(Ομολογώ ότι το είδα αργοπορημένα, σχεδόν, δηλαδή, ένα χρόνο από τότε που προβλήθηκε στις κινηματογραφικές αίθουσες της χώρας, αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ... Έπρεπε να γράψω κάτι... )

Χθες βράδυ, λοιπόν, και έπειτα από την έντονη προτροπή του αδερφού μου (Χρηστάρα σ' αγαπώ!) αποφάσισα να δω το "Interstellar". Η αλήθεια είναι ότι έτρεφα αρκετά υψηλές προσδοκίες μιας και οι περισσότεροι, που το είχαν δει, μιλούσαν για μία ταινία που δεν ανήκει σε κανένα κινηματογραφικό είδος, για μια ταινία καθηλωτική και μοναδική, για μια ταινία που μπορεί να είναι και ό, τι καλύτερο έχεις δει. Με τούτα και με εκείνα, που λέτε, στρογγυλοκάθισα (για την ακρίβεια στρογγυλοξάπλωσα) μπροστά στον υπολογιστή και για τα επόμενα 169 λεπτά δεν θυμάμαι να αισθάνομαι το παραμικρό από το εξωτερικό περιβάλλον. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε ανάγκη για νερό, ούτε πιάσιμο από την ακινησία ούτε τίποτα... Μόνο την καρδιά μου, μόνο αυτήν ένιωθα να χτυπάει δυνατά και να περιπλανάται στα δικά της υπαρξιακά ερωτήματα. Μη σας περνάει από το νου ότι θέλω να κάνω κριτική στην ταινία. Καμία σχέση. Θέλω απλά να επικοινωνήσω την εμπειρία μου, να την μοιραστώ και να βρω ίσως, κάπου, κάπως λίγη ανταπόκριση... 

Στην αρχή νόμιζα ότι θα παρακολουθήσω μία ταινία επιστημονικής φαντασίας με μπόλικα εφέ εικόνας και ήχου από εκείνα που σε εντυπωσιάζουν συχνά πυκνά για να μην προσέχεις τα κενά στη γραφή. Στη συνέχεια αναθεώρησα. Σκέφτηκα πως τελικά κάτι θέλει να πει αυτό το φιλμάκι. Έπειτα βίωσα το ανθρώπινο δράμα στην πιο απελπιστική του έκδοση, μετά το υπαρξιακό μας διακύβευμα, μετά την ελπίδα, μετά πάλι την απελπισία, μετά την ειρωνεία, μετά το φως και το σκοτάδι σε μία αλληλουχία επικίνδυνη, μετά το χάος . Ναι, χάος. Δε ξέρω αν έχω αισθανθεί ξανά αυτό το χάσιμο μέσα στον ίδιο μου τον εαυτό. Δε ξέρω καν αν μπορώ να το περιγράψω. Το σύμπαν, οι πλανήτες, ο θάνατος, η φύση, η ζωή, η οργή, το ψέμα, η επιβίωση, η αγάπη, όλα μαζεμένα σε δυόμιση ώρες περιπλάνησης, όχι τόσο στα ανεξερεύνητα μονοπάτια του απείρου και των αστεριών, αλλά στις σκιερές διαδρομές του ίδιου σου του αλλόκοτου ψυχισμού, που παλεύει να κατανοήσει για ποιον λόγο υπάρχουμε και ποιο είναι το μέλλον μας, ή το μακρινό παρόν μας ή το παρόν μας στο μακρινό μέλλον ή το τώρα μας στην τροχιά της σχετικότητας του χρόνου και της επαφής... 

Σας μπέρδεψα γι' αυτό δεν θα προσθέσω κάτι άλλο... Το Interstellar, το παραδέχομαι, μου άλλαξε τη ζωή ή έστω την οπτική. Με έκανε να βλέπω πίσω από τα ρολόγια, πίσω από τον ορίζοντα και τους εαυτούς, με έκανε να μη φοβάμαι το χάος μου αλλά να το κοιτάζω στα μάτια και να το νικάω, με έκανε να πιστεύω στη ζωή μας απ όπου κι αν προέρχεται, όπου κι αν θέλει να μας πάει...

Συγχαρητήρια στους δημιουργούς ακόμη και για τα λάθη τους
...!! 

Ποιος θα διαφωνήσει ότι όσα ζήσαμε το καλοκαίρι με τα capital controls, τα Grexit, τα επανωτά Eurogroups και όλα τα σχετικά αποτέλεσαν το πιο ακραίο σοκ στην ιστορία της Ενωμένης Ευρώπης; Ποιος θα μας πει ότι δεν υπήρξε απόλυτη σύγχυση και απρόβλεπτος πανικός; Ποιος θα μας πείσει ότι όσα βιώσαμε δεν μας άφησαν κατάλοιπα; Απάντηση: Κανείς! 

Όσοι γνωρίζουν για το  λεγόμενο δόγμα του σοκ, θα ξέρουν ότι στην ιστορία των βιομηχανοποιημένων, νεοφιλελεύθερων οικονομιών έχει εφαρμοστεί πολλάκις η συγκεκριμένη τακτική. Πρώτα προκαλείς στον λαό σου ένα μεγάλο σοκ, ή αλλιώς έναν εκτεταμένο πανικό, που δήθεν προέρχεται από εξωγενείς παράγοντες και τον απειλεί σημαντικά, για παράδειγμα τους κάνεις να αισθάνονται ότι λόγω ανταγωνισμού με τις άλλες χώρες κινδυνεύουν να χάσουν κάθε κεκτημένο τους εργασιακό δικαίωμα για να προσαρμοστούν στις νέες αγοραίες συνθήκες. Έπειτα, εμφανίζεσαι ως ο ηγέτης - ήρωας που πάλεψε με αυταπάρνηση για να σώσει ό,τι απέμεινε και αναγκάστηκε να πάρει δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις ως προς αυτή την κατεύθυνση. Στη συνέχεια, λες πως έσωσες κάτι μικρό και ότι αυτό είναι προτιμότερο από το να τα είχες χάσει όλα. Τέλος, εισηγείσαι στους πολίτες σου να συμμορφωθούν με τις δύσκολες αποφάσεις σου και να τις υπηρετήσουν, αν θέλουν να αποτελούν μέρος της νέας εποχής με αξιώσεις για ένα καλύτερο "ελεύθερο", "¨αξιοπρεπές" μέλλον... Μήπως στην παραπάνω χιλιοειπωμένη ιστορία αναγνωρίζετε κάποια κοινά με την δική μας πρόσφατη περιπέτεια; Λέω εγώ τώρα!

Οκ, είναι ολοφάνερο και δεν νομίζω να εξηγήσουμε ότι η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο πειραματόζωο του σοκ στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση... Το ζήτημα έγκειται στο αν τελικά το σοκ πέτυχε και αυτή τη φορά τον σκοπό του. Βεβαίως και τον πέτυχε. Αφού πανικοβληθήκαμε, αφού μείναμε μέρες ολόκληρες ξάγρυπνοι, αφού σταθήκαμε σαν αλυσοδεμένοι δούλοι μπροστά στα ΑΤΜs, αφού συρθήκαμε σε μια φαρσοκωμωδία - δημοψήφισμα, πιστεύοντας μάταια ότι οι λαοί αποφασίζουν για τον μέλλον τους, αφού εκβιαστήκαμε, αφού απελπιστήκαμε στην ιδέα του ασύντακτου χάους και του δελτίου τροφίμων που μας πλησίαζε, αφού πέσαμε στα πόδια των δανειστών μας για να διεκδικήσουμε λίγο οίκτο, τελικά ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑΜΕ! Είπαμε "κάντε ό, τι θέλετε από δω και πέρα, δεν μας νοιάζει. Δεν θα ασχοληθούμε άλλο. Αρκετά πιεστήκαμε. Αρκετά μιζεριάσαμε. Αρκετά τρελαθήκαμε. Τώρα πρέπει να επανέλθουμε στην κανονικότητα και θα εφαρμόσουμε ό,τι μας πουν προκειμένου να μη ζήσουμε ξανά τέτοιες δύσκολες ώρες!"

Αυτή είναι η ζωή μας μετά το σοκ.... Απόλυτα απαθής και συμβιβαστική... Χωμένη βαθιά μέσα στην αποχαύνωση μιας πλαστής αισιοδοξίας και μιας φρούδας, αναξιόπιστης ελπίδας, που δεν έχει πια τίποτα να υποσχεθεί και τίποτα να πραγματώσει... 

Η ζωή μετά το σοκ, ωστόσο, έχει και μια άλλη όψη, αυτή της συνειδητοποίησης... Αρκεί να εκμεταλλευτούμε τη λειτουργία του εγκεφάλου μας και να απαλλαχτούμε από τους ανόητους συναισθηματισμούς που μας οδηγούν επανειλημμένα σε επιπόλαιες και αψυχολόγητες αποφάσεις...! 

Καλή τύχη Ελλάδα!

Κάτι τέτοιες χειμωνιάτικες μέρες αισθάνομαι την ανένδοτη ανάγκη να βγω στη βροχή· στην βροχή την πραγματική αλλά και σε εκείνη των ερωτηματικών μου. Δε ξέρω αν μπορώ να γυρέψω απαντήσεις. Ίσως να είναι νωρίς, ίσως και πολύ αργά. Μπερδεύομαι. Πάω πάλι από την αρχή. Ψάχνω για πυξίδα σε ένα χάος που μετράται μόνο με το άπειρο, με το ιλιγγιώδες. 

Το νόημα τρέχει κι εγώ πίσω του με την ανάσα κομμένη προσπαθώ να ερμηνεύσω ό, τι προλαβαίνω μέσα σε μια ζωή μικρή και ανυπόμονη. Δεν τα καταφέρνω. Ξαναπροσπαθώ. Το νόημα τρέχει ακόμη πιο γρήγορα κι έχω πλέον κουραστεί να το κυνηγώ. Το αφήνω να δω μέχρι πού θα φτάσει. Δεν θα πάει μακριά, σκέφτομαι, θα το συναντήσω κάποτε. Συνεχίζω από εκεί που σταμάτησα. Στο δρόμο απαντιέμαι με μια γυναίκα, η οποία μου μοιάζει λίγο και περπατά αργά παρέα με έναν σκύλο. Την ρωτάω αν είδε πουθενά το νόημα. 

-Το νόημα ψάχνεις;

-Ναι. 

