Μη μ' αφήσεις να κοιμηθώ απόψε

Είχε συνηθίσει να κοιμάται δίπλα της κάθε βράδυ. Είχε συνηθίσει το άγγιγμα της κάτω απ' τα σκεπάσματα, την ανάσα της, τα μαύρα, ολόισια μαλλιά της απλωμένα στο μαξιλάρι. Οχτώ χρόνια ήταν αυτά, δεν τα λες και λίγα...  Δεν ήξερε πλέον αν την αγαπούσε ή αν απλά ο χρόνος δεν του έδινε άλλη επιλογή, μα εκείνη τη νύχτα του έλειπε. Του έλειπε κι ας τη μισούσε ενίοτε, κι ας ευχόταν να μην την είχε γνωρίσει ποτέ, κι ας έκλαιγε καμιά φορά από τα νεύρα του, που ήταν τόσο αντιδραστική και εγωίστρια. 

Οι καυγάδες είχαν κοπάσει μήνες τώρα. Κανείς τους δεν επεδίωκε νέες φθορές, μάλλον γιατί είχαν ήδη φθαρεί ολοσχερώς... Καμία ένταση, καμία δυνατή φωνή, κανένα σημείο ζωής. Το σπίτι τους είχε μετατραπεί σε ένα προσωπικό νεκροταφείο, σε μια κόλαση άοσμη και μίζερη, χειρότερη από εκείνη που σου καίει τα σωθικά, σε μια παγίδα με την ίδια πάντα κατάληξη: "Δε μπορώ να φύγω! Σ' αγαπώ!" Να όμως που κάτι άλλαξε. Η Κατερίνα κατάφερε για μια φορά να φύγει. Κατάφερε να πει όχι στην μόνιμη δικαιολογία της αγάπης και να πάρει τους δρόμους με το ραδιόφωνο τέρμα και το πόδι καρφωμένο στο ευάλωτο γκάζι του αυτοκινήτου της. Κατάφερε να επιβιώσει από έναν ακόμη ευκολοφόρετο θάνατο. 

Δεν την είχε ξαναδεί έτσι. Ήταν τόσο απελπισμένη, τόσο μόνη, τόσο θαρραλέα. Χιλιάδες αντιφάσεις και η πυξίδα της ζωής τους ξεχαρβαλωμένη. "Θα γυρίσει! Δε μπορεί! Πάντα γυρνάει! Πάντα γυρνάμε!" Στις τρεις οι λεπτοδείκτες στο ρολόι σήκωσαν τα πρώτα κύματα φόβου. Στις τέσσερις ο χτύπος είχε γίνει ψυχαναγκασμός. Στις πέντε οι άκρες τους έσταζαν αίμα... Στις έξι και κατι ακούστηκαν τα κλειδιά της.

-Πού ήσουν; Τρελάθηκα! Τρελάθηκα, το καταλαβαίνεις;

-Ήθελα να δω για λίγο πόσο όμορφος είναι ο κόσμος χωρίς εσένα, χωρίς τα παράπονά σου, χωρίς το επικριτικό σου ύφος... Ήθελα να μου αποδείξω πως μπορώ! Ναι, πως μπορώ! Τι νόμιζες; Ότι είμαι αδύναμη; Ότι είμαι δειλή επειδή καιρό τώρα πεθαίνω στην υπομονή και δε φεύγω;
-Τα κατάφερες, λοιπόν! Έφυγες. Θα πρέπει να νιώθεις περήφανη. Κι ας μ' άφησες να χτυπιέμαι τόσες ώρες.
-Μίλτο. Μπορεί να σε σιχαίνομαι μερικές φορές κι εσύ εμένα, μπορεί να σε βρίζω και να παρακαλάω να πεθάνεις την ίδια κιόλας στιγμή που στέκεσαι απέναντί μου με το δάχτυλο σηκωμένο, μπορεί να είμαι σίγουρη κάθε βράδυ ότι κοντά σου δυστυχώ... Ξέρεις όμως κάτι; Τίποτα δεν είναι όμορφο χωρίς εσένα. Οι μοναξιές σέρνονται στους δρόμους, η πείνα εξοντώνει ό, τι υπάρχει για να ζήσει, τα αισθήματα δε τρυπούν πια ούτε μπαλόνι πλαστικό. Οι έρωτες δε καίνε, οι λέξεις δε πληγώνουν, τα μάτια δε τρέχουν νερό αλμυρό. Δε γύρισα για να μαστε όπως πριν. Δε θέλω άλλη ελεημοσύνη. Δε θέλω άλλη απελπισία. Δε θέλω άλλες νύχτες σε σεντόνια νεκρικά. Θέλω να κοντράρουμε την ασχήμια και το χρόνο. Θέλω να αφήνεις πάνω μου τ' αποτυπώματά σου. Θέλω να τρέχω μέσα στο σπίτι με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια κι εσύ να λες, όπως και τότε, ότι σου τη σπάει να ποζάρεις, ενώ θα με αφοπλίζεις με φιλιά που κόβουν. Θέλω να ξημερώνουμε με έρωτα και ποτά, με μουσικές και ταξίδια στη πλάτη. Θέλω να προλάβουμε τη ζωή. Στο κάτω κάτω τη δικαιούμαστε ρε γαμώτο... Γι' αυτό ΜΗ Μ' ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΑΠΟΨΕ!