Μην το πεις πουθενά...

Κλέβω τον τίτλο από το ομώνυμο κομμάτι του Στάθη Δρογώση για να αναφερθώ σε  εκείνα  που δε θέλω να πεις πουθενά. Δεν είναι δυσνόητα, ούτε και φοβερά. Δεν είναι ασήμαντα, μα ούτε και μικρά. Είναι πράγματα που ακροβατούν στην άκρη του μυαλού και καμιά φορά εμποδίζουν τον ύπνο μου. Είναι η ανησυχία για τον επόμενο χτύπο αυτής της  γης, ο φόβος μπρος στη σκοτεινιά των ανθρώπων, η θλίψη στο άκουσμα ενός ακόμα πολέμου. Μην το πεις πουθενά αλλά στα αλήθεια φοβάμαι. Δεν ξέρω προς τα που να πάω, από που να αρχίσω, τι να ονειρευτώ! Δε ξέρω καν αν ο προορισμός που κάθε φορά διαλέγω είναι δικός μου ή απλώς μου τον επιβάλουν οι συνθήκες. Δε ξέρω αν όλοι όσοι συναντώ έχουν καταλάβει πόσο σπουδαία είναι η κάθε ζωντανή τους στιγμή. Δε ξέρω! Αυτό μόνο ξέρω! (Έχω κατακλέψει το σύμπαν κι απόψε!)

Ύστερα, μετά από "ώριμη" σκέψη καταλήγω να εκτιμώ την ευδαιμονία που ενίοτε προσφέρει η άγνοια και να σηκώνω ξανά το βλέμμα μου στον ουρανό. Είναι κι αυτό μια νίκη! Έτσι κάθε φορά που σκέφτομαι να αρχίσω τη μουρμούρα (τώρα ξέρετε και ποιο είναι το αγαπημένο μου τηλεοπτικό πρόγραμμα), κοιτώ πάνω μου και δίπλα! Συνειδητοποιώ τα δώρα της ζωής μου και καταπιάνομαι με ότι πιστεύω πως μπορεί να  χαρίσει έστω και μια υποψία ελπίδας στον μικρό μου κόσμο!!!

Μην το πεις πουθενά αλλά με έναν τρόπο σταμάτησα να φοβάμαι! 

Καλό βράδυ!!