Δένουν τα χέρια των «τρελών».

Γράφει η Ιωάννα Πετρίδου

Δένουν τα χέρια των «τρελών». 

Γιατί αυτά δεν εξυπηρετούν λογικά και υπάκουα. Δεν διστάζουν. 

Αυτά αγκαλιάζουν, πνίγουν, σφίγγουν, κρατούν, διώχνουν, σπρώχνουν, ορθώνονται μέχρι να σπάσουν και να ξεχαρβαλωθούν από τους ώμους για να στηρίξουν ουρανό, πέφτουν, γκρεμίζονται, λερώνονται για να  χαϊδέψουν χώμα. Κινούνται ανεξέλεγκτα και δημιουργούν: Κείμενα-περιγραφών, αποτυπώσεων, σκέψεων, αναζητήσεων, διαλόγων, προτάσεων και ιδεών-, ζωγραφιές πραγματικότητας, παραδείσου και κόλασης, στιβαρές παρουσίες γλυπτών, οικοδομημάτων, αντικειμένων, γεύσεις, μυρωδιές, συνδυασμούς, (συν)δεσμούς-αλυσίδες ψυχών και σωμάτων. Μόνο τα χέρια των «τρελών» δύνανται.

Απολήξεις χαοτικών εξερευνήσεων των μυστικοπαθών έσω και των άφταστων και υπερκινητικών μελλούμενων.

Γιατί αν δεν «γυρίσει» το μυαλό, αν δεν γυρίσει ο τροχός, όλο και απομακρύνονται και χάνονται οι προορισμοί. Ακινησία σε ίδιο σκηνικό. Εκεί που βρέθηκες εσκεμμένα ή όχι, εκεί που σε έστειλαν καλοπροαίρετα ή όχι, εκεί που σε τοποθέτησαν, εκεί που σε άφησαν, εκεί που σε λησμόνησαν.

Κι αφού δεν μπορούν να τα βάλουν με την «τρέλα», δένουν χέρια, τάχα επικίνδυνα.

Επικίνδυνα για εσένα, για τον κόσμο ή γι’ αυτούς?