Μουσικογραφίες #6 - Εκδρομή

"Υπάρχει κάποιος λόγος που πρέπει να ακούμε δέκα φορές τη μέρα αυτό το τραγούδι;" είπε ο Νίκος νευριασμένα, ενώ η αδερφή του έδειχνε να τον αγνοεί, δυναμώνοντας κι άλλο την ένταση στα ηχεία. 
"Θα το ακούμε μέχρι να το βαρεθούμε!"
"Το βαρεθήκαμε ήδη! Κλείσ΄ το τώρα!"
"Εγώ σου λέω τίποτα που με ζαλίζεις με τις ροκιές σου;" 
"Δεν είναι το ίδιο! Η μουσική που ακούω εγώ δεν είναι ζαλάδα για κανέναν! Ενώ αυτά τα γλυκανάλατα έχουν καταντήσει κουραστικά πια."

Η διαφωνία των δύο αδερφιών δεν άργησε να καταλήξει σε καβγά. Στην πραγματικότητα οι αψιμαχίες τους δεν ήταν ποτέ σοβαρές. Άλλωστε δεν υπήρχε τίποτε για να χωρίσουν. Οι γονείς τους έφυγαν νωρίς. Είχαν μείνει μόνοι, ο ένας για στήριγμα του άλλου, για απάγκιο και σπιτικό. Με τον καιρό συνήθισαν. Όσο γίνεται να συνηθίσει κανείς την απώλεια. Στάθηκαν γενναίοι κόντρα στις αντίξοες συνθήκες. Ύψωσαν τείχη στο άδικο και βάδισαν το δύσκολο δρόμο του αγνώστου. Τα κατάφεραν. Τα κατάφεραν όπως τα καταφέρνουν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και ποντάρουν την καρδιά τους την ίδια για να γυρίσουν το παιχνίδι. 

Ήταν μεσημέρι Παρασκευής. Το μποτιλιάρισμα έκανε το Νίκο να βλαστημά μέσα στο αυτοκίνητό του. Τα χέρια του ίδρωναν, το κεφάλι του πονούσε, η ανάσα του κοβόταν. Ο εγκλωβισμός στην κίνηση του έφερνε μνήμες από τις κρίσεις πανικού που πάθαινε κάποτε στα μεγάλα του ζόρια, τότε που τα αξόδευτα δάκρυα πλημμύριζαν ερήμους και η αναγκαστική επιβίωση του φαινόταν πιο πολύ σα θάνατος παρά σαν ζωή. Η ακινησία συνεχιζόταν. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Δεν καταλάβαινε τι του συνέβαινε ούτε γιατί αισθανόταν εκείνη την αφόρητη ασφυξία. Τα είχε ξεπεράσει χρόνια τώρα αυτά τα συμπτώματα. 

Κάποιοι οδηγοί κατέβηκαν από τα οχήματά τους είτε για να διαμαρτυρηθούν είτε για να ξεμουδιάσουν. Ο Νίκος άνοιξε το παράθυρο και κρέμασε το κεφάλι του απ' έξω. Με την άκρη του ματιού του εντόπισε ένα γυαλισμένο, παμπάλαιο μεν, λευκό αμαξάκι τύπου Λάντα, του οποίου το περιεχόμενο κάτι του θύμιζε. "Το κορίτσι από την φαρμακαποθήκη!" αναφώνησε μέσα του, φέρνοντας στο νου την πρώτη τους τυχαία συνάντηση. "Άραγε με θυμάται; Ούτε δέκα κουβέντες δεν ανταλλάξαμε. Μα γιατί κουνάει το κεφάλι της; Τι τραγουδάει; Γαμώτο! Κατέβασε το παράθυρό σου!" 

Η κοπέλα σα να άκουσε την ενδόμυχη σκέψη του ή σα να την οδήγησε κάποιο αόρατο χέρι από εκείνα που εφευρίσκει η φαντασία για να εξηγήσει τα ανεξήγητα άνοιξε το παράθυρό της.  Η φωνή της μπλέκονταν όμορφα με εκείνη των τραγουδιστών·

"Σήκω να χορέψουμε, μ' ό,τι μπορείς
μ' ό,τι δεν ξέχασες κι άλλος κανείς 
χιλιάδες πρόσωπα εμείς...

