Μας υποβάθμισε ο Mody's λέει πάλι! Άλλη δουλειά δεν έχει κι αυτός ο "χριστιανός"; Όλο με τα δικά μας τα c και τα a ασχολείται; Τι να πω πια! Δείχνω ψύχραιμη, αλλά δεν είμαι. Κουράστηκα. Κουράστηκα να αισθάνομαι μέρος ενός κακοστημένου παραμυθιού, που όχι μόνο δε λέει να τελειώσει, αλλά μας βασανίζει κι από πάνω με τη μέθοδο της σταγόνας. Η υπομονή είναι αρετή, μα όταν εξαντληθεί γίνεται όπλο, είτε όπλο που στρέφεται προς τους άλλους, είτε όπλο, που στρέφεται προς το ίδιο μας το κεφάλι. 

Ναι, είμαστε ένας περίεργος λαός. Εκλέγουμε τους αριβίστες και τους ικανούς τους διώχνουμε για μεταπτυχιακά στη Σουηδία. Είμαστε διεφθαρμένοι, μπαγαπόντηδες, μισάνθρωποι. Έχουμε κληρονομήσει από τους κατακτητές μας κουσούρια κι από τους πρόγονούς μας μόνο το όνομα! Έλληνες! Υπάρχει και μια άλλη όψη στο νόμισμα όμως. Εδώ υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι, που εργάζονται πολύ, που παράγουν πολύ, που διδάσκουν πολύ. Δεν είναι κρίμα η φήμη τους να υπονομεύεται μπρος στην ασυδοσία μιας γενιάς, που δεν ήξερε ούτε να επιλέγει ηγέτες, ούτε να βάζει φρένο στην απληστία και τη νεοπλουτοσύνη του, ούτε να παραδέχεται τα λάθη του; Όχι, ρε φίλε Mody's! Εδώ δεν είμαστε όλοι για τα σκουπίδια. Δεν φάγαμε όλοι, γιατί τότε δεν είχαμε καν γεννηθεί για να μπορούμε και να φάμε. Δεν κλέψαμε όλοι, γιατί είχαμε οικογένειες και δασκάλους, που μας έμαθαν πως το να προσφέρεις σε κάνει πιο πλούσιο, από το να κλέβεις. Δεν πουληθήκαμε όλοι!  Κι όμως. Είμαστε αυτοί, που θα πληρώσουν όλα τα σπασμένα, όλη τη σαπίλα, όλη τη διαστροφή και τη χυδαιότητα των προηγούμενων...  Ποιος σ' ακούει και σένα... Άδικα μιλάς, όπως άδικα μιλούν τόσοι και τόσοι...

Η οικονομία και η κοινωνία συνδέονται όπως και η ανατομία με το σώμα. Όταν η ανατομία πλήττεται βαθιά, το σώμα υπολειτουργεί και αντίθετα, όταν το σώμα πονά, η ανατομία διαταράσσεται. Πώς ζητάτε εσείς, λοιπόν, αγαπητοί μου το διαχωρισμό αυτών των δύο οντοτήτων; Πώς ζητάτε να διορθώσουμε την οικονομία μας όταν αργά ή γρήγορα η κοινωνία κινδυνεύει από τον όλεθρο; Πώς ζητάτε να πληρώσει μία γενιά, τα λάθη των προηγούμενων τριών; Τι ψάχνω να βρω, μωρέ! Δικαιοσύνη; Ας παραιτηθώ πια από αυτή την ουτοπία κι ας προσγειωθώ. Ας παραδεχτώ ότι έχασα και ας υποβαθμίσω σε Caa2 όλες τις αξίες με τις οποίες μεγάλωσα και έμαθα να βλέπω τον κόσμο, διότι δυστυχώς δεν υπάρχουν πια! Είναι τρομερά δύσκολο να δεχτείς μία ήττα που σχεδιάστηκε εις βάρος σου, που ήταν προγραμματισμένο από την αρχή να είναι ήττα. Σωπαίνεις; Κρύβεσαι; Λιγοψυχάς; Όχι! Άλλο δέχομαι την ήττα μου, άλλο παραιτούμαι! Το όνειρο αποτελεί παράτολμο εγχείρημα, το ίδιο και η ελπίδα... Δε ξέρω αν μπορώ με άνεση πια να μιλώ γι' αυτά... Ξέρω μόνο πως κάτι υπάρχει για να πιστεύουμε ακόμα. Κάπου έχει καταχωνιαστεί ένας εαυτός μας παλιός και γενναίος, που όπως και να τα φέρει η ζωή, πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει έστω κι το κορμί του έχει γεμίσει από πληγές....!!    

