(Κι εκεί που γυρνώ ανάμεσα στα βιβλία αντικρίζω το εξής: "Ο τελευταίος πειρασμός" Νίκος Καζαντζάκης! Αυτό ήταν! Έπρεπε να γράψω κάτι)

Πειρασμός: Κάθε τι που συνειδητά ή υποσυνείδητα σε καλεί να εγκαταλείψεις την ως τότε θεωρούμενη ευθεία και ορθή πορεία της ζωής σου. Το αν θα αποδεχθείς το κάλεσμα ή όχι είναι ένα άλλο θέμα! Ο πειρασμός εμφανίζεται είτε για να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις πόσο ακλόνητα αφοσιωμένος είσαι σε αυτό που έχεις επιλέξει, είτε για να σου καταδείξει μια διαφορετική πλευρά του εαυτού σου με διαφορετικές ανάγκες και προσδοκίες. Οφείλεις λοιπόν να έχεις την ψυχραιμία να ζυγίσεις τα πράγματα μέσα σου και να δεις που ανήκεις...

Μη ρωτήσεις τη γνώμη κανενός! Μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις. Απάντησε σα να είναι ο τελευταίος πειρασμός. Σα να είναι γραφτό να μην υπάρξει άλλος. Νίκησε τον ή άφησε τον να σε νικήσει ολοκληρωτικά! Δεν υπάρχει μέση λύση κι ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του πράγματος, διότι περί μαγείας πρόκειται. Είναι η στιγμή που πιστεύεις πως έχει επέλθει η σταθερότητα που πάντα ζητούσες, η αρμονία, η γαλήνη, η ασφάλεια. Ξαφνικά όμως, ακαθόριστα και με ταχύτητα φωτός μια άγνωστη δύναμη σε πολιορκεί ψυχικά, εγκεφαλικά ίσως και σωματικά και τότε είναι που καλείσαι να διαχειριστείς ένα πραγματικό χάος. Να μείνεις; Να φύγεις; Να αρνηθείς; Να νικηθείς; Να το ζήσεις; 

Ερωτήματα αναπάντητα στην ένταση τους κι ο χρόνος στην πλάτη βαρύς.......  

Όλα είναι ανθρώπινα, έτσι δε λένε;! Μην το δεις λοιπόν σαν κάτι εξωγήινο, μην το φοβηθείς. Αντιμετώπισε το στα ίσα κι άσε τον εαυτό σου να επιλέξει την κατάλληλη διαδρομή, εκείνη που νιώθεις πως στο τέλος θα σε δικαιώσει! 

Μεσημέρι Παρασκευής. Άλλη μία ηλιόλουστη μέρα μας χαρίστηκε απλόχερα. Η βουή της πόλης ησυχάζει σιγά σιγά. Οι φωνές χαμηλώνουν, η κίνηση κοπάζει, οι άνθρωποι γυρνούν...

Εν αναμονή του εορταστικού τριημέρου της 28ης Οκτωβρίου, οι πρώτες σημαίες έχουν ξεπροβάλει στα μπαλκόνια. Ίσως τελικά να είναι το μόνο που έμεινε πια. Η θύμηση εκείνων των κάποιων που με σθένος θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους. 

Δεν είναι ώρα για δυνατά συνθήματα και μνημόσυνα. Δεν είναι ώρα για ηχηρούς επαίνους και φλυαρία. Είναι ώρα σιγής. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα για εκείνους, δεν έχουμε να πούμε τίποτα για τις οικογένειες τους, δεν έχουμε να πούμε τίποτα ούτε για τη ζωή ούτε για το θάνατό τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ετούτη τη στιγμή είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που φυτρώσαν πάνω στα νεκρά κορμιά τους. Διαφθορά ως το κόκκαλο και κοινωνικά συντρίμμια... Μια χώρα έρμαιο των μεγάλων οικογενειών, των φασιστών και της "ανθηρής" μεταπολίτευσης.