Πιάσε το μαντήλι μου απ' την αρχή 
κι από τα χείλη μου μισό φιλί
το άλλο μισό για πάντα εσύ..."

"Όχι πάλι μπροστά μου! Αμάν! Τι έχουν πάθει όλες πια μ' αυτό το τραγουδάκι;" ψέλλισε και κοίταξε προς το μέρος του Λάντα μήπως καταφέρει να μπει στο οπτικό της πεδίο. Τη μουσική διέκοψε μία κόρνα και έπειτα τα λόγια ενός εκφωνητή στο ραδιόφωνό της: 

"Τα διπλά εισιτήρια για την αποψινή εμφάνιση της Δήμητρας Γαλάνη και του Στάθη Δράκου στο Gazarte κερδίζουν οι Δόμνα Καπάτου και η Κατερίνα Μανωλίδου."

Η κοπέλα άρχισε να πανηγυρίζει κουνώντας τα χέρια της μια στον αέρα και μια στο πλάι σε μια ακατανόητη, αλλά ρυθμική, χορευτική φιγούρα. Τα βλέμματα έπεσαν αμέσως πάνω της και μερικά κρυφά χαμόγελα ξεμύτισαν δειλά καταμεσίς του κυκλοφοριακού χάους. Ξαφνικά η ουρά άρχισε να αποσυμφορείται θαρρείς και συνέβη κάποιο μικρό θαύμα. Εκείνη ήταν το μικρό θαύμα. Η αισιοδοξία που κατατροπώνει τη μιζέρια.

"Απόψε. Στο Gazarte, λοιπόν" μουρμούρισε ο Νίκος και έβαλε μπροστά το σταματημένο του όχημα. 

Μπήκε στο σπίτι απρόσμενα χαρούμενος. Η αδερφή του τον κοίταξε με απορία. Δεν μίλησε. Περίμενε εκείνος να ξεφουρνίσει πρώτος τα καθέκαστα. 

"Μάζεψε παρέα. Θα πάμε στο Gazarte το βράδυ. Στη Γαλάνη... και στον Δράκο...που σου αρέσουν." είπε σχεδόν συλλαβιστά με τα μάτια του καρφωμένα στο πάτωμα από ντροπή. 

"Ώπα! Τι βόμβα ήταν αυτή; Τι έγινε αδερφούλη; Γουστάρεις ξαφνικά να ακούσεις τη μουσική που σε ζαλίζει;" ρώτησε η Καίτη με πονηρό ύφος.

"Όχι, ρε! Απλά κάπου το είδα και σκέφτηκα ότι θα ήθελες να πάμε! Αυτό είναι όλο!" 

"Α, μάλιστα! Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα δηλαδή. Οκ, ας πάμε!"

Πέρασαν περίπου δεκαπέντε μαρτυρικά λεπτά ώσπου να την εντοπίσει ανάμεσα στον κόσμο. Καθόταν σε ένα μικρό τραπεζάκι παρέα μια άλλη γυναίκα λίγο μεγαλύτερη της. Τα μάτια της έλαμπαν από τον ενθουσιασμό, από το πάθος της για τη ζωή, από τη νιότη. Φορούσε ένα μαντήλι στα μαλλιά και χαμογελούσε. Σε μια παράξενη στροφή της μοίρας και της μουσικής ο Νίκος την έπιασε να χορέψουν κάτι που δεν ήξερε πως και αν χορεύεται. Τη συνέχεια θα την έγραφε ο νόμος της έλξης και όλα τα σχετικά παραμύθια των ανθρώπων για την ερωτική ενέργεια. 

"Δεν υπάρχει πάντα και ποτέ. Υπάρχει μόνο χάος. Θέλω μια εκδρομή των μυστικών, των φανερών και των κρυμμένων εαυτών. Εκεί που κουβαλάς όσους αγαπάς και όσους έχουν φύγει" θα του έλεγε σε μια ασυνάρτητη στιγμή μέθης ενώ εκείνος θα κρατούσε τα χέρια της ανάμεσα στα δικά του και θα γινόταν ο άντρας, η μητέρα κι ο θεός της... 

Για τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Στάθη Δράκο, τον Νίκο Μωραϊτη και τους υπόλοιπους δημιουργός; για τη συλλογή διηγημάτων "Μουσκογραφίες"