Νοερή ανάφλεξη

Η προσωρινότητα μου μ' αγνοεί

νιώθω παραδόξως και αδίκως αθάνατη

"Ξύπνα!" Μου φωνάζει κάποια νοερή ανάφλεξη

"Η στιγμή προσπερνά, εξαϋλώνεται, χαραμίζεται

Η σκέψη ξοδεύεται σε εκείνα που δεν αρκούν

Η μνήμη αναπολεί ουτοπικές κορδέλες.

Οι μέρες σου αρχίζουν και τελειώνουν στο τίποτα,

δοκιμάζουν μα δε δοκιμάζονται,

ανέπαφες σχεδόν περνούν, κουραστικές, ανυποψίαστες.

Οι νύχτες ακόμα πιο στυφές,

η μαγεία τους ξεχασμένη σε άλλες εποχές,

η τέχνη τους ξεβαμμένη στα παλιά στιχάκια,

η ανάσα τους αλκοολική, ο ερωτισμός τους έκπτωτος.

Τα σοκάκια σχοινιά τεντωμένα ανάμεσα στον εγωκεντρισμό

και την εκμετάλλευση, 

έρημα από παιδικές φωνές, άδεια από έμπνευση.

Μόνο κάτι ποιητές των τοίχων απόμειναν ρομαντικοί.

Το σκοτάδι στων ανθρώπων τις σιωπές θεριεύει,

οι λέξεις εγκλωβίζονται στον αγώνα για επιβίωση,

ο νους χωλαίνει στα σημεία.

Μα πως να σου το πω; Ξύπνα!

Μην κάνεις τον κόπο να ξοφλήσεις πριν χρεωθείς

Μην παραιτείσαι πριν τις αντοχές σου εξαντλήσεις

Μη νομίσεις πως ο πόνος δεν είναι για τον άνθρωπο!

Αγνόησε με αν θες, ναι!

Κάψε με στο άχαρο πέρα δώθε σου,

πες πως είμαι μια αυταπάτη. 

Κράτα όμως αυτό:

Είσαι εσύ που σου μιλάς, κι εσύ που σου κρύβεσαι!

Κι εσύ είσαι πάλι που εν μέσω του χάους ορθώνεις ομορφιές...

Κι αγάπη, και τραγούδι, και θύελλες χαράς...

Διάλεξε εαυτό και προχώρα!

Η ανήμπορη οπτασία του μυαλού σου σε χαιρετά!!