Οι ίδιοι που δε θα μοιάσουν ποτέ!

Άλλα λέω, άλλα λες, άλλα λέει, άλλα λέμε και πάει λέγοντας..! Πότε θα πούμε τα ίδια; Πότε θα νιώσουμε τα ίδια; Πότε θα σκεφτούμε τα ίδια; Πότε θα καταλάβουμε τα ίδια;

Ίσως ποτέ, γιατί η μοναδικότητα σε ορίζει, κυλάει στα λόγια, τις σκέψεις, τις πράξεις και τα αισθήματα σου. Δεν έχουμε ζήσει τα ίδια, δεν μάθαμε να σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν γελάσαμε το ίδιο, δεν κλάψαμε το ίδιο, δε γεννηθήκαμε ίδιοι, δεν ισορροπήσαμε το ίδιο. Δε δίνουμε το ίδιο νόημα στις λέξεις, δεν τις προφέρουμε το ίδιο, δεν τις γράφουμε το ίδιο.
Ίσως, όμως, πολλές φορές αισθήματα και σκέψεις να φτάνουν πολύ κοντά σε αυτά του διπλανού. Γιατί εκτός από μοναδικοί είμαστε και άνθρωποι. Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που θα σε καταλάβουν πριν μιλήσεις, πριν γελάσεις, πριν κλάψεις, πριν τσιρίξεις και ξεσπάσεις. Είναι και εκείνοι οι άνθρωποι που δεν αποδίδουν το ίδιο νόημα με σένα στα καταιγιστικά ερεθίσματα της ζωής αλλά μπορούν να σε καταλάβουν ή θα είναι εκεί να προσπαθήσουν πολύ για αυτό. Θα προσπαθήσουν να νιώσουν ό,τι νιώθεις. Ανέφικτο εξ ορισμού. Αλλά είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα ξαπλώσουν δίπλα σου, αν εσύ είσαι χαμηλά και θα ψηλώσουν με ανιδιοτέλεια στο πλάι σου, αν εσύ φτάνεις ψηλά. Είναι οι ίδιοι που θα σου δώσουν τα δικά τους μάτια να δεις για λίγο, το δικό τους πηγαίο γέλιο να ξαποστάσεις όσο χρειαστεί και τα δικά τους όπλα να πολεμήσεις.

Έτσι, η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα μπορούν να γίνουν «το κουμπί» σε μια πανέμορφη ανθρώπινη σχέση. «Το κουμπί» που συνδέει άψογα τις δύο πλευρές, ακόμη και αν οι λέξεις και τα πράγματα έχουν άλλο νόημα για τον καθένα μας. Δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι η απόλαυση της μοναδικότητας μας είναι απαραίτητη! Κανείς δε σκέφτεται, δε νιώθει, δε κοιτάει, δε μιλάει, δεν κινείται, δεν εκφράζεται όπως εσύ! Υπάρχει η δυνατότητα να ζήσεις στιγμές με ανθρώπους που μόνο μαζί σου μπορούν να ζήσουν και να απολαύσουν. Με οποιονδήποτε άλλο όλα θα ήταν διαφορετικά.

Τι θα πουν όλα αυτά; Ίσως πολλά ίσως και τίποτα. Ίσως σιγοψιθυρίζουν στα επιλεκτικά αυτιά μας: «Δεν θα λειτουργήσουν όλοι κάθε στιγμή όπως εσύ. Δεν χωρά, όμως, απογοήτευση γιατί αν αξίζει τον κόπο, θα βρεθεί ‘το κουμπί’. Αν βρεθεί, κουμπώστε το καλά για να ενωθούν άρτια οι δύο πλευρές. Τυχόν κλωστίτσες που πετάνε και τρυπούλες που μπάζουν αέρα δυσχεραίνουν την απόλαυση»!

Της Ειρήνης Σερενίδου