Χρώμα ή μαύρο;

Οι άνθρωποι είναι σημαντικοί μα ανησυχούν για πράγματα ασήμαντα, αναλώνονται σ’ αυτά αγνοώντας την πρώτη και μοναδική ευκαιρία τους στη ζωή. Θυμώνουν για τα μικρά, αρρωσταίνουν για τα λίγα, θλίβονται για τα μισά. Βρίζουν για μια θέση στο παρκινγκ, αγανακτούν, χτυπιούνται, χάνονται. Περιπολούν την κάθε τους μέρα, τη μαντρώνουν σαν άγριο ζώο, τη φυλούν μη τυχόν και τους ξεφύγει από τον έλεγχο. Ο νομοταγής εγωκεντρισμός τους δεν επιτρέπει τα παραστρατήματα. Ανακαλύπτουν συνεχώς νέους τρόπους για να είναι δυστυχείς και να διαμαρτύρονται. Μιλάνε πάντα για εκείνα που τους λείπουν κι όχι για εκείνα που έχουν, εναντιώνονται στην αλλαγή, αδικούν,πληγώνουν. Επιβιώνουν νωθρά και παρασιτικά σε έναν αιώνα που κραυγάζει για φωτιά, για τόλμη, για βοήθεια.

Γιατί αυτό είναι εδώ και όχι εκεί, γιατί αυτός έκανε εκείνο κι εγώ δε μπόρεσα να το κάνω, γιατί αυτός παίρνει τόσα κι εγώ λιγότερα, γιατί, γιατί, γιατί… Προβληματισμοί κενοί σε περιεχόμενο, άνοστοι και άοσμοι σα να προέρχονται από νεκρούς οργανισμούς. Αρνούμαι να αφουγκραστώ αυτή τη ναρκισσιστική μικροπρέπεια, αυτήν την αυτοκτονική ματαιοδοξία, αυτό το έρεβος. Αρνούμαι. Ειδικά τώρα. Τώρα που το αίμα ποτίζει σαν μάστιγα το χώμα, τώρα που η γη γονατισμένη ζητά λίγο έλεος, τώρα που η πείνα πιότερο από ποτέ βαθουλώνει τα μάτια των ανθρώπων. Αρνούμαι…

Θα μιλήσω πρώτα σε σένα που είσαι δίπλα μου, αν μου το επιτρέπεις. Είσαι γονιός ίσως, είσαι δάσκαλος ίσως, είσαι επιστήμονας, είσαι νέος… Μέσα στη γκρίνια σου για εκείνα που έρχονται στραβά, βρες ένα λεπτό και κοίταξε επάνω. Βλέπεις πόσο μικρός είσαι μπροστά στον ήλιο; Βλέπεις πόσα σύμπαντα σε πλαισιώνουν; Βλέπεις πόσα αστέρια φανερώνονται για να σου θυμίσουν το δικό τους «άπειρο» και το δικό σου «λίγο»; Πες μου, το βλέπεις; Μια μολυβιά είσαι στο χάρτη όπως όλοι κι αντί να πάρεις τα χρώματα και να τη ζωγραφίσεις κάθεσαι και φουντάρεις στο μαύρο. Αλήθεια πώς καταφέρνεις και κοιμάσαι με τόσο μαύρο στη μολυβιά σου; Αν μπορούσες να μου το εξηγήσεις τότε θα σ’ άφηνα ήσυχο να βουλιάξεις.

Και για να ξέρεις, το χειρότερο μαύρο σε μια μολυβιά δεν είναι εκείνο που χαράζει η αρρώστια, ο πόλεμος, η μοναξιά. Αυτό είναι δικαιολογημένο. Το χειρότερο είναι εκείνο που εφευρίσκει ο άνθρωπος μέσα στην ανικανότητα του να αποδεχτεί την απλότητα των πραγμάτων. Βουτηγμένος στη σύνθεση, ξεχνά τα βασικά υλικά· το αλάτι, το πιπέρι, το μεράκι, την ανθρωπιά… Ξεχαρβαλώνεται ανάμεσα σε μοτίβα και τυποποιημένες συνταγές, παραπαίει για ιδέες πουλημένες, αγκομαχά, εγκλωβίζεται, δεινοπαθεί. Αγνοώντας το γεγονός της προσωρινότητάς του, αφιερώνεται ολόκληρος σε μία βόλεψη τάχα παντοτινή, τάχα δίκαια. Εξατμίζεται και χάνει το νόημα, χάνει τα πρόσωπα, χάνει τις στιγμές.

Ακούω τα χρώματα μου να με φωνάζουν από το συρτάρι. Το κόκκινο, το κίτρινο, το θαλασσί… Αποχωρώ. Είναι τόσο μικρή η μολυβιά μου για να την ξοδεύω ερμηνεύοντας το μαύρο σου. Εσύ θα μείνεις;

* Με αφορμή μια συζήτηση με την Ειρήνη.