Λαμπιόνια θλιβερά κοσμούν και φέτος το μπαλκόνι

Να απομείνει τι για εκείνον που κρυώνει;

Αυτό το φως το ηλεκτρικό δεν έχει σπίθα

δε χαρίζει, δε γελά, δεν κυνηγάει τ' αστέρια

Ανόητο το βρίσκω, αν με ρωτάς,

τόση ακρίβεια για μια άδοξη χαρά δε τη βαστάω

ένα δωράκι σου κρατάω

κόσμε που γέννησες και πάλι τον Χριστό.

Είν' η αγάπη που τρυπώνει απ' τις σκιες

δίχως φωταψίες, δίχως να τη νοιάζει

ένα χαμόγελο πριν έρθουνε τα δώρα

μια αγκαλιά που στάζει μέλι  

πέντε έξι άνθρωποι σ' ένα τραπέζι 

Αγάπη που κερδίζεται με της καρδιάς τα υλικά

λίγη συμπόνια και πολλά μπαχαρικά

συγκίνηση κι ακέραιη ζεστάδα 

Μία καντάδα,

γλυκιά κι αρχοντική που επότισε λαχτάρα,

Κάλαντα ηχηρά, απλότητα που αγγίζει

έτσι μετρά για μένα ετούτη η μέρα,

και κάθε μέρα και κάθε γιορτή

Σαν ένα άκουσμα που λιώνω στην πηγή του

σαν ένα κράτημα απ' το βλέμμα που ποθώ

σα κυδωνάκι σπιτικό και δίπλα το νερό μου. 

Πλάι εκείνοι που έχω το θάρρος να λέω δικούς μου

ίδιοι πάντα μα και τόσο αλλιώτικοι.

Το τηλέφωνο χτυπά, οι φίλοι μου από μακριά

ευχές και γέλια σα να μασταν μαζί

Δε ζητώ τίποτα άλλο!

Ένα γράμμα σε σένα όπως παλιά

μόνο ο πόνος ο ανθρώπινος, αυτός μόνο,

ας κοπάσει Άγιε Βασίλη, ας κοπάσει

στην όμορφη μέρα που για μας ξημερώνει

να δούνε κι άλλοι της ελπίδας τη γη... 

Υπογράφει ένα ακόμα παιδί

μια κάποια που ακόμα πιστεύει... 

Ούτε που κατάλαβα πως έφτασαν Χριστούγεννα. Σα να μη πέρασε μια μέρα από το τελευταίο μπάνιο μου στη θάλασσα. Η συνειδητοποίηση της βιασύνης του χρόνου με κυβερνά. Δεν υπάρχει σχετικότητα, μόνο βιασύνη. Οφείλω, όμως, να προσαρμοστώ σ' αυτήν την πραγματικότητα και να συμφιλιωθώ με την ιδέα πως τα ρολόγια δεν παύουν να μετρούν όσο όμορφα και να βαδίζουν οι στιγμές. Δεν υπάρχει και άλλη επιλογή, προφανώς. 

Στα μάτια μου ορθώνονται εικόνες από τις περσινές παραμονές. Ήταν το βράδυ πριν από την υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου. Κανονίσαμε με τη γνωστή παρέα να αλλάξουμε το χρόνο έντεκα ημέρες νωρίτερα. Μην καταστραφεί ο πλανήτης και δεν προλάβουμε να γιορτάσουμε τον ερχομό του 2013!! Φαγητά, ποτά, μουσική, δώρα, βασιλόπιτα, όλα είχαν πάρει τη θέση τους στο σπίτι της Παναγιώτας. Οι καλεσμένοι άρχισαν να προσέρχονται ένας ένας. Ανάμεσα τους κι εσύ, με ένα τραγούδι μου στη τσέπη σου, γραμμένο σε χαρτάκι σοκολάτας! Λίγο πριν τις δώδεκα είμαστε όλοι εκεί για την αντίστροφη μέτρηση. 3,2,1! Καλή χρονιά! "Όχι, όχι δε μ' άρεσε" λέει η οικοδέσποινα! "Πάμε ξανά, πιο δυνατά και πιο πειστικά!" 

Σκέφτομαι ώρες ώρες την αντίδραση των γειτόνων όταν συνειδητοποίησαν τι συνέβαινε! Θα πρέπει να γέλασαν πολύ! Εν τέλει, ήταν η πιο όμορφη πρωτοχρονιά μας, ή η πιο διαφορετική έστω! Μας άφησε μία γλυκιά, ακαταμάχητη γεύση χαράς και τρέλας. Μας συνεπήρε με τη ζεστασιά και την ειλικρίνεια της, μας γέμισε ως τα κόκαλα όνειρο και προσμονή για εκείνα τα "καλύτερα" που θα ρθουν, τα οποία στην πραγματικότητα βρίσκονται συνήθως ανάμεσα στα χέρια μας...