-Μην τρέχεις άδικα. Μην τρέφεις τις αυταπάτες σου με προσδοκίες. Δεν είναι το νόημα αυτό που βλέπεις πάντα να τρέχει εμπρός σου. Είναι ο εαυτός σου ο μελλοντικός. Αυτός που όλο λες ότι θα γίνεις, μα δε γίνεσαι ποτέ και καλά κάνεις και δε γίνεσαι, γιατί αν γινόσουν η περιπέτεια που σε κρατά ζωντανή θα καιγόταν μαζί με το παραμύθι σου. Ο άνθρωπος αν δεν έχει κάτι να κυνηγά, δεν προχωράει. Άρα, μάλλον σου είναι απαραίτητο αυτό το ολόγραμμα της ψυχής σου που συνεχώς σε προσπερνά. Αν θες να το ονομάσεις "νόημα" ονόμασε το. Μη λησμονήσεις ποτέ όμως, κι αυτό το λέω με κάθε βεβαιότητα, ότι το βαθύτερο νόημα βρίσκεται μέσα σου κι όσο πιο πολύ το καλλιεργείς και το ζορίζεις τόσο πιο καθαρό, τόσο πιο αυθεντικό γίνεται... Γύρισε πίσω. Κάποιοι ανησυχούν που λείπεις. Κάποιοι σε σκέφτονται. Κάποιοι περιμένουν να καθίσετε μαζί γύρω απ' το ίδιο τραπέζι... 

Απομακρύνομαι βρεγμένη με τα μάτια κλειστά. Οι σταγόνες πυκνώνουν. Νυχτώνει νωρίς. Προχωρώ πρώτη μου φορά δίχως να κυνηγώ τίποτα. Ένα βήμα ελεύθερο κι έπειτα άλλο ένα. Το παραμύθι δεν σκορπά, δυναμώνει. Κι αν ως τώρα δεν έχω βρει τον τρόπο να πολεμώ τα σκοτάδια που μου επιβάλλουν, δεν πτοούμαι. Όσο υπάρχουμε ακόμα από αίμα κι από χώμα κι όσο μας κυβερνά η καρδιά, που λέει κι ένα άσμα, τόσο θα πεισμώνουμε για το άγνωστο νόημα που θα μας λυτρώσει (μάλλον) όταν το βρούμε και το κατακτήσουμε, όταν το περιγράψουμε με όρους ανθρώπινους κι όταν εν τέλει το αποδεχτούμε!! 

Όχι, δε θα αρχίσω τις δακρύβρεχτες εξομολογήσεις για το πώς αποφάσισα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο και για το πώς κατάφερε να με εξελίξει σαν άνθρωπο και για το πόσο το αγαπώ και μπλα μπλα μπλα μπλα...

Αποφάσισα να γιορτάσω τα δύο χρόνια της Τεχνοκράτισσας κάπως διαφορετικά και ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΑ! Για δώστε βάση για να μην τα ξαναλέω δεύτερη φορά (οκ, αν θέλετε κάτι να ρωτήσετε είμαι στη διάθεσή σας!) Που λέτε, μετά από πολύωρη σκέψη..... δέκα λεπτών και πολυ γράψε σβήσε (άλλων δέκα λεπτών! Κουράστηκα πάλι όπως βλέπετε) σκέφτηκα ότι θέλω να σας ΓΝΩΡΙΣΩ! Σας ζητώ λοιπόν να μου δώσετε μια ψευδώνυμη συνέντευξη και εξηγούμαι:

Ψευδώνυμη Συνέντευξη (είσαι έτοιμος να απαντήσεις στις ερωτήσεις μου;)

Άκου (ή διάβασε τέλος πάντων) τι θα κάνεις:

   * Ανοίγεις αυτή τη ΦΟΡΜΑ

   * Συμπληρώνεις εκεί που λέει "ψευδώνυμο" ένα ψευδώνυμο που σου αρέσει. (θέλω φαντασία ε;!)

   * Απαντάς στις ερωτήσεις

   * Πατάς "υποβολή"

Κρύψου, λοιπόν, πίσω από την ανωνυμία και μίλα μας ελεύθερα για τον εαυτό σου και τον κόσμο όσο σοβαρά, ειλικρινά ή χιουμοριστικά θέλεις! 

Προθεσμία υποβολής: 30/11/2015

Μετά το πέρας της προθεσμίας θα επιλέξω και θα αναρτήσω τις 10 "Ψευδώνυμες Συνεντεύξεις" που μου άρεσαν περισσότερο! (Υποκειμενικά τα κριτήρια I know αλλά ρε παιδιά το Blog μου γιορτάζει! Το δικαιούμαι!)

Λοιπόν, περιμένω!!!!

Σαββάτο που λέτε σήμερις και τα κέφια στο φουλ. Στις πέντε καφές ελληνικός, στις δέκα τσάι με δύο σταγόνες λεμόνι κι ως τις δώδεκα βλέπω να έχει βγει και το τήλιο για όνειρα γλυκά. Η αλήθεια είναι ότι με τόσο "καλό καιρό" δεν κρατιέμαι να φορέσω τις γόβες μου (έχω γόβες;) και να ξεχυθώ με το φρεσκολουσμένο, ισιωμένο μου μαλλί (μη χαίρεσαι σε λίγο θα 'ναι τύπου "έβαλα το χέρι στην πρίζα αλλά το έβαλα στραβα!" χι χι) στους δρόμους και στα μπαρ της πόλης, αλλά θες που δεν είμαι πια φοιτήτρια, θες που ο κώλος μου βαραίνει σιγά σιγά, θες που το ποτό με πιάνει αμέσως, λέω να το κάψω μόνη απόψε και να βάλω "φωτιά στα σαββατόβραδα" να 'ούμ με μια σπέσιαλ αφιέρωση στο γυναικείο πιοτί!

Όταν πίνει μια γυναίκα λοιπόν (κι όταν παραφέρεται;) κάτι της φταίει κάτι της λείπει. Δύσκολα θα πιει επίτηδες για να γίνει κουνουπίδι και στο τέλος της βραδιάς να περπατάει σαν στραβό ταυ πάνω στα δωδεκάποντα της (ηρωίδες είστε ρε φίλε όμως). Δύσκολα θα πιει για να έχει να μαρτυράει την επόμενη μέρα πόσο υπέροχα ένιωθε καθώς η τεκίλα έκαιγε το λαιμό της. Δύσκολα θα πιει για να αρέσει περισσότερο. Θα πιει για τρεις άντε τέσσερις άντε πέντε απλούς λόγους:

1) Για να κάνει κεφάλι προκειμένου να μην σκέφτεται αυτό που την απασχολεί (Γιώργος, Μήτσος, Κίτσος, Πελοπίδας, Αναξίμανδρος, Πυθαγόρας και δε συμμαζεύεται), καταλήγοντας τελικά να του στέλνει μήνυμα στις έξι το πρωί "γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα"

(Ελάτε τώρα ας το παραδεχτούμε! Το κάνουν οι άντρες αλλά το κάνουμε κι εμείς γαμώ την ανωτερότητα μας γαμώ!)

2) Για να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή της!

Ω, ναι! Δε λένε ότι όταν πιεις ομορφαίνουν όλα γύρω σου; Μήπως ομορφαίνεις κι εσύ; Ίσως! Απλά η αυτοπεποίθηση του αλκοόλ είναι τόσο προσωρινή, όσο και το κραγιόν στα χείλη σου λίγο πριν κάποιος σε φιλήσει. Εξατμίζεται στη θολούρα της στιγμής, αφήνοντάς σε μόνη στη μέση του club να ψάχνεις για τον εαυτό σου, για μια ματιά ερωτισμού ή συμπόνιας ή έστω για το κινητό σου μπας και μπεις λίγο Facebοοk και συνέλθεις από τα like στη φωτογραφία προφίλ! 

3) Για να βγει από το καβούκι της

Άλλο η αυτοπεποίθηση, άλλο το καβούκι. Το καβούκι άμα είναι κλειστό για τους χι ψι λόγους, δεν το ανοίγεις ούτε με ηλεκτρικό πριονοδρέπανο με ογδόντα κεφαλές και εξήντα χιλιάδες δόντια. Έρχεται, ωστόσο, μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάπως πρέπει να ενταχθείς στην παρέα, κάπως πρέπει να κάνεις παιχνίδι με εκείνο που σε έλκει ερωτικά, κάπως πρέπει να "ξεκουμπωθείς" (μεταφορικά πάντα, αλλά άμα το θες και κυριολεκτικά ακόμα καλύτερα)! Τότε προφανώς αντί να τα βρεις με τον εαυτό σου, λες δεν αφήνομαι να πιω κανένα ποτηράκι παραπάνω μπας και ανοιχτώ λίγο; Ναι, ορισμένες φορές λειτουργεί ιδίως όταν πιεις λίγο παραπάνω κρασί ή κάτι σε ρακοειδές. Το έχουμε δει πολλάκις! Υπάρχει βέβαια η περίπτωση μετά το έβδομο όγδοο ποτηράκι το καβούκι να κλείσει περισσότερο, οπότε πρόσεχε λίγο! 

Άντε να πω κι ένα 4ο λόγο, αφού το ζητάτε τόσο επίμονα!

Μια γυναίκα παιδιά πίνει όταν στη ζωή της υπάρχουν ουσιαστικά κενά χρόνων. Ναι, το να το ρίχνεις στο ποτό δεν είναι ό, τι πιο ώριμο, αλλά μια φορά στο τόσο ίσως να είναι και λυτρωτικό. Ίσως και να επιβάλλεται να δεις τον κόσμο να γυρίζει έστω μια φορά στη ζωή σου μπας και καταλάβεις τι απ' όλα όσα έχεις πλάι σου και μέσα σου είναι στ' αλήθεια σταθερό και τι χωλαίνει! Το επόμενο πρωί, αφού ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, ενδεχομένως να δεις τα κενά σου με άλλο μάτι (με την τσίμπλα στο μάτι) και να τα αντιμετωπίσεις επιτέλους με ευθύτητα και θάρρος(καιρός ήταν)

Άντε να πω και 5ο τι να σας κάνω! Τα κορίτσια πίνουν όταν χαίρονται!!!!!!!!!!!

Αυτά! Πάω να πιω το τσάι μου τώρα σαν καλή γριούλα, ώσπου να ξυπνήσει ξανά μέσα μου το πάρτυ άνιμαλ που εδώ και καιρό κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και ροχαλίζει κιόλας!

Βάλ' τε φωτιά στα Σαββατόβραδα μωρά μου!!! 

