ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!

Και τώρα?... «Σαν και τότε»

Γράφει η φίλη Μαρία Παπαδοπούλου

«Δεν την αγαπούσες…Απλά δεν ήθελες να είσαι μόνος σου. Ή μήπως ήταν καλή μόνο για το εγώ σου; Ή μήπως σ’ έκανε να νιώθεις καλύτερα σχετικά με την αξιολύπητη ζωή σου; Αλλά δεν την αγαπούσες. Γιατί δεν καταστρέφεις τους ανθρώπους που αγαπάς.»

  Να μαι κι εγώ λοιπόν… Διαβάζοντας την παραπάνω ανάρτηση στο Facebook, πήρα κι εγώ την αφορμή να μοιραστώ τους προβληματισμούς και τις διαπιστώσεις μου, με τη φίλη μου Λίλια και κατ’ επέκταση μ’ εσάς.

  Καθημερινά, στον συγκεκριμένο ιστότοπο, αναρτώνται διάφορα παρόμοια στάτους, όμως αυτό μ’ έκανε να συνειδητοποιήσω σε μια στιγμή πως τα πάντα τη σήμερον ημέρα, μεταφράζονται σε συμφέρον, ακόμη και όταν πρόκειται για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις σχέσεις που δίνεις την ψυχή σου, την καρδιά, το σώμα και όλο σου το είναι.

  Είμαι βέβαιη πως όλοι έχουμε μία γιαγιά και έναν παππού, που γνωρίστηκαν στα 15 τους χρόνια, ερωτεύτηκαν παράφορα, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένεια και έζησαν αυτοί καλά και….μπλα, μπλα, μπλα…και φρου φρου και αρώματα. Ας αφήσουμε όμως λίγο το παραμυθάκι κι ας έρθουμε στο σήμερα. Ένα σήμερα που όλα τρίζουν συθέμελα, κοινωνία, οικονομία, αξίες, ιδανικά, σχέσεις…τα ΠΑΝΤΑ. Σ’ αυτό το σήμερα, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως θα κεραυνοβοληθούν μια μέρα και θα ζήσουν την ιστορία των παππούδων τους. Έτσι, όπως και το 1821, έτσι και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, πιστεύουν σε πρίγκιπες με άλογα και μιλάω κυρίως για τις κορασίδες αναγνώστριες. Και απορώ – μιλώντας εκ του ασφαλούς – γιατί ποτέ μην λες ποτέ… ΛΕΝΕ…Πώς να υπάρξει έρωτας στην εποχή αυτή;

  Δυστυχώς, και το λέω εγώ αυτό, που ανήκω σ’ αυτή την κατηγορία, οι νέοι σήμερα ζουν μια ζωή πλασματική στον κόσμο των social media. Χάνουν την ουσία της ζωής, φλερτάρουν, «χαβαλεδιάζουν» και «ερωτεύονται» στο Facebook, αφού (όπως συνηθίζουν να λένε στη Θεσσαλλλλονίκη). Γιατί πολύ απλά σήμερα βγαίνεις έξω, φλερτάρεις και το πρώτο πράγμα που ζητάει ο άλλος σαν μέσο για να επικοινωνήσει μαζί σου είναι το ‘Facebook’ σου, και κάπως έτσι, απλά, χάνεται η μαγεία, χάνεται αυτό το παιχνίδισμα και η φλόγα με τα μάτια, χάνεται η ‘Face to Face’ συνομιλία και μετατρέπεται σε κόκκινες ειδοποιήσεις στον υπολογιστή, χάνεται η ουσιαστική γνωριμία με τον άλλον, γιατί θεωρείς πως μέσα από ένα προφίλ, εκατοντάδες check in, αναρτήσεις και selfie photos γνωρίζεις τον άλλον. Και επιμένω, σ’ αυτό το σκηνικό που επικρατεί, ακόμα ψάχνουμε το άλλο μας μισό.

  Και έστω ότι θεωρούμε, κάποια στιγμή πως μ’ εκείνον τον παραδοσιακό ή τον άλλον τον ‘νέο’ τρόπο γνωριμιών, το βρήκαμε. Μέχρι που έρχεται η στιγμή, σαν αυτή τη δική μου την τυχαία, που συνειδητοποιείς πως οι σχέσεις πλέον δεν είναι ανιδιοτελείς - αν όντως υπήρξαν ποτέ - αλλά ο καθένας προσπαθεί να κερδίσει πάντα κάτι. Γιατί βλέπουμε πως υπάρχουν σχέσεις πολλών ειδών, σχέσεις ευτυχίας, δήθεν ευτυχίας, δυστυχίας, κοροϊδίας, απιστίας και πολλές άλλες που οι περισσότερες επιβιώνουν πολλές φορές για το ‘‘Θεαθήναι’’ που λέμε, για να μην πει κάτι ο γείτονας, ο φίλος, οι πέτρες…έτσι, λοιπόν καταλήγουμε καταπιεσμένοι άνθρωποι σε σχέσεις δίχως μέλλον ή ευτυχισμένοι πραγματικά ή…ή…ή… οι περιπτώσεις αγγίζουν στο άπειρο.

  Όμως όλοι βλέπουμε πως το εγώ μερικών ανθρώπων ή μάλλον των περισσότερων ανθρώπων , είναι πάνω απ’ όλα. Παρόλο το εγώ τους όμως, αυτοί οι άνθρωποι απαιτούν να κάνουν υγιείς και ευτυχισμένες σχέσεις. Γιατί έμαθαν να είναι κακομαθημένοι και σ’ αυτό. Βέβαια, γι’ αυτό φταίνε και οι αντιλήψεις που επικρατούν σήμερα. Όλοι τα ξέρουμε και είμαι σίγουρη γι’ αυτό, όμως κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξει έστω και λίγο τούτο δα το σκηνικό. Και πως λοιπόν σε μία εγωιστική και ιδιοτελή σχέση κάποιος να αγαπήσει? Και μου ακούγεται τόσο ανώριμο το σ’ αγαπώ όταν αραδιάζεται ευθαρσώς. Γιατί το σ’ αγαπώ είναι βαρύ, ασήκωτο και όπως λέει και η γιαγιά μου… Το σ’ αγαπώ στον άντρα σου δεν το λες ποτέ, γιατί όταν θα το εννοείς και θα το νιώθεις πραγματικά, θα είναι τόσο γελοίο και ανούσιο να το πεις, γιατί μέχρι τότε του το έχεις δείξει πάμπολες φορές, και αυτό το ‘τότε’ αγάπη μου είναι στα βαθιά σου γεράματα. Μετά από αυτό λοιπόν, σας ρωτώ, πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι να μιλάνε τόσο λογικά στα γεράματά του και να έδρασαν τόσο ώριμα στα νιάτα τους, όταν έζησαν το δικό τους παραμύθι τότε; Νομίζω πως δειλά έχω να απαντήσω κάτι…μάλλον γιατί ποτέ δεν πίστευαν πως θα ζήσουν ένα παραμύθι, και όταν το ζούσαν δεν το αντιλαμβανόταν. Και όλες/ οι εσείς που το περιμένετε μήπως δεν το ζήσετε ποτέ; Ή μήπως το ζείτε ήδη;

  Οι άνθρωποι σήμερα κρύβονται πίσω από μία ψεύτικη ζωή στα social media, έπαψαν να είναι ξεκάθαροι και ειλικρινείς και έμαθαν να βάζουν το εγώ τους πάνω απ’ όλα. Βέβαια , θα μου πείτε όλα είναι θέμα χαρακτήρα, και θα συμφωνήσω, απλά η πλειοψηφία σήμερα έτσι είναι, δυστυχώς. Θα μου πείτε, επίσης, ‘Κοπελιά, είσαι μόλις 18 χρονών και τα βλέπεις όλα τόσο μαύρα;’ Και θα απαντήσω πως όχι. Ανέκαθεν ήμουν της θετικής σκέψης και πάντα έλεγα, λέω και θα λέω πως όλα θα πάνε καλά, ακόμα κι αν δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Όμως αυτά βλέπω να επικρατούν γύρω μου στο μεγαλύτερο βαθμό, γι’ αυτό και τα παραθέτω εδώ. Τέλος, θα πω πως για μένα, ναι δύσκολα σήμερα ερωτεύεσαι και κρατάει μια σχέση, γιατί οι πειρασμοί και οι εγωισμοί είναι στο ζενίθ, όμως αν αυτό συμβεί είμαι βέβαιη πως παρά τις δυσκολίες που είχαν, έχουν και θα έχουν οι σχέσεις, όλα θα είναι μαγικά.

  Επειδή, όμως μία αισιόδοξη νεαρά μέλλουσα οικονομολόγος δεν γίνεται να κλείσει το λόγο της μέσα στη μαυρίλα και την απογοήτευση, θα πει:

«Ερωτευτείτε και μεγιστοποιείστε τη χρησιμότητά σας, όσον αφορά τα συναισθήματά και τις όμορφες στιγμές, δοθείτε στους άλλους με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια και ξεπεράστε τα όρια του πάθους, πολλαπλασιάζοντας την ηδονή σας και τείνοντας την ευτυχία σας στο άπειρο»

Αχ και να ξερα! 

Γράφει η φίλη Ειρήνη Σερενίδου

Δεν ξέρω αν είχες ποτέ αυτή την ανάγκη. Κάποιες φορές πάντως αναρωτιέμαι τι κουβαλούν μέσα τους οι άνθρωποι που συναντώ. Θα ήθελα μάλιστα κάποιες στιγμές να διάβαζα τη σκέψη μερικών ανθρώπων.  Να έβλεπα τι υπάρχει στο κεφάλι τους, τι καιρό κάνει στο μυαλό τους, ποια σειρά έχουν οι σκέψεις τους, τι κινεί το σώμα τους και τι δίνει ερεθίσματα στη καρδιά τους.

  Θα ήθελα να δω τι σκέφτεται και νιώθει η κυρία στο ταμείο που σου μιλάει εμφανώς με αγένεια, τι προσδοκίες έχει από τη ζωή ο εργοδότης που σου απαντάει με επιδεικτική ειρωνεία όταν ζητάς εργασία. Να δω τι έχει στο κεφάλι του ο παππούς που μπαίνει στο λεωφορείο και κοιτάει με μισό μάτι κάθε νέο άνθρωπο που μπαίνει έτοιμος να κάνει πικρά σχόλια. Θα ήθελα να δω τι σκέφτεται και νιώθει ο άνθρωπος που σου λέει όμορφα λόγια ενώ λίγες στιγμές μετά τα ακυρώνει με τις πράξεις του αλλά και ο φίλος που αγνοεί την ύπαρξη σου και πράττει εγωκεντρικά. Θα ήθελα ακόμη, να νιώσω την ομορφιά που νιώθουν το παιδί και ο άγνωστος που χωρίς δισταγμό σου χαμογέλασαν στο δρόμο, να δω τι κρύβεται πίσω από το βλέμμα του πλανόδιου μουσικού που συγχάρηκες γυρνώντας σπίτι σου και τι έχει στην καρδιά της η περαστική κυρία που σε ρώτησε πληροφορίες για μια οδό και κατέληξε να σου ανοίγει την καρδιά της. Θα ήθελα να δω την ομορφιά που κρύβει μια αγκαλιά, ένα φιλί και ένα βλέμμα όλο συγκατάβαση και κατανόηση από εκείνον που δεν το περιμένεις.

  Όταν μια κίνηση, ένα βλέμμα, μερικά λόγια ή μια συνολική συμπεριφορά κεντρίσουν την προσοχή σου, πιθανόν συμβαίνει γιατί σε ξάφνιασε ευχάριστα ή δυσάρεστα. Σου έκανε εντύπωση, το ένιωσες είτε ξένο είτε οικείο σε εσένα. Ακόμη και αν οι πιθανοί παράγοντες που διαμόρφωσαν τις παραπάνω συμπεριφορές είναι προφανείς θα ήθελα να κάνω μια διείσδυση στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων . Πιο πολύ όμως θα ήθελα να παρέμβω στις περιπτώσεις που ξαφνιάζουν δυσάρεστα και να βάλω λίγη ανθρωπιά, λίγη κατανόηση, λίγη ευγένεια, λίγη αλληλεγγύη. Πέρα από αυτά δε θα ξεχνούσα και μπόλικη δύναμη, ελπίδα, πίστη και όνειρα γιατί τα προβλήματα, η αποδιοργάνωση της ζωής και του εσωτερικού μας κόσμου, η κρίση της ψυχής και όχι της οικονομίας εξαπλώνεται ραγδαία.

  Θα μου πείτε τι νόημα έχει όλο αυτό; Δεν ξέρω. Ίσως να ήταν εύλογη αυτή σας η ερώτηση. Πάντως θα ήθελα να ευχηθώ καλή μέρα στην κυρία στο ταμείο, να ευχαριστήσω τον εργοδότη και να ευχηθώ καλή συνέχεια, να εξηγήσω στον ηλικιωμένο στο λεωφορείο τη γνώμη μου με περίσσεια υπομονή. Ακόμη, θα ήθελα να σκάσω  ένα πλατύ χαμόγελο στο παιδί και στον άγνωστο, να αφήσω ένα κέρμα και ένα χαμόγελο στον πλανόδιο μουσικό και να ακούσω με χαρά την κυρία που συνάντησα στο δρόμο.  Θα ήθελα να ευχηθώ καλή ζωή και καλή καρδιά στους ανθρώπους που αποτύχαμε να χτίσουμε μια ισορροπημένη ανθρώπινη σχέση και  να ανταποδώσω την αγκαλιά, το φιλί και το βλέμμα.

 Η ζωή είναι μόνο μπροστά. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα «θα» και ας τα κάνουμε πράξη. Τίποτα εύκολο, τίποτα ανέφικτο. Κανείς δεν είπε ότι η ζωή είναι εύκολη και κανείς δε βροντοφώναξε ότι αυτό που ποθείς είναι ανέφικτο. Τα αληθινά είθε να βρουν τα αληθινά και τα ψεύτικα να χάσουν το δρόμο και τη δύναμη τους από τα πρώτα!

Απομεινάρια εαυτού... κομμάτια του παζλ!

Γράφει η φίλη Ιωάννα Πετρίδου

«Απομεινάρια του εαυτού της» διαβάζω στο «Η γυναίκα που αγάπησες…» και σε συνδυασμό με σχετική συζήτηση που έχει προηγηθεί με τη δημιουργό Λίλια- την αρχιέρεια του blog- μου δίνεται μια ακόμη αφορμή για να βάλω σε σειρά σκέψεις και συναισθήματα και να τα ντύσω με την παραπλανητική στολή των λέξεων. Άραγε οι λέξεις προηγούνται αυτών ή συμβαίνει το αντίθετο; Φιλοσοφικό το ερώτημα. Θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει επόμενο θέμα αποδόμησης και αναδόμησης.

Προς στιγμήν, κατεβαίνω στη στάση «απομεινάρια εαυτού», καθότι το πρώτο που μου είχε έρθει στο μυαλό ήταν κάπως μακάβριο για την πρώτη γνωριμία. Τι σημαίνει απομεινάρια εαυτού; Πώς είναι, δηλαδή, αυτός ο εαυτός που μένει πίσω; Πώς μπορεί να περιγραφεί; Για τον καθένα και την καθεμιά παίρνει διαφορετική μορφή και έννοια. Νομίζω, όμως, σε πολλούς δημιουργείται μια απροσδιόριστη αίσθηση απώλειας, μια γενικότερη έλλειψη, μια απουσία που αποκτά μοναδικά διακριτά χαρακτηριστικά ανάλογα με το άτομο. Βέβαια, πρόκειται και γι’ αυτό που απομένει, που εξακολουθεί να υφίσταται. Κάτι, δηλαδή, σαν το μισογεμάτο ποτήρι.