Ποιος δικαιούται συνεπώς να υμνήσει τους ήρωες και να νιώσει περήφανος γι' αυτούς; Ποιος; 

Δεν έχω καμία διάθεση για πολιτικολογία και κριτική. Απλά θεωρώ πως δεν μπορείς να αισθάνεσαι περηφάνια για κάποιον που αποδεδειγμένα δεν σου δίδαξε τίποτα! Δεν σου δίδαξε την ηθική του, δεν σου δίδαξε τα ιδανικά του, δεν σου δίδαξε την αυτοθυσία, την ανιδιοτέλεια, την αγάπη για τα αληθινά! Πως δύνασαι λοιπόν με ευκολία να μιλάς στα μικρόφωνα για τους ήρωες του 40 ή του 21, δίχως να έχεις αφομοιώσει στάλα από τα μαθήματα ζωής που παρέδωσαν; Καλύτερα μείνε σιωπηλός στη μνήμη τους. Δώσε την επιλογή στα παιδιά σου να μάθουν για εκείνους, να μάθουν από εκείνους. Μην τα φανατίζεις μόνο ανυψώνοντας το εθνικό τους φρόνημα. Το εθνικό φρόνημα χωρίς το υπόβαθρο της βαθιάς γνώσης δεν μπορεί παρά να είναι μια ειρωνική και αλλοπρόσαλλη τρύπα στο νερό της κενότητας και του αποπροσανατολισμού. 

Σκέψου πολύ καλά πριν ψάλλεις το "απ' τα κόκαλα βγαλμένη"! Αν η συνείδηση σου το αντέχει συνέχισε, αν όχι πάψε! Και ίσως αν μάθουμε να σωπαίνουμε εκεί που η σιωπή επιβάλλεται και να μιλάμε εκεί που ο λόγος έχει νόημα, να είμαστε σε θέση μια μέρα να αλλάξουμε πολλά….

Καλό τριήμερο σε όλους!  

  

Οι μέρες του φθινοπώρου με γοήτευαν από παιδί. Με θυμάμαι να παρασύρομαι ολοκληρωτικά από την καλοκαιρινή επιμονή του Σεπτέμβρη, από την ανίατη κυκλοθυμία του Οκτώβρη, από την άδολη υγρασία του Νοέμβρη... Μέχρι και σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει, κι ας έχει διαφοροποιηθεί λιγάκι εκείνο το μικρό κορίτσι. Κάθε μέρα αυτής της εποχής μοιάζει με μια νέα πλευρά του εαυτού μου... Άλλοτε ο ορίζοντας με φυλακίζει σε μια χούφτα σύννεφα, άλλοτε η βροχή με εξομολογεί κάτω από την αινιγματική υφή της, άλλοτε το φως ζωντανεύει το σώμα και την ύπαρξη μου. Για μένα το φθινόπωρο δεν είναι ο προάγγελος του χειμώνα, αλλά μια πιο μελαγχολική άνοιξη. Έτσι μου ήταν βολικό να το σκέφτομαι και έτσι το βίωνα... Έτσι το βιώνω...

Ανάμεσα στις εικόνες του φετινού φθινοπώρου αναγνωρίζω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τα πρόσωπα της ζωής μου. Εκείνα που ήταν εκεί από πάντα κι εκείνα που διάλεξαν να μείνουν ή να φύγουν, εκείνα που αγάπησα, εκείνα που πρόδωσα, εκείνα που έμελλε να αφήσουν το μικρό ή το μεγάλο σημάδι τους στο υδατογράφημα της ψυχής μου... Καμία σκιά και κανένα σύννεφο δεν μπορεί να κρύψει αυτά τα πρόσωπα. Είναι αιώνια όπως αιώνια είναι η ομορφιά, είναι απτά όπως απτό είναι το χάδι, είναι αληθινά όπως αληθινή είναι ανιδιοτέλεια...

