Σε τιμή ευκαιρίας…

Απόγευμα Τρίτης! Άνοιξη μεστή! Τα ψέματα τελείωσαν. Κόσμος ανομοιόμορφα διασκορπισμένος σε κάθε φωτεινό και μη κομμάτι χώρου. Ευφορία στις καρδιές! Όλα συνηγορούν σε μια κοινή αλήθεια. Καλοκαιριάζει. Σ’ αυτή τη γη με τα μύρια προβλήματα, με τις χίλιες δύο γραφειοκρατικές δυσλειτουργίες, με τα καταπονημένα χαμόγελα, συνεχίζει να καλοκαιριάζει. Όχι ότι γίνεται κάποιο θαύμα επειδή οι λιακάδες μονοπωλούν, όχι ότι αυτά που μας χωλαίνουν παύουν να υπάρχουν με μια βόλτα, όχι ότι λυτρωνόμαστε , αλλά τουλάχιστον φωτίζουμε λίγο το μέσα μας, εκείνο που για χρόνια επαναπαυόταν, εκείνο που βίαια κλονίστηκε αλλά ξύπνησε (θέλω να πιστεύω), εκείνο που εν τέλει θα μας σώσει.

Παρασύρθηκα! Για άλλο πράγμα θέλω να μιλήσω.

Εν μέσω λοιπόν όλης αυτής της ατμόσφαιρας ένα παζάρι βιβλίου λαμβάνει χώρα στο κέντρο της πόλης. Ένα νερό ανεκτίμητο στη δίψα των όσων αναζητούν τη σοφία. Η σοφία είναι ακριβή και δύσκολη στο άγγιγμα για πολλούς. Μα τώρα δες! Όλο ο πλούτος με 2,00 , 2,50, 3,00 , 5,00 ευρώ. Οι διψασμένοι συρρέουν στη πηγή. Απορροφώνται για  ώρες. Ψάχνουν, διαβάζουν, διαφωνούν, παθιάζονται, μελαγχολούν μπροστά στο «ουδέν οίδα» τους, γεμίζουν. Όλοι φεύγουν με μια αγκαλιά λογοτεχνήματα, πληρώνουν και με μια λαχτάρα στα μάτια συνεχίζουν τη βόλτα τους ξεδιψασμένοι λίγο. Εδώ και είκοσι ημέρες σχεδόν η πόλη γιορτάζει για το νερό της διανόησης που σε τιμή ευκαιρίας της προσφέρεται γενναιόδωρα.

Είναι η στιγμή που με κατακλύζει ένας προβληματισμός χρόνιος. Όταν το βιβλίο γίνεται είδος πολυτελείας πως αυτός ο κόσμος μπορεί να διανύσει την επόμενη μέρα του ακέραιος; Θα μου πεις «Υπάρχουν πολλοί τρόποι να διαβάσεις! Δανείσου» Ναι μπορώ αλλά επίτρεψε μου να είμαι από τους συντηρητικούς. Εκείνους που το βιβλίο το θέλουν κτήμα τους, εκείνους που θέλουν να κοιμούνται μαζί του, να κλαίνε μαζί του, να ταξιδεύουν μαζί του. Τι απ’ όλα αυτά μπορώ να κάνω με τα δανεικά;

Ή μου λένε «Ηλεκτρονικό βιβλίο ρε συ! Καλή φάση και οικονομική» Δε θα διαφωνήσω μαζί σας φίλοι μου, άλλωστε έχω και μερικά τέτοια, αλλά τα στερεότυπα μου δεν θα τα απαρνηθώ. Το βιβλίο δεν είναι κέρδος μόνο πνευματικό, είναι βίωμα, βίωμα στην αφή, τη μυρωδιά, τη συντροφικότητα. Δεν έχουν να μου πουν τίποτα λοιπόν οι φωτεινές αποτυπώσεις του υπολογιστή ή της μοντέρνας ταμπλέτας. Τίποτα. 

Ναι, είμαι αναγνώστης που χτίζει το μέσα του με τιμές ευκαιρίας. Δεν ντρέπομαι που ένα μου όνειρο, η βιβλιοθήκη μου, θα είναι ίσως παιδί παζαριών και εκθέσεων, δίχως ιλουστρασιόν εξώφυλλα και δερματόδετες εκδόσεις. Φτάνει που θα είναι δική μου. Φτάνει που δεν θα τη χρωστώ σε κανέναν. Φτάνει που θα μπορώ κρυφά να την καμαρώνω και να βυθίζομαι στην φλογερή της ιδιοσυγκρασία. Φτάνει που θα αφήσω κάτι στα παιδιά που ίσως φέρω στον κόσμο…