Γράμμα στον Γιώργο Καπουτζίδη

Αγαπητέ Γιώργο,

Μολονότι δεν σε γνωρίζω και μάλλον δεν πρόκειται να σε γνωρίσω και ποτέ, πήρα το θάρρος να σου γράψω δύο λόγια, μιλώντας σου, παράτολμα ενδεχομένως, στον ενικό. Εδώ που τα λέμε, σιγά μην σε αποκαλούσα "κύριο Γιώργο"! Θα ξενέρωνες κι εσύ ο ίδιος.

Σε παρακολουθώ χρόνια. Ανάμεσα στα έργα σου και στον τρόπο που επιλέγεις να απαντάς όταν σε ρωτούν διάφορα, εντοπίζω κάθε φορά νέα νοήματα, που δεν σου κρύβω ότι με κάνουν να σε θαυμάζω ακόμα περισσότερο. Όχι, δεν θέλω να σε κολακεύσω. Κολακεύονται μόνο όσοι δεν γνωρίζουν ποιοι στ' αλήθεια είναι...

Λένε πως αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, δίχως προβλήματα, δίχως φτώχεια, δίχως πόλεμο, η τέχνη δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ. Λένε πως δεν θα είχαμε την ανάγκη της, διότι θα ρεμβάζαμε πλήρεις στη γαλήνη μιας ζωής ανεπητίδευτης και σίγουρα βατής. Έλα όμως που ο κόσμος δεν είναι ιδανικός (για το ταξίδι είναι δανεικός, που λέει και η Λίνα)! Έλα που η τέχνη μας χρειάζεται και μάλιστα με το παραπάνω!

Ζώντας στην επαρχία δεν διαθέτω την πολυτέλεια να παρεβρίσκομαι συχνά σε  μεγάλες θεατρικές παραστάσεις και διεθνή καλλιτεχνικά δρώμενα, όπως και πολύς κόσμος, πίστεψε με! Τι μένει λοιπόν; Ή να ανοίξω ένα βιβλίο ή να ανοίξω τον Browser ή να ανοίξω το "χαζό κουτί" ή και όλα μαζί! Η τηλεόραση δεν είναι κακό πράγμα, αν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς, δηλαδή αν ξέρεις να κάνεις επιλογές και έπειτα να τις φιλτράρεις. Μπορεί να πετύχεις ιδιαίτερα ενδιαφέροντα προγράμματα στην τηλεόραση. Μπορεί να πετύχεις ένα ντοκυμαντέρ για τόπους που ίσως δεν πρόκειται να επισκεφτείς ποτέ, μπορεί να πετύχεις μία επιστημονική συζήτηση, που θα σου δώσει τροφή για σκέψη και αναζήτηση, μπορεί να πετύχεις και την "Εθνική Ελλάδος"! Να, γι αυτήν την τελευταία θέλω να σου πω!

Να ξερες πόσο την έχω αγαπήσει! Δε με νοιάζει καθόλου που το ένα λεπτό πέφτω κάτω από το γέλιο και το αμέσως επόμενο δακρύζω από στεναχώρια ή συγκίνηση. Έτσι άλλωστε δεν κυλά κι η ζωή μας; Οι ήρωες σου μου θυμίζουν πρόσωπα που υπάρχουν στην καθημερινότητά μου. Οι μαμάδες σου είναι μαμάδες κανονικές που δεν μαγειρεύουν με κόκκινο κραγιόν και γόβες, που δεν είναι πάντα χαρούμενες, που δεν λένε συνέχεια "ναι"! Οι φευγάτοι σου είναι φευγάτοι αξιαγάπητοι που μπορεί να μας τρελαίνουν καμια φορά με την αφέλειά τους, αλλά ίσως και να θέλαμε να τους μοιάζουμε λιγάκι στο βάθος. Οι κακοί σου δεν είναι ποτέ μόνο κακοί, είναι άνθρωποι τρυπημένοι από παλιές λόγχες, κουβαλούν πληγές που κανείς δεν έτρεξε να γιατροπορέψει με μια ελάχιστη τρυφερότητα. Οι έρωτες σου είναι έρωτες  λιγομίλητοι και ουσιαστικοί, έρωτες που δεν εντυπωσιάζουν, που δε διαφημίζονται με όρκους αιώνιας πίστης, που δεν εκτίθενται ολόκληροι στην κοινή θέα. Η ανθρωπιά σου είναι ανθρωπιά ακατέργαστη, αυθεντική, βγαλμένη πάντα από τα έγκατα της ψυχής... 

Συνέχισε με θάρρος αυτή την εξαιρετική σκιαγράφηση της κοινωνίας και των διαφορετικών μελών της, που ξεκίνησες. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν παρηγοριά στους ήρωες σου, υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται, που παραδειγματίζονται, που διδάσκονται! Ναι, η τηλεόραση μπορεί να διδάξει.. Μπορεί να διδάξει την ανθρωπιά, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, την πίστη στις αξίες και τον εαυτό μας, τη δύναμη για το κάτι παραπάνω, το χαμόγελο, τον αυθορμητισμό, τον αγώνα...

Σε χαιρετώ και εύχομαι να δημιουργείς πάντα...