Και φέτος...

Λαμπιόνια θλιβερά κοσμούν και φέτος το μπαλκόνι

Να απομείνει τι για εκείνον που κρυώνει;

Αυτό το φως το ηλεκτρικό δεν έχει σπίθα

δε χαρίζει, δε γελά, δεν κυνηγάει τ' αστέρια

Ανόητο το βρίσκω, αν με ρωτάς,

τόση ακρίβεια για μια άδοξη χαρά δε τη βαστάω

ένα δωράκι σου κρατάω

κόσμε που γέννησες και πάλι τον Χριστό.

Είν' η αγάπη που τρυπώνει απ' τις σκιες

δίχως φωταψίες, δίχως να τη νοιάζει

ένα χαμόγελο πριν έρθουνε τα δώρα

μια αγκαλιά που στάζει μέλι  

πέντε έξι άνθρωποι σ' ένα τραπέζι 

Αγάπη που κερδίζεται με της καρδιάς τα υλικά

λίγη συμπόνια και πολλά μπαχαρικά

συγκίνηση κι ακέραιη ζεστάδα 

Μία καντάδα,

γλυκιά κι αρχοντική που επότισε λαχτάρα,

Κάλαντα ηχηρά, απλότητα που αγγίζει

έτσι μετρά για μένα ετούτη η μέρα,

και κάθε μέρα και κάθε γιορτή

Σαν ένα άκουσμα που λιώνω στην πηγή του

σαν ένα κράτημα απ' το βλέμμα που ποθώ

σα κυδωνάκι σπιτικό και δίπλα το νερό μου. 

Πλάι εκείνοι που έχω το θάρρος να λέω δικούς μου

ίδιοι πάντα μα και τόσο αλλιώτικοι.

Το τηλέφωνο χτυπά, οι φίλοι μου από μακριά

ευχές και γέλια σα να μασταν μαζί

Δε ζητώ τίποτα άλλο!

Ένα γράμμα σε σένα όπως παλιά

μόνο ο πόνος ο ανθρώπινος, αυτός μόνο,

ας κοπάσει Άγιε Βασίλη, ας κοπάσει

στην όμορφη μέρα που για μας ξημερώνει

να δούνε κι άλλοι της ελπίδας τη γη... 

Υπογράφει ένα ακόμα παιδί

μια κάποια που ακόμα πιστεύει...