Εαυτός Αρπακτικός

Το πιο επικίνδυνο αρπακτικό των στιγμών μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός... Μας εξουσιάζει σε τέτοιο βαθμό, που στο βωμό του θυσιάζουμε τις σημαντικότερες ελευθερίες μας. Πώς το αντέχουμε; Αναρωτιέμαι... Σκλαβάκια της θλιβερής μας αλαζονείας, περιφέρουμε τα κενά κορμιά της ματαιότητάς μας από τη μία παγίδα στην άλλη, νομίζοντας πως αυτό - ναι αυτό- θα πει να είναι κανείς ευτυχισμένος.  Φοβάμαι ότι έχει επικρατήσει ως πανάκεια ετούτο το παράδοξο: να ζεις σε μια φάκα που έχεις φτιάξει ο ίδιος και να περιμένεις πως και πως να φας το τυράκι που θα ρίξει πάνω στο λαιμό σου το γάντζο της λήθης και της απανθρωπιάς... 

Εγκλωβισμένοι στα υπέρογκα "εγώ" μας, μάθαμε να κυνηγάμε εκ γενετής - σα να ταν κάτι φυσιολογικό -  την ευημερία μιας αφθονίας που δεν θα αποκτήσουμε ποτέ γιατί πολύ απλά αποτελεί την μεγαλύτερη και ισχυρότερη αυταπάτη των ημερών μας. Δεν υπάρχει πλούτος για όλους. Δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε μεγιστάνες με κότερα και πισίνες. Δεν μπορούμε όλοι να διαφημίζουμε τη χλιδή μας στα κανάλια και τα περιοδικά επιζητώντας το θαυμασμό του δυστυχή μέσου ανθρώπου. Αν ξεκολλούσαμε λίγο το βλέμμα μας από τα πάθη της λαιμαργίας και της εγωπάθειας, ίσως και να είχαμε μια ευκαιρία σαν είδος για εξέλιξη. Με το να προσκυνάμε όμως τους εαυτούληδες και να γλείφουμε πόδια και συνειδήσεις για μια καλύτερη οικονομική και κοινωνική θέση δεν καταφέρνουμε παρά να γελοιοποιούμαστε αργά ή γρήγορα... 

Το να κυριαρχείς πάνω στους εχθρούς σου δεν είναι πράγματι και κάτι ακατόρθωτο. Αν διαθέτεις τη σωστή στρατηγική και την κατάλληλη τόλμη, μέχρι και βουνά μπορείς να μετακινήσεις για μία δοξασμένη νίκη. Το μεγάλο στοίχημα, ωστόσο, είναι η νίκη κατά του εαυτού σου και των παράλογων πολλές φορές απαιτήσεών του, η νίκη κατά του συστήματος που σε κοιμίζει αργά και σταθερά μπροστά στα απομεινάρια της απολεσθείσας ελευθερίας σου, η νίκη κατά της φθοράς, της αλλοτρίωσης και της πτώσης των αξιών. Καλά τα λέει ο Αριστοτέλης, αλλά ποιος από μας να δώσει σημασία; Βιώνουμε καθημερινά αλλεπάλληλα σοκ, που μας καθηλώνουν όλο και πιο στέρεα στη νωθρότητα και τον εκμαυλισμό με αποτέλεσμα οποιαδήποτε ιδέα για αλλαγή πλεύσης να ναυαγεί πριν καλά καλά βγει στην επιφάνεια της διατύπωσης.... 

Δεν μου αρέσει να είμαι απαισιόδοξη... Δεν μου αρέσει να φοβάμαι, όπως σε κανέναν δεν αρέσει να φοβάται... Δεν μου αρέσει να μην έχω κάτι στο οποίο να επενδύω έστω μια πιθανότητα για προοπτική και ανύψωση... Αν είναι να νικήσουμε, θα νικήσουμε μόνο αφού πρωτίστως επιβληθούμε στα πάθη της σύγχρονης δουλοπρέπειας και της άσκοπης σπατάλης, αυτό λέω μέσα μου με μιαν ίσως μικρή πίστη και συνεχίζω, όπως συνεχίζουν όλοι...