Ποιος θα διαφωνήσει ότι όσα ζήσαμε το καλοκαίρι με τα capital controls, τα Grexit, τα επανωτά Eurogroups και όλα τα σχετικά αποτέλεσαν το πιο ακραίο σοκ στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης; Ποιος θα μας πει ότι δεν υπήρξε απόλυτη σύγχυση και απρόβλεπτος πανικός; Ποιος θα μας πείσει ότι όσα βιώσαμε δεν μας άφησαν κατάλοιπα; Απάντηση: Κανείς! 

Όσοι γνωρίζουν για το  λεγόμενο δόγμα του σοκ, θα ξέρουν ότι στην ιστορία των βιομηχανοποιημένων, νεοφιλελεύθερων οικονομιών έχει εφαρμοστεί πολλάκις η συγκεκριμένη τακτική. Πρώτα προκαλείς στον λαό σου ένα μεγάλο σοκ, ή αλλιώς έναν εκτεταμένο πανικό, που δήθεν προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες και τον απειλεί σημαντικά, για παράδειγμα τους κάνεις να αισθάνονται ότι λόγω ανταγωνισμού με τις άλλες χώρες κινδυνεύουν να χάσουν κάθε κεκτημένο τους εργασιακό δικαίωμα για να προσαρμοστούν στις νέες αγοραίες συνθήκες. Έπειτα, εμφανίζεσαι ως ο ηγέτης - ήρωας που πάλεψε με αυταπάρνηση για να σώσει ό,τι απέμεινε και αναγκάστηκε να πάρει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις ως προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια, λες πως έσωσες κάτι μικρό και ότι αυτό είναι προτιμότερο από το να τα είχες χάσει όλα. Τέλος, εισηγείσαι στους πολίτες σου να συμμορφωθούν με τις δύσκολες αποφάσεις σου και να τις υπηρετήσουν, αν θέλουν να αποτελούν μέρος της νέας εποχής με αξιώσεις για ένα καλύτερο "ελεύθερο", "¨αξιοπρεπές" μέλλον... Μήπως στην παραπάνω χιλιοειπωμένη ιστορία αναγνωρίζετε κάποια κοινά με την δική μας πρόσφατη περιπέτεια; Λέω εγώ τώρα!

Οκ, είναι ολοφάνερο και δεν νομίζω να εξηγήσουμε ότι η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο πειραματόζωο του σοκ στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση... Το ζήτημα έγκειται στο αν τελικά το σοκ πέτυχε και αυτή τη φορά τον σκοπό του. Βεβαίως και τον πέτυχε. Αφού πανικοβληθήκαμε, αφού μείναμε μέρες ολόκληρες ξάγρυπνοι, αφού σταθήκαμε σαν αλυσοδεμένοι δούλοι μπροστά στα ΑΤΜs, αφού συρθήκαμε σε μια φαρσοκωμωδία - δημοψήφισμα, πιστεύοντας μάταια ότι οι λαοί αποφασίζουν για τον μέλλον τους, αφού εκβιαστήκαμε, αφού απελπιστήκαμε στην ιδέα του ασύντακτου χάους και του δελτίου τροφίμων που μας πλησίαζε, αφού πέσαμε στα πόδια των δανειστών μας για να διεκδικήσουμε λίγο οίκτο, τελικά ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑΜΕ! Είπαμε "κάντε ό, τι θέλετε από δω και πέρα, δεν μας νοιάζει. Δεν θα ασχοληθούμε άλλο. Αρκετά πιεστήκαμε. Αρκετά μιζεριάσαμε. Αρκετά τρελαθήκαμε. Τώρα πρέπει να επανέλθουμε στην κανονικότητα και θα εφαρμόσουμε ό,τι μας πουν προκειμένου να μη ζήσουμε ξανά τέτοιες δύσκολες ώρες!"

Αυτή είναι η ζωή μας μετά το σοκ.... Απόλυτα απαθής και συμβιβαστική... Χωμένη βαθιά μέσα στην αποχαύνωση μιας πλαστής αισιοδοξίας και μιας φρούδας, αναξιόπιστης ελπίδας, που δεν έχει πια τίποτα να υποσχεθεί και τίποτα να πραγματώσει... 

Η ζωή μετά το σοκ, ωστόσο, έχει και μια άλλη όψη, αυτή της συνειδητοποίησης... Αρκεί να εκμεταλλευτούμε τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και να απαλλαχτούμε από τους ανόητους συναισθηματισμούς που μας οδηγούν επανειλημμένα σε επιπόλαιες και αψυχολόγητες αποφάσεις...! 

