Δεν έχει ύπνο απόψε για κάποιους το βράδυ...

Όταν τα μάτια αρνούνται να κλείσουν και πεισματικά αντιστέκονται στην σωματική κούραση, τότε σίγουρα κάτι έχει κυριεύσει ολότελα το νου. Ίσως να είναι οι άχρωμες εικόνες της ρουτίνας, ίσως το άγχος, ίσως η απώλεια, ίσως η μοναξιά, ίσως ο φρέσκος έρωτας που σφυροκοπά, ίσως το άγρυπνο όνειρο. Η επίμονη αϋπνία είναι μια εξοντωτική μάχη διαρκείας με τον εαυτό σου, ένα στριφογύρισμα στα σωστά και τα λάθη, στις προσμονές, στις αναμνήσεις... 

Αν δίπλα κοιμάται ο άνθρωπός σου, τότε παλεύεις σιωπηλά και σχεδόν ακίνητα με τα δαιμόνια σου. Μη σ' ακούσει και σε ρωτήσει γιατί δεν κοιμάσαι, μην ανησυχήσει άδικα...Αν είσαι μόνος, τότε τα πράγματα είναι πιο απλά. Θαλασσοδέρνεσαι ελεύθερα και μανιωδώς μέχρι το πρώτο φως της μέρας δίχως να πρέπει να λογοδοτήσεις. Όπως και να χει όμως το ταξίδι ως το ξημέρωμα είναι άκρως ψυχοφθόρο και οι ώρες που το ακολουθούν αντιπαραγωγικές.

Καθώς τυχαίνει πολλά βράδια να γυρνώ σπίτι αργά, παρατηρώ τα αναμμένα φώτα των διαμερισμάτων. Σκέφτομαι πως κάποιος εκεί μέσα είναι ακόμη ξύπνιος, ή κάποιοι. Αναρωτιέμαι τι να κάνουν... Κάποιος θα γράφει, λέω, κάποιος θα παιδεύεται με χαρτούρες και υπογραφές, κάποιος θα αλλάζει κανάλι, κάποιος θα στοχάζεται, κάποιος θα ανασαίνει δίπλα στο ραδιόφωνο... Οι "κάποιοι" υποθέτω θα είναι αλλιώς... Κάποιοι θα γελούν δυνατά γύρω από ένα τραπέζι, κάποιοι θα αναπολούν τα παλιά, κάποιοι θα κάνουν έρωτα, κάποιοι θα ξαγρυπνούν πάνω από μία νέα ύπαρξη... Ο κατάλογος προφανώς δεν τελειώνει εδώ! Θα μπορούσε να περιέχει τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα, μα σε αφήνω να κάνεις κι εσύ τις δικές σου υποθέσεις. 

Η όλη διαδικασία φαντάζει γοητευτική στα μάτια μου. Οι φιγούρες που ξεπηδούν στο μυαλό μου έχουν μια δόση από παλιό σινεμά. Αινιγματικοί καλλιτέχνες, ρομαντικές κοπέλες με μακριά μαλλιά, κυνηγοί της αιώνιας ζωής που έχουν γεράσει, ζευγάρια που στο ημίφως σκαρφίζονται την επόμενη μέρα τους, άνθρωποι με καταχωνιασμένα μυστικά, παρέες με διαδρομή χρόνων... Η σεναριογράφιση ξεκινά. Γι' αυτό μη λυπάσαι που δεν έχεις ύπνο απόψε! Κάνε μια βόλτα στη πόλη, στο χωριό σου (σε πραγματικό ή μη χρόνο), φτιάξε τη δική σου ταινία, μοίρασε ρόλους, φαντάσου σκηνικά. Ύστερα γύρισε στο κρεβάτι σου και βαλ' την να παίξει. Ίσως το "THE END" να αφήσει στα βλέφαρά σου ένα γλυκό βάρος και να σε εναποθέσει  στα χέρια του Μορφέα.. Ποτέ δε ξέρεις!!

Υ.Γ Δανείστηκα τον τίτλο από τους στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου για το τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη "Να σαι καλά"