Πως να μοιάζει μια νύχτα ξένη; Πως προσδιορίζεται; Ποιος και πως επιλέγει να τη ζήσει; Ερωτήματα που γεννήθηκαν με αφορμή τον τίτλο ενός τραγουδιού και ζήτησαν απάντηση! 

Μια νύχτα ξένη είναι μια νύχτα μακριά απ' όσους και όσα αγαπάς, μια νύχτα με θολό ουρανό και κρύο όταν δεν έχεις σπίτι, κουβέρτα ή αγκαλιά, μια νύχτα που ο εαυτός σου δεν σου ανήκει, που δανεικός σέρνεται ως την άκρη του δρόμου, μια νύχτα πλημμυρισμένη από φόβο! 

Μια νύχτα ξένη είναι μια νύχτα ξοδέματος σε ανόητα λόγια και πράξεις, μια νύχτα κενή από κάθε συγκίνηση, μια νύχτα πολέμου, μια νύχτα ξενιτιάς, μια νύχτα φαιδρότητας. 

Ποιος δεν έχει ζήσει τέτοιες νύχτες; Ποιος δεν ένιωσε το μαύρο του στερεώματος να βαραίνει το κεφάλι και το κορμί του; Ποιος δεν ευχήθηκε να κλείσει τα μάτια μια στιγμή κι ώσπου να τα ανοίξει να έχει ξημερώσει; Ποιος άνθρωποι; 

Το αν οι νύχτες αυτές όμως είναι καθαρά επιλογή ή συνέπεια επιλογών ή μοίρα ή γραφτό ή ό,τι άλλο μπορεί να τις ονομάσει, αυτό ίσως και να μην έχει απολύτως καμία σημασία. Σημασία έχει το βίωμα και η αιτία του, η επόμενη μέρα και η προσπάθεια, το θάρρος και το πείσμα για μια νέα αρχή... Πριν οι ξένες νύχτες γίνουν πολλές, πριν χαθείς σε μονοπάτια επικίνδυνα, πριν αφεθείς στη δίνη της θλίψης. 

Θυμήσου εκείνο το σούρουπο που για πρώτη φορά ανακάλυψες τη μαγεία της δύσης!

Θυμήσου εκείνο το ξημέρωμα που σε βρήκε με μια παρέα αγκαλιά να τραγουδάτε!

Θυμήσου τις φωνές που σε σημάδεψαν, τα λόγια, τα πρόσωπα, τα φιλιά!

Θυμήσου το παιδικό σου ποδήλατο, τη πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο ερωτικό κάλεσμα!

Θυμήσου το άγγιγμα τη θάλασσας, τη μυρωδιά του γιασεμιού, το χωριουδάκι σου!

Θυμήσου τα τραγούδια εκείνα και τις μουσικές που έμοιαζαν γραμμένα για τη ζωή σου, τα ταξίδια (μικρά ή μεγάλα), μια βόλτα στη βροχή, μια μαγιάτικη πανδαισία, μια αγάπη παλιά...

Ετούτη η νύχτα δε θα ναι ξένη! Δε θα ναι ξένη γιατί γέμισε απ' όλα όσα εγκλωβισμένος στη ρουτίνα σου λησμόνησες! Γέμισε από τη νιότη και τη λαχτάρα σου! Δεν ήσουν τυφλός αλλά κατά συνθήκη τυφλός! Και ο κατά συνθήκη τυφλός βρίσκει το φως του μόνο όταν παραμερίσει την απόλυτη αντικειμενικότητα των ματιών του και δει με γυμνή καρδιά την αλήθεια του! Αυτή που είχε κι αυτή που έχει! Έτσι οι βραδιές που φαίνονται να μη ανήκουν πουθενά εξαϋλώνονται στη γλύκα της αναπόλησης και της ονειροπόλησης, της προσδοκίας, της καρτερικότητας, της άδολης θέλησης...