Καλή τύχη Ελλάδα!

Κάτι τέτοιες χειμωνιάτικες μέρες αισθάνομαι την ανένδοτη ανάγκη να βγω στη βροχή· στην βροχή την πραγματική αλλά και σε εκείνη των ερωτηματικών μου. Δε ξέρω αν μπορώ να γυρέψω απαντήσεις. Ίσως να είναι νωρίς, ίσως και πολύ αργά. Μπερδεύομαι. Πάω πάλι από την αρχή. Ψάχνω για πυξίδα σε ένα χάος που μετράται μόνο με το άπειρο, με το ιλιγγιώδες. 

Το νόημα τρέχει κι εγώ πίσω του με την ανάσα κομμένη προσπαθώ να ερμηνεύσω ό, τι προλαβαίνω μέσα σε μια ζωή μικρή και ανυπόμονη. Δεν τα καταφέρνω. Ξαναπροσπαθώ. Το νόημα τρέχει ακόμη πιο γρήγορα κι έχω πλέον κουραστεί να το κυνηγώ. Το αφήνω να δω μέχρι πού θα φτάσει. Δεν θα πάει μακριά, σκέφτομαι, θα το συναντήσω κάποτε. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα. Στο δρόμο απαντιέμαι με μια γυναίκα, η οποία μου μοιάζει λίγο και περπατά αργά παρέα με έναν σκύλο. Την ρωτάω αν είδε πουθενά το νόημα. 

-Το νόημα ψάχνεις;

-Ναι. 

-Μην τρέχεις άδικα. Μην τρέφεις τις αυταπάτες σου με προσδοκίες. Δεν είναι το νόημα αυτό που βλέπεις πάντα να τρέχει εμπρός σου. Είναι ο εαυτός σου ο μελλοντικός. Αυτός που όλο λες ότι θα γίνεις, μα δε γίνεσαι ποτέ και καλά κάνεις και δε γίνεσαι, γιατί αν γινόσουν η περιπέτεια που σε κρατά ζωντανή θα καιγόταν μαζί με το παραμύθι σου. Ο άνθρωπος αν δεν έχει κάτι να κυνηγά, δεν προχωράει. Άρα, μάλλον σου είναι απαραίτητο αυτό το ολόγραμμα της ψυχής σου που συνεχώς σε προσπερνά. Αν θες να το ονομάσεις "νόημα" ονόμασε το. Μη λησμονήσεις ποτέ όμως, κι αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα, ότι το βαθύτερο νόημα βρίσκεται μέσα σου κι όσο πιο πολύ το καλλιεργείς και το ζορίζεις τόσο πιο καθαρό, τόσο πιο αυθεντικό γίνεται... Γύρισε πίσω. Κάποιοι ανησυχούν που λείπεις. Κάποιοι σε σκέφτονται. Κάποιοι περιμένουν να καθίσετε μαζί γύρω απ' το ίδιο τραπέζι... 

Απομακρύνομαι βρεγμένη με τα μάτια κλειστά. Οι σταγόνες πυκνώνουν. Νυχτώνει νωρίς. Προχωρώ πρώτη μου φορά δίχως να κυνηγώ τίποτα. Ένα βήμα ελεύθερο κι έπειτα άλλο ένα. Το παραμύθι δεν σκορπά, δυναμώνει. Κι αν ως τώρα δεν έχω βρει τον τρόπο να πολεμώ τα σκοτάδια που μου επιβάλλουν, δεν πτοούμαι. Όσο υπάρχουμε ακόμα από αίμα κι από χώμα κι όσο μας κυβερνά η καρδιά, που λέει κι ένα άσμα, τόσο θα πεισμώνουμε για το άγνωστο νόημα που θα μας λυτρώσει (μάλλον) όταν το βρούμε και το κατακτήσουμε, όταν το περιγράψουμε με όρους ανθρώπινους κι όταν εν τέλει το αποδεχτούμε!! 

Όχι, δε θα αρχίσω τις δακρύβρεχτες εξομολογήσεις για το πώς αποφάσισα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο και για το πώς κατάφερε να με εξελίξει σαν άνθρωπο και για το πόσο το αγαπώ και μπλα μπλα μπλα μπλα...

