναι δικός μου ή απλώς μου τον επιβάλουν οι συνθήκες. Δε ξέρω αν όλοι όσοι συναντώ έχουν καταλάβει πόσο σπουδαία είναι η κάθε ζωντανή τους στιγμή. Δε ξέρω! Αυτό μόνο ξέρω! (Έχω κατακλέψει το σύμπαν κι απόψε!)

Ύστερα, μετά από "ώριμη" σκέψη καταλήγω να εκτιμώ την ευδαιμονία που ενίοτε προσφέρει η άγνοια και να σηκώνω ξανά το βλέμμα μου στον ουρανό. Είναι κι αυτό μια νίκη! Έτσι κάθε φορά που σκέφτομαι να αρχίσω τη μουρμούρα (τώρα ξέρετε και ποιο είναι το αγαπημένο μου τηλεοπτικό πρόγραμμα), κοιτώ πάνω μου και δίπλα! Συνειδητοποιώ τα δώρα της ζωής μου και καταπιάνομαι με ότι πιστεύω πως μπορεί να  χαρίσει έστω και μια υποψία ελπίδας στον μικρό μου κόσμο!!!

Μην το πεις πουθενά αλλά με έναν τρόπο σταμάτησα να φοβάμαι! 

Καλό βράδυ!!

Μη φοβηθείς καρδιά μου.
Κι αν ακόμα δεις το χαμό να σιμώνει,
μη φοβηθείς.
Η ρότα ετούτη δε χαρίστηκε ποτέ
έλιωσε σώματα κι αμόλησε ξυράφια
σου `μαθε να δίνεις και μοιραία να ζητάς,
να ξεψυχάς πανάκριβα
για αυτό που χεις ποθήσει.
Μα δε θα αργήσει,
εκείνη η μέρα που ασήμια θα μετράς.
Ασήμια γνώριμα ανθρώπων που αγαπάς
και ρόδα που στον ήλιο κοκκινίζουν.
Και σε κεντρίζουν και σ' αγρυπνούν
και σου υπόσχονται:
"Εκεί που πίπτει πόνος, πίπτει και γιατρειά"

Μη φοβηθείς καρδιά μου!
Δεν είσαι γι αυτά, δε σου πάνε.
Έχεις ακέραιη μορφή και πεμπτουσία
μιλάς στα σύννεφα, γελάς με φαντασία
και στην ουσία
είσαι λουλούδι που στην άνοιξη χρωστάς,
το χρώμα και το άρωμα σου,
τη μουσική που διάλεξες να παίζουν τα φτερά σου
Μένω κοντά σου κι ανήμερα γυρνώ,
σε έναν παράδεισο που φύτρωσε στο χάος!

Θα ήταν πολύ γραφικό να μιλήσω για την επιστροφή των ελγινείων μαρμάρων. Είμαι Ελληνίδα άλλωστε και τι άλλο θα μπορούσα να πω πέρα απ' αυτό που με συμφέρει;! Περνώ τη μέρα μου στον καναπέ ατενίζοντας με αρετή το άπειρο και τον μισοτελειωμένο μου καφέ. Δεν με απασχολεί το μέλλον μου, αλλά ούτε και το μέλλον του τόπου μου. Κοιτάζω την "πάρτη" μου και περνάω υπέροχα! Αρκούμαι στο να καταδικάζω κάθε τι καινούριο που δεν μ' αρέσει! Διώχνω κάθε μύγα από το σπαθί μου και στέκω περήφανη πλάι στους Ευρωπαίους φίλους μου, με υψωμένο το πρωτογενές μου πλεόνασμα! Τα έχω όλα........... 

Εκείνος που έχει το σθένος να αμφισβητεί έχει βρει πρωτίστως το δρόμο προς την αυτογνωσία!

