Δεν ήμουν καλή στην έκθεση

Διάβασα πάρα πολλά άρθρα για τις πανελλήνιες αυτές τις ημέρες και ομολογώ ότι μπήκα στον πειρασμό να γράψω κι εγώ. Αλλά τι να γράψω; Τα ίδια και τα ίδια; Για το βαθμοθηρικό σύστημα; Για την παπαγαλία; Για το άγχος που δεν πρέπει να υπάρχει γιατί δεν κρίνεται η ζωή από τις εξετάσεις; Ας αφήσω τις πολυσχιδείς αναλύσεις σε εκείνους που γνωρίζουν κάτι παραπάνω. Εγώ απλά θα μοιραστώ μία εμπειρία. 

Που λέτε, η τεχνοκράτισσα πια (η άνεργη τεχνοκράτισσα για την ακρίβεια), Ευαγγελία Τσιγάρα δεν ήταν ποτέ καλή στην έκθεση. Οι κατά καιρούς φιλόλογοι της, πέρα κάποιων Φωτεινών εξαιρέσεων, δεν έχαναν ευκαιρία να της καταδεικνύουν πόσο υπολειπόταν στη Νέα Ελληνική Γλώσσα σε σχέση με άλλους μαθητές. Άλλοτε χαρακτήριζαν τη γραφή της ανεπαρκή, άλλοτε πολύ συναισθηματική, άλλοτε ιδιάζουσα και δυσνόητη. Τι να κάνει κι αυτή η καήμενη; Τα παράτησε εντελώς και δεν προσπάθησε ποτέ να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν σχετικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Της ήταν σχεδόν αδύνατο να προσαρμοστεί στα καλούπια που της επέβαλαν κι από το να δημιουργεί προβλήματα, προτίμησε να σιωπήσει. Έγραψε κι ένα 14,4 στις πανελλήνιες και ησύχασε, (Εντάξει, ευτυχώς στα υπόλοιπα τα πήγε καλά διότι ειδάλλως η τύχη της θα εξαρτώταν από τους διορθωτές του θέματος της "αυτομόρφωσης" οπότε τρέχα γύρευε!) 

Για αρκετό καιρό παραδεχόταν μέρα με τη μέρα πως είχε χάσει, πως δεν θα ήταν ικανή να γράψει ξανά, πως δεν θα κατάφερνε να γίνει αποδεκτή. Ίσως να ήταν λίγο ασυμμάζευτα όλα μέσα στο κεφάλι της, δεν αμφέβαλλε γι αυτό, αλλά το να ισοπεδώνεις ένα παιδί, επειδή απλά σκέφτεται και εκφράζεται κάπως ιδιαίτερα, ενδεχομένως να σηματοδοτεί κάτι παραπάνω από σφάλμα. Άρχισε να γράφει από πείσμα ή γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Δεν ήθελε να αποδείξει κάτι. Και σήμερα, πέντε χρόνια μετά, να έδινε έκθεση πάλι 14,4 θα έγραφε! Το σύστημα έχει προδικάσει τη μοίρα της, συνεπώς δεν υπάρχει προφανής λόγος να προσπαθεί. Προσπαθεί μόνο γι' αυτό που πηγάζει από μέσα της, το οποίο δεν έχει τη δύναμη να σταματήσει ακόμα κι αν την εκθέτει στα αδιάκριτα βλέμματα εκείνων που βγάζουν εύκολα και βεβιασμένα συμπεράσματα... 

Μη μασάτε παιδιά μου! Όλοι περάσαμε από αυτόν τον ψυχοφθόρο σκόπελο και όπως φαίνεται θα περάσουν κι άλλοι! Ας ονειρευτούμε παρέα ένα μέλλον που θα παρέχει έστω το δικαίωμα των ελεύθερων επιλογών. Κουράγιο και υπομονή. Έπεται ένα υπέροχο καλοκαιράκι! ;)