*Το τραγούδι αφορμή για το παρόν κείμενο είναι το εξής αγαπημένο:

 https://www.youtube.com/watch?v=N9apQykdr_k

Ένα ντοκιμαντέρ που αν παρακολουθηθεί δίχως περιττές προκαταλήψεις ίσως μπορεί να δώσει απαντήσεις σε πολλά μας ερωτήματα! just try it!! 

https://www.youtube.com/watch?v=2-iT4O1UUu4

Τεχνοκράτης: εκείνος που κρατά την τέχνη;! Ποια τέχνη ακριβώς; Την ζωγραφική; Το θέατρο; Τη λογοτεχνία; Μάλλον όχι! Προφανώς η λέξη έχει αποκτήσει έναν λανθασμένο χειρισμό. Η σωστή αν και όχι δόκιμη λέξη θα ήταν "τεχνικοκράτης"! Διότι καλώς ή κακώς όλοι εμείς οι "προοριζόμενοι" να αναλάβουμε μια καίρια θέση στη δομή μιας εταιρίας, ενός οργανισμού, ενός κράτους εκπαιδευόμαστε μόνο σε τεχνικές η οποίες βέβαια μας είναι και απόλυτα χρήσιμες. Κανείς όμως δεν μας διδάσκει την τέχνη. Την τέχνη του να αγαπάς αυτό που κάνεις και να βρίσκεις νόημα σ' αυτό, την τέχνη να διψάς για κοινωνική προσφορά και όχι μόνο για χρήματα και δόξα, την τέχνη να κοιτάς στα μάτια το παιδί σου  και να ξέρεις πως έκανες ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να του παραδώσεις έναν κόσμο λίγο καλύτερο! Εκεί πάσχει το τεχνοκρατικό μας σύστημα! Έπιασε τις δαιδαλώδεις τεχνικές και παραμέρισε τις τέχνες! Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως το εξής: πως υπάρχουν πολλοί "τεχνικοκράτες" με όραμα κοινωνικό γεμάτο προοπτικές. Πνίγονται όμως στη μάζα της  ματαιοδοξίας και του επαγγελματικού πρεστίζ που επιβάλλει άκαμπτη συμπεριφορά και προσανατολισμό στη κεντρομόλο δύναμη της σύγχρονης εποχής: το οικονομικό κέρδος! Προφανώς μια εταιρία θα επιδιώκει το κέρδος δεν υποστήριξε κανείς το αντίθετο! Όταν όμως αυτό μεταλλάσσεται σε παγκόσμια εμμονή τότε κάπου το παιχνίδι γίνεται βαρύ στην πλάτη της ανθρωπότητας και της ευημερίας! 

Οι προβληματισμοί αυτοί έχουν στιγματίσει ανεξίτηλα τόσο την εφηβεία όσο και τα φοιτητικά μου χρόνια κάνοντας με πολλές φορές να αναρωτηθώ αν έχω επιλέξει το σωστό δρόμο. Το συμπέρασμα σχεδόν πάντα ήταν το ίδιο! "Βαδίζω σωστά! Βρέθηκα εδώ με κόπο, γνώρισα την οικονομική επιστήμη, την αγάπησα, συγκρούστηκα μαζί της, την αποδοκίμασα, την ασπάστηκα! Δεν είμαι εδώ για να την υπηρετήσω πιστά αλλά για της δώσω τη διάσταση που ονειρεύομαι! Ναι, στα 21 μου χρόνια, σε μια χώρα που φλέγεται ακόμα ονειρεύομαι! Όχι μεγαλεία και πλούτη, μα έναν πλανήτη πλημμυρισμένο από χαρά και ευημερία, από παιδεία και τέχνη, από αλληλεγγύη και σεβασμό! Ζητάω πάρα πολλά που φτάνω  να καταντώ γραφική! Μα δεν είμαι μόνη! Τόσα βλέμματα με σπίθα γύρω μου δε μπορεί παρά να οραματίζονται ένα διαφορετικό μέλλον από εκείνο που κάποιοι προβλέπουν για εμάς! Και συνεχίζω!!!"