Εκείνος όμως που αμφισβητεί ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι καταδικασμένος να ζει στη σκιά της μετριότητας του. Μεγάλα λόγια, μεγάλων γυναικών θα μου πείτε, και δικαίως του λόγου! Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μία αλλοπρόσαλλη φοιτητριούλα που ξοδεύει αλόγιστα το χρόνο της σε πράγματα επουσιώδη, ενώ παράλληλα δεν έχει ιδέα τι θα πει "πραγματική ζωή"! 

Βαρέθηκα να βλέπω αμφισβητίες παντού που δεν έχουν στην πραγματικότητα τίποτα να προτείνουν! Τονίζω τις αδυναμίες μιας κατάστασης επειδή μπορώ να προτείνω κάτι με λιγότερες! Αν δεν έχω δική μου οπτική τότε κρίνω και κατακρίνω εκ του ασφαλούς. Η αντιστοιχία είναι απλούστατη και ομολογουμένως σκληρή. Σκληρή τόσο για εκείνους που εμμένουν να επιρρίπτουν την αποκλειστική ευθύνη στους πολιτικούς μας εκπροσώπους, όσο και για την επονομαζόμενη και "νέα γενιά", που κατά κόρον επιδίδεται σ' ένα ακατάσχετο "παραφιλολόι" απαξίωσης και κατακραυγής. Το θέμα δεν είναι μόνο να βρούμε ποιος φταίει. Άντε και τον βρήκαμε! Άντε και καταλήξαμε όλοι στον ίδιο! Άντε και τον δικάσαμε! Και τώρα; Τι θα κάνουμε τώρα που δεν έχουμε κανέναν να κατηγορούμε; Θα αλληλοσφαχτούμε πάλι; Ή θα κάτσουμε επιτέλους να συζητήσουμε σαν σύγχρονοι, ευσυνείδητοι άνθρωποι; Ιδού το ερώτημα!

Ας υποθέσουμε πως ξυπνάμε μια ανοιξιάτικη μέρα και όλα είναι ανθισμένα! Η Ελλάδα έχει ξεχρεώσει τους δανειστές της και έχει απαγκυστρωθεί από αυτούς, η πολυπόθητη ανάπτυξη έχει έρθει, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν αμβλυνθεί, τα μάρμαρα έχουν επιστρέψει στο μουσείο της Ακρόπολης και η παγκόσμια ειρήνη είναι πλέον γεγονός! Τι λέτε; Τώρα είμαστε καλά; Είμαστε ικανοποιημένοι; Ασφαλείς; Έτοιμοι να προοδεύσουμε; Μα προφανώς και όχι! Οι μισθοί δεν επανήλθαν στα επίπεδα του 2004, οι δημόσιες υπηρεσίες δεν διαθέτουν δέκα υπαλλήλους για την κάλυψη μίας θέσης, τα αρχεία δεν είναι στοιβαγμένα σε σκονισμένες αποθήκες, τα σχολεία αφήνουν περιθώρια στους δασκάλους και στα παιδιά για πρωτοβουλίες, οι δρόμοι γέμισαν ενοχλητικά ποδήλατα, τα οικονομικά πανεπιστήμια διδάσκουν φιλοσοφία, το κάπνισμα απαγορεύεται! Δεν είναι χώρα αυτή! Τίποτα δε ξέρει να κάνει σωστά! Μα και να 'ξερε δεν νομίζω πως είμαστε διατεθειμένοι να συμφιλιωθούμε με την ιδέα. Το κράτος που με τα χεράκια μας διαλέγουμε μεταλλάσσεται στο μεγάλο μας εχθρό. Δικαίως λοιπόν μας χαρακτηρίζουν "παράξενους". Η νοοτροπία μας είναι αθεράπευτα ιδιόρρυθμη. Ενίοτε δε συνάδει καν με τη λογική. Μη με ρωτάτε τι είναι λογική. Λογική είναι να εργάζομαι για δέκα και να αμείβομαι για δέκα, να πληρώνω ασφάλεια και να την έχω, να δικαιούμαι παιδεία και να μου προσφέρεται, να αξίζω αυτό που έχω και να μην το στερώ άδικα από κάποιον άλλον! Αυτό είναι λογική! 

