Μη φοβηθείς καρδιά μου...

Μη φοβηθείς καρδιά μου.
Κι αν ακόμα δεις το χαμό να σιμώνει,
μη φοβηθείς.
Η ρότα ετούτη δε χαρίστηκε ποτέ
έλιωσε σώματα κι αμόλησε ξυράφια
σου `μαθε να δίνεις και μοιραία να ζητάς,
να ξεψυχάς πανάκριβα
για αυτό που χεις ποθήσει.
Μα δε θα αργήσει,
εκείνη η μέρα που ασήμια θα μετράς.
Ασήμια γνώριμα ανθρώπων που αγαπάς
και ρόδα που στον ήλιο κοκκινίζουν.
Και σε κεντρίζουν και σ' αγρυπνούν
και σου υπόσχονται:
"Εκεί που πίπτει πόνος, πίπτει και γιατρειά"

Μη φοβηθείς καρδιά μου!
Δεν είσαι γι αυτά, δε σου πάνε.
Έχεις ακέραιη μορφή και πεμπτουσία
μιλάς στα σύννεφα, γελάς με φαντασία
και στην ουσία
είσαι λουλούδι που στην άνοιξη χρωστάς,
το χρώμα και το άρωμα σου,
τη μουσική που διάλεξες να παίζουν τα φτερά σου
Μένω κοντά σου κι ανήμερα γυρνώ,
σε έναν παράδεισο που φύτρωσε στο χάος!