Τα ήσυχα βράδια...

Τα ήσυχα βράδια έχουν κάτι ξεχωριστό, κάτι απροσδιόριστα γλυκό. Ξαφνικά εσύ και η σιωπή σου γίνεστε προοπτική, έμπνευση, ταξίδι. Κανείς και τίποτα (σχεδόν) δεν μπορεί να κλονίσει αυτή τη σπάνια μορφή ζωής. Ναι, σπάνια! Ζούμε τόσο επικίνδυνα χαοτικά και "μίζερα" που ακόμα και την ελάχιστη ησυχία μας την βλέπουμε για εχθρό, για μελαγχολία. Δεν είναι έτσι, όμως... 

Ετούτα τα βράδια είναι τα μονοπάτια προς την εξερεύνηση και την αυτογνωσία, τα θεμέλια της πραγμάτωσης των πιο αλώβητων ιδανικών μας, η γέφυρα για την ζητούμενη ελευθερία του νου, η διαδρομή προς τη βαθιά γνώση. Ακόμα και η ελαφριά θλίψη που κουβαλούν μαζί τους είναι μοναδική, αλλιώτικη, αν και για κάποιους ίσως να μοιάζει με εκείνη των Χριστουγέννων. Οι ήχοι της πόλης σιωπούν μπροστά στον αδόμητο χτύπο της καρδιάς, οι μουσικές ομορφαίνουν, τα συναισθήματα δυναμώνουν, οι λέξεις απουσιάζουν. Όλα εφαρμόζουν αρμονικά στην πλοκή της γαλήνης... 

Μα αν παρ' όλα αυτά κάτι μέσα σου συνεχίζει να σε τρυπά, μη φοβηθείς. Πάρε το χρόνο σου, δες το στα μάτια, ονόμασέ το. Πέταξε το στη θάλασσα, στα βράχια, στον ουρανό! Τσαλάκωσε το μπροστά σε όσα το υπερνικούν, μάθε να το αναγνωρίζεις, να το αντέχεις, να το εξουσιάζεις. Μην επιχειρήσεις να βουτήξεις στη λήθη όμως, ούτε στην άτακτη φυγή! Είσαι πολύ πιο γενναίος απ' όσο νομίζεις. Γι' αυτό μπορείς να αγαπάς και να σε αγαπάς, να αισθάνεσαι και να ορθώνεσαι, να διεκδικείς και να πιστεύεις. Γιατί μέσα σου κατοικεί ένα θάρρος ασίγαστο και φλογερό, μια αιώνια ανάγκη για ολοκλήρωση, μια "λόξα" για το άπιαστο...

Κι όταν ένα τέτοιο βράδυ φτάσει στο τέλος του σκέψου εκείνες τις τέλειες φάτσες που σε κάνουν να χαμογελάς, να ερωτεύεσαι, να συγκινείσαι, να ησυχάζεις... Έπειτα άκου ένα στίχο που έρχεται από την άβυσσο της νύχτας....

"Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο

 της ζωής μου το τρένο

που θα σαι μέσα κι εσύ...."