Μαρτυρίες ενός ονειροπόλου (Μέρος 2)

Αν κάποιος με ρωτούσε που έχω κάνει τα πιο φωτεινά μου όνειρα θα του απαντούσα: "Στα σκοτεινά μπαράκια της ζωής μου". Ναι, σε εκείνα τα μέρη που κάποιοι μεγαλύτεροι ονομάζουν καταγώγια, σε εκείνα που παίζουν ξένη ροκ και Σιδηρόπουλο ή Αρλέτα και Δεληβοριά, σε εκείνα που ντύνομαι ο εαυτός μου. Αντιφατικό το σενάριο το ξέρω. Στα σκοτεινά μπαράκια ο κόσμος διασκεδάζει, ζαλίζεται, χορεύει, ερωτοτροπεί... Εγώ ονειρεύομαι! Ονειρεύομαι τη μέρα που οι άνθρωποι θα γελούν μόνο ειλικρινά, που θα παθιάζονται μόνο για το καλό, που θα ανταμείβονται για τους κόπους τους, που θα φυτεύουν δέντρα δίχως σταματημό, που θα παίζουν σαν παιδιά αιωνίως....

Η ουτοπία μου δεν πηγάζει από καμία ματαιόδοξη τάση να αναγνωριστώ ως "επαναστάτρια" ή κάτι άλλο ιδεαλιστικό. Πηγάζει από μία φλόγα απροσδιόριστη που ανανταριάζει το μυαλό και την καρδιά μου...

Ο χαμηλός φωτισμός είναι η κατοικία της έμπνευσης μου, η ωδή που με εισάγει στη συναυλία της δικής μου πραγματικότητας, το ακροατήριο κάθε βαθιάς μου σκέψης. 

Δεν είναι παραισθησιογόνο το σκοτάδι, αδίκως το κατηγορούν! Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια διαφορετική απόχρωση του φωτός. Κι εκείνα τα μπαρ, είναι τόσο όμορφα! Ο κατάλληλος χώρος για δειγματοληψία (είμαστε και τεχνοκράτες μην το ξεχνάμε)! Βλέμματα όλων των ειδών, εκφράσεις άλλοτε αινιγματικές, άλλοτε ξεκάθαρες, άλλοτε αδιάφορες, αύρες περιδιαβαίνουσες, ηχηρές, σιωπηλές, ερωτεύσιμες. Πρόσωπα γνώριμα, σα να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη (εντάξει κλεμμένο!), πρόσωπα ασυνήθιστα που σε γοητεύουν, που σε μπερδεύουν, που σε μεθούν....

Στο βάθος μια κιθάρα κι ένας νεαρός τραγουδοποιός ετοιμάζονται να "εξομολογηθούν"....  Οι στίχοι ενός αγαπημένου κομματιού έρχονται να πυροδοτήσουν τις αισθήσεις μου παρόρμηση και ενθουσιασμό...

" Κρυφτήκανε στη μουσική να βρούνε τη γενιά τους

  τα ρούχα κόμποι ερωτικοί στα άλυτα κορμιά τους

  Απ τα σχολεία βγηκανε και μπήκαν στα μπαράκια

  στους τοίχους χτυπηθήκανε τα έφηβα κοράκια..."