Φέτος, όλοι μας εμφανώς διαφορετικοί και διαφοροποιημένοι δίνουμε ραντεβού την ίδια μέρα στο ίδιο μέρος.... Η συνέχεια επί της "οθόνης" ;-) 

Αν το γέλιο χαράζει γλυκά το πρόσωπό σου

τότε η θλίψη είναι μια ωχρή κηλίδα στο βλέμμα σου

ένα αποτύπωμα στο ανάλαφρο βάδισμα σου,

μία ανεξίτηλη γραμμή στο ευθυτενές κορμί σου.

Δεν διάλεξες να της μοιάσεις, μα συνήθισες.

Συνήθισες να την κρατάς μακριά από το κάθε τι,

μακριά από εκείνους που λες πως αγαπάς,

μακριά από τον απολογισμό,

μακριά από το ξέφρενο αλισβερίσι των υγρών χαραμάδων που-

τι ειρωνεία;- ονομάζεις ζωή σου.

Δεν σε ξέρω μα ξέρω, δε χρειάζεται να μου πεις

στο χορό ετούτο οι χαμένοι περιστρέφονται αγκαλιά

Αύριο δεν θα θυμούνται πως υπήρξαν εκεί,

οι δρόμοι τους ξανά δε θα σμίξουν ,

το χρώμα τους θα ξεθωριάσει,

οι σκιές τους θα γίνουν πιο σκιές.

Βλέπεις έμαθαν να μην πονούν,

να μην ποθούν, να μην εκτίθενται.

Περνούν πάντα ξυστά και γλιτώνουν,

ή νομίζουν πως γλιτώνουν,

ή απλώς χάνουν διπλά.

Μη με μετράς στους λογικούς, 

μα ούτε και στους γενναίους!

Ποιος λογικός μετράει τα αστέρια

και ποιος γενναίος επαναστατεί μ' ένα στυλό;

Όχι, καμία σχέση!

Στην ίδια πλευρά γυρνάμε σαν χόρτα ξερά. 

Μα η γραμμή είναι κατειλημμένη 

Δεν απαντά κανείς!

Η σιωπή έγινε τελικά χρυσός και μας τρύπησε τις τσέπες.

Κι η μόνη καρδιά που είχαμε θόλωσε κι αυτή,

δε ξέρει να σου πει τι αποζητά, τι περιμένει,  

τι της έμεινε να νιώθει και τι θρηνεί. 

Αν μου ζητάς να διαλέξω, διαλέγω πάλι την αγάπη.

Έτσι μ' αρέσει,

να καίγομαι ως τα νύχια για χάρη της και να αδιαφορώ

να φωνάζω το όνομα της και να αλλάζει η τροχιά της γης

να τη ζητώ επίμονα και να ναι λάθος,

να της φιλώ τα ακροδάχτυλα, τα σύννεφα, τις λιακάδες...

Ώσπου το σώμα αυτό να γίνει χώμα...

Τόσο απλά, ανίατα κι αληθινά

Τόσο μοιραία αγάπησε με....

Κακία δε κρατώ στον ουρανό

ούτε σ' ετούτον τον χειμώνα τον αλήτη

Μόνο για σένα άνθρωπε μου αγωνιώ

που μεσ' το κρύο σου πονάς για το πλανήτη

Εσύ που σκέπασμα λογιάζεις το πετσί σου

εσύ που στέκεις δίχως λίπασμα χλωρός

πόσο θα αντέξεις στη βροχή να αργοπεθαίνεις

και στο Θεό σου να ορκίζεσαι πιστός;!

Δε σου απευθύνομαι θαρρείς και σε λυπάμαι

ούτε ευαίσθητη μ' αρέσει να με βλέπεις

απλά σε πρόσεξα θολό μεσ' την ασχήμια

να πιάνεις όνειρα κι ελπίδες να τα πλέκεις

Είναι παράξενο που κοίταζες στα μάτια

που δεν αρνήθηκες το χώμα που σε λιώνει

εσύ στη κόλαση ολόρθος και βουβός

κι εγώ εκείνου του ασφαλούς η κόρη

Αν είχα δύναμη το χέρι να σου δώσω

να σε σηκώσω απ' τα αγκάθια που πατάς

δε θα με λάβωνε αυτή σου η εικόνα

θα υπήρχε τρόπος στην Ιθάκη σου να πας

Μα τώρα αδιάφορη θα πρέπει να περάσω

να προσπεράσω, να αποδράσω σαν φυγάς

εύχομαι κάπως να αλλάξεις τη ζωή σου

εύχομαι αύριο στο φως να περπατάς

Απ' τον αιώνα των δειλών μη περιμένεις

μόνος σου φτιάξε τη δική σου διαδρομή

το νου σου όπλισε με θράσος και ξεκίνα

κι αμέσως ξέχνα με σαν μια περαστική......

Η προσωρινότητα μου μ' αγνοεί

νιώθω παραδόξως και αδίκως αθάνατη

"Ξύπνα!" Μου φωνάζει κάποια νοερή ανάφλεξη

"Η στιγμή προσπερνά, εξαϋλώνεται, χαραμίζεται

Η σκέψη ξοδεύεται σε εκείνα που δεν αρκούν

Η μνήμη αναπολεί ουτοπικές κορδέλες.

Οι μέρες σου αρχίζουν και τελειώνουν στο τίποτα,

δοκιμάζουν μα δε δοκιμάζονται,

ανέπαφες σχεδόν περνούν, κουραστικές, ανυποψίαστες.

Οι νύχτες ακόμα πιο στυφές,

η μαγεία τους ξεχασμένη σε άλλες εποχές,

η τέχνη τους ξεβαμμένη στα παλιά στιχάκια,

η ανάσα τους αλκοολική, ο ερωτισμός τους έκπτωτος.

Τα σοκάκια σχοινιά τεντωμένα ανάμεσα στον εγωκεντρισμό

και την εκμετάλλευση, 

έρημα από παιδικές φωνές, άδεια από έμπνευση.

Μόνο κάτι ποιητές των τοίχων απόμειναν ρομαντικοί.

Το σκοτάδι στων ανθρώπων τις σιωπές θεριεύει,

οι λέξεις εγκλωβίζονται στον αγώνα για επιβίωση,

ο νους χωλαίνει στα σημεία.

Μα πως να σου το πω; Ξύπνα!

Μην κάνεις τον κόπο να ξοφλήσεις πριν χρεωθείς

Μην παραιτείσαι πριν τις αντοχές σου εξαντλήσεις

Μη νομίσεις πως ο πόνος δεν είναι για τον άνθρωπο!

Αγνόησε με αν θες, ναι!

Κάψε με στο άχαρο πέρα δώθε σου,

πες πως είμαι μια αυταπάτη. 

Κράτα όμως αυτό:

Είσαι εσύ που σου μιλάς, κι εσύ που σου κρύβεσαι!

Κι εσύ είσαι πάλι που εν μέσω του χάους ορθώνεις ομορφιές...

Κι αγάπη, και τραγούδι, και θύελλες χαράς...

Διάλεξε εαυτό και προχώρα!

Η ανήμπορη οπτασία του μυαλού σου σε χαιρετά!!

 

Που περιμένουμε να ρθει; Ίσως ναι, ίσως όχι αγαπημένε μου Μανώλη Φάμελλο! Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν πανάκειες, ούτε και σωστές απαντήσεις. Ο καθένας από μας επεξηγεί την ευτυχία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Άλλοι την βλέπουν στα υλικά αγαθά, άλλοι στα συναισθηματικά αγαθά, άλλοι στα ταξίδια, άλλοι στους ανθρώπους, άλλοι στη δουλειά τους, άλλοι στην περιπέτεια.... Ο κατάλογος απείρως ογκώδης και οι λέξεις φτωχές για να κλείσουν μέσα τους αυτήν την πολυσυζητημένη και περιζήτητη ιδιοσυγκρασία! 

Κάποιοι θα σου πουν πως την είχαν και την έχασαν, κάποιοι άλλοι πως την έχουν ακόμη, κάποιοι πως δεν την βρήκαν ποτέ! Όχι δεν θα πω το κλισέ "Η ευτυχία είναι στιγμές"! Η ευτυχία δεν βρίσκεται αποκλειστικά στις στιγμές αλλά στα πρόσωπα που τις γεμίζουν, που τες δίνουν χρώμα, ένταση, αφή. Τόσο απλά και ευανάγνωστα η ζωή μετατρέπεται σε ένα αέναο κυνήγι εκφράσεων, αγγιγμάτων, αλληλεπιδράσεων! Όποιος συλλάβει την ομορφιά που έγκειται σε  όλα αυτά τα ανεκτίμητα πλάνα, έχει συλλάβει και την ομορφιά που μπορεί να οικοδομήσει μέσα του, και γύρω του, και πιο δίπλα, και πιο δίπλα, και παντού!!! Δεν είναι τρελοί εκείνοι που περπατούν το πρωί τραγουδώντας,  ούτε εκείνοι που συγκινούνται με το ζευγάρωμα των πουλιών, ούτε εκείνοι που χορεύουν σαν να μην τους βλέπει κανείς, ούτε εκείνοι που φιλούν σαν να μην υπάρχει αύριο, ούτε εκείνοι που λένε "σ' αγαπώ" δίχως να περιμένουν το παραμικρό... Δεν είναι τρελοί!! Είναι πέρα για πέρα κατακτητές μιας απροσδιόριστης, ακαταμάχητης ευτυχίας μακριά από τα στενά όρια της προσωπικής και οικονομικής ευημερίας...

Για μένα αυτή η έννοια εκφράζεται μέσα από το κάθε ζωντανό μου βήμα, την κάθε καλημέρα που θα πω, τις ματιές των αγαπημένων μου, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα χαμόγελα, την περιπλάνηση στο άγνωστο. Μέσα από τα στιχάκια, τις μουσικές, το αμφιθέατρο της σχολής, τον καφέ με μια παρέα σπάνια! Μέσα από το χορό, τη τρέλα, την ανάγκη...
Μην σας γελάσει κανείς! Συνταγές δεν υπήρχαν και δε θα υπάρξουν ποτέ, όσο κι αν τις επιζητούμε. Η αξία του πράγματος έγκειται και στο μυστήριο της αναζήτησης, στη χαρά της ανακάλυψης και στην ξεχωριστή βιωματική απόχρωση που της δίνει ο καθένας από μας!