"Καμιά φορά το να αφηγείσαι την ίδια τη ζωή είναι δυσκολότερο από το να πλάθεις του κόσμου τους ήρωες και τις ιστορίες..." (αυτός ο πρόλογος για σήμερα)

Η Ιωάννα ετοιμαζόταν μπροστά στον καθρέφτη για μία σημαντική ημέρα, μία μέρα που θα την αντάμειβε για πολλούς από τους κόπους της, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι φίλοι και οι συγγενείς της. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ένιωθε το ίδιο. Δεν έβλεπε τίποτα το σημαντικό σ' αυτή τη μέρα ή μάλλον τίποτα σημαντικό στην όλη διαδικασία. Ντύθηκε με μια δόση τυπικότητας, κρέμασε στο λαιμό κάτι που θα την έκανε να αισθάνεται ίσως πιο λαμπερή, διάλεξε ένα κραγιόν από το συρτάρι και κάτι άλλα γυναικεία παιχνίδια. Έβαλε στο δεξί της χέρι το ρολόι και στο αριστερό, στο καλό της χέρι, όπως συνήθιζε να λέει ο παππούς της, ένα δαχτυλίδι της μητέρας της, που μάλλον ήταν πια δικό της. 

"Μαμά, θέλω το δαχτυλίδι της γιαγιάς. Θα μου το δώσεις; Μόνο για σήμερα. Μετά θα το βγάλω." Η φωνή της ικετευτική σχεδόν δεν άφησε περιθώρια στην κυρία Αρχοντία να της φέρει αντίρρηση. Άνοιξε αμέσως το μπορντό, βελούδινο κουτί με τις μεταλλικές  λεπτομέρειες και ανέσυρε το χρυσό δαχτυλίδι με την γαλάζια πέτρα. Τα μάτια της Ιωάννας φωτίστηκαν και το αδιάφορο πρωινό έδειχνε να παίρνει μια άλλη τροπή, μια τροπή που ίσως κατάφερνε να την εκπλήξει στο τέλος ή τουλάχιστον να την ξυπνήσει από την ασυνήθιστη απάθεια που είχε απλωθεί μέσα της παντού. 

Η μεγάλη, η σημαντική στιγμή έφτασε. Τα φώτα στη θέση τους, ο κόσμος το ίδιο, τα χαρτόνια με τις κόκκινες κορδέλες σε ένα τραπέζι κοντά στο πιάνο... Η Ιωάννα στέκεται ανάμεσα στους συναδέλφους της προσπαθώντας να συμμεριστεί τη χαρά τους. Μάταια. Καμία προσπάθεια δεν φαίνεται ικανή να την ταρακουνήσει από εκείνη την ανείπωτη αναισθησία. Κάποιος ανεβαίνει στο βήμα για να πει όμορφα στολισμένα λόγια. Έπειτα, άλλος ένας. Η Ιωάννα δεν ακούει. Νιώθει ένα βάρος στο αριστερό χέρι. Κοιτάζει το δαχτυλίδι. Θυμάται τη γιαγιά της, την οποία ίσα ίσα που είχε προλάβει να γνωρίσει μα είχε ακούσει τόσα και τόσα για κείνη. Την βλέπει να της χαμογελά ανάμεσα στο πλήθος σαν σε όραμα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, συνέρχεται. Παρατηρεί τους ανθρώπους της στις θέσεις του αμφιθεάτρου. Ξαφνικά, η στιγμή γίνεται πράγματι σημαντική. Όχι γιατί η τελετή απέκτησε απρόσμενα βαρύτητα, αλλά γιατί ανέτειλε στο νου της μία σκέψη απ' αυτές που σε καθορίζουν.

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάς. Τίποτα πιο σπουδαίο. Οι στιγμές είναι απλές, αδιάφορες κουκίδες πάνω στο χάρτη αν δεν μπορείς να τις μοιραστείς, αν δεν μπορείς να τις μετρήσεις σε αληθινά χαμόγελα, αν δεν μπορείς να τις ζήσεις μέσα σε ζεστές, τρελές αγκαλιές! Γιαγιά, ξέρω ότι μ' ακούς! Ξέρω ότι κι εσύ γι' αυτό και μόνον υπήρξες! Για να δίνεσαι στην αγάπη ακόμα κι αν πρέπει να την εφεύρεις από το μηδέν, ακόμα κι αν πρέπει να τα βάλεις με χίλιους δαιμόνους! "

Το κειμήλιο έμεινε στο δάχτυλο της Ιωάννας λίγες ώρες μόνο, μα η ενέργεια του κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ίσως πάλι να μην ήταν το δαχτυλίδι μαγικό, αλλά η ίδια η αγάπη, αυτή που κατοικεί μέσα μας, προσδιορίζοντας το χτύπο της ύπαρξής μας, αυτή που ουρλιάζει ενίοτε κι αυτή που σωπαίνει, αυτή που γεννιέται ξανά και ξανά και ξανά και για πάντα...

Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα" όπως έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης.

Υ.Γ. Μην με ρωτήσετε αν η ιστορία είναι αληθινή! Είναι!

Το λοιπόν, αγαπημένοι μου αναγνώστες. Βαρέθηκα να μιλάω μόνη μου εδώ μέσα, ίσως και να με κούρασε κι ο κόσμος με τις αναποδιές του, ίσως και να έχω παραφορτώσει το μυαλό μου τελευταία, ίσως και να θέλω να τη δούμε αλλιώς ρε παιδάκι μου! 

Αποφάσισα που λέτε για να ηρεμίσω πρωτίστως, καθώς θα μηδενίζω για ακόμη μια φορά το κοντέρ μου, να φτιάξω μερικές μουσικές συλλογές και να τις μοιραστώ μαζί σας. 

Οκ, οι επιλογές είναι εντελώς δικές μου, δηλαδή αντικειμενικότητα μηδέν, αλλά νομίζω είστε ανθεκτικοί! Θα το αντέξετε κι αυτό!

Ρίξτε μια ακρόαση για το καλό ;) Δεν έβαλα επίτηδες Playlist για να το απολαύσετε περισσότερο (τι λέω η χριστιανή για να προωθήσω το "προϊόν" μου χι χι)

Άντε enjoy υπεύθυνα τώρα! Πολλά είπαμε!

Υπάρχει σωστή ψήφος; Θα με ρωτήσετε και θα έχετε και δίκιο! Όχι δεν υπάρχει σωστή ψήφος αλλά υπάρχουν κάποιοι χρήσιμοι κανόνες ώστε να μην πέσουμε ξανά στα ίδια σφάλματα, αν τελικά αποφασίσουμε να κάνουμε το διάβημα ως το παραβάν... Έχουμε και λέμε λοιπόν και οι διαφωνούντες ας θέσουν τις ενστάσεις τους στο τέλος του κειμένου! (Δημοκρατία παντού!)

1. Αποδέξου το γεγονός πως ότι κι αν σου υποσχεθούν ΔΕΝ θα βρέξει λεφτά και δουλειές! (Αρκετά αναλώθηκες πιστεύοντας σε θαύματα που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να συμβούν)

2. Ξεπέρασε το σύνδρομο του ΕΑΥΤΟΥΛΗ. Ψήφισε με βάση το κοινό συμφέρον και όχι με βάση το προσωπικό. Ψήφισε άτομα που εκτιμάς και όχι άτομα που σε γλείφουν για να υφαρπάξουν την ψήφο σου. Μην τους επιτρέψεις ξανά να εκμεταλλευτούν την καλοπιστία σου.

3. Βάλε προτεραιότητες! Θέλεις δρόμο Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θέλεις δραχμή; Θέλεις χούντα; Θέλεις κρατισμό; Θέλεις ελεύθερη αγορά; Θέλεις παλαιοκομματική σαπίλα; Θέλεις σοβαρούς ανθρώπους; Θέλεις παλιάτσους; Διάλεξε!

4. Άκουσε όλες τις απόψεις προτού αποφασίσεις. Ξέρω σου είναι δύσκολο, να ακούσεις ακόμα και όσα λένε τα μικρά κόμματα. Το αποκλείεις ανάμεσά τους όμως να υπάρχει κάποιος άνθρωπος ή μια ιδέα που πραγματικά να αξίζει την προσοχή σου;

5. Αν είναι να ψηφίσεις από αντίδραση μη πας να ψηφίσεις καθόλου! Δίνεις βήμα και ισχύ σε εκείνους που επενδύουν στο φόβο και την αγανάκτησή σου!

6. Ψήφισε πρόσωπα, όχι κόμματα! Και δεν εννοώ να ψηφίσεις τη Στανίση ή  όποιον άλλον έχει γίνει διάσημος μέσα από άσχετες δραστηριότητες της σόου μπίζνες! Εννοώ να ψηφίσεις πρόσωπα που πιστεύεις ότι έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν, ανεξάρτητα από το αν θα εκλεχθούν ή όχι, ανεξάρτητα από το αν θα είναι στην κυβέρνηση ή όχι.

7. Συζήτησε, σκέψου, κρίνε! Μην δέχεσαι άκριτα τα "μηνύματα" των μέσων ενημέρωσης και των πολιτικών μονολόγων. Εκεί ποντάρουν, στο ότι θα σε πείσουν με την παραφιλολογία και το επίπλαστο ενδιαφέρον τους.

8. Μη φανατίζεσαι! Προφανώς, θα έχεις καταλάβει ότι οι εποχές με τα σημαιάκια και τους πανηγυρισμούς  πρέπει να εκλείψουν. Για να μη σου θυμίσω τα ξεφτιλίκια μας στο σύνταγμα τόσο στις περασμένες εκλογές όσο και μετά το μεγάλο "ΟΧΙ". Φανατίσου καλύτερα με το eurobasket, τι να πω;!

9. Μην ακούς τους γονείς σου. Αυτοί ό,τι ήταν να κάνουν το έκαναν. Διάλεξαν καλώς ή κακώς ένα δρόμο και έτσι θα συνεχίσουν να πορεύονται. Είναι η ώρα να χαράξεις κι εσύ τη δική σου διαδρομή μακριά από όλα εκείνα τα απαρχαιωμένα στερεότυπα  που οδήγησαν τη χώρα σου ως εδώ, ως το απροχώρητο.

