Συνάντησε με εκεί...

Στην Ειρήνη...

Νύχτα και μέρα, καλό και κακό, φως και σκοτάδι

Βουτηγμένη ζωή σε αντιθέσεις

σε πρεμιέρες και αυλαίες που στο τέλος κάτι θρηνούν

σ’ ανήμερα ποτάμια και στενές φυλακές

μυρωδιά αστεριού και στο χώμα πατρίδα

Χαμένη κι αυτή η παρτίδα

άνισα να πολεμώ τη βαρύτητα

τη γιατρειά τη κόλαση

τη δύναμη που με σέρνει να γευτώ

ό,τι  με τρέλα λογικά σκαρφίστηκε ο Θεός μου

Κι ο άνθρωπός μου;

Σε ποιον τάχα προορισμό να με γυρεύει;

Σίγουρα εκεί –σκέφτομαι -στο θεμέλιο του κόσμου

Στο πιο βαθύ χρώμα που τυχεροί ανταμώνουμε

Στο μπλε πριν την ξάστερη αυγή

Στο μπλε που εξισώνει τη θάλασσα και τον ουρανό

τη στιγμή και το χάος

την ύπαρξη και το θάνατο

την αγάπη και το πρόσωπό σου

Το θες απόκτημα δικό σου

να σε κουρσεύει ως τα κόκκαλα

να σ’ αφήνει μισό και να σε συμπληρώνει.

Να σε πονά που τόσο ανούσιος μοιάζεις μπροστά του

μα την ίδια κιόλας στιγμή να σου φυτεύει φτερά

Συνάντησε με εκεί, σ’ αυτό το μπλε

σ’ αυτά τα λίγα λεπτά της μικρής μου αθανασίας

σ’ αυτά τα ανοιχτά χέρια που σε ικετεύουν βρεγμένα

και γυμνά ίσως

να μ’ αγαπάς ως τις πιο βαθιές, πυρωμένες

απαντοχές  της ψυχής σου

ως το κάθε αύριο που θα σε βρίσκει ζωντανό

κι αν δε μπορείς έστω ως το ξημέρωμα