Κάποιος να με σύρει. 

Έχω κουραστεί να είμαι η δυνατή, η σωστή

 κι όλοι από μένα κάτι να περιμένουν

 Γλιστράω, πέφτω, σκοτώνομαι

Γίνομαι παρανάλωμα, φοβάμαι, λυγίζω 

"Δεν έχεις ανάγκη εσύ", λένε.

"Δε σε φοβάμαι εσένα", λένε 

κι έτσι αποφεύγουν το δύσκολο έργο της ακρόασης.

Κάποιος να με σύρει. 

Να πει πως όλα θα φτιάξουν και 

πως όλα όσα μας αναλογούν θα τα ζήσουμε,

αφού δεύτερη ευκαιρία για ζωή δεν θα υπάρξει

Το λάθος, το δικαίωμα στο λάθος  

δεν θέλω να με αποτρέπει πια, μα να με παρακινεί. 

Άλλωστε κάθε τι ανθρώπινο είναι με έναν τρόπο και ιερό

Κάποιος να με σύρει σε ένα μέλλον λευκό. 

Ή εν τέλει κάποιον να σύρω εγώ. 

Εικονογραφημένες μνήμες, χωρίς διαστάσεις
Οθόνες που φωτίζουν τα πρόσωπα και τα απρόσωπα,
τα αγαπημένα, τα απωθημένα, τα οικεία, τα απρόσιτα
Αισθήσεις που είναι αδύνατον να περάσουν από τα δάχτυλα στην ψυχή.
Πλήγματα του χρόνου του αναπαλαιωτή, του συλλέκτη, του εμποράκου των στιγμών
Πλήγματα και των ανθρώπων, των υπέροχων, των απαίσιων, των συγχωρεμένων και των ασυγχώρητων ανθρώπων.
Ευτυχίες σε φιλτραρισμένα στιγμιότυπα,
προσμονές, ανταλλαγές και απορρίψεις μηνυμάτων,
βλέμματα ασυγχρόνιστα, προστατευμένα στη θαλπωρή των pixels
Δεν κινδυνεύεις, δεν εκτίθεσαι,
σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές τι θα γράψεις,
αν θα γράψεις,
τι ώρα θα γράψεις.
Κι αν εκτεθείς, ποιος νομίζεις θα σε δει να σκύβεις το κεφάλι;
Ποιος θα σε δει να σπαράζεις αγκαλιάζοντας το κινητό σου;
Ποιος θα σταθεί στο ύψος σου να ρωτήσει "τι έχεις";
Όσα δε φαίνονται είναι σαν να μην έγιναν ποτέ ή σαν να ξεχάστηκαν αυτοστιγμεί.
Η ασφάλεια του να επιπλέεις στην επιφάνεια απομακρύνει την ιδέα του πνιγμού,
απομακρύνει, όμως, και το ενδεχόμενο μιας γενναίας εξερεύνησης του βυθού.

Δεν πειράζει. Καλύτερα έτσι. Ωραίοι, νέοι και ασφαλείς!

Σε διάθεση αγάπης, χωρίς αγάπη.
                       

"Ένα βροχερό απόγευμα του Μάρτη, 

που ο χειμώνας απρόσκλητος φίλησε τα χώματα της άνοιξης

Ένα απόγευμα που ο καθένας θα ήθελε να μοιραστεί με ένα πρόσωπο σημαντικό

Ένα απόγευμα γεμάτο αντιθέσεις, συνθέσεις κι αισθήσεις αντίξοες"

Άφησε το στυλό της κάτω απογοητευμένη. Οι λέξεις έμοιαζαν ανίκανες να ακολουθήσουν τον ειρμό της καρδιάς της. Ο ειρμός της καρδιάς κι ο παλμός του μυαλού. Ένα ολόδικό της λογοπαίγνιο για το οποίο καμάρωνε. 

Ακούμπησε πίσω στην καρέκλα κι ευχήθηκε να μπορούσε να βάλει τις σκέψεις της σε μία τάξη. Μολονότι το χάος ανέκαθεν τη γοήτευε, δεν έβρισκε πια την έμπνευση να το ερμηνεύσει. Πήρε πάλι το στυλό και άρχισε να μουτζουρώνει το χαρτί. Οι μουτζούρες λένε είναι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης οι αποτυπώσεις. Οι μουτζούρες είναι οι ζωγραφιές εκείνων που ξέρουν να ζωγραφίζουν μονάχα με το νου, συμπλήρωσε μέσα της. 