10. Γίνε αυτό που ζητάς από τους πολιτικούς σου να γίνουν! Καλείσαι να επιλέξεις τους ανθρώπους που θα σε εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει αυτού του είδους η δημοκρατία επικρατεί. Αντί λοιπόν να εξασκείσαι στο να βρίζεις κάτω από τα ποστ των εφημερίδων και "δημοσίων προσώπων" και να επαναστατείς με το πληκτρολόγιο στο χέρι, προχώρα σε κινήσεις που θα ήθελες να δεις αύριο και από τους πολιτικούς σου:  βοήθησε, συνεργάσου, σεβάσου το περιβάλλον και τους ανθρώπους, πες την αλήθεια, μην υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου, αγωνίσου χωρίς μεγάλα λόγια, ενθάρρυνε την προσπάθεια και επιβράβευσέ την, στάσου δίπλα σε εκείνους που έχουν ανάγκη, στάσου απέναντι σε εκείνους που ζουν εις βάρος σου, πίστεψε και δράσε άμεσα. Έστω κι αν οι πολιτικοί σου δεν  εξυπηρετήσουν ποτέ ένα μοντέλο παρόμοιο με το παραπάνω, εσύ θα έχεις καταφέρει να εξελιχθείς και να αποτελείς πια πολύτιμο και ενεργό μέλος της κοινωνίας. 

Υ.Γ. Περιμένω παρατηρήσεις, σχόλια, δημιουργική κριτική και διάλογο!

Ομολογώ ότι βρήκα την ιδέα του Over the place κάτι παραπάνω από (ωχ, έλα βρες μιαν άλλη λέξη κι αν δεν βρεις πες "υπέροχη"! Όχι "γαμάτη" προς θεού! )  καταπληκτική (το έσωσα; Μπα, ε;)! Οι άνθρωποι του blogging γνωρίζονται επιτέλους μεταξύ τους,  με αυτόν τον εναλλακτικό, διασκεδαστικό τρόπο και δηλώνω ενθουσιασμένη που θα συμμετάσχω κι εγώ με τη σειρά μου στην προσπάθεια, διαβάζοντας πολλά τυχαία πράγματα για πολλούς αγαπημένους bloggers ενώ καταγράφω παράλληλα και τα δικά μου τυχαία πράγματα! (πολλά τυχαία μαζεύονται και αρχίζω και προβληματίζομαι)

Το λοιπόν και το δηλαδή: 

1. Ναι, είμαι μία Τεχνοκράτισσα (ή μια μέλλουσα Τεχνοκράτισσα, εκεί θα κολλήσουμε τώρα;) με σπουδές στα χρηματοοικονομικά και σχέδια (επιχειρηματικά και μη) για ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής

2. Χορεύω παντού (λέμε τώρα), φυσικά αυτοσχεδιάζοντας (αυτό καλύτερα να μην το δείτε)

3. Διαβάζω με μέτρο και σκέφτομαι δίχως μέτρο.  

4. Γράφω ασύστολα και όταν γράφω συνήθως πεινάω (η τέχνη απορροφά ενέργεια εγώ φταίω;)

5. Κόντρα στο όνομά μου (Τσιγάρα Ευαγγελία) δεν έχω καπνίσει ποτέ και το πρώτο μου βιβλίο (αυτό που δεν τολμά να βγει ακόμη στον έξω κόσμο) έχει τίτλο "Μιαν ανάσα απ τον καπνό σου" 

6. Είμαι η "ιδρύτρια" του δόγματος: Όλοι έχουμε τις ελαφρολαϊκές μας στιγμές! (Έστω μια φορά το τρίμηνο - τετράμηνο βρε παιδί μου)

7. Έχω τέσσερις μεγάλες ανεκπλήρωτες (έως τώρα) επιθυμίες: να υιοθετήσω έναν σκύλο, να υλοποιήσω ένα σχέδιο κοινωνικής επιχειρηματικής, να ακούσω ένα τραγούδι μου (σε στίχους, όχι φωνή εννοείται να μη μείνει ούτε κατσαρίδα) στο ραδιόφωνο και να μείνω για ένα διάστημα της ζωής μου ή για ολόκληρη τη ζωή μου στα Κύθηρα ή στην Ιθάκη

8. Με ενοχλεί ο υλισμός της εποχής μας και η άσκοπη ανάλωση της σκέψης και της ενέργειας μας στα λανθασμένα πρότυπα του αφειδούς "ευ ζειν"

9. Δεν πιστεύω στις λέξεις που περιγράφουν τον έρωτα, Από τη στιγμή που μπορείς να τον περιγράψεις, έχεις χάσει ήδη κάτι από τη μαγεία του να ζεις

10. Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε ετούτη τη χώρα! (Τα έχει πει όλα πια αυτός ο Νίκος ο Πορτοκάλογλου)

11. Ονειρεύομαι μία επανάσταση. Όχι με όπλα, ούτε με πέτρες. Μία επανάσταση με κεντρικούς άξονες την δημιουργικότητα του νου, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία σε όλες της τις εκφάνσεις! (Αθεράπευτος ρομαντισμός i know)

Υ.Γ Να είστε όλοι καλά και να μην πάψετε ποτέ να αναζητάτε τις αλήθειες που θα σας καθορίσουν! Χάρηκα για όλα τα "10+1 τυχαία πράγματα" που διάβασα γιατί μου έδωσαν την ευκαιρία να δω τους ανθρώπους πίσω και πέρα από τις οθόνες! 

Γράφει η Ιωάννα Πετρίδου

Δένουν τα χέρια των «τρελών». 

Γιατί αυτά δεν εξυπηρετούν λογικά και υπάκουα. Δεν διστάζουν. 

Αυτά αγκαλιάζουν, πνίγουν, σφίγγουν, κρατούν, διώχνουν, σπρώχνουν, ορθώνονται μέχρι να σπάσουν και να ξεχαρβαλωθούν από τους ώμους για να στηρίξουν ουρανό, πέφτουν, γκρεμίζονται, λερώνονται για να  χαϊδέψουν χώμα. Κινούνται ανεξέλεγκτα και δημιουργούν: Κείμενα-περιγραφών, αποτυπώσεων, σκέψεων, αναζητήσεων, διαλόγων, προτάσεων και ιδεών-, ζωγραφιές πραγματικότητας, παραδείσου και κόλασης, στιβαρές παρουσίες γλυπτών, οικοδομημάτων, αντικειμένων, γεύσεις, μυρωδιές, συνδυασμούς, (συν)δεσμούς-αλυσίδες ψυχών και σωμάτων. Μόνο τα χέρια των «τρελών» δύνανται.

Απολήξεις χαοτικών εξερευνήσεων των μυστικοπαθών έσω και των άφταστων και υπερκινητικών μελλούμενων.

Γιατί αν δεν «γυρίσει» το μυαλό, αν δεν γυρίσει ο τροχός, όλο και απομακρύνονται και χάνονται οι προορισμοί. Ακινησία σε ίδιο σκηνικό. Εκεί που βρέθηκες εσκεμμένα ή όχι, εκεί που σε έστειλαν καλοπροαίρετα ή όχι, εκεί που σε τοποθέτησαν, εκεί που σε άφησαν, εκεί που σε λησμόνησαν.

Κι αφού δεν μπορούν να τα βάλουν με την «τρέλα», δένουν χέρια, τάχα επικίνδυνα.

Επικίνδυνα για εσένα, για τον κόσμο ή γι’ αυτούς?

Έλα να το συζητήσουμε! Τι απ' όλα αυτά σε τρομάζει περισσότερο; Μήπως υπάρχει κάτι που θεωρείς αφύσικο ή υπερβολικό; Μήπως έχεις καλομάθει - πόσο οξύμωρο - να ζεις θλιβερά; Έλα εμπρός διάλεξε! Τι φοβάσαι πιο πολύ;

1. Την δουλεπρέπεια των ανθρώπων μπροστά στα θαύματα της τεχνολογίας των έξυπνων τηλεφώνων και των κοινωνικών δικτύων;

 2. Την εξαντλητική εργασία που ούτε αμείβεται δίκαια ούτε σου παρέχει κίνητρα;

3. Την αστική εξαθλίωση και το κυνήγι της μεγάλης αυταπάτης του πλούτου;

4. Την αυταρχική βιομηχανοποίηση κάθε αξίας και δραστηριότητας με όποιο κόστος;

5. Την παρασιτική ζωή της υπερκατανάλωσης και της νωθρότητας;

6. Την διάλυση του πλανήτη σου από την ολιγαρχία της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης;

7. Την παραπληροφόρηση των μέσων ενημέρωσης και το ταλέντο τους να σε αποβλακώνουν μπροστά στις οθόνες;

8. Την πεποίθησή σου ότι είσαι το κυρίαρχο είδος στη γη και για χάρη σου πρέπει να εκλείψουν όλα τα υπόλοιπα;

σκίτσα: Steve Cutts

πηγή: http://www.athensvoice.gr/article/culture/%CF%84%

Το πιο επικίνδυνο αρπακτικό των στιγμών μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός... Μας εξουσιάζει σε τέτοιο βαθμό, που στο βωμό του θυσιάζουμε τις σημαντικότερες ελευθερίες μας. Πώς το αντέχουμε; Αναρωτιέμαι... Σκλαβάκια της θλιβερής μας αλαζονείας, περιφέρουμε τα κενά κορμιά της ματαιότητάς μας από τη μία παγίδα στην άλλη, νομίζοντας πως αυτό - ναι αυτό- θα πει να είναι κανείς ευτυχισμένος.  Φοβάμαι ότι έχει επικρατήσει ως πανάκεια ετούτο το παράδοξο: να ζεις σε μια φάκα που έχεις φτιάξει ο ίδιος και να περιμένεις πως και πως να φας το τυράκι που θα ρίξει πάνω στο λαιμό σου το γάντζο της λήθης και της απανθρωπιάς... 

Εγκλωβισμένοι στα υπέρογκα "εγώ" μας, μάθαμε να κυνηγάμε εκ γενετής - σα να ταν κάτι φυσιολογικό -  την ευημερία μιας αφθονίας που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ γιατί πολύ απλά αποτελεί την μεγαλύτερη και ισχυρότερη αυταπάτη των ημερών μας. Δεν υπάρχει πλούτος για όλους. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε μεγιστάνες με κότερα και πισίνες. Δεν μπορούμε όλοι να διαφημίζουμε τη χλιδή μας στα κανάλια και τα περιοδικά επιζητώντας το θαυμασμό του δυστυχή μέσου ανθρώπου. Αν ξεκολλούσαμε λίγο το βλέμμα μας από τα πάθη της λαιμαργίας και της εγωπάθειας, ίσως και να είχαμε μια ευκαιρία σαν είδος για εξέλιξη. Με το να προσκυνάμε όμως τους εαυτούληδες και να γλείφουμε πόδια και συνειδήσεις για μια καλύτερη οικονομική και κοινωνική θέση δεν καταφέρνουμε παρά να γελοιοποιούμαστε αργά ή γρήγορα... 

