Ο αφύλακτος και η περαστική

Κακία δε κρατώ στον ουρανό

ούτε σ' ετούτον τον χειμώνα τον αλήτη

Μόνο για σένα άνθρωπε μου αγωνιώ

που μεσ' το κρύο σου πονάς για το πλανήτη

Εσύ που σκέπασμα λογιάζεις το πετσί σου

εσύ που στέκεις δίχως λίπασμα χλωρός

πόσο θα αντέξεις στη βροχή να αργοπεθαίνεις

και στο Θεό σου να ορκίζεσαι πιστός;!

Δε σου απευθύνομαι θαρρείς και σε λυπάμαι

ούτε ευαίσθητη μ' αρέσει να με βλέπεις

απλά σε πρόσεξα θολό μεσ' την ασχήμια

να πιάνεις όνειρα κι ελπίδες να τα πλέκεις

Είναι παράξενο που κοίταζες στα μάτια

που δεν αρνήθηκες το χώμα που σε λιώνει

εσύ στη κόλαση ολόρθος και βουβός

κι εγώ εκείνου του ασφαλούς η κόρη

Αν είχα δύναμη το χέρι να σου δώσω

να σε σηκώσω απ' τα αγκάθια που πατάς

δε θα με λάβωνε αυτή σου η εικόνα

θα υπήρχε τρόπος στην Ιθάκη σου να πας

Μα τώρα αδιάφορη θα πρέπει να περάσω

να προσπεράσω, να αποδράσω σαν φυγάς

εύχομαι κάπως να αλλάξεις τη ζωή σου

εύχομαι αύριο στο φως να περπατάς

Απ' τον αιώνα των δειλών μη περιμένεις

μόνος σου φτιάξε τη δική σου διαδρομή

το νου σου όπλισε με θράσος και ξεκίνα

κι αμέσως ξέχνα με σαν μια περαστική......