Μεταμφιέζουμε την ανικανότητα μας για εξέλιξη σε ημέρες μνήμης. Μνημονεύουμε τους ήρωες του 40, τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους αρχαίους Έλληνες, τους μάρτυρες του Χριστιανισμού, τον Κολοκοτρώνη, τη Μαντώ Μαυρογένους... Τους μνημονεύουμε, και με κάθε δοθείσα ευκαιρία, μιλάμε για εκείνους με περίσσεια υπερηφάνεια και ενθουσιασμό λες και έχουμε επιχειρήσει έστω λίγο να αποδείξουμε πως "αξίζουμε" να είμαστε απόγονοί τους. Δεν εννοώ ούτε να θυσιαστούμε, ούτε να μεγαλουργήσουμε όπως αυτοί, άλλωστε οι εποχές και οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί. Δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από το να πορευτούμε, στο μέτρο που μας επιτρέπεται, με τη δική τους γνήσια ανθρωπιά, συνείδηση, ηθική και πνευματικότητα. 

Η μνήμη είναι μία στάσιμη πραγματικότητα που ουδέποτε βοήθησε κανέναν να προκόψει. Δεν αρκεί να θυμάσαι κάτι και να το υμνείς μία φορά το χρόνο. Δεν αρκεί να καυχάσαι για τους προγόνους σου όταν δεν έχεις κάνει την παραμικρή απόπειρα να μάθεις δύο, τρία πράγματα για τη διαδρομή τους στη γη. Δεν αρκεί να νιώθεις σημαντικός μόνο και μόνο επειδή κάποιοι που υπήρξαν πριν από σένα ήταν σημαντικοί! Είναι αδιανόητο και αλαζονικό!

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ημέρες μνήμης πονούν. Πονούν διότι επιτέλους, ομολογουμένως με έναν τρόπο βίαιο, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες αλήθειες και τα σοβαρότερα λάθη μας. Σταθήκαμε απέναντι στον χειρότερο εαυτό μας και για πρώτη ίσως φορά δεν αποφύγαμε να του κάνουμε κριτική, να συγκρουστούμε μαζί του, να αποδεχτούμε πως υπήρξε και υπάρχει βαθιά ριζωμένος μέσα μας. Είναι εκείνος ο εαυτός της νωθρότητας και της άγονης ψευτοκουλτούρας, της νεοπλουτοσύνης και της εγωκεντρικής κερδοσκοπίας, της προκλητικής διαφθοράς και της ματαιοδοξίας. Θα έχετε δίκιο αν μου πείτε πως εσείς δεν είχατε καμία σχέση με αυτόν τον εαυτό και οι πράξεις σας δεν τον αποτύπωσαν πουθενά. Όλοι έτσι νομίζουμε κι όλοι από την πλευρά μας προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε! Είναι κι αυτός ένας τρόπος επιβίωσης! Ακούσατε; Τρόπος επιβίωσης! Όχι τρόπος κοινωνικής συμβίωσης και αλληλοσυσχέτισης! Όχι τρόπος προσαρμογής και ανάδειξης! Όχι τρόπος αναγέννησης και γέννησης!! 

Οι δικαιολογίες τελείωσαν και το όρια στένεψαν! Δεν διατίθεται πια χώρος και αντοχές ούτε

για λόγους καλογραμμένους και πομπώδεις, ούτε για "φτωχά" και ανάξια ιδεώδη, ούτε για βιτρίνες ιλουστρασιόν με ανορεξικό περιέχομενο, ούτε για μνημόσυνα!!!

Τα ήσυχα βράδια έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι απροσδιόριστα γλυκό. Ξαφνικά εσύ και η σιωπή σου γίνεστε προοπτική, έμπνευση, ταξίδι. Κανείς και τίποτα (σχεδόν) δεν μπορεί να κλονίσει αυτή τη σπάνια μορφή ζωής. Ναι, σπάνια! Ζούμε τόσο επικίνδυνα χαοτικά και "μίζερα" που ακόμα και την ελάχιστη ησυχία μας την βλέπουμε για εχθρό, για μελαγχολία. Δεν είναι έτσι, όμως... 

Ετούτα τα βράδια είναι τα μονοπάτια προς την εξερεύνηση και την αυτογνωσία, τα θεμέλια της πραγμάτωσης των πιο αλώβητων ιδανικών μας, η γέφυρα για την ζητούμενη ελευθερία του νου, η διαδρομή προς τη βαθιά γνώση. Ακόμα και η ελαφριά θλίψη που κουβαλούν μαζί τους είναι μοναδική, αλλιώτικη, αν και για κάποιους ίσως να μοιάζει με εκείνη των Χριστουγέννων. Οι ήχοι της πόλης σιωπούν μπροστά στον αδόμητο χτύπο της καρδιάς, οι μουσικές ομορφαίνουν, τα συναισθήματα δυναμώνουν, οι λέξεις απουσιάζουν. Όλα εφαρμόζουν αρμονικά στην πλοκή της γαλήνης... 