Η βροχή συνέχιζε να πέφτει ακατάπαυστα σε ένα λιτό μονόλογο που αποστόμωνε ποιητές και λογοτέχνες. Η Μαριάννα δεν είχε αντίλογο, πράγμα σπάνιο. Έμεινε να την ακούει μέσα στη σιωπή να λούζει τους δρόμους και τα μπαλκόνια, αναμένοντας μια απροσδόκητη ίσως ανατροπή, έναν ήλιο πριν τα μεσάνυχτα. Ξαφνικά αισθάνθηκε μόνη, αδικαιολόγητα μόνη. Άνοιξε το ραδιόφωνο και γαντζώθηκε απ' των ανθρώπων τις φωνές σα να ταν για εκείνη ζήτημα ζωής έστω αυτού του είδους η επικοινωνία. Στα αυτιά της έφτασε μία διασκευή ενός γνώριμου τραγουδιού, που της θύμιζε πολλά ή και τίποτα. Μεστό, τζάζι, ανεξέλεγκτο, ταιριαστό. Μια ζεστή γυναικεια φωνή εξιστορούσε την ροπή του έρωτα, του κάθε έρωτα μέσα στο σκοτάδι. Να τοι πάλι οι παλμοί του μυαλού. Πιο δυνατοί. Και η νύχτα στο ρυθμό μιας βροχής και μιας επερχόμενης άνοιξης να ζητά από ανθρώπους κι εραστες φόρο τιμής. Φόρο τιμής για κάθε χάδι που έθρεψε, για κάθε βλέμμα, για κάθε ψέμα. Η Μαριάννα τώρα είχε προσωποποιησει τον ειρμό της καρδιάς της συνειδητά, ενώ στον ήχο της γυναικειας φωνής αναγνώριζε κάτι πολύ οικείο. Η οικειότητα του να μιλάει κανείς για σένα χωρίς καν να το γνωρίζει ή να σε γνωρίζει, μουρμούρισε. Ένα ακόμη ρεφρέν. Ένα σπαρακτικό ρεφρέν. 

Έψαξε στο διαδίκτυο για τη διασκευή. Επανάληψη. Ξανά και ξανά. Ώσπου να γίνει η μουσική ευχή. Ώσπου να ξημερώσει η βροχή την άνοιξη. Ώσπου να ανθίσουν τα φιλιά και τα τραγούδια. 

Για την Πέννυ Μπαλτατζή από την διαδικτυακή συλλογή διηγημάτων ''ΜΟΥΣΙΚΟΓΡΑΦΙΕΣ'' 

ΣΤΙΧΟΙ/ΜΟΥΣΙΚΉ: ΜΕΛΙΣΣΕΣ 

ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΈΛΕΣΗ: ΜΕΛΙΣΣΕΣ

Απόψε θα κλείσω τα μάτια
αλλά δεν θα κοιμηθώ
Υπάρχουν χιλιάδες λεπτομέρειες
που μπορείς να μάθεις για μένα - αντι για μένα

Δεν θέλω όμως να σου πω την ιστορία μου
Δεν θέλω να δεις πόσο όμορφη δείχνω ανάμεσα στα λάθη μου
Πόσο με κολακεύουν οι απαθανατισμένες πτώσεις
Πόσο με ερμηνεύουν τα ολοκαυτώματα

Απόψε θα κλείσω τα μάτια
αλλά δεν θα κοιμηθώ
Θα αναρωτηθώ αν το χαμόγελο μου διέσχισε σωστά το δίκτυο
Κι αν οι μπαταρίες ήταν αρκετά  φορτισμένες
για να φτάσει στον προορισμό του
Οι προορισμοί δε θαυμάζουν, κορίτσι μου.
Θαυμάζονται, θα μου πεις.

Απόψε θα κλείσω τα μάτια
Αλλά δεν θα κοιμηθώ
Θα μετρήσω τα χιλιόμετρα σε βήματα ξυπόλητα
Θα ανατρέξω σε υψωμένα ποτήρια κρασιών
σε ευχές
σε χειροκρότηματα
Θα αναβιώσω τη γιορτή της ζωής
και θα μεθύσω
Αλλά απόψε δεν θα κοιμηθώ.