Το να κυριαρχείς πάνω στους εχθρούς σου δεν είναι πράγματι και κάτι ακατόρθωτο. Αν διαθέτεις τη σωστή στρατηγική και την κατάλληλη τόλμη, μέχρι και βουνά μπορείς να μετακινήσεις για μία δοξασμένη νίκη. Το μεγάλο στοίχημα, ωστόσο, είναι η νίκη κατά του εαυτού σου και των παράλογων πολλές φορές απαιτήσεών του, η νίκη κατά του συστήματος που σε κοιμίζει αργά και σταθερά μπροστά στα απομεινάρια της απολεσθείσας ελευθερίας σου, η νίκη κατά της φθοράς, της αλλοτρίωσης και της πτώσης των αξιών. Καλά τα λέει ο Αριστοτέλης, αλλά ποιος από μας να δώσει σημασία; Βιώνουμε καθημερινά αλλεπάλληλα σοκ, που μας καθηλώνουν όλο και πιο στέρεα στη νωθρότητα και τον εκμαυλισμό με αποτέλεσμα οποιαδήποτε ιδέα για αλλαγή πλεύσης να ναυαγεί πριν καλά καλά βγει στην επιφάνεια της διατύπωσης.... 

Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη... Δεν μου αρέσει να φοβάμαι, όπως σε κανέναν δεν αρέσει να φοβάται... Δεν μου αρέσει να μην έχω κάτι στο οποίο να επενδύω έστω μια πιθανότητα για προοπτική και ανύψωση... Αν είναι να νικήσουμε, θα νικήσουμε μόνο αφού πρωτίστως επιβληθούμε στα πάθη της σύγχρονης δουλοπρέπειας και της άσκοπης σπατάλης, αυτό λέω μέσα μου με μιαν ίσως μικρή πίστη και συνεχίζω, όπως συνεχίζουν όλοι... 

Αν στείλεις μήνυμα χαράς

κι αν κάνω like όπου κι αν πας, αγαπημένη

κάνε με add να σε δεχτώ

να πάρω μάτι κι ας χαθώ, αγαπημένη

Καλοκαίρια στις οθόνες

περιμένω να φανείς 

μαυρισμένη στις ξαπλώστρες

να selfάρεις όπου βρεις

να selfάρεις, να selfάρεις όπου βρεις!

Κι αν θέλεις όρκους της ζωής

σε ένα check in να αρκεστείς, αγαπημένηηηη

εγώ στις φώτο σου μετρώ

και το brazil και το στενό, αγαπημένηηη

Καλοκαίρια στις οθόνες 

περιμένω να φανείς 

λάδια πάνω σου σταγόνες 

ως την πέτσα να καείς, ως την πέτσα, 

ως την πέτσα να καείςςςς

  

Τόλμησα αυτή τη διασκευή για έναν και μόνο λόγο: (γιατί δεν την παλεύεις κοπελιά το ξέρουμε αυτό!) Τόλμησα αυτή τη διασκευή ξαναλέω για έναν και μόνο λόγο: (ξέρεις οι άνθρωποι το καλοκαίρι πρέπει να αποφεύγουν τη μεγάλη έκθεση στον ήλιο γιατί το μυαλουδάκι τους κλουβιάζει πανεύκολα και λένε μ... εε βλακείες!) Όποιος με διακόψει ξανά θα έχει να κάνει, όχι μαζί μου, αλλά με το λούτρινο λιοντάρι μου, τον επονομαζόμενο και Φαίδωνα, γι αυτό ησυχία! Τόλμησα αυτή τη διασκευή λοιπόν για έναν και μόνο λόγο: για να μην αποτρελαθώ και χάσω πια κάθε ελπίδα για το ανθρώπινο είδος ή μάλλον για το οθονοείδος!

Έκανα το λάθος, που λέτε, να βρεθώ πρόσφατα σε ένα Beachόμπαρο - ελληνάδικο - σπάστα όλα εδώ για χάρη μου κι έλα γίνε το φεγγάρι μου - ποτάρες σφυρίχτρες βοτκολουζώματα κλπ! Τι το θελα;  Αφού ξέρω ότι δεν το αντέχω. Αφού ξέρω ότι το πράμα με πάει ένα βήμα πριν το χαρακήρι! Τέλος πάντων, λέω δε βαριέσαι θα επιβιώσω. Παίρνω τον καφέ μου και κάθομαι με την παρέα μου (πού άλλου) στο μοναδικό τρίο ξαπλωστρών που είχε απομείνει διπλά (και για το πω πιο δυνατά ΔΙΠΛΑ) στα ηχεία. Αρχικά, η House μου φτιάχνει το κέφι. Λέω, οκ το χουμε ρε φίλε. Θα κουνηθούμε λίγο θα κάνουμε και καμιά βουτιά κάτι θα γίνει. Κοιτάζω γύρω μου και αισθάνομαι τεράστια αμηχανία, καθώς είμαι η μόνη με χορευτική διάθεση σε ακτίνα 30 μέτρων. Οι μισοί λουόμενοι χωμένοι στα "έξυπνα τηλέφωνα" και στις "selfies" με τους φίλους, με τις κολλητές, με τον γκόμενο, με τον φίλο του γκόνενου, με τις κορμάρες της διπλανής ξαπλώστρας και πάει λέγοντας και οι άλλοι μισοί ξαπλωμένοι μπρούμυτα, λουσμένοι στο λάδι να καίγονται μέχρι τελικής πτώσεως και πολλοί απ' αυτούς μάλιστα να αφήνουν και τα μωρά παιδιά τους να κάνουν το ίδιο! Καμία ελπίδα, σκέφτομαι! Ανοίγω να διαβάσω κάτι απογοητευμένη αλλά πέφτω σε σφάλμα καθώς είναι η ώρα που αρχίζουν τα ελληνικά: Φουρέιρα,  Stan, Melisses, Παντελίδης, Κυανός, Σιγανός, Αργυρός, Τικα τάκα τι κατα και όλα τα συναφή! Η ποτοκατάσταση ξεκινά και το Instagram παίρνει φωτιά. Λέω, μια θάλασσα θα με σώσει! Βουτάω μπας και περάσει η ώρα! Δίπλα μου ένας φουσκωτός κροκόδειλος ίσα με το Blue star ferry Paros - Naxos - Mykonos -Syros και τέσσερα πεντάχρονα να ωρύονται σαν κάποιος να τα έχει πιάσει από τα πόδια και να τα τεντώνει για να ψηλώσουν. Πιο δίπλα έξι εφτά τριαντάρηδες (και βάλε) που έχουν ξεμείνει ακόμα στα 90's και κουβαλούν ο ένας τον άλλον στην πλάτη, παλεύοντας για έναν λόγο που αδυνατώ να καταλάβω. Στο βάθος το γνωστό ζευγαράκι που κοντεύει να πιάσει παιδί μέσα στη θάλασσα. Στο ακόμη πιο βάθος οι "λίγο πριν τη σύνταξη" με μόνιμες συζητήσεις για μπριζόλες, τσίπουρα, παραγάδια, μνημόνια και "τότε στα δικά μας τα χρόνια". Στο βυθό οι γνωστοί άγνωστοι με τις μάσκες που πραγματικά μάλλον ούτε οι ίδιοι ξέρουν γιατί υποβάλλουν τον εαυτό τους σ' αυτή τη διαδικασία...! Οκ, είμαι εντελώς ανάποδη το παραδέχομαι! (Ε τι πας εκεί τότε κούκλα μου!) Δεν μου αρέσει τίποτα  σ' αυτό το αμερικανοφερμένο καλοκαίρι με essanse σκυλάδικου... Σιχαίνομαι το κιτς της ξαπλώστρας και πολύ περισσότερο τη νοοτροπία της ξαπλώστρας. Σιχαίνομαι τα μεσημεριανά ποτά και τα σεξιστικά βλέμματα, το κάψιμο στον ήλιο και τους αδιάφορους γονείς που περιφέρουν τα παιδιά τους στην παραλία σαν αξεσουάρ, το ρατσισμό των τέλειων, τον εγωκεντρισμό, τη φθηνή (και δεν εννοώ σε τιμή) διασκέδαση.... 

Θα απορώ πάντα για το εξής: μας αρέσει πραγματικά αυτή η κακογουστιά ή απλά την έχουμε συνηθίσει και μας φαίνεται ωραία;! Μας αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής ή απλά καταπίνουμε αμάσητο ό, τι γουστάρουν να μας σερβίρουν κάθε χρόνο για mainstream  και in fashion; Και με τις οθόνες; Τι θα γίνει ρε παιδιά με τις οθόνες; Θα ανταλλάξουμε καμιά κουβέντα ή δεν το βλέπετε στα προσεχώς; Μπερδεμένα τα είπα, απροσάρμοστα τα είπα, δεικτικά τα είπα αλλά μην με παρεξηγείτε... Έχω πεταχτεί μάλλον από κάποια άλλη εποχή και όλα με ενοχλούν. Θέλω να φορτωθώ ένα σάκο και να φύγω για κάπου μακριά... Θέλω να μυρίσω τη θάλασσα και να γευτώ την αλμύρα της, να ακούσω τον απαλό της ήχο στην ακτή, τους ψιθύρους της. Θέλω ανθρώπους γύρω μου λίγους κι εκλεκτούς, ένα ραδιόφωνο και μια κιθάρα, ένα τετράδιο κι ένα στυλό... Τίποτα παραπάνω... Καλοκαίρι σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ! Φεύγω! 

Όσοι τον έχουν για αγαπημένο μήνα και σημείο αναφοράς μέσα στο χρόνο, καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να περιγράψει κανείς όλο αυτό το θαύμα που συντελείται. Φοβάσαι ότι οι λέξεις θα χαλάσουν το νόημα, ότι οι διηγήσεις σου θα διαβρώσουν την αίσθηση της νοσταλγίας και του ανερμήνευτου καμιά φορά πόθου, ότι οι φωτογραφίες σου δεν θα έχουν να πουν το παραμικρό μπροστά στο ανείπωτο άγγιγμα του ανέμου, του κύματος και της βραδινής μουσικής. Δε ξέρω αν έχω να πω κάτι διαφορετικό, κάτι που να μην έχει ήδη ειπωθεί, κάτι που θα πρωτοτυπήσει ανάμεσα στην τόση ποίηση... 