Μα αν παρ' όλα αυτά κάτι μέσα σου συνεχίζει να σε τρυπά, μη φοβηθείς. Πάρε το χρόνο σου, δες το στα μάτια, ονόμασέ το. Πέταξε το στη θάλασσα, στα βράχια, στον ουρανό! Τσαλάκωσε το μπροστά σε όσα το υπερνικούν, μάθε να το αναγνωρίζεις, να το αντέχεις, να το εξουσιάζεις. Μην επιχειρήσεις να βουτήξεις στη λήθη όμως, ούτε στην άτακτη φυγή! Είσαι πολύ πιο γενναίος απ' όσο νομίζεις. Γι' αυτό μπορείς να αγαπάς και να σε αγαπάς, να αισθάνεσαι και να ορθώνεσαι, να διεκδικείς και να πιστεύεις. Γιατί μέσα σου κατοικεί ένα θάρρος ασίγαστο και φλογερό, μια αιώνια ανάγκη για ολοκλήρωση, μια "λόξα" για το άπιαστο...

Κι όταν ένα τέτοιο βράδυ φτάσει στο τέλος του σκέψου εκείνες τις τέλειες φάτσες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ερωτεύεσαι, να συγκινείσαι, να ησυχάζεις... Έπειτα άκου ένα στίχο που έρχεται από την άβυσσο της νύχτας....

"Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο

 της ζωής μου το τρένο

που θα σαι μέσα κι εσύ...."

Αν κάποιος με ρωτούσε που έχω κάνει τα πιο φωτεινά μου όνειρα θα του απαντούσα: "Στα σκοτεινά μπαράκια της ζωής μου". Ναι, σε εκείνα τα μέρη που κάποιοι μεγαλύτεροι ονομάζουν καταγώγια, σε εκείνα που παίζουν ξένη ροκ και Σιδηρόπουλο ή Αρλέτα και Δεληβοριά, σε εκείνα που ντύνομαι ο εαυτός μου. Αντιφατικό το σενάριο το ξέρω. Στα σκοτεινά μπαράκια ο κόσμος διασκεδάζει, ζαλίζεται, χορεύει, ερωτοτροπεί... Εγώ ονειρεύομαι! Ονειρεύομαι τη μέρα που οι άνθρωποι θα γελούν μόνο ειλικρινά, που θα παθιάζονται μόνο για το καλό, που θα ανταμείβονται για τους κόπους τους, που θα φυτεύουν δέντρα δίχως σταματημό, που θα παίζουν σαν παιδιά αιωνίως....

Η ουτοπία μου δεν πηγάζει από καμία ματαιόδοξη τάση να αναγνωριστώ ως "επαναστάτρια" ή κάτι άλλο ιδεαλιστικό. Πηγάζει από μία φλόγα απροσδιόριστη που ανανταριάζει το μυαλό και την καρδιά μου...

Ο χαμηλός φωτισμός είναι η κατοικία της έμπνευσης μου, η ωδή που με εισάγει στη συναυλία της δικής μου πραγματικότητας, το ακροατήριο κάθε βαθιάς μου σκέψης. 

Δεν είναι παραισθησιογόνο το σκοτάδι, αδίκως το κατηγορούν! Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαφορετική απόχρωση του φωτός. Κι εκείνα τα μπαρ, είναι τόσο όμορφα! Ο κατάλληλος χώρος για δειγματοληψία (είμαστε και τεχνοκράτες μην το ξεχνάμε)! Βλέμματα όλων των ειδών, εκφράσεις άλλοτε αινιγματικές, άλλοτε ξεκάθαρες, άλλοτε αδιάφορες, αύρες περιδιαβαίνουσες, ηχηρές, σιωπηλές, ερωτεύσιμες. Πρόσωπα γνώριμα, σα να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη (εντάξει κλεμμένο!), πρόσωπα ασυνήθιστα που σε γοητεύουν, που σε μπερδεύουν, που σε μεθούν....

Στο βάθος μια κιθάρα κι ένας νεαρός τραγουδοποιός ετοιμάζονται να "εξομολογηθούν"....  Οι στίχοι ενός αγαπημένου κομματιού έρχονται να πυροδοτήσουν τις αισθήσεις μου παρόρμηση και ενθουσιασμό...

" Κρυφτήκανε στη μουσική να βρούνε τη γενιά τους

  τα ρούχα κόμποι ερωτικοί στα άλυτα κορμιά τους

  Απ τα σχολεία βγηκανε και μπήκαν στα μπαράκια

  στους τοίχους χτυπηθήκανε τα έφηβα κοράκια..."

(Κι εκεί που γυρνώ ανάμεσα στα βιβλία αντικρίζω το εξής: "Ο τελευταίος πειρασμός" Νίκος Καζαντζάκης! Αυτό ήταν! Έπρεπε να γράψω κάτι)

Πειρασμός: Κάθε τι που συνειδητά ή υποσυνείδητα σε καλεί να εγκαταλείψεις την ως τότε θεωρούμενη ευθεία και ορθή πορεία της ζωής σου. Το αν θα αποδεχθείς το κάλεσμα ή όχι είναι ένα άλλο θέμα! Ο πειρασμός εμφανίζεται είτε για να σε βοηθήσει να συνειδητοποιήσεις πόσο ακλόνητα αφοσιωμένος είσαι σε αυτό που έχεις επιλέξει, είτε για να σου καταδείξει μια διαφορετική πλευρά του εαυτού σου με διαφορετικές ανάγκες και προσδοκίες. Οφείλεις λοιπόν να έχεις την ψυχραιμία να ζυγίσεις τα πράγματα μέσα σου και να δεις που ανήκεις...