Τον τελευταίο καιρό μέσα στην παραφροσύνη των πραγμάτων βλέπω αυτή τη νοοτροπία να αλλάζει λιγάκι. Δεν θεωρώ εύλογο να περιμένουμε και πόσο μάλλον να απαιτούμε μία ριζική αλλαγή από το πουθενά. Έναν Μεσσία που θα έρθει να μας ελευθερώσει από τις "αμαρτίες" δεκαετιών και από όλους τους διεφθαρμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς. Είναι ουτοπικό. Όπως ένα φυτό που χρειάζεται το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε μία νέα γλάστρα, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε περιθώρια για να βρούμε τον καλό μας εαυτό! Γιατί υπάρχει κι αυτός αλλά που να φανεί με τόση σκόνη τριγύρω;! Δε θα αποφύγω να απαντήσω στα πιο αναμενόμενα και εύστοχα ερωτήματα του καθενός: "Πως μπορώ να βρω τον καλό μου εαυτό όταν αναγκάζομαι να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που με γαλουχεί στην μπαγαποντιά και την ασυνειδησία;" "Πώς μπορώ να βρω τον καλό μου εαυτό όταν δεν μπορώ καν να καλύψω αξιοπρεπώς τις βιοτικές μου ανάγκες;" Πώς; Πώς; Πώς; Χιλιάδες μαρτυρικά "πως".... και οι απαντήσεις τους στο Μέρος ΄Β του "Μιλάμε ανοιχτά"!!

Κανέλα!
Το μπαχάρι που στολίζει αιώνες τώρα τις "κορφές" καθώς οι θνητοί γυρίζουν απ' την Πόλη.
Το μπαχάρι με τον ακέραιο χαρακτήρα και την απόχρωση της δύσης.
Το μπαχάρι με την αναντικατάστατη, ακραία μυρωδιά!
Σε όλους (σχεδόν!) θυμίζει κάτι. Σε άλλους το ρυζόγαλο της γιαγιάς, σε άλλους τον ερχομό, σε άλλους τον έρωτα! Η θέση της δεν ήταν στο προηγούμενο κείμενο για τα αρώματα του έρωτα καθώς περιγράφει μια άλλη ολότητα πιο σπάνια και πιο αισθαντική. Επιπλέον είναι και αγαπημένη της γλυκιάς μου Βαλεντίνης οπότε δεν μπόρεσα να αντισταθώ! Κι έτσι έγραψα ένα ποίημα!!!

Κάτι από κανέλα

Ένας έρωτας που μύρισε κανέλα
τι άλλο να με πείσει πιο καλό;
ποια δεύτερη αλήθεια να με σώσει;
Αυτά λέω,
κι η Αφροδίτη αρρωσταίνει,
που μι' άλλη κόκκινη θεά
τα σώματα ολογράφει.
Νέος πλανήτης, άγνωστος
πριν να σε συναντήσω,
πριν σε υφάνω ολοσχερώς,
πριν εξαντλήσουμε μαζί
κάθε γρανίδα της γης ετούτης.
Βλέπεις;
Τα λόγια μου δεν έχουνε ειρμό
μόνο χείμαρρο και κύματα αιώνων
Στο άρωμα αυτό μπροστά,
αγάπη μου, δεν έχω γυρισμό
κι αν θα σε βρω στη κορυφή
γυρνώ απ τη πόλη τώρα.
Δε θα ζήσω άλλο μακριά σου
δε μου ταιριάζει τίποτα πιο πολύ
μόνο αυτή η αλλόκοτη γεύση,
το χρώμα της δύσης,
η μέθεξη της μοναδικότητας,
το χαμόγελό σου,
η στιγμή που ξυπνώ
κι ανασαίνεις στο πλευρό μου,
η στιγμή που έχω τα πάντα...!!!