Αύγουστος είναι η μυρωδιά του κομμένου καρπουζιού ανάμεσα σε δύο χέρια παιδικά,

μία φωνή στο ραδιόφωνο που  δροσίζει τα μάγουλά σου με μνήμες καθώς ο αέρας στη βεράντα δυναμώνει,

ένα ανεκπλήρωτο όχημα που τάχα θα σε οδηγούσε στον παράδεισο ή ακόμα και μία πυξίδα που θα σου έδειχνε πάντα το βορρά της ψυχής σου,

ένα ταξίδι που δεν έκανες και θέλεις να κάνεις σαν αποτρελαμμένος από έρωτα,

ένας χορός, μια ξυπόλυτη βόλτα, μια βουτιά σε βαθιά νερά...

Αύγουστος είναι το όνειρο που σε ξυπνά μέσα στη νύχτα από ευτυχία κι έχει γεύση παγωτού,

ένα δρομάκι στο νησί που από μικρός ήθελες να ζήσεις,

μία δύση αλλιώτικη από τις άλλες του χρόνου κι ένα "γιατί" σφηνωμένο στα λόγια

κι αφιερωμένο σε εκείνα που αποφάσισαν να μην έρθουν κοντά σου,

μία θλίψη που ποτέ δεν κατανόησες και μια σιγουριά πως ότι κι αν συμβεί στο τέλος θα σε περιμένει μια λύτρωση γενναία και πεντανόστιμη,

ένα μεσημέρι με τσίπουρο, μεζέ και αμπελοφιλοσοφία πλάι στο κύμα,

ένας ίσκιος, ένα τραγούδι ερωτικό, ένα στήθος που ακουμπάς στο σκοτάδι και σε γλιτώνει από κάθε μοναξιά...

Αύγουστος είναι η αλήθεια του καλοκαιριού και της καρδιάς σου

όσα έχεις να ανακαλείς από διακοπές με τους γονείς σου σε κάποιο μέρος κοντινό 

κι όσα καρτερείς για φέτος και για τώρα,

όσα αγαπάς και σε έχουν δυναμώσει,

όσα τραγουδάς και σε ηρεμούν,

όσα γεύεσαι, όσα ποθείς κι όσα ως το τέλος του κόσμου θα γυρεύεις...

Καλό μήνα!

*Ας παραθέσω και λίγους αγαπημένους συνδέσμους:

https://www.youtube.com/watch?v=jLzdGXbPLFE

https://www.youtube.com/watch?v=0OSUdcd-ilQ

https://www.youtube.com/watch?v=Ctt9UKG1DzE
https://www.youtube.com/watch?v=8im7gc0Hpbw
https://www.youtube.com/watch?v=pypaZYOOsOQ
https://www.youtube.com/watch?v=qCMU1WyqHzE
https://www.youtube.com/watch?v=sOOil-XbkZE
https://www.youtube.com/watch?v=nmjnHTk4_fs
https://www.youtube.com/watch?v=TTIq5rTmG0k
https://www.youtube.com/watch?v=pooOaca2wgg

Διαβάστε το δωρεάν εδώ

Έλα, εσύ που είσαι οικονομολόγα κάτι παραπάνω θα ξέρεις από μας, μου λένε όλες αυτές τις ημέρες διάφοροι άνθρωποι από τον περίγυρό μου. Τέσσερα χρόνια σπούδασες, δεν μπορεί να μην ξέρεις! Ξέρω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν αυτά που θα ακούσετε θα σας αρέσουν ή θα σας βολέψουν. Έτσι έχουμε μάθει εδώ στο Ελλάντα. Να δίνουμε προσοχή μόνο σε όσα μας βολεύουν ή θα μας βολέψουν στο μέλλον...

Την ώρα που οι περισσότεροι επενδύουν σε υποθέσεις για το τι θα συμβεί μετά την Κυριακή του δημοψηφίσματος, εγώ επιλέγω να κάνω διαπιστώσεις αναλύοντας την μέχρι τώρα διαδρομή, την μέχρι τώρα ιστορία. Η μέχρι τώρα ιστορία λοιπόν μας διδάσκει πράγματα που δεν είναι δίκαιο να κλείνουμε στο αδυσώπητο ντουλάπι του χρόνου. Η μνήμη είναι γνώση και η κριτική σκέψη η τροφή της γνώσης. Η μικρή Ελλάδα, η ασήμαντη κουκίδα στο χάρτη όπως αναφέρουν πολλοί στο εξωτερικό, δεν αποτυπώνεται εύκολα με απλά, τεχνοκρατικά μαθηματικά. Μπορεί να τα γέννησε, αλλά δεν φαίνεται να τα υπηρέτησε, ανεξάρτητα από το αν της βγήκε σε καλό ή όχι. Η Ελλάδα αγνοούσε ανέκαθεν τα στατιστικά, άλλοτε ασυδοτώντας εις βάρος τους και άλλοτε οικοδομώντας πάνω τους το άπιαστο. Η Ελλάδα τα κατάφερνε υπό όποιες συνθήκες, μα έπειτα εξόριζε τους πραγματικούς της αγωνιστές και άφηνε τα παιδιά της να αλληλοσφάζονται για λίγη εξουσία. Η Ελλάδα πέρασε δια πυρός και σιδήρου, για να βρεθεί -τι ειρωνεία- στην "ευχάριστη" θέση την τελευταία 40ετία να αναπτύσσει μία ανόητη αυτοκαταστροφική φούσκα και μάλιστα με τις ευλογίες των πολιτών, η οποία αργά ή γρήγορα θα έσκαγε βίαια πάνω στα μούτρα της. Είναι πασιφανές! Η ευθύνη μας είναι τεράστια διότι φερθήκαμε σαν τελευταία δουλοπρεπή ανθρωπάκια, επιλέγοντας να φροντίσουμε τον εαυτούλη μας αντί να οικοδομήσουμε μία χώρα ισχυρή διεθνώς, όπως επιτάσσει η γεωστρατηγική της θέση... Μεταλλαχτήκαμε από αγωνιστές σε νωθρούς καρεκλάκηδες, υποθηκεύοντας το μέλλον των απογόνων μας, που μόνο να ντρέπονται μπορούν για εμάς. Βάλαμε στις τσέπες λεφτά δανεικά για να κάνουμε γκλαμουράτους γάμους, για να πάμε διακοπές, για να καταναλώσουμε σαν αηδιαστικά αχόρταγα πλάσματα όσα περισσότερα γινόταν, για να κάνουμε ολυμπιακούς αγώνες και προσλήψεις στο δημόσιο. Ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών πέραν της καταστροφής; Ποιο; Όσοι ήξεραν να ερμηνεύουν τα σημεία (και τα τέρατα) των καιρών, δεν έπεσαν από τα σύννεφα. Το περίμεναν. Το σοκ της απότομης μετακύλισης από την φτώχεια στην υπερκατανάλωση στις αρχές του 80 και προσφάτως από το βόλεμα ξανά στη φτώχεια, πέτυχε! Είμαστε πια εξαρτημένοι. Ναρκομανείς των δανεικών και του φασισμού της ευρωπαϊκής "ιδέας", στην οποία ας μην ξεχνάμε ότι ενταχθήκαμε με πλαστά στοιχεία!!!!! Αυτό είναι το πρώτο μισό της αλήθειας.

Το άλλο μισό της αλήθειας είναι πολύ πιο ευφυές, πολύ πιο σκοτεινό. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στηρίχθηκε σε μία παράδοξη λογική αποτυχημένου (νεο)φιλελευθερισμού. Έβαλε στον πυρήνα της δύο τρεις ισχυρές οικονομίες και στα πέριξ τα υπερχρεωμένα κράτη του νότου. Έπειτα, ο πυρήνας αυτοανακηρύχθηκε σε σωτήρα των υπερχρεωμένων λαών, βοηθώντας τους να χρεωθούν παραπάνω για να ξεχρεώσουν τα παλιά δανεικά υπό το ουράνιο τόξο του ευρώ. Η Ελλάδα έλαχε λόγω θέσης να παίξει το ρόλο του χειρότερου μαθητή στην τιμωρητική  πολιτική της Ένωσης, σφαδάζοντας από το μαστίγιο προς παραδειγματισμό των υπολοίπων. Με αποδεδειγμένα ανεπαρκείς πολιτικούς στην ηγεσία και τον εθνικό αναλφαβητισμό στο προσκεφάλι, η χώρα άρχισε σταδιακά να χάνει, όχι μόνο κάθε προοπτική για επάνοδο, αλλά και σημαντικό μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, την οποία με τις ίδιες πολιτικές δεν πρόκειται να ανακτήσει ποτέ. Η φτωχοποιήση θα συνεχίζεται στο διηνεκές (που είναι και της μόδας, ενώ πριν το χρησιμοποιούσαμε μόνο στη σχολή :-P ) και το χρέος θα διογκώνεται δίχως ουσιαστικό οικονομικό και κοινωνικό αντιστάθμισμα. Αδιέξοδο! Οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο για μία χώρα με σημαντική περιουσία εγκλωβισμένη στην ΑΟΖ της, με αξιοζήλευτο φυσικό πλούτο και με άφθονη ανανεώσιμη ηλιακή, αιολική και παλιρροϊκή ενέργεια. Κάτι δεν πάει καλά δε νομίζετε; Όχι μόνο στην στρατηγική μας αλλά και στην ηθική μας...

"Ναι, άσε το μπλα μπλα τώρα και πες μας τι να ψηφίσουμε την Κυριακή. Πες μας τι επιπτώσεις θα έχει η ψήφος μας. Εσύ που λες ότι είσαι και οικονομολόγα τρομάρα σου!" Οι αγορές διέπονται από τους κανόνες του φιλελευθερισμού, πράγμα που σημαίνει ότι η πορεία τους ελέγχεται ελάχιστα από τις  ηγεσίες  των χωρών και τις αποφάσεις τους και μπορεί να πάρει οποιαδήποτε τροπή. Συνεπώς, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Το σίγουρο είναι ότι οι συσχετισμοί θα αλλάξουν, τόσο στα εντός όσο και στα εκτός.  Εξάλλου δισεκατομμύρια τα λένε αυτά...! Κάποια λύση θα βρουν για να τα σώσουν...

