Οι άνθρωποι συνηθίζουν να φοβούνται τη μοναξιά, κάτι που αποτελεί πια μια κοινή και χιλιοειπωμένη αλήθεια. Ή μήπως μια κατασκευασμένη αλήθεια; Πρέπει λέει επειγόντως να είσαι υπέρ το δέον κοινωνικός, να έχεις μεγάλες παρέες και πολλές καβάτζες γιατί αλλιώς θα μείνεις μόνος με συνοπτικές διαδικασίες. Κι αν μείνεις μόνος ποιος σε σώζει μετά; Ανοίγει η καταπακτή του χάους και σε καταπίνει. Γύρω σου απλώνεται σκοτάδι βαθύ και σε τυλίγει ο φόβος. Ο θάνατος και η κατάθλιψη σε πλησιάζουν. Ή μήπως έτσι σου έχουν μάθει να πιστεύεις; Σου δίνω το δικαίωμα στο τέλος αυτού του κειμένου να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις! (Μία δημοκρατική τεχνοκράτισσα! Είναι πράγματι συγκινητικό!) Πρώτα, όμως θέλω να με ακούσεις, όχι ως ειδικό, προφανώς, αλλά ως ένα άτομο που έτυχε να συνδέσει κάποια δεδομένα και να εξάγει ορισμένα συμπεράσματα. (Σιγά κούκλα μου, δεν κάνεις διδακτορική μελέτη για τη γενετική! Χαλάρωσε λίγο!)

Ας βάλω σε σειρά τον συλλογισμό μου (επιτέλους)
1ον
Ναι, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Δεν αμφισβητώ τη συγκεκριμένη παραδοχή, ούτε είμαι σε θέση να την κρίνω τόσους αιώνες μετά. Δέχομαι, ότι ο άνθρωπος από τη φύση του, όπως και τα υπόλοιπα πλάσματα υποθέτω, υποσυνείδητα (ή συνειδητά) επιθυμεί να αποτελεί μέλος μιας ομάδας για να μπορεί, πρωτίστως, να αποκρούει τους εξωγενείς κινδύνους και να επιβιώνει. Αυτό, ωστόσο, δε σημαίνει πως ένα πλάσμα δεν δύναται να ζήσει μόνο και πόσο μάλλον ένας σύγχρονος άνθρωπος! Η κοινωνικότητα δεν αποτελεί πανάκεια για μια ευτυχισμένη ζωή και όσο γρηγορότερα το εμπεδώσουμε, τόσο πιο αποτελεσματικά θα κατανείμουμε τον χρόνο μας σε εκείνα που πραγματικά αξίζουν την προσοχή και την επένδυση μας. Αν νιώθεις καλά με το να συναναστρέφεσαι πολλές και διαφορετικές μερίδες ατόμων τότε συνέχισε το. Σου ταιριάζει και φαίνεται και με γεια σου με χαρά σου! Αν δεν σε εκφράζει κάτι τέτοιο όμως μην το κάνεις απλά επειδή το κάνουν όλοι και μη φοβάσαι πως θα μείνεις μόνος. Μόνος είσαι έτσι κι αλλιώς από τη στιγμή που εγκλωβίζεσαι σε καταστάσεις που σου δημιουργούν το αφόρητο συναίσθημα της πλήξης....

