Εμένα οι φίλοι μου έχουν όλοι καινούρια κινητά.
Δε πατάνε πια κουμπιά, αγγίζουν και ίπτανται
Χαμπαριάζουν πιο πολλά μα κάπου κάνουν πίσω
φοβούνται μη ρωτήσω "πώς είσαι πώς περνάς;"
Ψέματα θα πουν κι εγώ το ίδιο
είναι μάθημα ετούτο των καιρών
να κάνεις τουμπεκί και να αγοράζεις πρέζα
Τιμή εκποίησης, σου λέει, και η μπύρα κερασμένη
μες τις φωνές συζήτηση κομμένη
μη τα μπερδεύεις, δεν είναι αυτό πολιτισμός

Εμένα οι φίλοι μου ακόμα τραγουδάνε
ο ένας ξέρει λογική κι άλλος πέντε σπίθες
κι ανάμεσα τους μια κραυγή να σέρνεται τις νύχτες
Ανήμερα πουλιά συχάσαν στη δροσιά της λήθης
κι εσύ που όλα σου τα αρνήθεις, λογίζεσαι νεκρός
βάρος της φαμίλιας σου κι απόκοσμος της μόδας
Βρες έναν ίσκιο τώρα, κοιμίσου στη σκιά
αύριο η μέρα δε θα ναι ίδια
Λίγες στιγμές ελευθερίας για τα βλέφαρα
και άλλες λίγες για το νου
Μήπως τελικά οι ανήμποροι σώσουν εκείνους που όλα τα μπορούν

Εμένα οι φίλοι μου περπατούν με τα χέρια
ζωγραφίζουν και χορεύουν σαν παιδιά
είναι τα ίδια αληταριά, που η γενιά τους κλαίει
για κάθε τους ξημέρωμα μια μοίρα πάλι φταίει
άκυρες ψήφοι κι επανάσταση σικέ
ρούχα φιρμάτα κι αναμνήσεις ντεφορμέ
Ό,τι απέμεινε ριμάζει στα βαθιά
γκουρμέ βιτρίνες κι από μέσα τίποτα

Εμένα οι φίλοι μου εν τέλει ξέρουν ν' αγαπούν
πρώτα το εμείς μετά τον εαυτό τους
για το καλό και το κακό τους
έχουν μάθει να λένε "το επέλεξα!"


*Δανείστηκα  ένα κάτι από την Κατερίνα Γώγου για να πω ένα κάτι που εν τέλει δε ξερω αν το είπα!

Καίγομαι φίλες και φίλοι (όπως έλεγε και η Βάσια Τριφύλλη), έκανα και ρίμα το άτιμο θήλυ!! Καίγομαι να σας πω αυτό που σκέφτομαι. Καίγομαι με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Ξέρετε, εκείνον που ξεκινάει από βαθιά και όλο ανεβαίνει επικίνδυνα προς τη γλώσσα. Καίγομαι χρόνια, μήνες, ημέρες, μα σιωπώ. Σιωπώ όπως σωπαίνουν τα αγρίμια μπρος τον άγνωστο εχθρό, μπρος το αβέβαιο βήμα.

 Όλα ξεκίνησαν τότε που ήμουν ακόμη ανυποψίαστη και αφελής, τότε που ξύπνησα απότομα όταν για πρώτη μου φορά ένιωσα πως είναι να σ' αδικούν. Η αίσθηση δε συγκρίνεται. Λες πως πάει, έχω εκραγεί, έχω γίνει μικρά κομμάτια και αιωρούμαι στο σύμπαν, έχω μια για πάντα χαθεί. Έπειτα, κάποιος σε περιμαζεύει, θυμίζοντας σου πως έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις, άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή! (ώπα! γεια σου ρε Ειρήνη με τα ωραία σου! Ξέρει αυτή, ξέρει!) Το επόμενο στάδιο είναι η καθίζηση, ο διχασμός, η θλίψη. Περιφέρεσαι σαν ξένος στην ύπαρξή σου κι αναρωτιέσαι για το ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η φαντασία. Σου παίρνει εβδομάδες, μήνες, ώσπου να συνειδητοποιήσεις πλήρως τα γεγονότα και τα αίτια τους. Συνέρχεσαι όμως, ξυπνάς ολοζώντανος και με το βάρος στην πλάτη προσπαθείς να οργανώσεις την επόμενη μέρα (σαν το Σαμαρά ένα πράγμα, αλλά σε κάθε περίπτωση πιο επιτυχημένα). Καθώς αναδομείσαι, διαισθάνεσαι ίσως το οδυνηρότερο πράγμα στον κόσμο· την απώλεια, την απώλεια που σε τρυπάει σα σουβλί και σε εξοντώνει καθώς τη διανοείσαι, την απώλεια των ανθρώπων που κάποτε νόμιζες δικούς σου, την απώλεια που κρατάει για πάντα και είναι χειρότερη κι από το θάνατο. Συνεχίζει να καίει η φωτιά κι εσύ σωπαίνεις. Θυμώνεις, πανικοβάλεσαι, διψάς για δικαίωση. Λάθος συνειρμός! Δεν υπάρχει δικαίωση, μόνο πληγές και λήθη. Είναι ανόητο άλλωστε να περιμένεις να σε δικαιώσουν, εκείνοι που ποτέ δε σ' αγάπησαν πραγματικά. Δυστυχώς, δεν είσαι σε θέση να το δεις τότε. Πρέπει να περάσει κι άλλος χρόνος, να φθαρείς κι άλλο, να μείνεις μισός, να πιστέψεις πως είσαι άσωτος κι αμαρτωλός, να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο πάτωμα... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις πως ένας είναι ο τρόπος να προχωρήσεις ουσιαστικά· η συγχώρεση... Αν δεν τους συγχωρέσεις ειλικρινά και μέσα από τα βάθη της ψυχής σου, δεν υπάρχει περίπτωση καμία να δεις φως ανάμεσα στις μέρες σου. Κάτι θα σε τρώει συνεχώς, κάτι θα πυρπολεί τα σωθικά σου, κάτι θα ταράζει τον ύπνο σου. Οι φιγούρες τους, τα λόγια τους, τα γεμάτα μίσος βλέμματά τους θα γυρνούν στο μυαλό σου σα φαντάσματα, καταδιώκοντας σε. Ένα πρωινό όμως θα ξυπνήσεις και θα νιώσεις μια απρόσμενη χαρά. Δεν θα σε ενδιαφέρει πια που αδικήθηκες τόσο, δεν θα σε πονάει όπως παλιά. Θα είσαι ελεύθερος να βγεις και να φωνάξεις "Σ' αγάπησα πολύ και σε συγχώρεσα! Μ΄ ακούς; Σε συγχώρεσα! Τώρα θα ζήσω όπως μου αρμόζει κι όπως ποθεί η καρδιά μου. Μπορεί το σημάδι σου να μη φύγει ποτέ, όμως θα ξέρω πως όταν σε δω θα μπορώ έστω να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω... Ίσως και να σου σφίξω το χέρι και να σου ευχηθώ καλή τύχη... Σε συγχώρεσα κι ας μη σημαίνει τίποτα για σένα αυτό"

Τα είπα και ξεθύμανα ρε παιδάκι μου!!!!! Άλλος άνθρωπος νιώθω και δεν καίγομαι πια! Έπειτα από αιώνες σιωπής, είμαι επιτέλους ελεύθερη! ΕΛΕΥΘΕΡΗΗΗΗΗΗ!!!!  Λαλαλαλαλαλααααα!!!!!! 

 

Εντάξει μπορεί να είμαι ασυγχρόνιστη με το παλμό της εποχής και συντηρητική, αλλά αν δεν το βγάλω από μέσα μου θα σκάσω! Σταματήστε να κάνετε τα παιδιά σας από τα τρία τους χρόνια εμμονικά με την τεχνολογία!!  Ναι, ναι ξέρω! Η τεχνολογία τα κάνει πιο έξυπνα, πιο δημιουργικά, με περισσότερη φαντασία και λιγότερο άγχος για το άγνωστο. Τα έχω ακούσει χιλιάδες φορές αυτά κι ακόμα να πεισθώ και να μπω στο λόμπι. Μια ερώτηση θα θέσω μόνο κι ας πέσει κάτω. Πώς περιμένετε τα παιδιά σας να γίνουν ανθεκτικοί και φερέγγυοι άνθρωποι όταν δεν έχουν γυρίσει ποτέ στο σπίτι με χτυπημένα γόνατα και ανακατεμένα μαλλιά; Όταν δεν έχουν αισθανθεί  τι σημαίνει να λες "ξελευθερία για όλους" στο κρυφτό; Όταν δεν έχουν συγκρουστεί πρόσωπο με πρόσωπο για μαρκαδόρους και ξυλομπογιές; Όταν δεν έχουν λερωθεί από πάνω έως κάτω από το 4D παιχνίδι, που λέγεται ζωή; Είμαι γραφική ε;! Μάλλον! Ίσως και λιγότερο έξυπνη από τα σύγχρονα παιδιά και τους γονείς τους... Καλώς ή κακώς όμως η ζωή δεν βρίσκεται στις οθόνες, δεν έχει restart για να τα διορθώσεις όλα, δεν κουμαντάρεται με πλήκτρα αφής... Αυτή είναι η δική μου οπτική τουλάχιστον! Κι έτσι για να υπάρχει κι ένας διάλογος κι ένας πλουραλισμός που λένε πείτε μου τη γνώμη σας απαντώντας στην ερώτηση μου! Δεχόμεθα και απόψεις ως σχόλια στο κείμενο ή στην ανάρτηση στο βιβλίο με τις φάτσες (facebook)

Powered by 123ContactForm | Report abuse