Η τεχνοκράτισσα

Μια γη παραπατούσα κόρη

και πιο δίπλα μια κοπέλα κι ένα αγόρι

να ξημερώνουν στον τόπο που νυχτώνει

εκεί που όλα μένουν ίδια και θολά

Εκείνος άγουρος δεινός πολεμιστής

κι εκείνη άρωμα μιας άνοιξης μεστής

μέσα σε στρόβιλους κι αέρηδες χαμένοι

καταδιώκοντας μια μέρα σιγουριάς

Άγριος θύτης τους η βάρβαρη αγωνία

που τους δανείζει ακριβά ζωή και δυστυχία

στο τίμημα κι η νιότη τους θυσία

σκόρπια ηθική, μοιραία θλίψη

Μα εκείνος της γνέφει με θάρρος

πως θα στέκει στο πλάι της φάρος

το δρόμο να βρίσκει και απάγκιο μαζί

όταν πνίγεται ο ένας ο άλλος νησί

Μα ανανταριάζει το χάος κι επιμένει η οργή

η ανάγκη εκβιάζει η Ιθάκη αργεί

Η αγάπη κι ο ήλιος ακόμα εκεί

εκεί που επιμένουν οι αμετανόητοι

Οι ορκισμένοι στο άπιαστο διαβάτες

οι εραστές των ιδεών κι οι σχοινοβάτες

αυτοί που πλάθουν στα χέρια τους πυξίδες

εκείνοι που έμαθαν στον πόλεμο να ηχούν

Του δίνει έπειτα μια χούφτα απ’ το νερό της

τον σέρνει άπειρη, βουβή μες το όνειρό της

εκείνος σβήνει μες τα μάγια της θνητός

κι όσο παράδεισο του έταξε ζητάει 

Ένα βλέμμα από φωτιά  και μια λαχτάρα

μες στη σιωπή φωνές ψιθυριστές 

να μιλούν για την αγάπη

δίχως λόγια υπαρκτά

δίχως ικεσίες

μόνο ακροβασίες 

στα μάτια, στα χείλη, στην αφή...