Θα ήταν πολύ γραφικό να μιλήσω για την επιστροφή των ελγινείων μαρμάρων. Είμαι Ελληνίδα άλλωστε και τι άλλο θα μπορούσα να πω πέρα απ' αυτό που με συμφέρει;! Περνώ τη μέρα μου στον καναπέ ατενίζοντας με αρετή το άπειρο και τον μισοτελειωμένο μου καφέ. Δεν με απασχολεί το μέλλον μου, αλλά ούτε και το μέλλον του τόπου μου. Κοιτάζω την "πάρτη" μου και περνάω υπέροχα! Αρκούμαι στο να καταδικάζω κάθε τι καινούριο που δεν μ' αρέσει! Διώχνω κάθε μύγα από το σπαθί μου και στέκω περήφανη πλάι στους Ευρωπαίους φίλους μου, με υψωμένο το πρωτογενές μου πλεόνασμα! Τα έχω όλα...........
Εκείνος που έχει το σθένος να αμφισβητεί έχει βρει πρωτίστως το δρόμο προς την αυτογνωσία!
Εκείνος όμως που αμφισβητεί ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι καταδικασμένος να ζει στη σκιά της μετριότητας του. Μεγάλα λόγια, μεγάλων γυναικών θα μου πείτε, και δικαίως του λόγου! Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μία αλλοπρόσαλλη φοιτητριούλα που ξοδεύει αλόγιστα το χρόνο της σε πράγματα επουσιώδη, ενώ παράλληλα δεν έχει ιδέα τι θα πει "πραγματική ζωή"!
Βαρέθηκα να βλέπω αμφισβητίες παντού που δεν έχουν στην πραγματικότητα τίποτα να προτείνουν! Τονίζω τις αδυναμίες μιας κατάστασης επειδή μπορώ να προτείνω κάτι με λιγότερες! Αν δεν έχω δική μου οπτική τότε κρίνω και κατακρίνω εκ του ασφαλούς. Η αντιστοιχία είναι απλούστατη και ομολογουμένως σκληρή. Σκληρή τόσο για εκείνους που εμμένουν να επιρρίπτουν την αποκλειστική ευθύνη στους πολιτικούς μας εκπροσώπους, όσο και για την επονομαζόμενη και "νέα γενιά", που κατά κόρον επιδίδεται σ' ένα ακατάσχετο "παραφιλολόι" απαξίωσης και κατακραυγής. Το θέμα δεν είναι μόνο να βρούμε ποιος φταίει. Άντε και τον βρήκαμε! Άντε και καταλήξαμε όλοι στον ίδιο! Άντε και τον δικάσαμε! Και τώρα; Τι θα κάνουμε τώρα που δεν έχουμε κανέναν να κατηγορούμε; Θα αλληλοσφαχτούμε πάλι; Ή θα κάτσουμε επιτέλους να συζητήσουμε σαν σύγχρονοι, ευσυνείδητοι άνθρωποι; Ιδού το ερώτημα!
Ας υποθέσουμε πως ξυπνάμε μια ανοιξιάτικη μέρα και όλα είναι ανθισμένα! Η Ελλάδα έχει ξεχρεώσει τους δανειστές της και έχει απαγκυστρωθεί από αυτούς, η πολυπόθητη ανάπτυξη έχει έρθει, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν αμβλυνθεί, τα μάρμαρα έχουν επιστρέψει στο μουσείο της Ακρόπολης και η παγκόσμια ειρήνη είναι πλέον γεγονός! Τι λέτε; Τώρα είμαστε καλά; Είμαστε ικανοποιημένοι; Ασφαλείς; Έτοιμοι να προοδεύσουμε; Μα προφανώς και όχι! Οι μισθοί δεν επανήλθαν στα επίπεδα του 2004, οι δημόσιες υπηρεσίες δεν διαθέτουν δέκα υπαλλήλους για την κάλυψη μίας θέσης, τα αρχεία δεν είναι στοιβαγμένα σε σκονισμένες αποθήκες, τα σχολεία αφήνουν περιθώρια στους δασκάλους και στα παιδιά για πρωτοβουλίες, οι δρόμοι γέμισαν ενοχλητικά ποδήλατα, τα οικονομικά πανεπιστήμια διδάσκουν φιλοσοφία, το κάπνισμα απαγορεύεται! Δεν είναι χώρα αυτή! Τίποτα δε ξέρει να κάνει σωστά! Μα και να 'ξερε δεν νομίζω πως είμαστε διατεθειμένοι να συμφιλιωθούμε με την ιδέα. Το κράτος που με τα χεράκια μας διαλέγουμε μεταλλάσσεται στο μεγάλο μας εχθρό. Δικαίως λοιπόν μας χαρακτηρίζουν "παράξενους". Η νοοτροπία μας είναι αθεράπευτα ιδιόρρυθμη. Ενίοτε δε συνάδει καν με τη λογική. Μη με ρωτάτε τι είναι λογική. Λογική είναι να εργάζομαι για δέκα και να αμείβομαι για δέκα, να πληρώνω ασφάλεια και να την έχω, να δικαιούμαι παιδεία και να μου προσφέρεται, να αξίζω αυτό που έχω και να μην το στερώ άδικα από κάποιον άλλον! Αυτό είναι λογική!
Τον τελευταίο καιρό μέσα στην παραφροσύνη των πραγμάτων βλέπω αυτή τη νοοτροπία να αλλάζει λιγάκι. Δεν θεωρώ εύλογο να περιμένουμε και πόσο μάλλον να απαιτούμε μία ριζική αλλαγή από το πουθενά. Έναν Μεσσία που θα έρθει να μας ελευθερώσει από τις "αμαρτίες" δεκαετιών και από όλους τους διεφθαρμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς. Είναι ουτοπικό. Όπως ένα φυτό που χρειάζεται το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε μία νέα γλάστρα, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε περιθώρια για να βρούμε τον καλό μας εαυτό! Γιατί υπάρχει κι αυτός αλλά που να φανεί με τόση σκόνη τριγύρω;! Δε θα αποφύγω να απαντήσω στα πιο αναμενόμενα και εύστοχα ερωτήματα του καθενός: "Πως μπορώ να βρω τον καλό μου εαυτό όταν αναγκάζομαι να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που με γαλουχεί στην μπαγαποντιά και την ασυνειδησία;" "Πώς μπορώ να βρω τον καλό μου εαυτό όταν δεν μπορώ καν να καλύψω αξιοπρεπώς τις βιοτικές μου ανάγκες;" Πώς; Πώς; Πώς; Χιλιάδες μαρτυρικά "πως".... και οι απαντήσεις τους στο Μέρος ΄Β του "Μιλάμε ανοιχτά"!!
