Καίγομαι Καίγομαι!!!

Καίγομαι φίλες και φίλοι (όπως έλεγε και η Βάσια Τριφύλλη), έκανα και ρίμα το άτιμο θήλυ!! Καίγομαι να σας πω αυτό που σκέφτομαι. Καίγομαι με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Ξέρετε, εκείνον που ξεκινάει από βαθιά και όλο ανεβαίνει επικίνδυνα προς τη γλώσσα. Καίγομαι χρόνια, μήνες, ημέρες, μα σιωπώ. Σιωπώ όπως σωπαίνουν τα αγρίμια μπρος τον άγνωστο εχθρό, μπρος το αβέβαιο βήμα.

 Όλα ξεκίνησαν τότε που ήμουν ακόμη ανυποψίαστη και αφελής, τότε που ξύπνησα απότομα όταν για πρώτη μου φορά ένιωσα πως είναι να σ' αδικούν. Η αίσθηση δε συγκρίνεται. Λες πως πάει, έχω εκραγεί, έχω γίνει μικρά κομμάτια και αιωρούμαι στο σύμπαν, έχω μια για πάντα χαθεί. Έπειτα, κάποιος σε περιμαζεύει, θυμίζοντας σου πως έτσι είν' η ζωή και πώς να την αλλάξεις, άλλοι κλαίνε κι άλλοι γελάνε δηλαδή! (ώπα! γεια σου ρε Ειρήνη με τα ωραία σου! Ξέρει αυτή, ξέρει!) Το επόμενο στάδιο είναι η καθίζηση, ο διχασμός, η θλίψη. Περιφέρεσαι σαν ξένος στην ύπαρξή σου κι αναρωτιέσαι για το ποια είναι η πραγματικότητα και ποια η φαντασία. Σου παίρνει εβδομάδες, μήνες, ώσπου να συνειδητοποιήσεις πλήρως τα γεγονότα και τα αίτια τους. Συνέρχεσαι όμως, ξυπνάς ολοζώντανος και με το βάρος στην πλάτη προσπαθείς να οργανώσεις την επόμενη μέρα (σαν το Σαμαρά ένα πράγμα, αλλά σε κάθε περίπτωση πιο επιτυχημένα). Καθώς αναδομείσαι, διαισθάνεσαι ίσως το οδυνηρότερο πράγμα στον κόσμο· την απώλεια, την απώλεια που σε τρυπάει σα σουβλί και σε εξοντώνει καθώς τη διανοείσαι, την απώλεια των ανθρώπων που κάποτε νόμιζες δικούς σου, την απώλεια που κρατάει για πάντα και είναι χειρότερη κι από το θάνατο. Συνεχίζει να καίει η φωτιά κι εσύ σωπαίνεις. Θυμώνεις, πανικοβάλεσαι, διψάς για δικαίωση. Λάθος συνειρμός! Δεν υπάρχει δικαίωση, μόνο πληγές και λήθη. Είναι ανόητο άλλωστε να περιμένεις να σε δικαιώσουν, εκείνοι που ποτέ δε σ' αγάπησαν πραγματικά. Δυστυχώς, δεν είσαι σε θέση να το δεις τότε. Πρέπει να περάσει κι άλλος χρόνος, να φθαρείς κι άλλο, να μείνεις μισός, να πιστέψεις πως είσαι άσωτος κι αμαρτωλός, να ακουμπήσεις το κεφάλι σου στο πάτωμα... Εκείνη ακριβώς τη στιγμή καταλαβαίνεις πως ένας είναι ο τρόπος να προχωρήσεις ουσιαστικά· η συγχώρεση... Αν δεν τους συγχωρέσεις ειλικρινά και μέσα από τα βάθη της ψυχής σου, δεν υπάρχει περίπτωση καμία να δεις φως ανάμεσα στις μέρες σου. Κάτι θα σε τρώει συνεχώς, κάτι θα πυρπολεί τα σωθικά σου, κάτι θα ταράζει τον ύπνο σου. Οι φιγούρες τους, τα λόγια τους, τα γεμάτα μίσος βλέμματά τους θα γυρνούν στο μυαλό σου σα φαντάσματα, καταδιώκοντας σε. Ένα πρωινό όμως θα ξυπνήσεις και θα νιώσεις μια απρόσμενη χαρά. Δεν θα σε ενδιαφέρει πια που αδικήθηκες τόσο, δεν θα σε πονάει όπως παλιά. Θα είσαι ελεύθερος να βγεις και να φωνάξεις "Σ' αγάπησα πολύ και σε συγχώρεσα! Μ΄ ακούς; Σε συγχώρεσα! Τώρα θα ζήσω όπως μου αρμόζει κι όπως ποθεί η καρδιά μου. Μπορεί το σημάδι σου να μη φύγει ποτέ, όμως θα ξέρω πως όταν σε δω θα μπορώ έστω να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαμογελάσω... Ίσως και να σου σφίξω το χέρι και να σου ευχηθώ καλή τύχη... Σε συγχώρεσα κι ας μη σημαίνει τίποτα για σένα αυτό"

Τα είπα και ξεθύμανα ρε παιδάκι μου!!!!! Άλλος άνθρωπος νιώθω και δεν καίγομαι πια! Έπειτα από αιώνες σιωπής, είμαι επιτέλους ελεύθερη! ΕΛΕΥΘΕΡΗΗΗΗΗΗ!!!!  Λαλαλαλαλαλααααα!!!!!!