Τα αισθήματα και τα ενδύματα

Πάει καιρός από τότε που πρώτη μου φορά (μεγάλη και ώριμη πια) έκανα αυτόν τον φαινομενικά ετερόκλητο συνειρμό. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα αισθήματα με τα ενδύματα; Έλα μου ντε! Προτού θεωρήσετε πως τα έχω απολέσει εντελώς κι αμετακλήτως (τα εγκεφαλικά κύτταρα της λογικής μου καλέ!) αφήστε με να σας εξηγήσω!

Φαντάζομαι ότι κάποτε, τα παλιά τα χρόνια, που λένε, τα αισθήματα θα ήταν κάτι το σημαντικό, κάτι το πηγαίο, κάτι το ανακουφιστικό ή και κάτι το επαναστατικό. Θα είχαν μία μορφή νεογέννητη και άφθαρτη, θα χάιδευαν τα κορμιά με αμηχανία ίσως στην αρχή μα έπειτα με ορμή, θα συγκινούσαν, θα ενέπνεαν... Ίσως να μην φύτρωναν παντού, ίσως να μην είχαν όλοι δικαίωμα σ' αυτά, ίσως ακόμα και να οδηγούσαν ενίοτε στον όλεθρο, αλλά η αυθεντικότητά τους δεν γινόταν αντικείμενο προς βρώση και λιανική πώληση. Αυτό είναι που με ενοχλεί ρε παιδιά στο σήμερα! Όλες μας οι σχέσεις έχουν καταντήσει καταναλωτικές. Ο γκόμενος πρέπει να πληρώνει για την γκόμενα κι αν δεν έχει να πληρώνει, απλά δεν θα έχει και γκόμενα. Η γκόμενα πρέπει να πληρώνει για να ντύνεται (μαγκιά και μόδα ντεκαφεϊνέ) κι αν δεν έχει να πληρώνει ή δε γουστάρει να ντύνεται όπως όλες, απλά δε θα έχει ούτε κι αυτή γκόμενο. Οι γονείς πρέπει να πληρώνουν για τα παιδιά τους κι αν δεν έχουν να πληρώνουν (εννοώ για πράγματα που κατά γενική ομολογία  θεωρούνται ΑΧΡΗΣΤΑ) τότε δεν είναι καλοί γονείς. Οι φίλοι πρέπει να πληρώνουν για εξόδους και δώρα κι αν δεν έχουν να πληρώνουν τότε είναι ξενέρωτοι κι αντικοινωνικοί! Ε άντε και παρατήστε με! Διαχωρίστε επιτέλους την τσέπη από την καρδιά σας και μετά τα ξαναλέμε! (Βαθιές ανάσες, εισπνοή, εκπνοή, εισπνοή εκπνοή! Στάνιαρες; Στάνιαρα!)

Τι έλεγα; Α, ναι! Για τα αισθήματα και τα ενδύματα. Το ένδυμα είναι ο θεμελιώδης λίθος της καπιταλιστικής μας ζωής, είναι το σήμα κατατεθέν του κοινωνικού μας status (κι ας είναι ανύπαρκτο), είναι η απόδειξη του "έχω και σκορπάω και δε με νοιάζει να πεθάνετε όλοι". Οκ, αυτό δεν με ενοχλεί. Ας κάνει ο καθένας ό, τι γουστάρει. Εκείνο που με εκνευρίζει όμως και με κάνει να δυσανασχετώ έντονα (και να γίνομαι και αντιπαθητική) είναι το γεγονός ότι πλέον τα αισθήματα των ανθρώπων εξαρτώνται από τα ενδύματα. Αν τα ενδύματά σου έχουν την απαραίτητη λάμψη και τιμή, τότε γίνεσαι αποδεκτός και ερωτεύσιμος, αν όχι μετατρέπεσαι ξαφνικά σε περιθωριακό υποκείμενο, το οποίο αυτόματα αποκλείεται από παρέες και ευκαιρίες. Και για να μην παρεξηγηθώ, άλλο το να ντύνεται κανείς αξιοπρεπώς κι άλλο το να επιδεικνύεται! Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ της αξιοπρέπειας ή του επαγγελματισμού και της επίδειξης. Η επίδειξη είναι δείγμα έλλειψης μόρφωσης και αυτογνωσίας, είναι το κάλυμμα για τα αγεφύρωτα συναισθηματικά κενά των ανθρώπων, είναι η πιο βαθιά κακογουστιά. Απεξάρτησε  τα αισθήματά σου από τα ενδύματα τα δικά σου και των άλλων και τότε θα δεις υπέροχες αλήθειες που θα σε εντυπωσιάσουν. Κράτα την κριτική σου για τα έργα των ανθρώπων κι όχι για τα στολίδια τους!! Άλλωστε όσοι υπήρξαν πραγματικά σπουδαίοι σε ετούτον εδώ τον κόσμο, δεν συμμάχησαν ποτέ με το υπερφορτωμένο φαίνεσθαι και την υπερφίαλη "λογική" του! 

Έπρεπε κάπου να τα πω η Τεχνοκράτισσα!!!!!! Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση!! Και την ανοχή! :) Απέκτησα και σελιδούλα στο φου βου για όσους ενδιαφέρονται ;) https://www.facebook.com/texnokratissa