Τα Βήματα

'Άσε με να περπατήσω για λίγο πλάι σου
όχι σαν κάτι σπουδαίο
όχι σαν άνθρωπος δικός σου
σα μιαν ανάσα μόνο της άνοιξης ατίθαση,
απ' αυτές που τρυπώνουν μυστικά ανάμεσα στα δάχτυλα
και τα πυκνά βλέφαρά σου
σαν ένα τυχαίο συναπάντημα σε κάποιο αδιάφορο και θορυβώδες τρένο
σα μια ζωή συμπυκνωμένη σε μια βόλτα πρωινή.

Άσε με να περπατήσω για λίγο μαζί σου
να αναγνώσω τα κίνητρά σου, τις μάταιες σκέψεις σου
την άγραφη κι αγέραστη ελπίδα - ή λεπίδα;-
Μη με ρωτάς πως διαβάζονται οι άνθρωποι
Κάτω απ' τον ήλιο οι  ρωγμές τους
είναι πολύχρωμα γυαλιά.
Δε θα κοπώ αν σ' αγγίξω, μα εσύ θα κοπείς
γι αυτό άσε να μετρήσω λίγα βήματα ακόμα.
Πόσο κοστίζουν λίγα βήματα ακόμα;

Θέλω να περπατήσω για λίγο μέσα σου
να μη με βλέπεις, μα να υπάρχω
να ακούω το μυαλό σου τις ώρες που πάλλεται μ' ένα "γιατί"
στη κόψη του ονείρου
να τρεμοπαίζω ολόκληρη μπρος στο φόβο που σε κατοικεί
να ψάχνω για φως σαν γη σε πόλεμο και πείνα
να ξεκλειδώνω το θαύμα σου.
Όχι. Όχι. Δε θέλω να σε παραβιάσω.
Θα φύγεις άλλωστε, θα φύγω
Δε θα θυμάμαι τίποτα, στο υπόσχομαι.
Μόνο τον τόνο της ανήσυχης ψυχής σου
και κάτι αστεία που είχες φτιάξει στο φτερό.
Δύο αποσκευές όλες κι όλες δηλαδή.
Δύο βήματα ασύχρονα
φυλαγμένα για τις ώρες της ανάγκης
για τις αυταπάτες μιας παρουσίας, που συλλαβίζει το κενό με πόνο
για τις σκιές που δεν ήθελαν να είναι σκιές

Άσε με να περπατήσω για λίγο μαζί σου...