Η τεχνοκράτισσα

(Ομολογώ ότι το είδα αργοπορημένα, σχεδόν, δηλαδή, ένα χρόνο από τότε που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ... Έπρεπε να γράψω κάτι... )

Χθες βράδυ, λοιπόν, και έπειτα από την έντονη προτροπή του αδερφού μου (Χρηστάρα σ' αγαπώ!) αποφάσισα να δω το "Interstellar". Η αλήθεια είναι ότι έτρεφα αρκετά υψηλές προσδοκίες μιας και οι περισσότεροι, που το είχαν δει, μιλούσαν για μία ταινία που δεν ανήκει σε κανένα κινηματογραφικό είδος, για μια ταινία καθηλωτική και μοναδική, για μια ταινία που μπορεί να είναι και ό, τι καλύτερο έχεις δει. Με τούτα και με εκείνα, που λέτε, στρογγυλοκάθισα (για την ακρίβεια στρογγυλοξάπλωσα) μπροστά στον υπολογιστή και για τα επόμενα 169 λεπτά δεν θυμάμαι να αισθάνομαι το παραμικρό από το εξωτερικό περιβάλλον. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε ανάγκη για νερό, ούτε πιάσιμο από την ακινησία ούτε τίποτα... Μόνο την καρδιά μου, μόνο αυτήν ένιωθα να χτυπάει δυνατά και να περιπλανάται στα δικά της υπαρξιακά ερωτήματα. Μη σας περνάει από το νου ότι θέλω να κάνω κριτική στην ταινία. Καμία σχέση. Θέλω απλά να επικοινωνήσω την εμπειρία μου, να την μοιραστώ και να βρω ίσως, κάπου, κάπως λίγη ανταπόκριση... 

Στην αρχή νόμιζα ότι θα παρακολουθήσω μία ταινία επιστημονικής φαντασίας με μπόλικα εφέ εικόνας και ήχου από εκείνα που σε εντυπωσιάζουν συχνά πυκνά για να μην προσέχεις τα κενά στη γραφή. Στη συνέχεια αναθεώρησα. Σκέφτηκα πως τελικά κάτι θέλει να πει αυτό το φιλμάκι. Έπειτα βίωσα το ανθρώπινο δράμα στην πιο απελπιστική του έκδοση, μετά το υπαρξιακό μας διακύβευμα, μετά την ελπίδα, μετά πάλι την απελπισία, μετά την ειρωνεία, μετά το φως και το σκοτάδι σε μία αλληλουχία επικίνδυνη, μετά το χάος . Ναι, χάος. Δε ξέρω αν έχω αισθανθεί ξανά αυτό το χάσιμο μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Δε ξέρω καν αν μπορώ να το περιγράψω. Το σύμπαν, οι πλανήτες, ο θάνατος, η φύση, η ζωή, η οργή, το ψέμα, η επιβίωση, η αγάπη, όλα μαζεμένα σε δυόμιση ώρες περιπλάνησης, όχι τόσο στα ανεξερεύνητα μονοπάτια του απείρου και των αστεριών, αλλά στις σκιερές διαδρομές του ίδιου σου του αλλόκοτου ψυχισμού, που παλεύει να κατανοήσει για ποιον λόγο υπάρχουμε και ποιο είναι το μέλλον μας, ή το μακρινό παρόν μας ή το παρόν μας στο μακρινό μέλλον ή το τώρα μας στην τροχιά της σχετικότητας του χρόνου και της επαφής... 

Σας μπέρδεψα γι' αυτό δεν θα προσθέσω κάτι άλλο... Το Interstellar, το παραδέχομαι, μου άλλαξε τη ζωή ή έστω την οπτική. Με έκανε να βλέπω πίσω από τα ρολόγια, πίσω από τον ορίζοντα και τους εαυτούς, με έκανε να μη φοβάμαι το χάος μου αλλά να το κοιτάζω στα μάτια και να το νικάω, με έκανε να πιστεύω στη ζωή μας απ όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν θέλει να μας πάει...

Συγχαρητήρια στους δημιουργούς ακόμη και για τα λάθη τους
...!!