Απόψε αποφάσισα να αφήσω λίγο στην άκρη τα σκόρπια μου χαρτιά, τα βιβλία και τις σημειώσεις και να ονειροπολήσω, να πλέξω μια ατμόσφαιρα, να τη ζωγραφίσω, να της βάλω φτερά. Σκέφτηκα να "πρωτοτυπήσω" και να μιλήσω για τον έρωτα και συγκεκριμένα για τα αρώματά του. Ναι, τα αρώματα! Διότι ο έρωτας δεν είναι πάντα και παντού ο ίδιος και θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε να τον αρωματίζουμε καταλλήλως. Για μένα οι κυρίαρχες μυρωδιές είναι η βανίλια, το γιασεμί, ο καφές και η βροχή.

Η βανίλια συμβολίζει τον φρέσκο έρωτα, τη γλύκα και την αμφιβολία μαζί, την ένταση της γεύσης, την πρώτη αίσθηση, την πρώτη αφή στο ημίφως. Έχει την ορμή της εφηβικής τρέλας, τη δροσιά της εσωτερικής νιότης και τη φλόγα του άκρατου ενθουσιασμού. Δεν συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο από το "πάντα" και μεταμορφώνει τα εμπλεκόμενα μέρη σε άτρωτους θνητούς, έτοιμους να αντιμετωπίσουν κάθε είδους κακοτοπιά. 

Το γιασεμί συμβολίζει το βαθύ ρομαντισμό. Φοριέται σε εκείνους τους μεγάλους έρωτες (εκπληρωμένους ή μη) που συναντά κανείς σε κάθε τόπο και εποχή και  οι οποίοι αφήνουν στη μνήμη, αυτών που τους βίωσαν, την εντύπωση μιας ολόκληρης μικρής ζωής μέσα στην ίδια ζωή. Για μένα, δεν θα μπορούσε καμία άλλη μυρωδιά να διατυπώσει με τόση καθολικότητα και απεραντοσύνη, την αναλλοίωτη χροιά αυτών των συναισθημάτων και τη μέθη τους. 

Ο καφές σκιαγραφεί την πολύτιμη και όμορφη συνήθεια ενός έρωτα που βαδίζει ανάμεσα στα χρόνια, αλλάζει μορφές και επιμένει. Αποτυπώνεται στην πηγαία αφύπνιση μετά από κάθε ισχυρό πλήγμα, στην πίστη της συνεχούς παρουσίας, στη δύναμη του δεσίματος και της αλληλεξάρτησης. Το άρωμα του καφέ αφήνει την αίσθηση άλλοτε της σιγουριάς, άλλοτε της μη αλλαγής και άλλοτε του μυστηρίου και έτσι μεταφράζει επακριβώς τη πορεία μιας μακροχρόνιας ερωτικής σχέσης. 

Τέλος, η βροχή κλείνει τον κύκλο των αρωμάτων περιγράφοντας άλλοτε τον κεραυνοβόλο έρωτα (που ξεκινά με ανυπομονησία και ένταση αλλά αποδυναμώνεται σύντομα), άλλοτε τον έρωτα της υπομονής (που απαιτεί μια σειρά διεργασιών για να αναδυθεί ακέραιος) και άλλοτε την οριστική ρήξη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό πως η μυρωδιά της καταφέρνει να εσωκλείει όλα αυτά τα συγκρουόμενα σενάρια! 

Αυτή ήταν η δική μου εκδοχή! Σειρά σας να διαλέξετε αρώματα!

