Λαμπιόνια θλιβερά κοσμούν και φέτος το μπαλκόνι

Να απομείνει τι για εκείνον που κρυώνει;

Αυτό το φως το ηλεκτρικό δεν έχει σπίθα

δε χαρίζει, δε γελά, δεν κυνηγάει τ' αστέρια

Ανόητο το βρίσκω, αν με ρωτάς,

τόση ακρίβεια για μια άδοξη χαρά δε τη βαστάω

ένα δωράκι σου κρατάω

κόσμε που γέννησες και πάλι τον Χριστό.

Είν' η αγάπη που τρυπώνει απ' τις σκιες

δίχως φωταψίες, δίχως να τη νοιάζει

ένα χαμόγελο πριν έρθουνε τα δώρα

μια αγκαλιά που στάζει μέλι  

πέντε έξι άνθρωποι σ' ένα τραπέζι 

Αγάπη που κερδίζεται με της καρδιάς τα υλικά

λίγη συμπόνια και πολλά μπαχαρικά

συγκίνηση κι ακέραιη ζεστάδα 

Μία καντάδα,

γλυκιά κι αρχοντική που επότισε λαχτάρα,

Κάλαντα ηχηρά, απλότητα που αγγίζει

έτσι μετρά για μένα ετούτη η μέρα,

και κάθε μέρα και κάθε γιορτή

Σαν ένα άκουσμα που λιώνω στην πηγή του

σαν ένα κράτημα απ' το βλέμμα που ποθώ

σα κυδωνάκι σπιτικό και δίπλα το νερό μου. 

Πλάι εκείνοι που έχω το θάρρος να λέω δικούς μου

ίδιοι πάντα μα και τόσο αλλιώτικοι.

Το τηλέφωνο χτυπά, οι φίλοι μου από μακριά

ευχές και γέλια σα να μασταν μαζί

Δε ζητώ τίποτα άλλο!

Ένα γράμμα σε σένα όπως παλιά

μόνο ο πόνος ο ανθρώπινος, αυτός μόνο,

ας κοπάσει Άγιε Βασίλη, ας κοπάσει

στην όμορφη μέρα που για μας ξημερώνει

να δούνε κι άλλοι της ελπίδας τη γη... 

Υπογράφει ένα ακόμα παιδί

μια κάποια που ακόμα πιστεύει... 

Ούτε που κατάλαβα πως έφτασαν Χριστούγεννα. Σα να μη πέρασε μια μέρα από το τελευταίο μπάνιο μου στη θάλασσα. Η συνειδητοποίηση της βιασύνης του χρόνου με κυβερνά. Δεν υπάρχει σχετικότητα, μόνο βιασύνη. Οφείλω, όμως, να προσαρμοστώ σ' αυτήν την πραγματικότητα και να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως τα ρολόγια δεν παύουν να μετρούν όσο όμορφα και να βαδίζουν οι στιγμές. Δεν υπάρχει και άλλη επιλογή, προφανώς. 

Στα μάτια μου ορθώνονται εικόνες από τις περσινές παραμονές. Ήταν το βράδυ πριν από την υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου. Κανονίσαμε με τη γνωστή παρέα να αλλάξουμε το χρόνο έντεκα ημέρες νωρίτερα. Μην καταστραφεί ο πλανήτης και δεν προλάβουμε να γιορτάσουμε τον ερχομό του 2013!! Φαγητά, ποτά, μουσική, δώρα, βασιλόπιτα, όλα είχαν πάρει τη θέση τους στο σπίτι της Παναγιώτας. Οι καλεσμένοι άρχισαν να προσέρχονται ένας ένας. Ανάμεσα τους κι εσύ, με ένα τραγούδι μου στη τσέπη σου, γραμμένο σε χαρτάκι σοκολάτας! Λίγο πριν τις δώδεκα είμαστε όλοι εκεί για την αντίστροφη μέτρηση. 3,2,1! Καλή χρονιά! "Όχι, όχι δε μ' άρεσε" λέει η οικοδέσποινα! "Πάμε ξανά, πιο δυνατά και πιο πειστικά!" 

Σκέφτομαι ώρες ώρες την αντίδραση των γειτόνων όταν συνειδητοποίησαν τι συνέβαινε! Θα πρέπει να γέλασαν πολύ! Εν τέλει, ήταν η πιο όμορφη πρωτοχρονιά μας, ή η πιο διαφορετική έστω! Μας άφησε μία γλυκιά, ακαταμάχητη γεύση χαράς και τρέλας. Μας συνεπήρε με τη ζεστασιά και την ειλικρίνεια της, μας γέμισε ως τα κόκαλα όνειρο και προσμονή για εκείνα τα "καλύτερα" που θα ρθουν, τα οποία στην πραγματικότητα βρίσκονται συνήθως ανάμεσα στα χέρια μας...