2ον
Όσοι δεν έχουν ερωτική ζωή είναι μόνοι! Άλλο κι αυτό! Σταματήστε να βάζετε ταμπελάκια στους ανθρώπους που να πάρει! Τους υποβάλετε σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία που τους γεμίζει ανασφάλειες και εμμονές. Ο έρωτας είναι ζάρι. Αν σου κάτσει σου έκατσε, αν δεν σου κάτσει, θα σου κάτσει αργότερα. (Είμαι και του αλωνιού και του σαλονιού όπως παρατηρείτε! Για εσάς τα κάνω όλα βρε πουλάκια μου, για να μη βαριέστε) Οκ, είσαι single και τι έγινε; Πιστεύεις πως είσαι μόνος; Για πήγαινε και ρώτησε λίγο εκείνους που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μόνοι. για ρώτησε εκείνους που λόγω κάποιας ιδιαιτερότητας αποκλείονται από την "καλή" και "αλάνθαστη" κοινωνία σου, για ρώτησε εκείνους που δεν έχουν νιώσει ούτε μια μέρα τι σημαίνει να είναι ελεύθεροι! Δεν μιλάω εκ τους ασφαλούς, μη βιαστείς να το πεις! Όλοι έχουμε την ανάγκη να αφεθούμε στον έρωτα, αλίμονο! Ένας έρωτας όμως ή μια σχέση δεν καταστέλλει πάντα και στο ακέραιο τη μοναξιά και ξέρεις γιατί; Γιατί πολύ απλά αν δεν έχεις μάθει να απολαμβάνεις τη ζωή με τον εαυτό σου, δεν θα την απολαύσεις ούτε με χίλιους έρωτες. Θα βρίσκεις κάθε φορά λόγους για να αισθάνεσαι αβοήθητος κι ανεπαρκής, για να λες πως δεν σε καταλαβαίνει κανείς, για να τρέμεις με ιδέες και υποψίες....

3ον και τελευταίο για να μην σας κουράσω άλλο 
Φοβάσαι τη μοναξιά; Φοβάσαι ότι μια μέρα θα πάθεις κάτι και δεν θα υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει; Φοβάσαι πως θα καταντήσεις να μιλάς σε τοίχους και φωτογραφίες για να απαλύνεις τη σιωπή;  Ναι, τον κατανοώ αυτόν τον φόβο. Δεν είναι παράλογος, αντιθέτως είναι πέρα για πέρα ανθρώπινος. Εδώ τα επιχειρήματά μου τελείωσαν και λέω να παραθέσω κάτι πιο ισχυρό: τα παραδείγματα! Ξέρετε σίγουρα κι εσείς τέτοια άτομα. Η ζωή δεν τους χαρίστηκε ποτέ, ίσως ούτε και η τύχη. Μένουν μόνοι, μα ποτέ δεν είναι μόνοι! Τα έχουν βρει με το μέσα τους, χαμογελούν πιο ειλικρινά απ' όλους στις παρέες, προσφέρουν δίχως να περιμένουν φιλοδωρήματα, εκπέμπουν φως, δημιουργούν, ενθαρρύνουν. Ξέρουν να αφουγγράζονται τον παλμό της εποχής, ξέρουν να σέβονται, ξέρουν να στέκονται βράχοι! Κάποτε ένιωθαν κι εκείνοι φόβο. Έπειτα, έψαξαν τρόπους να τον ξορκίσουν. ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ!!!

Κλείνω με ένα τραγούδι ;) Όσοι βλέπατε singles θα το θυμάστε!!

Διάβασα πάρα πολλά άρθρα για τις πανελλήνιες αυτές τις ημέρες και ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να γράψω κι εγώ. Αλλά τι να γράψω; Τα ίδια και τα ίδια; Για το βαθμοθηρικό σύστημα; Για την παπαγαλία; Για το άγχος που δεν πρέπει να υπάρχει γιατί δεν κρίνεται η ζωή από τις εξετάσεις; Ας αφήσω τις πολυσχιδείς αναλύσεις σε εκείνους που γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Εγώ απλά θα μοιραστώ μία εμπειρία. 

