Μουσικογραφίες #8 - Μεσοπέλαγα

Το καράβι σάλπαρε από το λιμάνι του Πειραιά στις 12 και μισή, όπως ακριβώς έγραφαν τα εισιτήρια τους. Πρωτοφανής τυπικότητα για τα ελληνικά δεδομένα, σκέφτηκε αμέσως ο Σεμπάστιαν. Μάλλον τα πράγματα δεν είναι όπως μας τα λένε οι εφημερίδες, συνέχισε. Όλοι έχουν δικαίωμα στη βελτίωση. Τη σκέψη του διέκοψε ένα ελαφρύ σκούντημα στον αριστερό του ώμο.

«Θα πάω να πάρω έναν καφέ. Μήπως θέλεις;» ρώτησε η Άννα, η ελληνίδα σύζυγός του, στα Γερμανικά.

«Όχι σε ευχαριστώ.» απάντησε ο μεσήλικας άντρας και άφησε το βλέμμα του να χαθεί και πάλι στην απεραντοσύνη της θάλασσας, που τόσο αγαπούσε.

Αυτό το καλοκαίρι δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα δεκαέξι που είχαν περάσει στην Ελλάδα. Η αναψυχή ήταν το ελάχιστο που αναζητούσαν από εκείνο το ταξίδι. Η ομορφιά, όμως, ναι η ομορφιά, ήταν πάντοτε η ίδια στα μάτια του Σεμπάστιαν. Ο ήλιος, η γνώριμη νησιώτικη μυρωδιά, τα χάδια του αέρα, οι εναλλαγές των τοπίων. Αναψυχή είναι οτιδήποτε γεμίζει την καρδιά σου με φως, ψέλλισε με τη φωνή του μυαλού του, για να μην καταφέρει κανείς να διαβάσει τα χείλη του.

Από τα μικρά ηχεία του καταστρώματος ακουγόταν ένα ελληνικό τραγούδι, του οποίου τα λόγια δεν καταλάβαινε, όμως θυμόταν ότι η Άννα το μουρμούριζε που και που στο σπίτι τον τελευταίο καιρό. Είχε συγκρατήσει μόνο μια λέξη: μεσοπέλαγα.

Όταν η Άννα επέστρεψε το τραγούδι έπαιζε ακόμα.

«Μεσοπέλαγα, τι σημαίνει;» την ρώτησε αμέσως μόλις την ένιωσε δίπλα του.

«Μεσοπέλαγα θα πει στο κέντρο της θάλασσας, εκεί που δεν βλέπεις τίποτα άλλο παρά μόνο γαλάζιο, εκεί που νιώθεις ελεύθερος μα και απόλυτα μόνος.» του εξήγησε στα γερμανικά με μια δόση λογοτεχνίας στην επιλογή των λέξεων της.

«Λέει ότι δεν είσαι έτοιμος ποτέ γι’ αυτό που σου συμβαίνει και πως η αγάπη σε βρίσκει και σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που δεν την αναζητάς καν» συνέχισε, ενώ τα μάτια της θα πρέπει να λαμπύριζαν κάτω από τα σκούρα της γυαλιά.

Ο Σεμπάστιαν χαμογέλασε κι ύστερα έξυσε λίγο το γκρίζο, ατημέλητο μούσι του, δείχνοντάς της ότι κάτι ήθελε να πει, αλλά δεν ήξερε πώς να το διατυπώσει.

«Κι αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω; Μεσοπέλαγα βρίσκονται; Έτσι το λέμε;» ρώτησε συνδυάζοντας και πάλι τα σπαστά ελληνικά με τα γερμανικά.

«Ναι, μεσοπέλαγα. Μόνο που αυτοί δεν περιμένουν την αγάπη, αλλά ένα χέρι να τους σώσει από το ανοιχτό, κοφτερό στόμα του βυθού και του πολέμου.»

«Το δικό σου χέρι. Αυτό περιμένουν. Δεν θα αποφάσιζα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο με δική μου πρωτοβουλία. Το δικό σου χέρι με τράβηξε, με έσωσε πρώτα από τον προσωπικό μου βυθό κι ύστερα μου έδειξε το δρόμο προς τα αόρατα αγαθά της ζωής, που δεν κοστολογούνται, που δεν μετριούνται, που δεν τελειώνουν όσα κι αν δώσεις.»

«Είσαι ως συνήθως λιγάκι υπερβολικός. Αν το παιδί σου φορούσε ένα από αυτά τα πορτοκαλί σωσίβια και πνιγόταν στη μέση του πουθενά δεν θα έκανες τα πάντα για να το σώσεις; Σίγουρα, ναι. Τώρα που δεν είναι το δικό σου παιδί, αλλά κάποια ξένα παιδιά, αλλάζει κάτι; Σίγουρα, όχι.»

«Όλα είναι τόσο καθαρά και αυτονόητα στο μυαλό σου. Ο κόσμος έξω, όμως, αγριεύει, φοβάται, αντιδράει. Το κακό φτάνει στην πόρτα μας, την κλωτσάει και μπαίνει στο σπίτι μας. Κι εμείς από φυσική άμυνα βγάζουμε τα μαχαίρια. Και το κακό ματώνει και ματώνουμε εμείς. Είμαστε και οι δύο χαμένοι. Κάπου το διάβασα»

«Η μόνη φυσική άμυνα είναι η ζωή, η νίκη απέναντι στην αδικία, το βασανισμό και την εξαθλίωση. Τα μαχαίρια προκαλούν βία και η βία θάνατο. Άρα γινόμαστε εμείς οι ίδιοι το "κακό" που δεν θέλουμε να μπει στο σπίτι μας.»

Η Άννα σώπασε και άφησε το δροσερό αεράκι να λούσει το πρόσωπο και τα σκούρα μαλλιά της. Έστρεψε το βλέμμα της στον ουρανό εκεί ακριβώς που ο ήλιος την τύφλωνε και την βάφτιζε μαζί. Έπειτα, αφού ακούμπησε τον καφέ της στο μπλε πάτωμα του καταστρώματος, έγειρε πάνω του και τον φίλησε στο μάγουλο. Έβγαλε τα γυαλιά της και ξάπλωσε στα πόδια του. Άρχισε να τραγουδά σιγανά:

«Μεσοπέλαγα, ενώ γέλαγα με πέτυχε η αγάπη

μεσοπέλαγα, ενώ γέλαγα και δε ζητούσα κάτι

με σκόρπισε η αγάπη, με σκόρπισε μακριά.»

Για την Ανδριάνα Μπάμπαλη και το Νίκο Μωραϊτη από τη διαδικτυακή συλλογή διηγημάτων "Μουσικογραφίες"
(επιρροές από το trailer της Λέξης που δεν λες αυτονόητες)