Μη ρωτήσεις τη γνώμη κανενός! Μόνο εσύ μπορείς να απαντήσεις. Απάντησε σα να είναι ο τελευταίος πειρασμός. Σα να είναι γραφτό να μην υπάρξει άλλος. Νίκησε τον ή άφησε τον να σε νικήσει ολοκληρωτικά! Δεν υπάρχει μέση λύση κι ίσως αυτή να είναι και η μαγεία του πράγματος, διότι περί μαγείας πρόκειται. Είναι η στιγμή που πιστεύεις πως έχει επέλθει η σταθερότητα που πάντα ζητούσες, η αρμονία, η γαλήνη, η ασφάλεια. Ξαφνικά όμως, ακαθόριστα και με ταχύτητα φωτός μια άγνωστη δύναμη σε πολιορκεί ψυχικά, εγκεφαλικά ίσως και σωματικά και τότε είναι που καλείσαι να διαχειριστείς ένα πραγματικό χάος. Να μείνεις; Να φύγεις; Να αρνηθείς; Να νικηθείς; Να το ζήσεις; 

Ερωτήματα αναπάντητα στην ένταση τους κι ο χρόνος στην πλάτη βαρύς.......  

Όλα είναι ανθρώπινα, έτσι δε λένε;! Μην το δεις λοιπόν σαν κάτι εξωγήινο, μην το φοβηθείς. Αντιμετώπισε το στα ίσα κι άσε τον εαυτό σου να επιλέξει την κατάλληλη διαδρομή, εκείνη που νιώθεις πως στο τέλος θα σε δικαιώσει! 

Μεσημέρι Παρασκευής. Άλλη μία ηλιόλουστη μέρα μας χαρίστηκε απλόχερα. Η βουή της πόλης ησυχάζει σιγά σιγά. Οι φωνές χαμηλώνουν, η κίνηση κοπάζει, οι άνθρωποι γυρνούν...

Εν αναμονή του εορταστικού τριημέρου της 28ης Οκτωβρίου, οι πρώτες σημαίες έχουν ξεπροβάλει στα μπαλκόνια. Ίσως τελικά να είναι το μόνο που έμεινε πια. Η θύμηση εκείνων των κάποιων που με σθένος θυσιάστηκαν για τα ιδανικά τους. 

Δεν είναι ώρα για δυνατά συνθήματα και μνημόσυνα. Δεν είναι ώρα για ηχηρούς επαίνους και φλυαρία. Είναι ώρα σιγής. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα για εκείνους, δεν έχουμε να πούμε τίποτα για τις οικογένειες τους, δεν έχουμε να πούμε τίποτα ούτε για τη ζωή ούτε για το θάνατό τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ετούτη τη στιγμή είναι να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτά που φυτρώσαν πάνω στα νεκρά κορμιά τους. Διαφθορά ως το κόκκαλο και κοινωνικά συντρίμμια... Μια χώρα έρμαιο των μεγάλων οικογενειών, των φασιστών και της "ανθηρής" μεταπολίτευσης.

Ποιος δικαιούται συνεπώς να υμνήσει τους ήρωες και να νιώσει περήφανος γι' αυτούς; Ποιος; 

Δεν έχω καμία διάθεση για πολιτικολογία και κριτική. Απλά θεωρώ πως δεν μπορείς να αισθάνεσαι περηφάνια για κάποιον που αποδεδειγμένα δεν σου δίδαξε τίποτα! Δεν σου δίδαξε την ηθική του, δεν σου δίδαξε τα ιδανικά του, δεν σου δίδαξε την αυτοθυσία, την ανιδιοτέλεια, την αγάπη για τα αληθινά! Πως δύνασαι λοιπόν με ευκολία να μιλάς στα μικρόφωνα για τους ήρωες του 40 ή του 21, δίχως να έχεις αφομοιώσει στάλα από τα μαθήματα ζωής που παρέδωσαν; Καλύτερα μείνε σιωπηλός στη μνήμη τους. Δώσε την επιλογή στα παιδιά σου να μάθουν για εκείνους, να μάθουν από εκείνους. Μην τα φανατίζεις μόνο ανυψώνοντας το εθνικό τους φρόνημα. Το εθνικό φρόνημα χωρίς το υπόβαθρο της βαθιάς γνώσης δεν μπορεί παρά να είναι μια ειρωνική και αλλοπρόσαλλη τρύπα στο νερό της κενότητας και του αποπροσανατολισμού. 

