Το κειμήλιο

"Καμιά φορά το να αφηγείσαι την ίδια τη ζωή είναι δυσκολότερο από το να πλάθεις του κόσμου τους ήρωες και τις ιστορίες..." (αυτός ο πρόλογος για σήμερα)

Η Ιωάννα ετοιμαζόταν μπροστά στον καθρέφτη για μία σημαντική ημέρα, μία μέρα που θα την αντάμειβε για πολλούς από τους κόπους της, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν οι φίλοι και οι συγγενείς της. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν ένιωθε το ίδιο. Δεν έβλεπε τίποτα το σημαντικό σ' αυτή τη μέρα ή μάλλον τίποτα σημαντικό στην όλη διαδικασία. Ντύθηκε με μια δόση τυπικότητας, κρέμασε στο λαιμό κάτι που θα την έκανε να αισθάνεται ίσως πιο λαμπερή, διάλεξε ένα κραγιόν από το συρτάρι και κάτι άλλα γυναικεία παιχνίδια. Έβαλε στο δεξί της χέρι το ρολόι και στο αριστερό, στο καλό της χέρι, όπως συνήθιζε να λέει ο παππούς της, ένα δαχτυλίδι της μητέρας της, που μάλλον ήταν πια δικό της. 

"Μαμά, θέλω το δαχτυλίδι της γιαγιάς. Θα μου το δώσεις; Μόνο για σήμερα. Μετά θα το βγάλω." Η φωνή της ικετευτική σχεδόν δεν άφησε περιθώρια στην κυρία Αρχοντία να της φέρει αντίρρηση. Άνοιξε αμέσως το μπορντό, βελούδινο κουτί με τις μεταλλικές  λεπτομέρειες και ανέσυρε το χρυσό δαχτυλίδι με την γαλάζια πέτρα. Τα μάτια της Ιωάννας φωτίστηκαν και το αδιάφορο πρωινό έδειχνε να παίρνει μια άλλη τροπή, μια τροπή που ίσως κατάφερνε να την εκπλήξει στο τέλος ή τουλάχιστον να την ξυπνήσει από την ασυνήθιστη απάθεια που είχε απλωθεί μέσα της παντού. 

Η μεγάλη, η σημαντική στιγμή έφτασε. Τα φώτα στη θέση τους, ο κόσμος το ίδιο, τα χαρτόνια με τις κόκκινες κορδέλες σε ένα τραπέζι κοντά στο πιάνο... Η Ιωάννα στέκεται ανάμεσα στους συναδέλφους της προσπαθώντας να συμμεριστεί τη χαρά τους. Μάταια. Καμία προσπάθεια δεν φαίνεται ικανή να την ταρακουνήσει από εκείνη την ανείπωτη αναισθησία. Κάποιος ανεβαίνει στο βήμα για να πει όμορφα στολισμένα λόγια. Έπειτα, άλλος ένας. Η Ιωάννα δεν ακούει. Νιώθει ένα βάρος στο αριστερό χέρι. Κοιτάζει το δαχτυλίδι. Θυμάται τη γιαγιά της, την οποία ίσα ίσα που είχε προλάβει να γνωρίσει μα είχε ακούσει τόσα και τόσα για κείνη. Την βλέπει να της χαμογελά ανάμεσα στο πλήθος σαν σε όραμα. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, συνέρχεται. Παρατηρεί τους ανθρώπους της στις θέσεις του αμφιθεάτρου. Ξαφνικά, η στιγμή γίνεται πράγματι σημαντική. Όχι γιατί η τελετή απέκτησε απρόσμενα βαρύτητα, αλλά γιατί ανέτειλε στο νου της μία σκέψη απ' αυτές που σε καθορίζουν.

"Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από τα πρόσωπα εκείνων που αγαπάς. Τίποτα πιο σπουδαίο. Οι στιγμές είναι απλές, αδιάφορες κουκίδες πάνω στο χάρτη αν δεν μπορείς να τις μοιραστείς, αν δεν μπορείς να τις μετρήσεις σε αληθινά χαμόγελα, αν δεν μπορείς να τις ζήσεις μέσα σε ζεστές, τρελές αγκαλιές! Γιαγιά, ξέρω ότι μ' ακούς! Ξέρω ότι κι εσύ γι' αυτό και μόνον υπήρξες! Για να δίνεσαι στην αγάπη ακόμα κι αν πρέπει να την εφεύρεις από το μηδέν, ακόμα κι αν πρέπει να τα βάλεις με χίλιους δαιμόνους! "

Το κειμήλιο έμεινε στο δάχτυλο της Ιωάννας λίγες ώρες μόνο, μα η ενέργεια του κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Ίσως πάλι να μην ήταν το δαχτυλίδι μαγικό, αλλά η ίδια η αγάπη, αυτή που κατοικεί μέσα μας, προσδιορίζοντας το χτύπο της ύπαρξής μας, αυτή που ουρλιάζει ενίοτε κι αυτή που σωπαίνει, αυτή που γεννιέται ξανά και ξανά και ξανά και για πάντα...

Ό, τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα. Ό, τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα" όπως έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης.

Υ.Γ. Μην με ρωτήσετε αν η ιστορία είναι αληθινή! Είναι!