Συνειρμικά σκέφτομαι τα παζλ. Μικρή θυμάμαι ότι μου άρεσαν! Με τον καιρό σταμάτησα να τους δίνω τόση σημασία. Μεγαλώνοντας σε ηλικία μεγαλώνει και η δυσκολία τους. Ο εαυτός και ό,τι και αν τον απαρτίζει -ψυχή, λογική, συναίσθημα- φαντάζει σαν κομμάτια παζλ. Άλλα αποτελούν το απαραίτητο αρχικό κεφάλαιο και ζωτική πρώτη ύλη και άλλα έχουν αποκτηθεί στην πορεία εύκολα ή δύσκολα, με ανακούφιση ή πόνο, με δωρεές ή μάχες, με χαμόγελα ή δάκρυα, ως αποδείξεις γενναιοδωρίας ή τσιγκουνιάς, ευεργεσίας ή χαντακώματος. Κάτοχοι, λοιπόν, των κομματιών, αλλά όχι και του τρόπου συνδυασμού τους. Στην αρχή τα πράγματα είναι ευκολότερα, λιγότερα κομμάτια και περισσότερο ταιριαστά μεταξύ τους. Στη συνέχεια περιπλέκονται, τα κομμάτια ολοένα και αυξάνονται, το ίδιο και η ανομοιομορφία τους. Να, γιατί η ηλικία είναι ένδειξη του βαθμού δυσκολίας! Ό,τι ζει ο καθένας τού παίρνει και τού δίνει κομμάτια. Εμπειρίες τα λέμε! Τυχεροί αυτοί που είναι καλοί στα παζλ λέω εγώ!

Πάνω που θαρρείς πως σιγά σιγά το παζλ αποκτά την τελική του μορφή έρχεται μπροστά σου ένα καινούριο πρόσωπο, μια καινούρια κατάσταση, μια καινούρια ιδέα και αλλάζουν πάλι τα κομμάτια. Και έρχονται τα νέα κομμάτια και στοιβάζονται…και εν ριπή ανέμου φεύγουν κάποια από τα παλαιότερα. Τα τελευταία, πολύτιμα ή μη, θεμελιώδη ή διακοσμητικά, μπορεί απλά να χάνονται στην πορεία και στην προσπάθεια, ενώ μερικά γίνονται αποκτήματα άλλων. Τα νέα, επιθυμητά ή όχι, ζητούν επιτακτικά την εναρμόνισή τους στο σκηνικό, η οποία μπορεί εν τέλει να το ανατρέψει άρδην.

Έτσι, μετά από κάθε τι δυνατό βρισκόμαστε να «μαζεύουμε τα κομμάτια μας» και «άντε πάλι από την αρχή». Είμαστε το συγκέρασμα της αέναης ανασύνθεσης των κομματιών που κατέχουμε και της αέναης αποσύνθεσης των κομματιών που χάνονται στους δρόμους των επιλογών. Χαρακτηριστικό η κίνηση, η ροή, πηγή ενέργειας και ζωής. Υπάρξεις μεταβαλλόμενες και μαλωμένες με τα όρια.

Ωστόσο, κάποιες φορές είναι τόσο ωραίο να μοιραζόμαστε και το έχουμε τόσο ανάγκη! Άλλες πάλι είναι απεχθές και επίπονο.

Σίγουρα αυτή η μετακίνηση, αυτά τα ταξίδια κομματιών, όπως όλα τα ταξίδια, έχουν μια τέτοια αέρινη ακαταμάχητη γοητεία που την πατάς ξανά και ξανά. Είτε οι προορισμοί είναι γνωστοί και ειδωμένοι είτε άγνωστοι και άπιαστες Ιθάκες.