Σκέψου πολύ καλά πριν ψάλλεις το "απ' τα κόκαλα βγαλμένη"! Αν η συνείδηση σου το αντέχει συνέχισε, αν όχι πάψε! Και ίσως αν μάθουμε να σωπαίνουμε εκεί που η σιωπή επιβάλλεται και να μιλάμε εκεί που ο λόγος έχει νόημα, να είμαστε σε θέση μια μέρα να αλλάξουμε πολλά….

Καλό τριήμερο σε όλους!  

  

Οι μέρες του φθινοπώρου με γοήτευαν από παιδί. Με θυμάμαι να παρασύρομαι ολοκληρωτικά από την καλοκαιρινή επιμονή του Σεπτέμβρη, από την ανίατη κυκλοθυμία του Οκτώβρη, από την άδολη υγρασία του Νοέμβρη... Μέχρι και σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει, κι ας έχει διαφοροποιηθεί λιγάκι εκείνο το μικρό κορίτσι. Κάθε μέρα αυτής της εποχής μοιάζει με μια νέα πλευρά του εαυτού μου... Άλλοτε ο ορίζοντας με φυλακίζει σε μια χούφτα σύννεφα, άλλοτε η βροχή με εξομολογεί κάτω από την αινιγματική υφή της, άλλοτε το φως ζωντανεύει το σώμα και την ύπαρξη μου. Για μένα το φθινόπωρο δεν είναι ο προάγγελος του χειμώνα, αλλά μια πιο μελαγχολική άνοιξη. Έτσι μου ήταν βολικό να το σκέφτομαι και έτσι το βίωνα... Έτσι το βιώνω...

Ανάμεσα στις εικόνες του φετινού φθινοπώρου αναγνωρίζω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τα πρόσωπα της ζωής μου. Εκείνα που ήταν εκεί από πάντα κι εκείνα που διάλεξαν να μείνουν ή να φύγουν, εκείνα που αγάπησα, εκείνα που πρόδωσα, εκείνα που έμελλε να αφήσουν το μικρό ή το μεγάλο σημάδι τους στο υδατογράφημα της ψυχής μου... Καμία σκιά και κανένα σύννεφο δεν μπορεί να κρύψει αυτά τα πρόσωπα. Είναι αιώνια όπως αιώνια είναι η ομορφιά, είναι απτά όπως απτό είναι το χάδι, είναι αληθινά όπως αληθινή είναι ανιδιοτέλεια...

Πως να μοιάζει μια νύχτα ξένη; Πως προσδιορίζεται; Ποιος και πως επιλέγει να τη ζήσει; Ερωτήματα που γεννήθηκαν με αφορμή τον τίτλο ενός τραγουδιού και ζήτησαν απάντηση! 

Μια νύχτα ξένη είναι μια νύχτα μακριά απ' όσους και όσα αγαπάς, μια νύχτα με θολό ουρανό και κρύο όταν δεν έχεις σπίτι, κουβέρτα ή αγκαλιά, μια νύχτα που ο εαυτός σου δεν σου ανήκει, που δανεικός σέρνεται ως την άκρη του δρόμου, μια νύχτα πλημμυρισμένη από φόβο! 

Μια νύχτα ξένη είναι μια νύχτα ξοδέματος σε ανόητα λόγια και πράξεις, μια νύχτα κενή από κάθε συγκίνηση, μια νύχτα πολέμου, μια νύχτα ξενιτιάς, μια νύχτα φαιδρότητας. 

Ποιος δεν έχει ζήσει τέτοιες νύχτες; Ποιος δεν ένιωσε το μαύρο του στερεώματος να βαραίνει το κεφάλι και το κορμί του; Ποιος δεν ευχήθηκε να κλείσει τα μάτια μια στιγμή κι ώσπου να τα ανοίξει να έχει ξημερώσει; Ποιος άνθρωποι; 

Το αν οι νύχτες αυτές όμως είναι καθαρά επιλογή ή συνέπεια επιλογών ή μοίρα ή γραφτό ή ό,τι άλλο μπορεί να τις ονομάσει, αυτό ίσως και να μην έχει απολύτως καμία σημασία. Σημασία έχει το βίωμα και η αιτία του, η επόμενη μέρα και η προσπάθεια, το θάρρος και το πείσμα για μια νέα αρχή... Πριν οι ξένες νύχτες γίνουν πολλές, πριν χαθείς σε μονοπάτια επικίνδυνα, πριν αφεθείς στη δίνη της θλίψης. 

Θυμήσου εκείνο το σούρουπο που για πρώτη φορά ανακάλυψες τη μαγεία της δύσης!

Θυμήσου εκείνο το ξημέρωμα που σε βρήκε με μια παρέα αγκαλιά να τραγουδάτε!

Θυμήσου τις φωνές που σε σημάδεψαν, τα λόγια, τα πρόσωπα, τα φιλιά!

Θυμήσου το παιδικό σου ποδήλατο, τη πρώτη μέρα στο σχολείο, το πρώτο ερωτικό κάλεσμα!

Θυμήσου το άγγιγμα τη θάλασσας, τη μυρωδιά του γιασεμιού, το χωριουδάκι σου!

Θυμήσου τα τραγούδια εκείνα και τις μουσικές που έμοιαζαν γραμμένα για τη ζωή σου, τα ταξίδια (μικρά ή μεγάλα), μια βόλτα στη βροχή, μια μαγιάτικη πανδαισία, μια αγάπη παλιά...

