Συρματοπλέγματα φωτός

 Μια άναρχη αχτίδα στο παράθυρο

πάλι θα ξέμεινε εδώ το καλοκαίρι

μες τις γκριμάτσες του χειμώνα

και μέσα στο άεργο «γιατί»

Αυτής της γης είμαι παιδί

συμβιώνω με τη θάλασσα

κι ανακατεύομαι με τη φωτιά

ερωτοτροπώ με τα σύννεφα

με τα άγρια λουλούδια

με τις  Κυριακές

Φοράω στα βλέφαρα το χθες

παλιώνω και ξαναγεννιέμαι

κι αναρωτιέμαι- τη ζωή μου τη διττή 

που να στεριώσω;

Στο φως θα λιώσω

θα γίνω κεχριμπάρι κι άμμος χρυσή

Ολόχρυση για να με κοιτάς στα μάτια

να με δέχεσαι έτσι απόκληρη που είμαι

και να σφαλίζεις  με το κορμί σου

τις χαραμάδες των δαιμόνων μου

Των πιο ακριβών πανάρχαιων φόβων μου

που το νόστο, μου αρνούνται

την επιστροφή  στο αψεγάδιαστο της αγάπης

στο καρτερικό της υπομονής

στο αδιάβλητο της συγχώρεσης

Στα νερά αυτής της όασης

εκεί θα βουτήξω

θα λουστώ ως τη ψυχή

θα πιω και θα μεθύσω

θα αγκαλιάσω τον αιώνα μου γυμνή