Φέτος, όλοι μας εμφανώς διαφορετικοί και διαφοροποιημένοι δίνουμε ραντεβού την ίδια μέρα στο ίδιο μέρος.... Η συνέχεια επί της "οθόνης" ;-) 

Αν το γέλιο χαράζει γλυκά το πρόσωπό σου

τότε η θλίψη είναι μια ωχρή κηλίδα στο βλέμμα σου

ένα αποτύπωμα στο ανάλαφρο βάδισμα σου,

μία ανεξίτηλη γραμμή στο ευθυτενές κορμί σου.

Δεν διάλεξες να της μοιάσεις, μα συνήθισες.

Συνήθισες να την κρατάς μακριά από το κάθε τι,

μακριά από εκείνους που λες πως αγαπάς,

μακριά από τον απολογισμό,

μακριά από το ξέφρενο αλισβερίσι των υγρών χαραμάδων που-

τι ειρωνεία;- ονομάζεις ζωή σου.

Δεν σε ξέρω μα ξέρω, δε χρειάζεται να μου πεις

στο χορό ετούτο οι χαμένοι περιστρέφονται αγκαλιά

Αύριο δεν θα θυμούνται πως υπήρξαν εκεί,

οι δρόμοι τους ξανά δε θα σμίξουν ,

το χρώμα τους θα ξεθωριάσει,

οι σκιές τους θα γίνουν πιο σκιές.

Βλέπεις έμαθαν να μην πονούν,

να μην ποθούν, να μην εκτίθενται.

Περνούν πάντα ξυστά και γλιτώνουν,

ή νομίζουν πως γλιτώνουν,

ή απλώς χάνουν διπλά.

Μη με μετράς στους λογικούς, 

μα ούτε και στους γενναίους!

Ποιος λογικός μετράει τα αστέρια

και ποιος γενναίος επαναστατεί μ' ένα στυλό;

Όχι, καμία σχέση!

Στην ίδια πλευρά γυρνάμε σαν χόρτα ξερά. 

Μα η γραμμή είναι κατειλημμένη 

Δεν απαντά κανείς!

Η σιωπή έγινε τελικά χρυσός και μας τρύπησε τις τσέπες.

Κι η μόνη καρδιά που είχαμε θόλωσε κι αυτή,

δε ξέρει να σου πει τι αποζητά, τι περιμένει,  

τι της έμεινε να νιώθει και τι θρηνεί. 

Αν μου ζητάς να διαλέξω, διαλέγω πάλι την αγάπη.

Έτσι μ' αρέσει,

να καίγομαι ως τα νύχια για χάρη της και να αδιαφορώ

να φωνάζω το όνομα της και να αλλάζει η τροχιά της γης

να τη ζητώ επίμονα και να ναι λάθος,

να της φιλώ τα ακροδάχτυλα, τα σύννεφα, τις λιακάδες...

Ώσπου το σώμα αυτό να γίνει χώμα...

Τόσο απλά, ανίατα κι αληθινά

Τόσο μοιραία αγάπησε με....

Κακία δε κρατώ στον ουρανό

ούτε σ' ετούτον τον χειμώνα τον αλήτη

Μόνο για σένα άνθρωπε μου αγωνιώ

που μεσ' το κρύο σου πονάς για το πλανήτη

Εσύ που σκέπασμα λογιάζεις το πετσί σου

εσύ που στέκεις δίχως λίπασμα χλωρός

πόσο θα αντέξεις στη βροχή να αργοπεθαίνεις

και στο Θεό σου να ορκίζεσαι πιστός;!

Δε σου απευθύνομαι θαρρείς και σε λυπάμαι

ούτε ευαίσθητη μ' αρέσει να με βλέπεις

απλά σε πρόσεξα θολό μεσ' την ασχήμια

να πιάνεις όνειρα κι ελπίδες να τα πλέκεις

Είναι παράξενο που κοίταζες στα μάτια

που δεν αρνήθηκες το χώμα που σε λιώνει

εσύ στη κόλαση ολόρθος και βουβός

κι εγώ εκείνου του ασφαλούς η κόρη

Αν είχα δύναμη το χέρι να σου δώσω

να σε σηκώσω απ' τα αγκάθια που πατάς

δε θα με λάβωνε αυτή σου η εικόνα

θα υπήρχε τρόπος στην Ιθάκη σου να πας

Μα τώρα αδιάφορη θα πρέπει να περάσω

να προσπεράσω, να αποδράσω σαν φυγάς

εύχομαι κάπως να αλλάξεις τη ζωή σου

εύχομαι αύριο στο φως να περπατάς

Απ' τον αιώνα των δειλών μη περιμένεις

μόνος σου φτιάξε τη δική σου διαδρομή

το νου σου όπλισε με θράσος και ξεκίνα

κι αμέσως ξέχνα με σαν μια περαστική......