Που λέτε, η τεχνοκράτισσα πια (η άνεργη τεχνοκράτισσα για την ακρίβεια), Ευαγγελία Τσιγάρα δεν ήταν ποτέ καλή στην έκθεση. Οι κατά καιρούς φιλόλογοι της, πέρα κάποιων Φωτεινών εξαιρέσεων, δεν έχαναν ευκαιρία να της καταδεικνύουν πόσο υπολειπόταν στη Νέα Ελληνική Γλώσσα σε σχέση με άλλους μαθητές. Άλλοτε χαρακτήριζαν τη γραφή της ανεπαρκή, άλλοτε πολύ συναισθηματική, άλλοτε ιδιάζουσα και δυσνόητη. Τι να κάνει κι αυτή η καήμενη; Τα παράτησε εντελώς και δεν προσπάθησε ποτέ να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν σχετικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Της ήταν σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί στα καλούπια που της επέβαλαν κι από το να δημιουργεί προβλήματα, προτίμησε να σιωπήσει. Έγραψε κι ένα 14,4 στις πανελλήνιες και ησύχασε, (Εντάξει, ευτυχώς στα υπόλοιπα τα πήγε καλά διότι ειδάλλως η τύχη της θα εξαρτώταν από τους διορθωτές του θέματος της "αυτομόρφωσης" οπότε τρέχα γύρευε!) 

Για αρκετό καιρό παραδεχόταν μέρα με τη μέρα πως είχε χάσει, πως δεν θα ήταν ικανή να γράψει ξανά, πως δεν θα κατάφερνε να γίνει αποδεκτή. Ίσως να ήταν λίγο ασυμμάζευτα όλα μέσα στο κεφάλι της, δεν αμφέβαλλε γι αυτό, αλλά το να ισοπεδώνεις ένα παιδί, επειδή απλά σκέφτεται και εκφράζεται κάπως ιδιαίτερα, ενδεχομένως να σηματοδοτεί κάτι παραπάνω από σφάλμα. Άρχισε να γράφει από πείσμα ή γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Δεν ήθελε να αποδείξει κάτι. Και σήμερα, πέντε χρόνια μετά, να έδινε έκθεση πάλι 14,4 θα έγραφε! Το σύστημα έχει προδικάσει τη μοίρα της, συνεπώς δεν υπάρχει προφανής λόγος να προσπαθεί. Προσπαθεί μόνο γι' αυτό που πηγάζει από μέσα της, το οποίο δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει ακόμα κι αν την εκθέτει στα αδιάκριτα βλέμματα εκείνων που βγάζουν εύκολα και βεβιασμένα συμπεράσματα... 

Μη μασάτε παιδιά μου! Όλοι περάσαμε από αυτόν τον ψυχοφθόρο σκόπελο και όπως φαίνεται θα περάσουν κι άλλοι! Ας ονειρευτούμε παρέα ένα μέλλον που θα παρέχει έστω το δικαίωμα των ελεύθερων επιλογών. Κουράγιο και υπομονή. Έπεται ένα υπέροχο καλοκαιράκι! ;)

Πάει καιρός από τότε που πρώτη μου φορά (μεγάλη και ώριμη πια) έκανα αυτόν τον φαινομενικά ετερόκλητο συνειρμό. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα αισθήματα με τα ενδύματα; Έλα μου ντε! Προτού θεωρήσετε πως τα έχω απολέσει εντελώς κι αμετακλήτως (τα εγκεφαλικά κύτταρα της λογικής μου καλέ!) αφήστε με να σας εξηγήσω!

Φαντάζομαι ότι κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, που λένε, τα αισθήματα θα ήταν κάτι το σημαντικό, κάτι το πηγαίο, κάτι το ανακουφιστικό ή και κάτι το επαναστατικό. Θα είχαν μία μορφή νεογέννητη και άφθαρτη, θα χάιδευαν τα κορμιά με αμηχανία ίσως στην αρχή μα έπειτα με ορμή, θα συγκινούσαν, θα ενέπνεαν... Ίσως να μην φύτρωναν παντού, ίσως να μην είχαν όλοι δικαίωμα σ' αυτά, ίσως ακόμα και να οδηγούσαν ενίοτε στον όλεθρο, αλλά η αυθεντικότητά τους δεν γινόταν αντικείμενο προς βρώση και λιανική πώληση. Αυτό είναι που με ενοχλεί ρε παιδιά στο σήμερα! Όλες μας οι σχέσεις έχουν καταντήσει καταναλωτικές. Ο γκόμενος πρέπει να πληρώνει για την γκόμενα κι αν δεν έχει να πληρώνει, απλά δεν θα έχει και γκόμενα. Η γκόμενα πρέπει να πληρώνει για να ντύνεται (μαγκιά και μόδα ντεκαφεϊνέ) κι αν δεν έχει να πληρώνει ή δε γουστάρει να ντύνεται όπως όλες, απλά δε θα έχει ούτε κι αυτή γκόμενο. Οι γονείς πρέπει να πληρώνουν για τα παιδιά τους κι αν δεν έχουν να πληρώνουν (εννοώ για πράγματα που κατά γενική ομολογία  θεωρούνται ΑΧΡΗΣΤΑ) τότε δεν είναι καλοί γονείς. Οι φίλοι πρέπει να πληρώνουν για εξόδους και δώρα κι αν δεν έχουν να πληρώνουν τότε είναι ξενέρωτοι κι αντικοινωνικοί! Ε άντε και παρατήστε με! Διαχωρίστε επιτέλους την τσέπη από την καρδιά σας και μετά τα ξαναλέμε! (Βαθιές ανάσες, εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή εκπνοή! Στάνιαρες; Στάνιαρα!)

Τι έλεγα; Α, ναι! Για τα αισθήματα και τα ενδύματα. Το ένδυμα είναι ο θεμελιώδης λίθος της καπιταλιστικής μας ζωής, είναι το σήμα κατατεθέν του κοινωνικού μας status (κι ας είναι ανύπαρκτο), είναι η απόδειξη του "έχω και σκορπάω και δε με νοιάζει να πεθάνετε όλοι". Οκ, αυτό δεν με ενοχλεί. Ας κάνει ο καθένας ό, τι γουστάρει. Εκείνο που με εκνευρίζει όμως και με κάνει να δυσανασχετώ έντονα (και να γίνομαι και αντιπαθητική) είναι το γεγονός ότι πλέον τα αισθήματα των ανθρώπων εξαρτώνται από τα ενδύματα. Αν τα ενδύματά σου έχουν την απαραίτητη λάμψη και τιμή, τότε γίνεσαι αποδεκτός και ερωτεύσιμος, αν όχι μετατρέπεσαι ξαφνικά σε περιθωριακό υποκείμενο, το οποίο αυτόματα αποκλείεται από παρέες και ευκαιρίες. Και για να μην παρεξηγηθώ, άλλο το να ντύνεται κανείς αξιοπρεπώς κι άλλο το να επιδεικνύεται! Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ της αξιοπρέπειας ή του επαγγελματισμού και της επίδειξης. Η επίδειξη είναι δείγμα έλλειψης μόρφωσης και αυτογνωσίας, είναι το κάλυμμα για τα αγεφύρωτα συναισθηματικά κενά των ανθρώπων, είναι η πιο βαθιά κακογουστιά. Απεξάρτησε  τα αισθήματά σου από τα ενδύματα τα δικά σου και των άλλων και τότε θα δεις υπέροχες αλήθειες που θα σε εντυπωσιάσουν. Κράτα την κριτική σου για τα έργα των ανθρώπων κι όχι για τα στολίδια τους!! Άλλωστε όσοι υπήρξαν πραγματικά σπουδαίοι σε ετούτον εδώ τον κόσμο, δεν συμμάχησαν ποτέ με το υπερφορτωμένο φαίνεσθαι και την υπερφίαλη "λογική" του! 

Έπρεπε κάπου να τα πω η Τεχνοκράτισσα!!!!!! Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!! Και την ανοχή! :) Απέκτησα και σελιδούλα στο φου βου για όσους ενδιαφέρονται ;) https://www.facebook.com/texnokratissa