Ψάχνω με αγωνία  τις τελευταίες ημέρες για ψύχραιμες φωνές!Είναι λίγες! Ελάχιστες! Όμως υπάρχουν!! Γιατί οι ψύχραιμες φωνές δεν θα προπαγανδίσουν υπέρ ή κατά μιας ψήφου. Οι ψύχραιμες φωνές θα σας πουν να σταθείτε ο ένας δίπλα στον άλλον για την πάγια ανοικοδόμηση της χώρας και της κοινωνίας. Οι ψύχραιμες φωνές θα σας πουν να μην δέχεστε άκριτα τις απόψεις των άλλων. Οι ψύχραιμες φωνές κι αυτές που πραγματικά ξέρουν θα σας πουν την αλήθεια και από τις δύο όψεις, δεν θα σας κρυφτούν, δεν θα σας χαϊδέψουν, αλλά δεν θα σας τρομοκρατήσουν κιόλας....

Εγώ, που είμαι οικονομολόγα λοιπόν και προορισμένη για τεχνοκράτισσα της νέας εποχής, κλείνω με μία λίστα αδιάσειστων στοιχείων που σκοπό έχουν να ενδυναμώσουν την πεποίθηση ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, προτού ο πλανήτης μας σιχαθεί εντελώς και μας διαλύσει πριν αυτοκαταστραφούμε μόνοι μας....

1. Catastroika https://www.youtube.com/watch?v=txiI1e7yBBo
2.  Debtocracy https://www.youtube.com/watch?v=8jOQvOf4MNI 
3. Η εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου https://www.youtube.com/watch?v=Y8PN_X3AD1s
4. Στα ίχνη της Τρόικα https://www.youtube.com/watch?v=gwuD0MqU3qk
5. Zeitgeist Addendum https://www.youtube.com/watch?v=FyZc_Hmirmw

6. Χρήμα ως χρέος https://www.youtube.com/watch?v=DIKJCAe3XTQ  https://www.youtube.com/watch?v=ZalVRUcmP5Y

7. Χρήμα. Γιατί λείπει από παντού; Δώσ' μου τον κόσμο +5%
https://www.youtube.com/watch?v=yC0tmnyAYtc
8.Το δόγμα του σοκ https://www.youtube.com/watch?v=wpJZM-2LroE

9. Νίκος Λυγερός: Διαλέξεις, ομιλίες, συνεντεύξεις για την γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, την ΑΟΖ και πολλά άλλα https://www.youtube.com/channel/UCoxTAEykhjzXpuCiNnYTluw/videos

10. Η ιστορία του Χρήματος (απαντήσεις σε ερωτήματα που όλοι έχουμε)  http://greekdocumentaries1.blogspot.gr/2013/03/the-ascent-of-money.html

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν έχει φτιαχτεί για να είναι δίκαιο. Ίσως πρέπει να το βάλουμε πια καλά στο νου μας και να ζήσουμε μ' αυτό, αν δεν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε βέβαια. Ο Henry Ford έλεγε πως "αν ο κόσμος μάθει πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα εξεγερθεί σε 24 ώρες"! Η γνώση είναι δύναμη και η έλλειψη της αδυναμία. Ενδεχομένως, μέχρι πρότινος να ήταν βολικό να ζούμε στην παρατεταμένη μας άγνοια. Στην παρούσα φάση, εν τούτοις, φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη να θέσουμε κάποιες βάσεις στο διάλογό μας για να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε μία λύση.  

Πάνω από το 92% του παγκόσμιου χρήματος είναι χρέος. Ίσως το έχετε ακούσει. Αν όμως το 92% του χρήματος είναι χρέος, πώς γίνεται το υπόλοιπο 8% να το αποπληρώσει; 

Ας υποθέσουμε ότι σε μία αγορά υπάρχουν 100 νομίσματα και 4 άνθρωποι. Ο καθένας έχει στη διάθεση του 25 νομίσματα. 

Ένας από τους 4 ξοδεύει όλα του τα χρήματα με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. 

Τότε έρχεται ο φίλος του και του λέει: Άκου αγαπημένε μου. Εγώ έχω 35 νομίσματα και μπορώ να σου δανείσω τα 15. Με έναν όρο! Στο τέλος της προθεσμίας που θα σου πω θα μου επιστρέψεις τα 15 νομίσματα συν 5 νομίσματα τόκο για την εξυπηρέτηση που σου έκανα!" ===> Αυτομάτως, το χρέος γίνεται 20 νομίσματα και στην αγορά θεωρητικά υπάρχουν 105 νομίσματα, από τα οποία τα 5 είναι ΑΕΡΑΣ. Πώς γίνεται να αποπληρώσεις τον  αέρα;  Πάντα κάποιος θα χρωστάει αυτά τα 5 νομίσματα και δεν θα μπορεί να τα επιστρέψει ΠΟΤΕ. 

Φυσικά, το παραπάνω είναι ένα πολύ απλοϊκό παράδειγμα. Στην πραγματικότητα, το χρέος πολλαπλασιάζεται με ασύλητους ρυθμούς, όσο δίνονται νέα δάνεια. Το θέμα έγκειται στο πόσα δάνεια είναι δυνατό να δοθούν ακόμα, από τη στιγμή που όλο σχεδόν το παγκόσμιο χρήμα είναι ήδη δάνειο; Ξέρω, δεν ακούγεται λογικό! Δεν είναι λογικό! 

Η περίπτωση της Ελλάδας ίσως αποκαλύπτει περίτρανα την τρομοκρατία του χρέους. Όσο, όμως, μία κοινωνία δεν διαθέτει το πλεονέκτημα της αυτάρκειας και το εμπορικό της ισοζύγιο είναι αρνητικό, δηλαδή η οικονομία της στηρίζεται κατά βάση στις εισαγωγές, μοιάζει σχεδόν ανέφικτη η μερική έστω απαγκύστρωση από την πολιτική συσσώρευσης χρέους. Όχι, ριζικές αλλαγές δεν θα ήταν γόνιμο να περιμένουμε άμεσα, τουλάχιστον όχι όσο συνεχίζουμε να επενδύουμε σε απαρχαιωμένες συνδικαλιστικές λογικές και προσωπικά - κομματικά συμφέροντα. Οφείλουμε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να δούμε πέρα από τον εαυτούλη μας, να φτιάξουμε τον τόπο μας από την αρχή, να τον αγαπήσουμε. Ο πλούτος του άλλωστε είναι αδιαπραγμάτευτος και ισχυρός. Ίσως  ο ήλιος, ο αέρας, το κοφτερό μας μυαλό και η πίστη να αρκούσαν για να στηρίξουμε τη νέα μας προσπάθεια...  Φτάνει να δουλέψουμε... Μαζί...! 

Η έννοια της εξωστρέφειας δεν αφορά μόνο την οικονομία, αλλά και οτιδήποτε συνδέεται με την αλληλεπίδραση των ανθρώπων και των κοινωνιών. Για το λόγο αυτό αποφάσισα να εντάξω στον μικρό μου ιστότοπο μία θεματική ενότητα αφιερωμένη σε νέα πρόσωπα, φρέσκα και δημιουργικά, τα οποία με χαμόγελο αποδέχτηκαν την πρότασή μου για μία μικρή διαδικτυακή συνέντευξη. Πρώτη "καλεσμένη" της στήλης #14_ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ είναι η Τίνα Μιχαηλίδου, η δημιουργός και διαχειρίστρια του πολύ επιτυχημένου Blog  It's my Life by Tina Michaelidou Την ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την ενδιαφέρουσα συνάντηση ακόμη και μέσα από τις οθόνες των υπολογιστών μας!

1. Πώς ήρθε το blogging στη ζωή σου; 

Το blogging είχε έρθει στη ζωή μου πριν 3 χρόνια. Έπειτα το άφησα αλλά να μαι πάλι...επανήλθα με έναν τρόπο μαγικό!!!

2.Από το ένα μέχρι το πέντε πόσο σε έχουν βοηθήσει τα social media στην διάδοση του blog σου;

Θα σου πω 5 διότι δυστυχώς αν δεν υπήρχαν τα social media κανείς δεν θα ήξερε κανένα blog.

3. Με τι άλλο καταπιάνεσαι πέραν του blogging;

Με τη ζωή... είναι πολύ σημαντικό να χαίρεσαι την κάθε στιγμή της ζωής σου!! Οι βόλτες, οι έξοδοι και τα ιδιαίτερα μαθήματα αποτελούν μέρος της ζωής μου.

4. Ποια θέματα σε εμπνέουν περισσότερο να γράφεις;

Κάποτε αν θυμάμαι καλά ο Γιάννης Πάριος είχε πει πως τα καλύτερα τραγούδια γράφονται όταν πονάς , έτσι είναι και με τα άρθρα όταν πονάς γράφεις τα καλύτερα, ενώ όταν είσαι χαρούμενος απλά βιώνεις την απόλυτη τρέλα. Εμπνέομαι από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής που μας αφορούν όλους.

5. Ένα αγαπημένο σου μότο για τη ζωή;

Χαμογέλα γιατί σου αξίζει!!!

6. Τρία πράγματα που θα άλλαζες στον κόσμο αν ήσουν "Θεός για μία εβδομάδα";

Μόνο 3;;; Πολλά θα ήθελα να αλλάξω αλλά θα σου πω τα πιο σημαντικά :
1. Θα άλλαζα την κατάσταση που υπάρχει στη χώρα μας, είναι το 1ο που θα έκανα, άλλωστε σαν λαός βιώνουμε άσχημες καταστάσεις με αβέβαιο μέλλον.Θα έφερνα την αγάπη, την ειρήνη και θα ξόρκιζα ότι κακό υπάρχει στον κόσμο.
2. Θα "διόρθωνα" τους ανθρώπους, θα τους μάθαινα να αγαπούν, να σέβονται και να θυμούνται ότι δεν έχουμε έρθει στον κόσμο για να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους...
3. Θα άλλαζα τη ζωή γενικά θα μάζευα τις στεναχώριες και θα τις μετέτρεπα σε χαμόγελα

7. Το internet φέρνει τελικά κοντά τους ανθρώπους ή τους απομακρύνει ακόμα περισσότερο; Τι πιστεύεις;

Εξαρτάται από πολλά. Θεωρώ ότι είμαστε εξαρτημένοι από το internet, ναι μεν ενώνει αλλά από την άλλη υπάρχει και πολύ μοναξιά, βγες έξω και δες μια παρέα που να μην έχει κανείς το κινητό στο χέρι του, βρες μου μια μόνο, εγώ πάντως δεν την βλέπω.

