Η προσωρινότητα μου μ' αγνοεί

νιώθω παραδόξως και αδίκως αθάνατη

"Ξύπνα!" Μου φωνάζει κάποια νοερή ανάφλεξη

"Η στιγμή προσπερνά, εξαϋλώνεται, χαραμίζεται

Η σκέψη ξοδεύεται σε εκείνα που δεν αρκούν

Η μνήμη αναπολεί ουτοπικές κορδέλες.

Οι μέρες σου αρχίζουν και τελειώνουν στο τίποτα,

δοκιμάζουν μα δε δοκιμάζονται,

ανέπαφες σχεδόν περνούν, κουραστικές, ανυποψίαστες.

Οι νύχτες ακόμα πιο στυφές,

η μαγεία τους ξεχασμένη σε άλλες εποχές,

η τέχνη τους ξεβαμμένη στα παλιά στιχάκια,

η ανάσα τους αλκοολική, ο ερωτισμός τους έκπτωτος.

Τα σοκάκια σχοινιά τεντωμένα ανάμεσα στον εγωκεντρισμό

και την εκμετάλλευση, 

έρημα από παιδικές φωνές, άδεια από έμπνευση.

Μόνο κάτι ποιητές των τοίχων απόμειναν ρομαντικοί.

Το σκοτάδι στων ανθρώπων τις σιωπές θεριεύει,

οι λέξεις εγκλωβίζονται στον αγώνα για επιβίωση,

ο νους χωλαίνει στα σημεία.

Μα πως να σου το πω; Ξύπνα!

Μην κάνεις τον κόπο να ξοφλήσεις πριν χρεωθείς

Μην παραιτείσαι πριν τις αντοχές σου εξαντλήσεις

Μη νομίσεις πως ο πόνος δεν είναι για τον άνθρωπο!

Αγνόησε με αν θες, ναι!

Κάψε με στο άχαρο πέρα δώθε σου,

πες πως είμαι μια αυταπάτη. 

Κράτα όμως αυτό:

Είσαι εσύ που σου μιλάς, κι εσύ που σου κρύβεσαι!

Κι εσύ είσαι πάλι που εν μέσω του χάους ορθώνεις ομορφιές...

Κι αγάπη, και τραγούδι, και θύελλες χαράς...

Διάλεξε εαυτό και προχώρα!

Η ανήμπορη οπτασία του μυαλού σου σε χαιρετά!!

 

Που περιμένουμε να ρθει; Ίσως ναι, ίσως όχι αγαπημένε μου Μανώλη Φάμελλο! Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν πανάκειες, ούτε και σωστές απαντήσεις. Ο καθένας από μας επεξηγεί την ευτυχία με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Άλλοι την βλέπουν στα υλικά αγαθά, άλλοι στα συναισθηματικά αγαθά, άλλοι στα ταξίδια, άλλοι στους ανθρώπους, άλλοι στη δουλειά τους, άλλοι στην περιπέτεια.... Ο κατάλογος απείρως ογκώδης και οι λέξεις φτωχές για να κλείσουν μέσα τους αυτήν την πολυσυζητημένη και περιζήτητη ιδιοσυγκρασία! 

Κάποιοι θα σου πουν πως την είχαν και την έχασαν, κάποιοι άλλοι πως την έχουν ακόμη, κάποιοι πως δεν την βρήκαν ποτέ! Όχι δεν θα πω το κλισέ "Η ευτυχία είναι στιγμές"! Η ευτυχία δεν βρίσκεται αποκλειστικά στις στιγμές αλλά στα πρόσωπα που τις γεμίζουν, που τες δίνουν χρώμα, ένταση, αφή. Τόσο απλά και ευανάγνωστα η ζωή μετατρέπεται σε ένα αέναο κυνήγι εκφράσεων, αγγιγμάτων, αλληλεπιδράσεων! Όποιος συλλάβει την ομορφιά που έγκειται σε  όλα αυτά τα ανεκτίμητα πλάνα, έχει συλλάβει και την ομορφιά που μπορεί να οικοδομήσει μέσα του, και γύρω του, και πιο δίπλα, και πιο δίπλα, και παντού!!! Δεν είναι τρελοί εκείνοι που περπατούν το πρωί τραγουδώντας,  ούτε εκείνοι που συγκινούνται με το ζευγάρωμα των πουλιών, ούτε εκείνοι που χορεύουν σαν να μην τους βλέπει κανείς, ούτε εκείνοι που φιλούν σαν να μην υπάρχει αύριο, ούτε εκείνοι που λένε "σ' αγαπώ" δίχως να περιμένουν το παραμικρό... Δεν είναι τρελοί!! Είναι πέρα για πέρα κατακτητές μιας απροσδιόριστης, ακαταμάχητης ευτυχίας μακριά από τα στενά όρια της προσωπικής και οικονομικής ευημερίας...

Για μένα αυτή η έννοια εκφράζεται μέσα από το κάθε ζωντανό μου βήμα, την κάθε καλημέρα που θα πω, τις ματιές των αγαπημένων μου, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τα χαμόγελα, την περιπλάνηση στο άγνωστο. Μέσα από τα στιχάκια, τις μουσικές, το αμφιθέατρο της σχολής, τον καφέ με μια παρέα σπάνια! Μέσα από το χορό, τη τρέλα, την ανάγκη...
Μην σας γελάσει κανείς! Συνταγές δεν υπήρχαν και δε θα υπάρξουν ποτέ, όσο κι αν τις επιζητούμε. Η αξία του πράγματος έγκειται και στο μυστήριο της αναζήτησης, στη χαρά της ανακάλυψης και στην ξεχωριστή βιωματική απόχρωση που της δίνει ο καθένας από μας!

Μεταμφιέζουμε την ανικανότητα μας για εξέλιξη σε ημέρες μνήμης. Μνημονεύουμε τους ήρωες του 40, τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους αρχαίους Έλληνες, τους μάρτυρες του Χριστιανισμού, τον Κολοκοτρώνη, τη Μαντώ Μαυρογένους... Τους μνημονεύουμε, και με κάθε δοθείσα ευκαιρία, μιλάμε για εκείνους με περίσσεια υπερηφάνεια και ενθουσιασμό λες και έχουμε επιχειρήσει έστω λίγο να αποδείξουμε πως "αξίζουμε" να είμαστε απόγονοί τους. Δεν εννοώ ούτε να θυσιαστούμε, ούτε να μεγαλουργήσουμε όπως αυτοί, άλλωστε οι εποχές και οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί. Δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από το να πορευτούμε, στο μέτρο που μας επιτρέπεται, με τη δική τους γνήσια ανθρωπιά, συνείδηση, ηθική και πνευματικότητα. 

Η μνήμη είναι μία στάσιμη πραγματικότητα που ουδέποτε βοήθησε κανέναν να προκόψει. Δεν αρκεί να θυμάσαι κάτι και να το υμνείς μία φορά το χρόνο. Δεν αρκεί να καυχάσαι για τους προγόνους σου όταν δεν έχεις κάνει την παραμικρή απόπειρα να μάθεις δύο, τρία πράγματα για τη διαδρομή τους στη γη. Δεν αρκεί να νιώθεις σημαντικός μόνο και μόνο επειδή κάποιοι που υπήρξαν πριν από σένα ήταν σημαντικοί! Είναι αδιανόητο και αλαζονικό!

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ημέρες μνήμης πονούν. Πονούν διότι επιτέλους, ομολογουμένως με έναν τρόπο βίαιο, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες αλήθειες και τα σοβαρότερα λάθη μας. Σταθήκαμε απέναντι στον χειρότερο εαυτό μας και για πρώτη ίσως φορά δεν αποφύγαμε να του κάνουμε κριτική, να συγκρουστούμε μαζί του, να αποδεχτούμε πως υπήρξε και υπάρχει βαθιά ριζωμένος μέσα μας. Είναι εκείνος ο εαυτός της νωθρότητας και της άγονης ψευτοκουλτούρας, της νεοπλουτοσύνης και της εγωκεντρικής κερδοσκοπίας, της προκλητικής διαφθοράς και της ματαιοδοξίας. Θα έχετε δίκιο αν μου πείτε πως εσείς δεν είχατε καμία σχέση με αυτόν τον εαυτό και οι πράξεις σας δεν τον αποτύπωσαν πουθενά. Όλοι έτσι νομίζουμε κι όλοι από την πλευρά μας προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε! Είναι κι αυτός ένας τρόπος επιβίωσης! Ακούσατε; Τρόπος επιβίωσης! Όχι τρόπος κοινωνικής συμβίωσης και αλληλοσυσχέτισης! Όχι τρόπος προσαρμογής και ανάδειξης! Όχι τρόπος αναγέννησης και γέννησης!! 

Οι δικαιολογίες τελείωσαν και το όρια στένεψαν! Δεν διατίθεται πια χώρος και αντοχές ούτε

για λόγους καλογραμμένους και πομπώδεις, ούτε για "φτωχά" και ανάξια ιδεώδη, ούτε για βιτρίνες ιλουστρασιόν με ανορεξικό περιέχομενο, ούτε για μνημόσυνα!!!

Τα ήσυχα βράδια έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι απροσδιόριστα γλυκό. Ξαφνικά εσύ και η σιωπή σου γίνεστε προοπτική, έμπνευση, ταξίδι. Κανείς και τίποτα (σχεδόν) δεν μπορεί να κλονίσει αυτή τη σπάνια μορφή ζωής. Ναι, σπάνια! Ζούμε τόσο επικίνδυνα χαοτικά και "μίζερα" που ακόμα και την ελάχιστη ησυχία μας την βλέπουμε για εχθρό, για μελαγχολία. Δεν είναι έτσι, όμως... 

Ετούτα τα βράδια είναι τα μονοπάτια προς την εξερεύνηση και την αυτογνωσία, τα θεμέλια της πραγμάτωσης των πιο αλώβητων ιδανικών μας, η γέφυρα για την ζητούμενη ελευθερία του νου, η διαδρομή προς τη βαθιά γνώση. Ακόμα και η ελαφριά θλίψη που κουβαλούν μαζί τους είναι μοναδική, αλλιώτικη, αν και για κάποιους ίσως να μοιάζει με εκείνη των Χριστουγέννων. Οι ήχοι της πόλης σιωπούν μπροστά στον αδόμητο χτύπο της καρδιάς, οι μουσικές ομορφαίνουν, τα συναισθήματα δυναμώνουν, οι λέξεις απουσιάζουν. Όλα εφαρμόζουν αρμονικά στην πλοκή της γαλήνης... 

Μα αν παρ' όλα αυτά κάτι μέσα σου συνεχίζει να σε τρυπά, μη φοβηθείς. Πάρε το χρόνο σου, δες το στα μάτια, ονόμασέ το. Πέταξε το στη θάλασσα, στα βράχια, στον ουρανό! Τσαλάκωσε το μπροστά σε όσα το υπερνικούν, μάθε να το αναγνωρίζεις, να το αντέχεις, να το εξουσιάζεις. Μην επιχειρήσεις να βουτήξεις στη λήθη όμως, ούτε στην άτακτη φυγή! Είσαι πολύ πιο γενναίος απ' όσο νομίζεις. Γι' αυτό μπορείς να αγαπάς και να σε αγαπάς, να αισθάνεσαι και να ορθώνεσαι, να διεκδικείς και να πιστεύεις. Γιατί μέσα σου κατοικεί ένα θάρρος ασίγαστο και φλογερό, μια αιώνια ανάγκη για ολοκλήρωση, μια "λόξα" για το άπιαστο...

Κι όταν ένα τέτοιο βράδυ φτάσει στο τέλος του σκέψου εκείνες τις τέλειες φάτσες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ερωτεύεσαι, να συγκινείσαι, να ησυχάζεις... Έπειτα άκου ένα στίχο που έρχεται από την άβυσσο της νύχτας....

"Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο

 της ζωής μου το τρένο

που θα σαι μέσα κι εσύ...."

Αν κάποιος με ρωτούσε που έχω κάνει τα πιο φωτεινά μου όνειρα θα του απαντούσα: "Στα σκοτεινά μπαράκια της ζωής μου". Ναι, σε εκείνα τα μέρη που κάποιοι μεγαλύτεροι ονομάζουν καταγώγια, σε εκείνα που παίζουν ξένη ροκ και Σιδηρόπουλο ή Αρλέτα και Δεληβοριά, σε εκείνα που ντύνομαι ο εαυτός μου. Αντιφατικό το σενάριο το ξέρω. Στα σκοτεινά μπαράκια ο κόσμος διασκεδάζει, ζαλίζεται, χορεύει, ερωτοτροπεί... Εγώ ονειρεύομαι! Ονειρεύομαι τη μέρα που οι άνθρωποι θα γελούν μόνο ειλικρινά, που θα παθιάζονται μόνο για το καλό, που θα ανταμείβονται για τους κόπους τους, που θα φυτεύουν δέντρα δίχως σταματημό, που θα παίζουν σαν παιδιά αιωνίως....

Η ουτοπία μου δεν πηγάζει από καμία ματαιόδοξη τάση να αναγνωριστώ ως "επαναστάτρια" ή κάτι άλλο ιδεαλιστικό. Πηγάζει από μία φλόγα απροσδιόριστη που ανανταριάζει το μυαλό και την καρδιά μου...

Ο χαμηλός φωτισμός είναι η κατοικία της έμπνευσης μου, η ωδή που με εισάγει στη συναυλία της δικής μου πραγματικότητας, το ακροατήριο κάθε βαθιάς μου σκέψης. 

Δεν είναι παραισθησιογόνο το σκοτάδι, αδίκως το κατηγορούν! Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαφορετική απόχρωση του φωτός. Κι εκείνα τα μπαρ, είναι τόσο όμορφα! Ο κατάλληλος χώρος για δειγματοληψία (είμαστε και τεχνοκράτες μην το ξεχνάμε)! Βλέμματα όλων των ειδών, εκφράσεις άλλοτε αινιγματικές, άλλοτε ξεκάθαρες, άλλοτε αδιάφορες, αύρες περιδιαβαίνουσες, ηχηρές, σιωπηλές, ερωτεύσιμες. Πρόσωπα γνώριμα, σα να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη (εντάξει κλεμμένο!), πρόσωπα ασυνήθιστα που σε γοητεύουν, που σε μπερδεύουν, που σε μεθούν....

Στο βάθος μια κιθάρα κι ένας νεαρός τραγουδοποιός ετοιμάζονται να "εξομολογηθούν"....  Οι στίχοι ενός αγαπημένου κομματιού έρχονται να πυροδοτήσουν τις αισθήσεις μου παρόρμηση και ενθουσιασμό...

" Κρυφτήκανε στη μουσική να βρούνε τη γενιά τους

  τα ρούχα κόμποι ερωτικοί στα άλυτα κορμιά τους

  Απ τα σχολεία βγηκανε και μπήκαν στα μπαράκια

  στους τοίχους χτυπηθήκανε τα έφηβα κοράκια..."