Αποφάσισα να γιορτάσω τα δύο χρόνια της Τεχνοκράτισσας κάπως διαφορετικά και ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΑ! Για δώστε βάση για να μην τα ξαναλέω δεύτερη φορά (οκ, αν θέλετε κάτι να ρωτήσετε είμαι στη διάθεσή σας!) Που λέτε, μετά από πολύωρη σκέψη..... δέκα λεπτών και πολυ γράψε σβήσε (άλλων δέκα λεπτών! Κουράστηκα πάλι όπως βλέπετε) σκέφτηκα ότι θέλω να σας ΓΝΩΡΙΣΩ! Σας ζητώ λοιπόν να μου δώσετε μια ψευδώνυμη συνέντευξη και εξηγούμαι:

Ψευδώνυμη Συνέντευξη (είσαι έτοιμος να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου;)

Άκου (ή διάβασε τέλος πάντων) τι θα κάνεις:

   * Ανοίγεις αυτή τη ΦΟΡΜΑ

   * Συμπληρώνεις εκεί που λέει "ψευδώνυμο" ένα ψευδώνυμο που σου αρέσει. (θέλω φαντασία ε;!)

   * Απαντάς στις ερωτήσεις

   * Πατάς "υποβολή"

Κρύψου, λοιπόν, πίσω από την ανωνυμία και μίλα μας ελεύθερα για τον εαυτό σου και τον κόσμο όσο σοβαρά, ειλικρινά ή χιουμοριστικά θέλεις! 

Προθεσμία υποβολής: 30/11/2015

Μετά το πέρας της προθεσμίας θα επιλέξω και θα αναρτήσω τις 10 "Ψευδώνυμες Συνεντεύξεις" που μου άρεσαν περισσότερο! (Υποκειμενικά τα κριτήρια I know αλλά ρε παιδιά το Blog μου γιορτάζει! Το δικαιούμαι!)

Λοιπόν, περιμένω!!!!

Σαββάτο που λέτε σήμερις και τα κέφια στο φουλ. Στις πέντε καφές ελληνικός, στις δέκα τσάι με δύο σταγόνες λεμόνι κι ως τις δώδεκα βλέπω να έχει βγει και το τήλιο για όνειρα γλυκά. Η αλήθεια είναι ότι με τόσο "καλό καιρό" δεν κρατιέμαι να φορέσω τις γόβες μου (έχω γόβες;) και να ξεχυθώ με το φρεσκολουσμένο, ισιωμένο μου μαλλί (μη χαίρεσαι σε λίγο θα 'ναι τύπου "έβαλα το χέρι στην πρίζα αλλά το έβαλα στραβα!" χι χι) στους δρόμους και στα μπαρ της πόλης, αλλά θες που δεν είμαι πια φοιτήτρια, θες που ο κώλος μου βαραίνει σιγά σιγά, θες που το ποτό με πιάνει αμέσως, λέω να το κάψω μόνη απόψε και να βάλω "φωτιά στα σαββατόβραδα" να 'ούμ με μια σπέσιαλ αφιέρωση στο γυναικείο πιοτί!

Όταν πίνει μια γυναίκα λοιπόν (κι όταν παραφέρεται;) κάτι της φταίει κάτι της λείπει. Δύσκολα θα πιει επίτηδες για να γίνει κουνουπίδι και στο τέλος της βραδιάς να περπατάει σαν στραβό ταυ πάνω στα δωδεκάποντα της (ηρωίδες είστε ρε φίλε όμως). Δύσκολα θα πιει για να έχει να μαρτυράει την επόμενη μέρα πόσο υπέροχα ένιωθε καθώς η τεκίλα έκαιγε το λαιμό της. Δύσκολα θα πιει για να αρέσει περισσότερο. Θα πιει για τρεις άντε τέσσερις άντε πέντε απλούς λόγους:

1) Για να κάνει κεφάλι προκειμένου να μην σκέφτεται αυτό που την απασχολεί (Γιώργος, Μήτσος, Κίτσος, Πελοπίδας, Αναξίμανδρος, Πυθαγόρας και δε συμμαζεύεται), καταλήγοντας τελικά να του στέλνει μήνυμα στις έξι το πρωί "γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα"

(Ελάτε τώρα ας το παραδεχτούμε! Το κάνουν οι άντρες αλλά το κάνουμε κι εμείς γαμώ την ανωτερότητα μας γαμώ!)

2) Για να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή της!

Ω, ναι! Δε λένε ότι όταν πιεις ομορφαίνουν όλα γύρω σου; Μήπως ομορφαίνεις κι εσύ; Ίσως! Απλά η αυτοπεποίθηση του αλκοόλ είναι τόσο προσωρινή, όσο και το κραγιόν στα χείλη σου λίγο πριν κάποιος σε φιλήσει. Εξατμίζεται στη θολούρα της στιγμής, αφήνοντάς σε μόνη στη μέση του club να ψάχνεις για τον εαυτό σου, για μια ματιά ερωτισμού ή συμπόνιας ή έστω για το κινητό σου μπας και μπεις λίγο Facebοοk και συνέλθεις από τα like στη φωτογραφία προφίλ! 