8. Ο έρωτας μπορεί να κρατήσει για πάντα;

Όχι το για πάντα για μένα έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Δεν υπογράφεις συμβόλαιο με κανέναν για να μείνει δίπλα σου. Ο έρωτας για να κρατήσει για πάντα πρέπει να πληρεί πρωτίστως τις προϋποθέσεις, του σεβασμού και της εμπιστοσύνης κάτι που δεν συναντούμε συχνά στις μέρες μας.
Σε έναν γάμο που παρεβρέθηκα ο Πάτερ είπε : " και εάν ο έρωτας χαθεί, θα υπάρχει η αγάπη, και αν χαθεί και η αγάπη θα υπάρχει ο σεβασμός "

9. Ένα βιβλίο που σε στιγμάτισε;

Ps i love you

10. Ένα τραγούδι που ακούς πολύ τελευταία;

Passenger - Let Her Go

11. Αν σε πήγαινα πέντε χρόνια μπροστά τι διαφορετικό θα ήθελες να δεις στη ζωή σου και τι στον κόσμο;

Στον κόσμο θα ήθελα να δω επιτέλους αγάπη, ειρήνη και να λιγότερο κακό (και κακία χαχα)!!!
Σε μένα αν και δεν κάνω σχέδια αλλά θα ήθελα να είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένη κάτι διαφορετικό, να έχω παντρευτεί ίσως - αν και είναι θέμα τύχης αυτό -

12. Ποια είναι τα πέντε αγαπημένα σου μέρη ή σημεία στην Αθήνα;

1. Πλάκα
2. Νέα Ερυθραία (Six Pot, Block κλπ)
3. Piu Verde Παπάγου
4. Κηφισιά
5. Παραλιακή ( Άσπρο Πιάτο, Nalu κλπ)

13. Χειμερινό σινεμά ή θερινό;

Αν σου πω ότι έχω να πάω χρόνια τι θα πεις; Αλλά προτιμώ το θερινό, είναι ρομαντικό και μετά το συνδυάζεις και με μια βόλτα στη θάλασσα

14. Και τέλος, μία καλοκαιρινή ερώτηση: Θα κάνεις διακοπές φέτος;

Αυτό είναι ένα θέμα. Ακόμα δεν ξέρω όταν θα μάθω θα σε ενημερώσω αλλά θέλω πολύ να πάω!!!

Μπορείτε να βρείτε το blog της Τίνας Μιχαηλίδου και στο Facebook εδώ

-Όπως σας είπα και πριν κύριε αστυνόμε μου, τόνισε η κυρία Στέλλα, τη νύχτα της ληστείας δεν είδα κανέναν να μπαίνει στην πολυκατοικία απέναντι από το περίπτερό μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι όμως είδα τον γιο την Σπυριδούλας της κομμώτριας που τραβιέται με τη φοιτητριούλα του πέμπτου, ξέρετε αυτή με τα πολύχρωμα μαλλιά και να χτυπάει τα κουδούνια φωνάζοντας κάποια στιγμή . Μάλλον του τα φοράει η μικρή κι έχει τρελαθεί. Φαίνεται αυτή από τη φάτσα. Α, ναι! Είδα και τη χήρα του τρίτου να γυρίζει αργά με μία παρέα μεθυσμένων. Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από τότε που χήρεψε και άρχισε κιόλας να το παίζει εύθυμη και να κουβαλάει άντρες. Αφήστε τα, πάει ο κόσμος χάλασε. Ας αναπαύσει ο θεός την ψυχούλα του καημένου του Γεράσιμου και ποιος νοιάζεται γι΄αυτήν.

-Αρκετά κυρία Πετρίδου μου. Κατάλαβα. Μήπως παρατηρήσατε τίποτα το παράξενο στην περιοχή; Τίποτα ασυνήθιστο;

-Αν εξαιρέσετε τον αδερφό της Άννας της Μπενόγιωργη με το φούρνο στο στενό παράλληλα από το σπίτι μου, που περιφέρεται κάθε βράδυ σαν το φάντασμα στη γειτονιά και τρομάζει τους περαστικούς με τις στραβές δοντάρες του, όχι, δεν παρατήρησα τίποτα το ασυνήθιστο.

-Με καλύψατε! Σας ευχαριστώ, είπε ο νεαρός αστυνομικός φανερά ενοχλημένος από την ακατάσχετη φλυαρία της μεσήλικης κυρίας.

-Αν με χρειαστείτε μη διστάσετε. Είμαι στη διάθεσή σας. Πρέπει να τιμωρηθούν αυτοί οι αλήτες που άδειασαν το διαμέρισμα της Φωτεινής. Καλά δεν ήταν και κανένα παλάτι αλλά μ' ό,τι έχει ο καθένας πορεύεται. Τέλος πάντων! Καλή σας ημέρα κύριε αστυνόμε μου. Αχ και να ξέρατε πόσο μου θυμίζετε τον γιο μου, τον Άγγελο. Ανάθεμα την ξενιτιά που τον πήρε μακριά μου. Αλλά και τι να έκανε; Εδώ δεν υπάρχουν πια δουλειές. Δε βαριέσαι, ας είναι καλά εκεί που είναι κι ας παρηγοριέμαι εγώ η μάνα με τα ξένα παιδιά...

Η Στέλλα κατευθύνθηκε προς την πόρτα μουρμουρίζοντας χιλιάδες λέξεις δίχως να ανασαίνει, ενώ ο αστυνομικός έπιανε το κεφάλι του, προφανώς επειδή είχε ζαλιστεί από όλες αυτές τις παντελώς άχρηστες πληροφορίες. Πού να φανταζόταν ότι αυτή η γυναίκα, η ανυπόφορη, η φλύαρη, η κουτσομπόλα θα τον βοηθούσε λίγους μήνες αργότερα να λύσει το γρίφο μίας δύσκολης υπόθεσης και να προαχθεί! 

Συνεχίζεται.........

Μήπως τελικά είμαι πολύ ρομαντική και δεν το έχω καταλάβει; Νόμιζα ότι είχα απαλλαγεί απ' αυτό το κουσούρι, αλλά μάλλον έπεσα έξω ως συνήθως!! Ζω ένα δράμα όπως εύλογα μπορείτε να υποθέσετε. Πώς να επιβιώσει ένας ρομαντικός στον κόσμο των ανέραστων; Πώς να βγει και να δηλώσει ότι πιστεύει ακόμα στις καλές προθέσεις των ανθρώπων, στον έρωτα, στην ανιδιοτέλεια; Τέλος πάντων ας μη μιλήσω άλλο επί προσωπικού διότι είμαι και επισήμως "τεχνοκράτισσα" πια και δεν μου επιτρέπονται τέτοιου είδους κλισέ! (Ας με χαστουκίσει κάποιος, μπας και σταματήσω την άσκοπη φλυαρία!) Μπαίνω στο ψητό!

Είδα που λέτε προσφάτως την ταινία "Από έρωτα" του Θοδωρή Αθερίδη. Σίγουρα δεν περίμενα να δω αυτό που είδα... Προτού πέσετε να με κατασπαράξετε εσείς οι γνώστες του ποιοτικού κινηματογράφου δώστε μου τρία (χρονομετρημένα) λεπτά να διατυπώσω την ταπεινή μου γνώμη. Η ξενομανία θα μας φάει σε ετούτον εδώ τον ταλαίπωρο τόπο. Βλέπετε οτιδήποτε καλό, παύει να είναι καλό όταν είναι ελληνικό! (Βλ. τα κοράκια που έσπευσαν να υπονομεύσουν ακόμα και το βραβείο του Λάνθιμου στις Κάννες! Anyway, ας μη γίνω ένα και το αυτό μαζί τους!) 

Το "Από έρωτα" είναι μία ταινία εξαιρετικά ειλικρινής. Μολονότι αποτελεί έναν ύμνο στον ρομαντισμό, δε διστάζει να καταδείξει το πιο απρόβλεπτο, το πιο ανυπόφορο, το πιο άγριο μέσα στην τόση ομορφιά πρόσωπό του. Ένα ηχηρό μήνυμα φτάνει στα αυτιά της συνείδησής μου: Αν τύχει και ερωτευτείς, ευχήσου να σταθείς τυχερός. Κι αν δεν σταθείς τυχερός, διάλεξε το δρόμο που ακόμα κι αν σε πονά περισσότερο, στη ρότα του βαδίζεις γελαστός ή και τρελός. Για τους πολλούς, τους αντικειμενικούς ο Αντώνης, ναι, ήταν τρελός, άρρωστος, ψυχάκιας. Για ορισμένους άλλους, ωστόσο, που κατάφεραν να συναισθανθούν λίγο την τρυφερή παραφροσύνη του, αυτός ο τύπος δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος μοιρασμένος ανάμεσα σε δυο ζωές: στη μίζερη ζωή του πραγματικού χρόνου και στην φανταστική ζωή ενός έρωτα εγκλωβισμένου στο ανεπανόρθωτο του θανάτου...

Αν μείνεις μισός, ποιο μισό θα σε συμπληρώσει ξανά; Ποιο μισό θα ξαπλώσει πλάι σου και θα σε νιώσει στη σιωπή; Ποιο μισό θα βρίσκει αστεία τα ελαττώματά σου; Ποιο μισό θα σε ξαγρυπνήσει από ζήλια κι ανυπομονησία; Ποιο μισό θα σε κάνει να υποφέρεις τόσο γλυκά από έρωτα; Η κοινή λογική δεν πιστεύει στα "μισά" ούτε στα "υπόλοιπα μισά"! Η κοινή λογική δε μιλάει ποτέ γι' αγάπη γιατί η αγάπη δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος! Η κοινή λογική δεν αφήνει περιθώρια για ευαισθησίες και γλαφυρότητες! Αρνούμαι να υπακούσω... Προσπαθώ να γίνω σαν όλους κυνική, προσπαθώ να πνίξω τις "αστείες" περί έρωτος πεποιθήσεις μου, προσπαθώ να ενταχθώ στο πλαίσιο μιας επιβίωσης που θα με δικαιώσει μόνο με φράγκα μα ποτέ με συναισθήματα... Προσπαθώ, αλλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ! Κάποιοι άνθρωποι είναι αδιόρθωτοι τελικά!!!!

Μπράβο Θοδωρή... Μπράβο για το φιλμάκι σου. Η απλότητα διδάσκει και το απέδειξες...

Κι ένα κομμάτι που ταιριάζει γάντι!! Σαν παλιό σινεμά...