Θα χρωστάμε ΠΑΝΤΑ;

Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν έχει φτιαχτεί για να είναι δίκαιο. Ίσως πρέπει να το βάλουμε πια καλά στο νου μας και να ζήσουμε μ' αυτό, αν δεν αποφασίσουμε να το αλλάξουμε βέβαια. Ο Henry Ford έλεγε πως "αν ο κόσμος μάθει πως λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα εξεγερθεί σε 24 ώρες"! Η γνώση είναι δύναμη και η έλλειψη της αδυναμία. Ενδεχομένως, μέχρι πρότινος να ήταν βολικό να ζούμε στην παρατεταμένη μας άγνοια. Στην παρούσα φάση, εν τούτοις, φαντάζει πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη να θέσουμε κάποιες βάσεις στο διάλογό μας για να μπορέσουμε να θεμελιώσουμε μία λύση.  

Πάνω από το 92% του παγκόσμιου χρήματος είναι χρέος. Ίσως το έχετε ακούσει. Αν όμως το 92% του χρήματος είναι χρέος, πώς γίνεται το υπόλοιπο 8% να το αποπληρώσει; 

Ας υποθέσουμε ότι σε μία αγορά υπάρχουν 100 νομίσματα και 4 άνθρωποι. Ο καθένας έχει στη διάθεση του 25 νομίσματα. 

Ένας από τους 4 ξοδεύει όλα του τα χρήματα με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. 

Τότε έρχεται ο φίλος του και του λέει: Άκου αγαπημένε μου. Εγώ έχω 35 νομίσματα και μπορώ να σου δανείσω τα 15. Με έναν όρο! Στο τέλος της προθεσμίας που θα σου πω θα μου επιστρέψεις τα 15 νομίσματα συν 5 νομίσματα τόκο για την εξυπηρέτηση που σου έκανα!" ===> Αυτομάτως, το χρέος γίνεται 20 νομίσματα και στην αγορά θεωρητικά υπάρχουν 105 νομίσματα, από τα οποία τα 5 είναι ΑΕΡΑΣ. Πώς γίνεται να αποπληρώσεις τον  αέρα;  Πάντα κάποιος θα χρωστάει αυτά τα 5 νομίσματα και δεν θα μπορεί να τα επιστρέψει ΠΟΤΕ. 

Φυσικά, το παραπάνω είναι ένα πολύ απλοϊκό παράδειγμα. Στην πραγματικότητα, το χρέος πολλαπλασιάζεται με ασύλητους ρυθμούς, όσο δίνονται νέα δάνεια. Το θέμα έγκειται στο πόσα δάνεια είναι δυνατό να δοθούν ακόμα, από τη στιγμή που όλο σχεδόν το παγκόσμιο χρήμα είναι ήδη δάνειο; Ξέρω, δεν ακούγεται λογικό! Δεν είναι λογικό! 

Η περίπτωση της Ελλάδας ίσως αποκαλύπτει περίτρανα την τρομοκρατία του χρέους. Όσο, όμως, μία κοινωνία δεν διαθέτει το πλεονέκτημα της αυτάρκειας και το εμπορικό της ισοζύγιο είναι αρνητικό, δηλαδή η οικονομία της στηρίζεται κατά βάση στις εισαγωγές, μοιάζει σχεδόν ανέφικτη η μερική έστω απαγκύστρωση από την πολιτική συσσώρευσης χρέους. Όχι, ριζικές αλλαγές δεν θα ήταν γόνιμο να περιμένουμε άμεσα, τουλάχιστον όχι όσο συνεχίζουμε να επενδύουμε σε απαρχαιωμένες συνδικαλιστικές λογικές και προσωπικά - κομματικά συμφέροντα. Οφείλουμε να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας, να δούμε πέρα από τον εαυτούλη μας, να φτιάξουμε τον τόπο μας από την αρχή, να τον αγαπήσουμε. Ο πλούτος του άλλωστε είναι αδιαπραγμάτευτος και ισχυρός. Ίσως  ο ήλιος, ο αέρας, το κοφτερό μας μυαλό και η πίστη να αρκούσαν για να στηρίξουμε τη νέα μας προσπάθεια...  Φτάνει να δουλέψουμε... Μαζί...!