3) Για να βγει από το καβούκι της

Άλλο η αυτοπεποίθηση, άλλο το καβούκι. Το καβούκι άμα είναι κλειστό για τους χι ψι λόγους, δεν το ανοίγεις ούτε με ηλεκτρικό πριονοδρέπανο με ογδόντα κεφαλές και εξήντα χιλιάδες δόντια. Έρχεται, ωστόσο, μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάπως πρέπει να ενταχθείς στην παρέα, κάπως πρέπει να κάνεις παιχνίδι με εκείνο που σε έλκει ερωτικά, κάπως πρέπει να "ξεκουμπωθείς" (μεταφορικά πάντα, αλλά άμα το θες και κυριολεκτικά ακόμα καλύτερα)! Τότε προφανώς αντί να τα βρεις με τον εαυτό σου, λες δεν αφήνομαι να πιω κανένα ποτηράκι παραπάνω μπας και ανοιχτώ λίγο; Ναι, ορισμένες φορές λειτουργεί ιδίως όταν πιεις λίγο παραπάνω κρασί ή κάτι σε ρακοειδές. Το έχουμε δει πολλάκις! Υπάρχει βέβαια η περίπτωση μετά το έβδομο όγδοο ποτηράκι το καβούκι να κλείσει περισσότερο, οπότε πρόσεχε λίγο! 

Άντε να πω κι ένα 4ο λόγο, αφού το ζητάτε τόσο επίμονα!

Μια γυναίκα παιδιά πίνει όταν στη ζωή της υπάρχουν ουσιαστικά κενά χρόνων. Ναι, το να το ρίχνεις στο ποτό δεν είναι ό, τι πιο ώριμο, αλλά μια φορά στο τόσο ίσως να είναι και λυτρωτικό. Ίσως και να επιβάλλεται να δεις τον κόσμο να γυρίζει έστω μια φορά στη ζωή σου μπας και καταλάβεις τι απ' όλα όσα έχεις πλάι σου και μέσα σου είναι στ' αλήθεια σταθερό και τι χωλαίνει! Το επόμενο πρωί, αφού ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, ενδεχομένως να δεις τα κενά σου με άλλο μάτι (με την τσίμπλα στο μάτι) και να τα αντιμετωπίσεις επιτέλους με ευθύτητα και θάρρος(καιρός ήταν)

Άντε να πω και 5ο τι να σας κάνω! Τα κορίτσια πίνουν όταν χαίρονται!!!!!!!!!!!

Αυτά! Πάω να πιω το τσάι μου τώρα σαν καλή γριούλα, ώσπου να ξυπνήσει ξανά μέσα μου το πάρτυ άνιμαλ που εδώ και καιρό κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και ροχαλίζει κιόλας!

Βάλ' τε φωτιά στα Σαββατόβραδα μωρά μου!!! 

"Καμιά φορά το να αφηγείσαι την ίδια τη ζωή είναι δυσκολότερο από το να πλάθεις του κόσμου τους ήρωες και τις ιστορίες..." (αυτός ο πρόλογος για σήμερα)

Η Ιωάννα ετοιμαζόταν μπροστά στον καθρέφτη για μία σημαντική ημέρα, μία μέρα που θα την αντάμειβε για πολλούς από τους κόπους της, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι φίλοι και οι συγγενείς της. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ένιωθε το ίδιο. Δεν έβλεπε τίποτα το σημαντικό σ' αυτή τη μέρα ή μάλλον τίποτα σημαντικό στην όλη διαδικασία. Ντύθηκε με μια δόση τυπικότητας, κρέμασε στο λαιμό κάτι που θα την έκανε να αισθάνεται ίσως πιο λαμπερή, διάλεξε ένα κραγιόν από το συρτάρι και κάτι άλλα γυναικεία παιχνίδια. Έβαλε στο δεξί της χέρι το ρολόι και στο αριστερό, στο καλό της χέρι, όπως συνήθιζε να λέει ο παππούς της, ένα δαχτυλίδι της μητέρας της, που μάλλον ήταν πια δικό της. 

"Μαμά, θέλω το δαχτυλίδι της γιαγιάς. Θα μου το δώσεις; Μόνο για σήμερα. Μετά θα το βγάλω." Η φωνή της ικετευτική σχεδόν δεν άφησε περιθώρια στην κυρία Αρχοντία να της φέρει αντίρρηση. Άνοιξε αμέσως το μπορντό, βελούδινο κουτί με τις μεταλλικές  λεπτομέρειες και ανέσυρε το χρυσό δαχτυλίδι με την γαλάζια πέτρα. Τα μάτια της Ιωάννας φωτίστηκαν και το αδιάφορο πρωινό έδειχνε να παίρνει μια άλλη τροπή, μια τροπή που ίσως κατάφερνε να την εκπλήξει στο τέλος ή τουλάχιστον να την ξυπνήσει από την ασυνήθιστη απάθεια που είχε απλωθεί μέσα της παντού. 

Η μεγάλη, η σημαντική στιγμή έφτασε. Τα φώτα στη θέση τους, ο κόσμος το ίδιο, τα χαρτόνια με τις κόκκινες κορδέλες σε ένα τραπέζι κοντά στο πιάνο... Η Ιωάννα στέκεται ανάμεσα στους συναδέλφους της προσπαθώντας να συμμεριστεί τη χαρά τους. Μάταια. Καμία προσπάθεια δεν φαίνεται ικανή να την ταρακουνήσει από εκείνη την ανείπωτη αναισθησία. Κάποιος ανεβαίνει στο βήμα για να πει όμορφα στολισμένα λόγια. Έπειτα, άλλος ένας. Η Ιωάννα δεν ακούει. Νιώθει ένα βάρος στο αριστερό χέρι. Κοιτάζει το δαχτυλίδι. Θυμάται τη γιαγιά της, την οποία ίσα ίσα που είχε προλάβει να γνωρίσει μα είχε ακούσει τόσα και τόσα για κείνη. Την βλέπει να της χαμογελά ανάμεσα στο πλήθος σαν σε όραμα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, συνέρχεται. Παρατηρεί τους ανθρώπους της στις θέσεις του αμφιθεάτρου. Ξαφνικά, η στιγμή γίνεται πράγματι σημαντική. Όχι γιατί η τελετή απέκτησε απρόσμενα βαρύτητα, αλλά γιατί ανέτειλε στο νου της μία σκέψη απ' αυτές που σε καθορίζουν.

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάς. Τίποτα πιο σπουδαίο. Οι στιγμές είναι απλές, αδιάφορες κουκίδες πάνω στο χάρτη αν δεν μπορείς να τις μοιραστείς, αν δεν μπορείς να τις μετρήσεις σε αληθινά χαμόγελα, αν δεν μπορείς να τις ζήσεις μέσα σε ζεστές, τρελές αγκαλιές! Γιαγιά, ξέρω ότι μ' ακούς! Ξέρω ότι κι εσύ γι' αυτό και μόνον υπήρξες! Για να δίνεσαι στην αγάπη ακόμα κι αν πρέπει να την εφεύρεις από το μηδέν, ακόμα κι αν πρέπει να τα βάλεις με χίλιους δαιμόνους! "

Το κειμήλιο έμεινε στο δάχτυλο της Ιωάννας λίγες ώρες μόνο, μα η ενέργεια του κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ίσως πάλι να μην ήταν το δαχτυλίδι μαγικό, αλλά η ίδια η αγάπη, αυτή που κατοικεί μέσα μας, προσδιορίζοντας το χτύπο της ύπαρξής μας, αυτή που ουρλιάζει ενίοτε κι αυτή που σωπαίνει, αυτή που γεννιέται ξανά και ξανά και ξανά και για πάντα...

Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα" όπως έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης.

Υ.Γ. Μην με ρωτήσετε αν η ιστορία είναι αληθινή! Είναι!

Το λοιπόν, αγαπημένοι μου αναγνώστες. Βαρέθηκα να μιλάω μόνη μου εδώ μέσα, ίσως και να με κούρασε κι ο κόσμος με τις αναποδιές του, ίσως και να έχω παραφορτώσει το μυαλό μου τελευταία, ίσως και να θέλω να τη δούμε αλλιώς ρε παιδάκι μου! 

Αποφάσισα που λέτε για να ηρεμίσω πρωτίστως, καθώς θα μηδενίζω για ακόμη μια φορά το κοντέρ μου, να φτιάξω μερικές μουσικές συλλογές και να τις μοιραστώ μαζί σας. 

Οκ, οι επιλογές είναι εντελώς δικές μου, δηλαδή αντικειμενικότητα μηδέν, αλλά νομίζω είστε ανθεκτικοί! Θα το αντέξετε κι αυτό!

Ρίξτε μια ακρόαση για το καλό ;) Δεν έβαλα επίτηδες Playlist για να το απολαύσετε περισσότερο (τι λέω η χριστιανή για να προωθήσω το "προϊόν" μου χι χι)

Άντε enjoy υπεύθυνα τώρα! Πολλά είπαμε!