*Αυτά είχα να δηλώσω σήμερα και σας ευχαριστώ για την ακρόαση!!

'Άσε με να περπατήσω για λίγο πλάι σου
όχι σαν κάτι σπουδαίο
όχι σαν άνθρωπος δικός σου
σα μιαν ανάσα μόνο της άνοιξης ατίθαση,
απ' αυτές που τρυπώνουν μυστικά ανάμεσα στα δάχτυλα
και τα πυκνά βλέφαρά σου
σαν ένα τυχαίο συναπάντημα σε κάποιο αδιάφορο και θορυβώδες τρένο
σα μια ζωή συμπυκνωμένη σε μια βόλτα πρωινή.

Άσε με να περπατήσω για λίγο μαζί σου
να αναγνώσω τα κίνητρά σου, τις μάταιες σκέψεις σου
την άγραφη κι αγέραστη ελπίδα - ή λεπίδα;-
Μη με ρωτάς πως διαβάζονται οι άνθρωποι
Κάτω απ' τον ήλιο οι  ρωγμές τους
είναι πολύχρωμα γυαλιά.
Δε θα κοπώ αν σ' αγγίξω, μα εσύ θα κοπείς
γι αυτό άσε να μετρήσω λίγα βήματα ακόμα.
Πόσο κοστίζουν λίγα βήματα ακόμα;

Θέλω να περπατήσω για λίγο μέσα σου
να μη με βλέπεις, μα να υπάρχω
να ακούω το μυαλό σου τις ώρες που πάλλεται μ' ένα "γιατί"
στη κόψη του ονείρου
να τρεμοπαίζω ολόκληρη μπρος στο φόβο που σε κατοικεί
να ψάχνω για φως σαν γη σε πόλεμο και πείνα
να ξεκλειδώνω το θαύμα σου.
Όχι. Όχι. Δε θέλω να σε παραβιάσω.
Θα φύγεις άλλωστε, θα φύγω
Δε θα θυμάμαι τίποτα, στο υπόσχομαι.
Μόνο τον τόνο της ανήσυχης ψυχής σου
και κάτι αστεία που είχες φτιάξει στο φτερό.
Δύο αποσκευές όλες κι όλες δηλαδή.
Δύο βήματα ασύχρονα
φυλαγμένα για τις ώρες της ανάγκης
για τις αυταπάτες μιας παρουσίας, που συλλαβίζει το κενό με πόνο
για τις σκιές που δεν ήθελαν να είναι σκιές

Άσε με να περπατήσω για λίγο μαζί σου...

Είχε συνηθίσει να κοιμάται δίπλα της κάθε βράδυ. Είχε συνηθίσει το άγγιγμα της κάτω απ' τα σκεπάσματα, την ανάσα της, τα μαύρα, ολόισια μαλλιά της απλωμένα στο μαξιλάρι. Οχτώ χρόνια ήταν αυτά, δεν τα λες και λίγα...  Δεν ήξερε πλέον αν την αγαπούσε ή αν απλά ο χρόνος δεν του έδινε άλλη επιλογή, μα εκείνη τη νύχτα του έλειπε. Του έλειπε κι ας τη μισούσε ενίοτε, κι ας ευχόταν να μην την είχε γνωρίσει ποτέ, κι ας έκλαιγε καμιά φορά από τα νεύρα του, που ήταν τόσο αντιδραστική και εγωίστρια. 