     

Απόψε με βασανίζει το εξής ερώτημα: Ο άνθρωπος αντέχει επειδή είναι κατασκευασμένος να αντέχει; Ή επειδή δεν είναι κατασκευασμένος να αντέχει μαθαίνει να αντέχει; Θα ήθελα πολύ να έχω μια απάντηση μα δεν την βρήκα πουθενά γραμμένη. Αρχικά, η σκέψη μου με οδήγησε σε ένα πολύ απλό παράδειγμα. Κάποιος που ξεκινά σήμερα στίβο μεγάλων αποστάσεων σίγουρα δεν θα μπορέσει, εκ των πραγμάτων, να τρέξει Μαραθώνιο με την πρώτη απόπειρα. Θα χρειαστούν ίσως και χρόνια συστηματικής καταβολής σωματικών και ψυχικών αποθεμάτων για να τα καταφέρει. Συνεπώς η αντοχή μαθαίνεται, χτίζεται μέρα με τη μέρα, μεγαλώνει προσπάθεια με την πρσοπάθεια, γιγαντώνεται απώλεια με την απώλεια. Αυτό είναι! Το βρήκα!

 Πριν όμως προλάβω καλά καλά να χαρώ, το σκηνικό αλλάζει! Έρχονται στο νου μου εκείνα τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια που χαροπαλεύουν σε κάτι γυάλινες φούσκες νοσοκομείων και κατορθώνουν γενναία να επιβιώσουν. Ποια αντοχή πρόλαβαν να μάθουν στις λίγες μέρες της ζωής τους; Ποια συνειδητή προσπάθεια τα κατέστησε νικητές;.... Και κάπως έτσι μπερδεύτηκα... 

Έπειτα από αρκετή περισυλλογή κατέληξα σε μια απάντηση που θεωρώ σημαντικά ικανοποιητική. Η κατασκευή της ανθρώπινης αντοχής μοιάζει με μία πτυσσόμενη ανάστροφη πυραμίδα. Όλοι ξεκινούν από το σημείο μηδέν. Κάποιοι αναγκάζονται να αναπτύξουν από νωρίς πολλά επίπεδα κυρίως για λόγους επιβίωσης. Κάποιοι άλλοι τα αναπτύσσουν σταδιακά ανάλογα με τα βιώματα τους ή ενστικτωδώς, βρισκόμενοι πάντα στο ταβάνι της πυραμίδας τους. Κάποιοι άλλοι δοκιμάζουν τα άκρα τους πριν χρειαστούν τα αντίστοιχα αποθέματα. Τέλος, κάποιοι επιμένουν να ακροβατούν στο μηδέν αρνούμενοι να εμπλακούν σε οτιδήποτε ενέχει ρίσκο, φθορά ή/ και συνέπειες. 

Αν με ρωτούσατε πότε η πυραμίδα παύει να ψηλώνει, θα σας έλεγα πως αυτό είναι ένα αίνιγμα που ο καθένας το απαντάει διαφορετικά. Άλλοι άνθρωποι οριοθετούν το ύψος της και περιορίζουν, όσο περνά από το χέρι τους φυσικά, το κονταροχτύπημα με τις οριακές καταστάσεις. Άλλοι ζώντας αποκλειστικά στο παρόν, ως οπαδοί της ανατρεπτικότητας των πραγμάτων και των συνθηκών, αρνούνται να θέσουν περιορισμούς. Άλλοι απλά αφήνουν τις ανώτερες δυνάμεις (όποιες κι αν είναι για τον καθένα) να επιλέξουν.  

Η θεωρία της πτυσσόμενης ανάποδης πυραμίδας αποτελεί ένα απλό κατασκεύασμα του μυαλού μου που με βοήθησε να εξηγήσω αυτήν την πλευρά της ανθρώπινης φύσης και να απαντήσω πρώτα απ' όλα στα δικά μου ερωτηματικά. Εύχομαι να βρει λίγο χώρο και  στη δική σας ψυχοσύνθεση!!

