Μουσικογραφίες #1 - Ως κι οι θάλασσες!

Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που τους διώχνουν ως κι οι θάλασσες; Αναρωτήθηκα. Μάλλον, μου απάντησε κάποιος ή κάποια από τα πίσω σκοτεινά μέρη του μυαλού μου. Πώς να σε αντέξει μια θάλασσα όταν εσύ ονειρεύεσαι τον ουρανό; Κι από την άλλη πώς να σου επιτρέψει το πέταγμα ένας ουρανός όταν εσύ κοιμάσαι και ξυπνάς με μια θάλασσα στο προσκεφάλι σου; Μπερδεμένα πράγματα. Ανθρώπινα πράγματα, σάρκινα, αναπόδραστα. 

-Συμβιβάσου κι εσύ με κάτι.΄Όλοι συμβιβάζονται. Ένα μικρότερο όνειρο δεν παύει να είναι όνειρο. 

-Ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο όνειρο. Άσ' το. μου το χάλασες. 

-Εγώ φταίω. Συγγνώμη. 

-Μη, μη το κάνεις αυτό. Άσε με να φύγω αθόρυβα, σα να βαδίζω μέσα στο νερό. Άσε με να σε κοιτώ, σα να μην ξέρεις ότι σε κοιτώ. Άσε με να βουλιάζω σαν άστρο στο ίδιο μου το καρδιοχτύπι, και να σ' αποχαιρετώ. Δε φταις εσύ. Δεν μου το χάλασες εσύ. 

-Τότε ποιος; 

-Η αγάπη η ίδια και ο χρόνος. Η ρίζα μου στο σώμα σου κι η θάλασσα στο κρεβάτι μας πλάι. Εγώ απ' άκρη σ' άκρη και το γραφτό μου..

*Συνειρμικά λόγια σε ένα χαρτί που μένει λευκό όσο μελάνι κι αν στάξεις πάνω του. 

Αφιερωμένο στην Ελεωνόρα, χωρίς περιττά στολίσματα.