Είστε αμαρτωλοί και θα καείτε στην κόλαση... Είστε παραφύση... Είστε ντροπή για το ανθρώπινο είδος... Έτσι λένε αυτοί που επικοινωνούν με το θεό. Έτσι τους είπε ο θεός... Άμα είσαι άντρας και σου αρέσουν οι άντρες, αν είσαι γυναίκα και σου αρέσουν οι γυναίκες, τότε είσαι απόβρασμα του κόσμου και η ψυχή σου δε θα σωθεί ποτέ. Είσαι ανωμαλάρα με λίγα λόγια και λίγα σου λέω. Κι άμα σε πετύχω σε καμία γωνία και μου χαλάσεις την αισθητική και την ηθική, θα σου δείξω εγώ. Θα φωνάξω τους φίλους μου τους αναμάρτητους, που κρατούν τα κλειδιά του παραδείσου και της άριας φυλής και θα σε κανονίσουν. Θα σε σύρουν σε κανένα στενό και τότε θα δεις τι εστί πραγματικός άντρας! Τώρα, που το λέει κι ο θεός και οι θλιβεροί κληρικοί του (δεν είναι ευτυχώς όλοι έτσι και δε μιλούν με τόσο χυδαίο τρόπο όσο ο Άνθιμος και οι ομοϊδεάτες του), τώρα υπάρχει και πάτημα στο ρατσισμό. Τώρα υπάρχει και δικαιολογία. Εξαφανίστε τους ομοφυλόφιλους και ο κόσμος θα γλιτώσει από το κακό και την αμαρτία.

Κι αναρωτιέμαι βρε παιδιά! Αν πράγματι ο θεός υπάρχει, θα μπορούσε να λέγεται θεός αν είναι τόσο κομπλεξικός; Είναι υποτίθεται θεός γιατί δεν πάσχει από τα ανθρώπινα πάθη, γιατί η σοφία του αγγίζει το άπειρο, γιατί έχει τη δύναμη να αγαπά ακόμα και το πιο αμαρτωλό παιδί του. Αλλιώς θα ήταν ακόμα ένας πλανητάρχης, άλλο ένα καραγκιοζάκι του συστήματος, που ανακυκλώνει τα ψυχωτικά σύνδρομα του παρελθόντος, άλλη μια γραφική φιγούρα για γελοιογραφίες...  

Τέλος πάντων... Δεν έχει τέλος αυτό το θέμα... Δεν έχει λογική. Ο παράδεισος, αν υπάρχει, δεν εξαρτάται από το τι κάνεις στο κρεβάτι σου φίλε και φίλη... Εξαρτάται από το πως αντιμετωπίζεις τους άλλους ανθρώπους, τη φύση, τα ζώα, τη ψυχή σου... Εξαρτάται από το πόσο στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων, από το πόσο βοηθάς... Κι όλα αυτά γιατί η κόλαση και ο παράδεισος βρίσκονται πρώτα εντός μας, άσχετα με το τι συμβαίνει εκεί πάνω...

Κάποτε μάλλον είχε και σημασία να ξέρεις να λες "μαλάκας". Έδειχνε λίγη απ' τη μαγκιά σου, λίγη απ' την τεστοστερόνη σου (ανατρίχιασα η γυναίκα). Τώρα που αποτελεί το εθνικό μας σπορ, πολύ πιθανά να θυμίζει κάτι σαν "καλημέρα", "καλησπέρα", "γεια σου". Κι εκεί που είπα πάει, το συνήθισα, παίρνω το τηλεκοντρόλ στα χέρια μου και βλέπω το εξής: Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, νέες γυναίκες, πανέμορφες και πάντα μακιγιαρισμένες, να κάθονται με τις ώρες και να αναλύουν τι είναι ο μαλάκας και πως φέρεται ο μαλάκας και γιατί ερωτεύονται το μαλάκα και άλλα τέτοια. Τι έγινε ρε παιδιά; (αιώνιε Σπύρε Απαράδεκτε Παπαδόπουλε! Ξέρετε εσείς της cult τηλεόρασης τι εννοώ!) Μήπως περάσαμε στη νέα γενιά της λέξης; Μήπως την αναβαθμίσαμε σε ψαγμένη έννοια, για να έρθουμε μετά να την αναλύσουμε εμπεριστατωμένα και βαθιά, καταλήγοντας, φιλοσοφημένα πάντα και με το περιποιημένο μας φρύδι σηκωμένο, στο ότι όλοι είναι μαλάκες; 

Κι αφού όλοι είναι μαλάκες για ποιον ακριβώς σημαιοστολιζόμαστε κάθε φορά; Σε ποιον θέλουμε να αρέσουμε; Ποιον θέλουμε να αποκτήσουμε; Ποιον θέλουμε να καψουρευτούμε; Ποιον θέλουμε να αποκοιμίσουμε στο κρεβάτι μας μετά από μια νύχτα πάθους; 

Πάμε απ' την άλλη τώρα γιατί οι μαλάκες παίρνουν εκδίκηση, αφού ούτως ή άλλως τον έχουν τον τίτλο! Μας θέλουν αψεγάδιαστες, ακούραστες, έξυπνες, σέξι, έμπειρες αλλά και άβγαλτες ταυτόχρονα... Δυνατές, μα και ανασφαλείς μαζί, για να έρθουν με στοργή στη συνέχεια να καλύψουν τα κενά μας, να μας πάρουν αγκαλιά και να μας πουν "σκούπισε τα μάτια σου μωρό μου, τρέχει η μάσκαρα και είσαι χάλια"! 