Άλλα λέω, άλλα λες, άλλα λέει, άλλα λέμε και πάει λέγοντας..! Πότε θα πούμε τα ίδια; Πότε θα νιώσουμε τα ίδια; Πότε θα σκεφτούμε τα ίδια; Πότε θα καταλάβουμε τα ίδια;

Ίσως ποτέ, γιατί η μοναδικότητα σε ορίζει, κυλάει στα λόγια, τις σκέψεις, τις πράξεις και τα αισθήματα σου. Δεν έχουμε ζήσει τα ίδια, δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν γελάσαμε το ίδιο, δεν κλάψαμε το ίδιο, δε γεννηθήκαμε ίδιοι, δεν ισορροπήσαμε το ίδιο. Δε δίνουμε το ίδιο νόημα στις λέξεις, δεν τις προφέρουμε το ίδιο, δεν τις γράφουμε το ίδιο.
Ίσως, όμως, πολλές φορές αισθήματα και σκέψεις να φτάνουν πολύ κοντά σε αυτά του διπλανού. Γιατί εκτός από μοναδικοί είμαστε και άνθρωποι. Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που θα σε καταλάβουν πριν μιλήσεις, πριν γελάσεις, πριν κλάψεις, πριν τσιρίξεις και ξεσπάσεις. Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που δεν αποδίδουν το ίδιο νόημα με σένα στα καταιγιστικά ερεθίσματα της ζωής αλλά μπορούν να σε καταλάβουν ή θα είναι εκεί να προσπαθήσουν πολύ για αυτό. Θα προσπαθήσουν να νιώσουν ό,τι νιώθεις. Ανέφικτο εξ ορισμού. Αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα ξαπλώσουν δίπλα σου, αν εσύ είσαι χαμηλά και θα ψηλώσουν με ανιδιοτέλεια στο πλάι σου, αν εσύ φτάνεις ψηλά. Είναι οι ίδιοι που θα σου δώσουν τα δικά τους μάτια να δεις για λίγο, το δικό τους πηγαίο γέλιο να ξαποστάσεις όσο χρειαστεί και τα δικά τους όπλα να πολεμήσεις.

Έτσι, η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα μπορούν να γίνουν «το κουμπί» σε μια πανέμορφη ανθρώπινη σχέση. «Το κουμπί» που συνδέει άψογα τις δύο πλευρές, ακόμη και αν οι λέξεις και τα πράγματα έχουν άλλο νόημα για τον καθένα μας. Δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι η απόλαυση της μοναδικότητας μας είναι απαραίτητη! Κανείς δε σκέφτεται, δε νιώθει, δε κοιτάει, δε μιλάει, δεν κινείται, δεν εκφράζεται όπως εσύ! Υπάρχει η δυνατότητα να ζήσεις στιγμές με ανθρώπους που μόνο μαζί σου μπορούν να ζήσουν και να απολαύσουν. Με οποιονδήποτε άλλο όλα θα ήταν διαφορετικά.

Τι θα πουν όλα αυτά; Ίσως πολλά ίσως και τίποτα. Ίσως σιγοψιθυρίζουν στα επιλεκτικά αυτιά μας: «Δεν θα λειτουργήσουν όλοι κάθε στιγμή όπως εσύ. Δεν χωρά, όμως, απογοήτευση γιατί αν αξίζει τον κόπο, θα βρεθεί ‘το κουμπί’. Αν βρεθεί, κουμπώστε το καλά για να ενωθούν άρτια οι δύο πλευρές. Τυχόν κλωστίτσες που πετάνε και τρυπούλες που μπάζουν αέρα δυσχεραίνουν την απόλαυση»!

