Μια νύχτα που μεγάλωσα...

Ο χρόνος δε κυλά ποτέ όπως θα θέλαμε να κυλά. Δεν είναι βολικός, δεν συμβιβάζεται, δε αλλοιώνεται από τη ίδια του τη φύση όπως εμείς. Είναι η μόνη διάσταση, που αν και σχετική, μας υπενθυμίζει πως εδώ πάνω υπάρχουμε για λίγο. Τόσο λίγο ώστε να μην έχουμε την πολυτέλεια να το σπαταλούμε άδοξα και αλαζονικά και, παράλληλα, τόσο αρκετό ώστε να προλαβαίνουμε να αλλάξουμε έστω κάτι μικρό στον κόσμο, που αμίλητος ανέχεται την ρυπογόνα ύπαρξή μας. 

Το "μεγαλώνω" δε δηλώνει ούτε την ωριμότητα, ούτε τις ρυτίδες, ούτε τη πορεία προς το θάνατο. Το "μεγαλώνω" είναι συμβολικό ή μάλλον θα ήθελε να είναι συμβολικό. Θα ήθελε να το προφέρουμε με τέτοιον τρόπο, ώστε να εννοούμε το μεγάλωμα της ψυχής, την ανάταση της σοφίας, που εξελίσσεται και μας ολοκληρώνει, την συνειδητότητα, την αντοχή. Θα ήθελε να σημαίνει περισσότερη φροντίδα για εκείνους που πονούν, για τον πλανήτη, για το πνεύμα... Θα ήθελε να σημαίνει ελευθερία ή κατανόηση της ελευθερίας. Θα ήθελε να σημαίνει αγάπη στον πολλαπλασιαστή... Μάταια. Ξεμένει στο ντουλάπι του λεξικού σαν μια λέξη, που όλοι κάποτε θα φοβηθούν. Άλλες είναι οι δυναμικές του και ώρες ώρες μοιάζουμε τόσο μικροί για να τις κατανοήσουμε. 

Κάθε φορά, που μεγαλώνω εύχομαι ένα πράγμα: Όσα χρόνια κι αν δείχνει το ρολόι μου, να υπάρχει πάντα μέσα μου αυτή η συλλεκτική και αναντικατάστατη λαχτάρα για την κάθε νέα μέρα ζωής και να μπορώ να την επενδύω σε όλα εκείνα και σε όλους εκείνους, που αγαπώ μέχρι να σπάσει η καρδιά μου. Αυτό! Τίποτα άλλο! Τα υπόλοιπα είναι στολίδια για να παρηγοριόμαστε πως κάποτε η αιωνιότητα θα γίνει δικιά μας. Προτείνω, λοιπόν, όλοι να μεγαλώνουμε, δίχως το άγχος του χρόνου που φεύγει, αλλά με τους ρυθμούς του ονείρου, της ανθρωπιάς, της νόησης και φυσικά της δημιουργίας!