Αφορμή για ετούτη εδώ την μικρή αναζήτηση, αποτέλεσαν κάποια λίγα λόγια της αγαπημένης μου φίλης Ιωάννας. Πέφτει λέει συνέχεια σε συμπτώσεις! Είναι συμπτώσεις; Δεν είναι συμπτώσεις; Ποιος να σου απαντήσει Ιωάννα μου; Μήπως ξέρει και κανείς; Ο άνθρωπος θα ήθελε να διαθέτει τη δύναμη να τα εξηγεί όλα. Τα μυστήρια δεν του αρέσουν όταν τον παιδεύουν για καιρό, όσο κι αν πολλάκις τα επιζητά για να αυξήσει την αδρεναλίνη της κατά τα άλλα επίπεδης ζωής του. Σίγουρα δεν θα χαιρόταν ιδιαίτερα αν μάθαινε πως ορισμένα από εκείνα που του συμβαίνουν δεν έχουν κανένα μα κανένα αντίκρισμα, καμία σημασία. Το δόγμα του αιτίου και του αποτελέσματος δεν εγκαταλείπεται εύκολα. Όλα συμβαίνουν επειδή κάτι σημαίνουν, αλλιώς δεν θα συνέβαιναν! Σας μπέρδεψα; Καλά δε φημίζομαι και για την αψεγάδιαστη ρητορική μου! 

Θα καταθέσω μία εντελώς προσωπική και υποκειμενική άποψη (αφού είναι προσωπική θα είναι και υποκειμενική μανδάμ! Μην μας μπλέκεις άλλο! Έλεος) Οι συμπτώσεις είναι κατά βάση τυχαία γεγονότα, δηλαδή γεγονότα, που ο νους δεν μπορεί να ερμηνεύσει με μία λογική ακολουθία ή με την επαγωγική μέθοδο. Το περιεχόμενο των συμπτώσεων, ωστόσο, αποτελεί κάτι παραπάνω από ένα στριφογύρισμα της ρουλέτας. Είναι διαφορετικό να ανακαλύπτεις ότι έχεις το ίδιο αγαπημένο φαγητό με κάποιον και διαφορετικό να συμ-πίπτεις ξανά και ξανά με τα ίδια πρόσωπα, με τα ίδια γεγονότα, με τα ίδια συναισθήματα! Ναι, εκεί δέχομαι πως υπάρχει μία σημειολογία, μία βάση για επεξήγηση, ένα πλαίσιο στο οποίο ίσως και να πρέπει να επενδύσεις λίγη σκέψη. Ξέρω, θεωρείς κι εσύ τη ζωή προκλητική! Ναι, είναι! Σε προκαλεί συνεχώς σε νέες μάχες, εσωτερικές κυρίως, και σ' αφήνει ύστερα μετέωρο να σχοινοβατείς πάνω σε ένα μακρόσυρτο "γιατί"! Θέτω λοιπόν το εξής ερώτημα: Τι είναι προτιμότερο; Να περιμένεις απαντήσεις σε "γιατί" που από τη φύση τους δεν επιδέχονται ερμηνεία ή να κρατήσεις από αυτά μόνο τα μικρά σημεία του νοήματος και να προσπεράσεις, σα να έκανες ότι ήταν δυνατό να κάνεις, σα να πλήρωσες τα διόδια και τώρα να ανοίγεται όλος ο δρόμος μπροστά σου για ταξίδι; 

Εσύ διαλέγεις ;)

Αγαπητέ Γιώργο,

Μολονότι δεν σε γνωρίζω και μάλλον δεν πρόκειται να σε γνωρίσω και ποτέ, πήρα το θάρρος να σου γράψω δύο λόγια, μιλώντας σου, παράτολμα ενδεχομένως, στον ενικό. Εδώ που τα λέμε, σιγά μην σε αποκαλούσα "κύριο Γιώργο"! Θα ξενέρωνες κι εσύ ο ίδιος.

Σε παρακολουθώ χρόνια. Ανάμεσα στα έργα σου και στον τρόπο που επιλέγεις να απαντάς όταν σε ρωτούν διάφορα, εντοπίζω κάθε φορά νέα νοήματα, που δεν σου κρύβω ότι με κάνουν να σε θαυμάζω ακόμα περισσότερο. Όχι, δεν θέλω να σε κολακεύσω. Κολακεύονται μόνο όσοι δεν γνωρίζουν ποιοι στ' αλήθεια είναι...

