Το παραβάν της μνήμης

Μεταμφιέζουμε την ανικανότητα μας για εξέλιξη σε ημέρες μνήμης. Μνημονεύουμε τους ήρωες του 40, τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, τους αρχαίους Έλληνες, τους μάρτυρες του Χριστιανισμού, τον Κολοκοτρώνη, τη Μαντώ Μαυρογένους... Τους μνημονεύουμε, και με κάθε δοθείσα ευκαιρία, μιλάμε για εκείνους με περίσσεια υπερηφάνεια και ενθουσιασμό λες και έχουμε επιχειρήσει έστω λίγο να αποδείξουμε πως "αξίζουμε" να είμαστε απόγονοί τους. Δεν εννοώ ούτε να θυσιαστούμε, ούτε να μεγαλουργήσουμε όπως αυτοί, άλλωστε οι εποχές και οι συνθήκες έχουν διαφοροποιηθεί. Δεν εννοώ τίποτα παραπάνω από το να πορευτούμε, στο μέτρο που μας επιτρέπεται, με τη δική τους γνήσια ανθρωπιά, συνείδηση, ηθική και πνευματικότητα. 

Η μνήμη είναι μία στάσιμη πραγματικότητα που ουδέποτε βοήθησε κανέναν να προκόψει. Δεν αρκεί να θυμάσαι κάτι και να το υμνείς μία φορά το χρόνο. Δεν αρκεί να καυχάσαι για τους προγόνους σου όταν δεν έχεις κάνει την παραμικρή απόπειρα να μάθεις δύο, τρία πράγματα για τη διαδρομή τους στη γη. Δεν αρκεί να νιώθεις σημαντικός μόνο και μόνο επειδή κάποιοι που υπήρξαν πριν από σένα ήταν σημαντικοί! Είναι αδιανόητο και αλαζονικό!

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι ημέρες μνήμης πονούν. Πονούν διότι επιτέλους, ομολογουμένως με έναν τρόπο βίαιο, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις μεγαλύτερες αλήθειες και τα σοβαρότερα λάθη μας. Σταθήκαμε απέναντι στον χειρότερο εαυτό μας και για πρώτη ίσως φορά δεν αποφύγαμε να του κάνουμε κριτική, να συγκρουστούμε μαζί του, να αποδεχτούμε πως υπήρξε και υπάρχει βαθιά ριζωμένος μέσα μας. Είναι εκείνος ο εαυτός της νωθρότητας και της άγονης ψευτοκουλτούρας, της νεοπλουτοσύνης και της εγωκεντρικής κερδοσκοπίας, της προκλητικής διαφθοράς και της ματαιοδοξίας. Θα έχετε δίκιο αν μου πείτε πως εσείς δεν είχατε καμία σχέση με αυτόν τον εαυτό και οι πράξεις σας δεν τον αποτύπωσαν πουθενά. Όλοι έτσι νομίζουμε κι όλοι από την πλευρά μας προσπαθούμε να δικαιολογηθούμε! Είναι κι αυτός ένας τρόπος επιβίωσης! Ακούσατε; Τρόπος επιβίωσης! Όχι τρόπος κοινωνικής συμβίωσης και αλληλοσυσχέτισης! Όχι τρόπος προσαρμογής και ανάδειξης! Όχι τρόπος αναγέννησης και γέννησης!! 

Οι δικαιολογίες τελείωσαν και το όρια στένεψαν! Δεν διατίθεται πια χώρος και αντοχές ούτε

για λόγους καλογραμμένους και πομπώδεις, ούτε για "φτωχά" και ανάξια ιδεώδη, ούτε για βιτρίνες ιλουστρασιόν με ανορεξικό περιέχομενο, ούτε για μνημόσυνα!!!