Ετούτη η νύχτα δε θα ναι ξένη! Δε θα ναι ξένη γιατί γέμισε απ' όλα όσα εγκλωβισμένος στη ρουτίνα σου λησμόνησες! Γέμισε από τη νιότη και τη λαχτάρα σου! Δεν ήσουν τυφλός αλλά κατά συνθήκη τυφλός! Και ο κατά συνθήκη τυφλός βρίσκει το φως του μόνο όταν παραμερίσει την απόλυτη αντικειμενικότητα των ματιών του και δει με γυμνή καρδιά την αλήθεια του! Αυτή που είχε κι αυτή που έχει! Έτσι οι βραδιές που φαίνονται να μη ανήκουν πουθενά εξαϋλώνονται στη γλύκα της αναπόλησης και της ονειροπόλησης, της προσδοκίας, της καρτερικότητας, της άδολης θέλησης...

*Το τραγούδι αφορμή για το παρόν κείμενο είναι το εξής αγαπημένο:

 https://www.youtube.com/watch?v=N9apQykdr_k

Ένα ντοκιμαντέρ που αν παρακολουθηθεί δίχως περιττές προκαταλήψεις ίσως μπορεί να δώσει απαντήσεις σε πολλά μας ερωτήματα! just try it!! 

https://www.youtube.com/watch?v=2-iT4O1UUu4

Τεχνοκράτης: εκείνος που κρατά την τέχνη;! Ποια τέχνη ακριβώς; Την ζωγραφική; Το θέατρο; Τη λογοτεχνία; Μάλλον όχι! Προφανώς η λέξη έχει αποκτήσει έναν λανθασμένο χειρισμό. Η σωστή αν και όχι δόκιμη λέξη θα ήταν "τεχνικοκράτης"! Διότι καλώς ή κακώς όλοι εμείς οι "προοριζόμενοι" να αναλάβουμε μια καίρια θέση στη δομή μιας εταιρίας, ενός οργανισμού, ενός κράτους εκπαιδευόμαστε μόνο σε τεχνικές η οποίες βέβαια μας είναι και απόλυτα χρήσιμες. Κανείς όμως δεν μας διδάσκει την τέχνη. Την τέχνη του να αγαπάς αυτό που κάνεις και να βρίσκεις νόημα σ' αυτό, την τέχνη να διψάς για κοινωνική προσφορά και όχι μόνο για χρήματα και δόξα, την τέχνη να κοιτάς στα μάτια το παιδί σου  και να ξέρεις πως έκανες ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να του παραδώσεις έναν κόσμο λίγο καλύτερο! Εκεί πάσχει το τεχνοκρατικό μας σύστημα! Έπιασε τις δαιδαλώδεις τεχνικές και παραμέρισε τις τέχνες! Δεν μπορώ να παραβλέψω όμως το εξής: πως υπάρχουν πολλοί "τεχνικοκράτες" με όραμα κοινωνικό γεμάτο προοπτικές. Πνίγονται όμως στη μάζα της  ματαιοδοξίας και του επαγγελματικού πρεστίζ που επιβάλλει άκαμπτη συμπεριφορά και προσανατολισμό στη κεντρομόλο δύναμη της σύγχρονης εποχής: το οικονομικό κέρδος! Προφανώς μια εταιρία θα επιδιώκει το κέρδος δεν υποστήριξε κανείς το αντίθετο! Όταν όμως αυτό μεταλλάσσεται σε παγκόσμια εμμονή τότε κάπου το παιχνίδι γίνεται βαρύ στην πλάτη της ανθρωπότητας και της ευημερίας! 

Οι προβληματισμοί αυτοί έχουν στιγματίσει ανεξίτηλα τόσο την εφηβεία όσο και τα φοιτητικά μου χρόνια κάνοντας με πολλές φορές να αναρωτηθώ αν έχω επιλέξει το σωστό δρόμο. Το συμπέρασμα σχεδόν πάντα ήταν το ίδιο! "Βαδίζω σωστά! Βρέθηκα εδώ με κόπο, γνώρισα την οικονομική επιστήμη, την αγάπησα, συγκρούστηκα μαζί της, την αποδοκίμασα, την ασπάστηκα! Δεν είμαι εδώ για να την υπηρετήσω πιστά αλλά για της δώσω τη διάσταση που ονειρεύομαι! Ναι, στα 21 μου χρόνια, σε μια χώρα που φλέγεται ακόμα ονειρεύομαι! Όχι μεγαλεία και πλούτη, μα έναν πλανήτη πλημμυρισμένο από χαρά και ευημερία, από παιδεία και τέχνη, από αλληλεγγύη και σεβασμό! Ζητάω πάρα πολλά που φτάνω  να καταντώ γραφική! Μα δεν είμαι μόνη! Τόσα βλέμματα με σπίθα γύρω μου δε μπορεί παρά να οραματίζονται ένα διαφορετικό μέλλον από εκείνο που κάποιοι προβλέπουν για εμάς! Και συνεχίζω!!!"