Λένε πως αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, δίχως προβλήματα, δίχως φτώχεια, δίχως πόλεμο, η τέχνη δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Λένε πως δεν θα είχαμε την ανάγκη της, διότι θα ρεμβάζαμε πλήρεις στη γαλήνη μιας ζωής ανεπητίδευτης και σίγουρα βατής. Έλα όμως που ο κόσμος δεν είναι ιδανικός (για το ταξίδι είναι δανεικός, που λέει και η Λίνα)! Έλα που η τέχνη μας χρειάζεται και μάλιστα με το παραπάνω!

Ζώντας στην επαρχία δεν διαθέτω την πολυτέλεια να παρεβρίσκομαι συχνά σε  μεγάλες θεατρικές παραστάσεις και διεθνή καλλιτεχνικά δρώμενα, όπως και πολύς κόσμος, πίστεψε με! Τι μένει λοιπόν; Ή να ανοίξω ένα βιβλίο ή να ανοίξω τον Browser ή να ανοίξω το "χαζό κουτί" ή και όλα μαζί! Η τηλεόραση δεν είναι κακό πράγμα, αν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς, δηλαδή αν ξέρεις να κάνεις επιλογές και έπειτα να τις φιλτράρεις. Μπορεί να πετύχεις ιδιαίτερα ενδιαφέροντα προγράμματα στην τηλεόραση. Μπορεί να πετύχεις ένα ντοκυμαντέρ για τόπους που ίσως δεν πρόκειται να επισκεφτείς ποτέ, μπορεί να πετύχεις μία επιστημονική συζήτηση, που θα σου δώσει τροφή για σκέψη και αναζήτηση, μπορεί να πετύχεις και την "Εθνική Ελλάδος"! Να, γι αυτήν την τελευταία θέλω να σου πω!

Να ξερες πόσο την έχω αγαπήσει! Δε με νοιάζει καθόλου που το ένα λεπτό πέφτω κάτω από το γέλιο και το αμέσως επόμενο δακρύζω από στεναχώρια ή συγκίνηση. Έτσι άλλωστε δεν κυλά κι η ζωή μας; Οι ήρωες σου μου θυμίζουν πρόσωπα που υπάρχουν στην καθημερινότητά μου. Οι μαμάδες σου είναι μαμάδες κανονικές που δεν μαγειρεύουν με κόκκινο κραγιόν και γόβες, που δεν είναι πάντα χαρούμενες, που δεν λένε συνέχεια "ναι"! Οι φευγάτοι σου είναι φευγάτοι αξιαγάπητοι που μπορεί να μας τρελαίνουν καμια φορά με την αφέλειά τους, αλλά ίσως και να θέλαμε να τους μοιάζουμε λιγάκι στο βάθος. Οι κακοί σου δεν είναι ποτέ μόνο κακοί, είναι άνθρωποι τρυπημένοι από παλιές λόγχες, κουβαλούν πληγές που κανείς δεν έτρεξε να γιατροπορέψει με μια ελάχιστη τρυφερότητα. Οι έρωτες σου είναι έρωτες  λιγομίλητοι και ουσιαστικοί, έρωτες που δεν εντυπωσιάζουν, που δε διαφημίζονται με όρκους αιώνιας πίστης, που δεν εκτίθενται ολόκληροι στην κοινή θέα. Η ανθρωπιά σου είναι ανθρωπιά ακατέργαστη, αυθεντική, βγαλμένη πάντα από τα έγκατα της ψυχής... 

Συνέχισε με θάρρος αυτή την εξαιρετική σκιαγράφηση της κοινωνίας και των διαφορετικών μελών της, που ξεκίνησες. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν παρηγοριά στους ήρωες σου, υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται, που παραδειγματίζονται, που διδάσκονται! Ναι, η τηλεόραση μπορεί να διδάξει.. Μπορεί να διδάξει την ανθρωπιά, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, την πίστη στις αξίες και τον εαυτό μας, τη δύναμη για το κάτι παραπάνω, το χαμόγελο, τον αυθορμητισμό, τον αγώνα...

Σε χαιρετώ και εύχομαι να δημιουργείς πάντα...