Οι καυγάδες είχαν κοπάσει μήνες τώρα. Κανείς τους δεν επεδίωκε νέες φθορές, μάλλον γιατί είχαν ήδη φθαρεί ολοσχερώς... Καμία ένταση, καμία δυνατή φωνή, κανένα σημείο ζωής. Το σπίτι τους είχε μετατραπεί σε ένα προσωπικό νεκροταφείο, σε μια κόλαση άοσμη και μίζερη, χειρότερη από εκείνη που σου καίει τα σωθικά, σε μια παγίδα με την ίδια πάντα κατάληξη: "Δε μπορώ να φύγω! Σ' αγαπώ!" Να όμως που κάτι άλλαξε. Η Κατερίνα κατάφερε για μια φορά να φύγει. Κατάφερε να πει όχι στην μόνιμη δικαιολογία της αγάπης και να πάρει τους δρόμους με το ραδιόφωνο τέρμα και το πόδι καρφωμένο στο ευάλωτο γκάζι του αυτοκινήτου της. Κατάφερε να επιβιώσει από έναν ακόμη ευκολοφόρετο θάνατο. 

Δεν την είχε ξαναδεί έτσι. Ήταν τόσο απελπισμένη, τόσο μόνη, τόσο θαρραλέα. Χιλιάδες αντιφάσεις και η πυξίδα της ζωής τους ξεχαρβαλωμένη. "Θα γυρίσει! Δε μπορεί! Πάντα γυρνάει! Πάντα γυρνάμε!" Στις τρεις οι λεπτοδείκτες στο ρολόι σήκωσαν τα πρώτα κύματα φόβου. Στις τέσσερις ο χτύπος είχε γίνει ψυχαναγκασμός. Στις πέντε οι άκρες τους έσταζαν αίμα... Στις έξι και κατι ακούστηκαν τα κλειδιά της.

-Πού ήσουν; Τρελάθηκα! Τρελάθηκα, το καταλαβαίνεις;

-Ήθελα να δω για λίγο πόσο όμορφος είναι ο κόσμος χωρίς εσένα, χωρίς τα παράπονά σου, χωρίς το επικριτικό σου ύφος... Ήθελα να μου αποδείξω πως μπορώ! Ναι, πως μπορώ! Τι νόμιζες; Ότι είμαι αδύναμη; Ότι είμαι δειλή επειδή καιρό τώρα πεθαίνω στην υπομονή και δε φεύγω;
-Τα κατάφερες, λοιπόν! Έφυγες. Θα πρέπει να νιώθεις περήφανη. Κι ας μ' άφησες να χτυπιέμαι τόσες ώρες.
-Μίλτο. Μπορεί να σε σιχαίνομαι μερικές φορές κι εσύ εμένα, μπορεί να σε βρίζω και να παρακαλάω να πεθάνεις την ίδια κιόλας στιγμή που στέκεσαι απέναντί μου με το δάχτυλο σηκωμένο, μπορεί να είμαι σίγουρη κάθε βράδυ ότι κοντά σου δυστυχώ... Ξέρεις όμως κάτι; Τίποτα δεν είναι όμορφο χωρίς εσένα. Οι μοναξιές σέρνονται στους δρόμους, η πείνα εξοντώνει ό, τι υπάρχει για να ζήσει, τα αισθήματα δε τρυπούν πια ούτε μπαλόνι πλαστικό. Οι έρωτες δε καίνε, οι λέξεις δε πληγώνουν, τα μάτια δε τρέχουν νερό αλμυρό. Δε γύρισα για να μαστε όπως πριν. Δε θέλω άλλη ελεημοσύνη. Δε θέλω άλλη απελπισία. Δε θέλω άλλες νύχτες σε σεντόνια νεκρικά. Θέλω να κοντράρουμε την ασχήμια και το χρόνο. Θέλω να αφήνεις πάνω μου τ' αποτυπώματά σου. Θέλω να τρέχω μέσα στο σπίτι με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια κι εσύ να λες, όπως και τότε, ότι σου τη σπάει να ποζάρεις, ενώ θα με αφοπλίζεις με φιλιά που κόβουν. Θέλω να ξημερώνουμε με έρωτα και ποτά, με μουσικές και ταξίδια στη πλάτη. Θέλω να προλάβουμε τη ζωή. Στο κάτω κάτω τη δικαιούμαστε ρε γαμώτο... Γι' αυτό ΜΗ Μ' ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ!