Οι μέρες του φθινοπώρου με γοήτευαν από παιδί. Με θυμάμαι να παρασύρομαι ολοκληρωτικά από την καλοκαιρινή επιμονή του Σεπτέμβρη, από την ανίατη κυκλοθυμία του Οκτώβρη, από την άδολη υγρασία του Νοέμβρη... Μέχρι και σήμερα τίποτα δεν έχει αλλάξει, κι ας έχει διαφοροποιηθεί λιγάκι εκείνο το μικρό κορίτσι. Κάθε μέρα αυτής της εποχής μοιάζει με μια νέα πλευρά του εαυτού μου... Άλλοτε ο ορίζοντας με φυλακίζει σε μια χούφτα σύννεφα, άλλοτε η βροχή με εξομολογεί κάτω από την αινιγματική υφή της, άλλοτε το φως ζωντανεύει το σώμα και την ύπαρξη μου. Για μένα το φθινόπωρο δεν είναι ο προάγγελος του χειμώνα, αλλά μια πιο μελαγχολική άνοιξη. Έτσι μου ήταν βολικό να το σκέφτομαι και έτσι το βίωνα... Έτσι το βιώνω...
Ανάμεσα στις εικόνες του φετινού φθινοπώρου αναγνωρίζω πιο ξεκάθαρα από ποτέ τα πρόσωπα της ζωής μου. Εκείνα που ήταν εκεί από πάντα κι εκείνα που διάλεξαν να μείνουν ή να φύγουν, εκείνα που αγάπησα, εκείνα που πρόδωσα, εκείνα που έμελλε να αφήσουν το μικρό ή το μεγάλο σημάδι τους στο υδατογράφημα της ψυχής μου... Καμία σκιά και κανένα σύννεφο δεν μπορεί να κρύψει αυτά τα πρόσωπα. Είναι αιώνια όπως αιώνια είναι η ομορφιά, είναι απτά όπως απτό είναι το χάδι, είναι αληθινά όπως αληθινή είναι ανιδιοτέλεια...
Δημοσίευση σχολίου