Ξυστά και κατά μέτωπο!

Αν το γέλιο χαράζει γλυκά το πρόσωπό σου

τότε η θλίψη είναι μια ωχρή κηλίδα στο βλέμμα σου

ένα αποτύπωμα στο ανάλαφρο βάδισμα σου,

μία ανεξίτηλη γραμμή στο ευθυτενές κορμί σου.

Δεν διάλεξες να της μοιάσεις, μα συνήθισες.

Συνήθισες να την κρατάς μακριά από το κάθε τι,

μακριά από εκείνους που λες πως αγαπάς,

μακριά από τον απολογισμό,

μακριά από το ξέφρενο αλισβερίσι των υγρών χαραμάδων που-

τι ειρωνεία;- ονομάζεις ζωή σου.

Δεν σε ξέρω μα ξέρω, δε χρειάζεται να μου πεις

στο χορό ετούτο οι χαμένοι περιστρέφονται αγκαλιά

Αύριο δεν θα θυμούνται πως υπήρξαν εκεί,

οι δρόμοι τους ξανά δε θα σμίξουν ,

το χρώμα τους θα ξεθωριάσει,

οι σκιές τους θα γίνουν πιο σκιές.

Βλέπεις έμαθαν να μην πονούν,

να μην ποθούν, να μην εκτίθενται.

Περνούν πάντα ξυστά και γλιτώνουν,

ή νομίζουν πως γλιτώνουν,

ή απλώς χάνουν διπλά.

Μη με μετράς στους λογικούς, 

μα ούτε και στους γενναίους!

Ποιος λογικός μετράει τα αστέρια

και ποιος γενναίος επαναστατεί μ' ένα στυλό;

Όχι, καμία σχέση!

Στην ίδια πλευρά γυρνάμε σαν χόρτα ξερά. 

Μα η γραμμή είναι κατειλημμένη 

Δεν απαντά κανείς!

Η σιωπή έγινε τελικά χρυσός και μας τρύπησε τις τσέπες.

Κι η μόνη καρδιά που είχαμε θόλωσε κι αυτή,

δε ξέρει να σου πει τι αποζητά, τι περιμένει,  

τι της έμεινε να νιώθει και τι θρηνεί. 

Αν μου ζητάς να διαλέξω, διαλέγω πάλι την αγάπη.

Έτσι μ' αρέσει,

να καίγομαι ως τα νύχια για χάρη της και να αδιαφορώ

να φωνάζω το όνομα της και να αλλάζει η τροχιά της γης

να τη ζητώ επίμονα και να ναι λάθος,

να της φιλώ τα ακροδάχτυλα, τα σύννεφα, τις λιακάδες...

Ώσπου το σώμα αυτό να γίνει χώμα...

Τόσο απλά, ανίατα κι αληθινά

Τόσο μοιραία αγάπησε με....