Της Ειρήνης Σερενίδου

Η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που βιώνουμε και σ' αυτό που πρόκειται να βιώσουμε  είναι τις περισσότερες φορές μηδαμινή. Την ίδια στιγμή που βρισκόμαστε σε μία κατάσταση, παράλληλα μεταβαίνουμε σε μία καινούργια που ίσως δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Προσωπικά, αμφιβάλλω για την ύπαρξη εκείνου του περιβόητου τροχού που μια μας γυρνά στο φως και μια στο σκοτάδι. Πιστεύω βαθιά πως το κακό φέρνει κακό και το καλό καλό κι ας είναι κάτι που μοιάζει με απλουστευμένη παραδοχή. Δεν αναφέρομαι στα γεγονότα αυτά καθαυτά αλλά στον τρόπο που ο καθένας από μας λαμβάνει θέση απέναντί τους. Οι δυσμενείς συνθήκες και οι δυσκολίες προφανώς και δεν αφήνουν κανενός είδους χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να σταθούμε ξανά με θάρρος στα πόδια μας. Το θέμα είναι ποιον δρόμο θα διαλέξουμε να ακολουθήσουμε, μετά τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή των όσων συνέβησαν. Οι διαθέσιμες επιλογές είναι πάντα  δύο και ακριβώς σ' αυτές έγκειται η δυναμική της εξέλιξης ή της μη εξέλιξης. 

Η πρώτη χαρακτηρίζεται από σχετική "ευκολία" και  έλλειψη προσπάθειας. Πρόκειται για την παραίτηση και την αδρανοποίηση μπροστά στα "δρώμενα" με παράλληλη αδιαφορία για τα "επόμενα" και την αλλαγή που μπορεί να κουβαλούν μαζί τους. Το κόστος αυτής της εκδοχής είναι φαινομενικά μηδενικό όπως και ο κίνδυνος. Στην πραγματικότητα όμως οι ευκαιρίες προσπερνούν ανεκμετάλλευτες και οι στιγμές βυθίζονται αβίαστα σε μια αιώνια παγίδα απογοήτευσης.

Η δεύτερη επιλογή είναι η επανεκκίνηση. Πρόκειται για μία επίπονη, πολύπλοκη και περίπλοκη διαδικασία με μεγάλες απαιτήσεις σε μηχανισμούς ανατροφοδότησης και ψυχικά αποθέματα. Γιατί το να φέρει η θλίψη θλίψη είναι κάτι το αναμενόμενο αλλά το να φέρει νέες προσδοκίες είναι ανατροπή!! Σημειώνω πως δεν θέλω να θεωρηθεί πως εκφέρω γνώμη εκ του ασφαλούς μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες της φθοράς και της εσωτερικής ανισορροπίας έπειτα από ένα άσχημο γεγονός, μια αποτυχία, μια απώλεια. Το αντίθετο μάλιστα! Αυτός είναι και ο λόγος που τόνισα τον απαιτητικό και επίπονο χαρακτήρα της επανεκκίνησης...

Για κάποιο λόγο η εποχή μας φαίνεται να μη διακρίνεται από ιδιαίτερη διάθεση για αλλαγή και να εμμένει στην εγωκεντρική κατήφεια και στην προσμονή για τα χειρότερα, πέρα κάποιων ηχηρών εξαιρέσεων. Ίσως να ευθύνονται οι κοινωνικές συνθήκες, ίσως η απληστία μας για αγαθά και καταξίωση, ίσως ο παρακμάζων πολιτισμός... Τολμώ να πω πως το ανθρώπινο είδος μεταλλάσσεται ολοένα και περισσότερο σε ένα υποζύγιο μελαγχολίας και αποπνικτικής εσωστρέφειας κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από λυπηρό. Βρίσκουμε χιλιάδες λόγους για να είμαστε δυστυχισμένοι μα ελάχιστους για να χαμογελάμε. Πρέπει κάτι να αλλάξει σίγουρα. Γιατί πίσω από τα γεμάτα ανασφάλεια και λύπη πρόσωπα των λεωφορείων, των δρόμων, των σχολείων και των μπαρ, λαγοκοιμάται η προοπτική ενός μέλλοντος ποτισμένου με ανθρωπιά, ευαισθησία, ευγενείς προθέσεις και πηγαία δημιουργία.     

Όταν τα μάτια αρνούνται να κλείσουν και πεισματικά αντιστέκονται στην σωματική κούραση, τότε σίγουρα κάτι έχει κυριεύσει ολότελα το νου. Ίσως να είναι οι άχρωμες εικόνες της ρουτίνας, ίσως το άγχος, ίσως η απώλεια, ίσως η μοναξιά, ίσως ο φρέσκος έρωτας που σφυροκοπά, ίσως το άγρυπνο όνειρο. Η επίμονη αϋπνία είναι μια εξοντωτική μάχη διαρκείας με τον εαυτό σου, ένα στριφογύρισμα στα σωστά και τα λάθη, στις προσμονές, στις αναμνήσεις... 

Αν δίπλα κοιμάται ο άνθρωπός σου, τότε παλεύεις σιωπηλά και σχεδόν ακίνητα με τα δαιμόνια σου. Μη σ' ακούσει και σε ρωτήσει γιατί δεν κοιμάσαι, μην ανησυχήσει άδικα...Αν είσαι μόνος, τότε τα πράγματα είναι πιο απλά. Θαλασσοδέρνεσαι ελεύθερα και μανιωδώς μέχρι το πρώτο φως της μέρας δίχως να πρέπει να λογοδοτήσεις. Όπως και να χει όμως το ταξίδι ως το ξημέρωμα είναι άκρως ψυχοφθόρο και οι ώρες που το ακολουθούν αντιπαραγωγικές.

Καθώς τυχαίνει πολλά βράδια να γυρνώ σπίτι αργά, παρατηρώ τα αναμμένα φώτα των διαμερισμάτων. Σκέφτομαι πως κάποιος εκεί μέσα είναι ακόμη ξύπνιος, ή κάποιοι. Αναρωτιέμαι τι να κάνουν... Κάποιος θα γράφει, λέω, κάποιος θα παιδεύεται με χαρτούρες και υπογραφές, κάποιος θα αλλάζει κανάλι, κάποιος θα στοχάζεται, κάποιος θα ανασαίνει δίπλα στο ραδιόφωνο... Οι "κάποιοι" υποθέτω θα είναι αλλιώς... Κάποιοι θα γελούν δυνατά γύρω από ένα τραπέζι, κάποιοι θα αναπολούν τα παλιά, κάποιοι θα κάνουν έρωτα, κάποιοι θα ξαγρυπνούν πάνω από μία νέα ύπαρξη... Ο κατάλογος προφανώς δεν τελειώνει εδώ! Θα μπορούσε να περιέχει τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα, μα σε αφήνω να κάνεις κι εσύ τις δικές σου υποθέσεις. 

Η όλη διαδικασία φαντάζει γοητευτική στα μάτια μου. Οι φιγούρες που ξεπηδούν στο μυαλό μου έχουν μια δόση από παλιό σινεμά. Αινιγματικοί καλλιτέχνες, ρομαντικές κοπέλες με μακριά μαλλιά, κυνηγοί της αιώνιας ζωής που έχουν γεράσει, ζευγάρια που στο ημίφως σκαρφίζονται την επόμενη μέρα τους, άνθρωποι με καταχωνιασμένα μυστικά, παρέες με διαδρομή χρόνων... Η σεναριογράφιση ξεκινά. Γι' αυτό μη λυπάσαι που δεν έχεις ύπνο απόψε! Κάνε μια βόλτα στη πόλη, στο χωριό σου (σε πραγματικό ή μη χρόνο), φτιάξε τη δική σου ταινία, μοίρασε ρόλους, φαντάσου σκηνικά. Ύστερα γύρισε στο κρεβάτι σου και βαλ' την να παίξει. Ίσως το "THE END" να αφήσει στα βλέφαρά σου ένα γλυκό βάρος και να σε εναποθέσει  στα χέρια του Μορφέα.. Ποτέ δε ξέρεις!!

Υ.Γ Δανείστηκα τον τίτλο από τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου για το τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη "Να σαι καλά"