Βλέπετε λοιπόν; Οι αναλύσεις δεν οδηγούν πουθενά! Κάνεις έναν κύκλο γύρω από τον γεμάτο ελαττώματα εαυτό σου και φτάνεις κάθε φορά να κατηγορείς τους άλλους, τους άντρες, τις γυναίκες, την κοινωνία, το facebook, τη Victoria Secret... Ξεκόλλα πριν γίνεις ο μαλάκας την υπόθεσης, για να μιλήσω και στη γλώσσα σου, κι αντιμετώπισε τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και κυρίως σαν ΟΛΟΤΗΤΑ. If you know what i mean! 

*Αντιρρήσεις, σχόλια, συζήτηση και κριτική, όλα δεκτά! Γιατί πάνω απ' όλα η τεχνοκράτισσα είναι δημοκρατική φυσιογνωμία, με αίσθημα δικαιοσύνης, ισότητας, διαφάνειας, φορολογικής συνείδησης και ΜΕΤΡΙΟΦΡΟΣΥΝΗΣ! ;) 

Στην Ειρήνη...

Νύχτα και μέρα, καλό και κακό, φως και σκοτάδι

Βουτηγμένη ζωή σε αντιθέσεις

σε πρεμιέρες και αυλαίες που στο τέλος κάτι θρηνούν

σ’ ανήμερα ποτάμια και στενές φυλακές

μυρωδιά αστεριού και στο χώμα πατρίδα

Χαμένη κι αυτή η παρτίδα

άνισα να πολεμώ τη βαρύτητα

τη γιατρειά τη κόλαση

τη δύναμη που με σέρνει να γευτώ

ό,τι  με τρέλα λογικά σκαρφίστηκε ο Θεός μου

Κι ο άνθρωπός μου;

Σε ποιον τάχα προορισμό να με γυρεύει;

Σίγουρα εκεί –σκέφτομαι -στο θεμέλιο του κόσμου

Στο πιο βαθύ χρώμα που τυχεροί ανταμώνουμε

Στο μπλε πριν την ξάστερη αυγή

Στο μπλε που εξισώνει τη θάλασσα και τον ουρανό

τη στιγμή και το χάος

την ύπαρξη και το θάνατο

την αγάπη και το πρόσωπό σου

Το θες απόκτημα δικό σου

να σε κουρσεύει ως τα κόκκαλα

να σ’ αφήνει μισό και να σε συμπληρώνει.

Να σε πονά που τόσο ανούσιος μοιάζεις μπροστά του

μα την ίδια κιόλας στιγμή να σου φυτεύει φτερά

Συνάντησε με εκεί, σ’ αυτό το μπλε

σ’ αυτά τα λίγα λεπτά της μικρής μου αθανασίας

σ’ αυτά τα ανοιχτά χέρια που σε ικετεύουν βρεγμένα

και γυμνά ίσως

να μ’ αγαπάς ως τις πιο βαθιές, πυρωμένες

απαντοχές  της ψυχής σου

ως το κάθε αύριο που θα σε βρίσκει ζωντανό

κι αν δε μπορείς έστω ως το ξημέρωμα

Ο χρόνος δε κυλά ποτέ όπως θα θέλαμε να κυλά. Δεν είναι βολικός, δεν συμβιβάζεται, δε αλλοιώνεται από τη ίδια του τη φύση όπως εμείς. Είναι η μόνη διάσταση, που αν και σχετική, μας υπενθυμίζει πως εδώ πάνω υπάρχουμε για λίγο. Τόσο λίγο ώστε να μην έχουμε την πολυτέλεια να το σπαταλούμε άδοξα και αλαζονικά και, παράλληλα, τόσο αρκετό ώστε να προλαβαίνουμε να αλλάξουμε έστω κάτι μικρό στον κόσμο, που αμίλητος ανέχεται την ρυπογόνα ύπαρξή μας. 

Το "μεγαλώνω" δε δηλώνει ούτε την ωριμότητα, ούτε τις ρυτίδες, ούτε τη πορεία προς το θάνατο. Το "μεγαλώνω" είναι συμβολικό ή μάλλον θα ήθελε να είναι συμβολικό. Θα ήθελε να το προφέρουμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να εννοούμε το μεγάλωμα της ψυχής, την ανάταση της σοφίας, που εξελίσσεται και μας ολοκληρώνει, την συνειδητότητα, την αντοχή. Θα ήθελε να σημαίνει περισσότερη φροντίδα για εκείνους που πονούν, για τον πλανήτη, για το πνεύμα... Θα ήθελε να σημαίνει ελευθερία ή κατανόηση της ελευθερίας. Θα ήθελε να σημαίνει αγάπη στον πολλαπλασιαστή... Μάταια. Ξεμένει στο ντουλάπι του λεξικού σαν μια λέξη, που όλοι κάποτε θα φοβηθούν. Άλλες είναι οι δυναμικές του και ώρες ώρες μοιάζουμε τόσο μικροί για να τις κατανοήσουμε. 

Κάθε φορά, που μεγαλώνω εύχομαι ένα πράγμα: Όσα χρόνια κι αν δείχνει το ρολόι μου, να υπάρχει πάντα μέσα μου αυτή η συλλεκτική και αναντικατάστατη λαχτάρα για την κάθε νέα μέρα ζωής και να μπορώ να την επενδύω σε όλα εκείνα και σε όλους εκείνους, που αγαπώ μέχρι να σπάσει η καρδιά μου. Αυτό! Τίποτα άλλο! Τα υπόλοιπα είναι στολίδια για να παρηγοριόμαστε πως κάποτε η αιωνιότητα θα γίνει δικιά μας. Προτείνω, λοιπόν, όλοι να μεγαλώνουμε, δίχως το άγχος του χρόνου που φεύγει, αλλά με τους ρυθμούς του ονείρου, της ανθρωπιάς, της νόησης και φυσικά της δημιουργίας!