Η πυραμίδα της αντοχής

Απόψε με βασανίζει το εξής ερώτημα: Ο άνθρωπος αντέχει επειδή είναι κατασκευασμένος να αντέχει; Ή επειδή δεν είναι κατασκευασμένος να αντέχει μαθαίνει να αντέχει; Θα ήθελα πολύ να έχω μια απάντηση μα δεν την βρήκα πουθενά γραμμένη. Αρχικά, η σκέψη μου με οδήγησε σε ένα πολύ απλό παράδειγμα. Κάποιος που ξεκινά σήμερα στίβο μεγάλων αποστάσεων σίγουρα δεν θα μπορέσει, εκ των πραγμάτων, να τρέξει Μαραθώνιο με την πρώτη απόπειρα. Θα χρειαστούν ίσως και χρόνια συστηματικής καταβολής σωματικών και ψυχικών αποθεμάτων για να τα καταφέρει. Συνεπώς η αντοχή μαθαίνεται, χτίζεται μέρα με τη μέρα, μεγαλώνει προσπάθεια με την πρσοπάθεια, γιγαντώνεται απώλεια με την απώλεια. Αυτό είναι! Το βρήκα!

 Πριν όμως προλάβω καλά καλά να χαρώ, το σκηνικό αλλάζει! Έρχονται στο νου μου εκείνα τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια που χαροπαλεύουν σε κάτι γυάλινες φούσκες νοσοκομείων και κατορθώνουν γενναία να επιβιώσουν. Ποια αντοχή πρόλαβαν να μάθουν στις λίγες μέρες της ζωής τους; Ποια συνειδητή προσπάθεια τα κατέστησε νικητές;.... Και κάπως έτσι μπερδεύτηκα... 

Έπειτα από αρκετή περισυλλογή κατέληξα σε μια απάντηση που θεωρώ σημαντικά ικανοποιητική. Η κατασκευή της ανθρώπινης αντοχής μοιάζει με μία πτυσσόμενη ανάστροφη πυραμίδα. Όλοι ξεκινούν από το σημείο μηδέν. Κάποιοι αναγκάζονται να αναπτύξουν από νωρίς πολλά επίπεδα κυρίως για λόγους επιβίωσης. Κάποιοι άλλοι τα αναπτύσσουν σταδιακά ανάλογα με τα βιώματα τους ή ενστικτωδώς, βρισκόμενοι πάντα στο ταβάνι της πυραμίδας τους. Κάποιοι άλλοι δοκιμάζουν τα άκρα τους πριν χρειαστούν τα αντίστοιχα αποθέματα. Τέλος, κάποιοι επιμένουν να ακροβατούν στο μηδέν αρνούμενοι να εμπλακούν σε οτιδήποτε ενέχει ρίσκο, φθορά ή/ και συνέπειες. 

Αν με ρωτούσατε πότε η πυραμίδα παύει να ψηλώνει, θα σας έλεγα πως αυτό είναι ένα αίνιγμα που ο καθένας το απαντάει διαφορετικά. Άλλοι άνθρωποι οριοθετούν το ύψος της και περιορίζουν, όσο περνά από το χέρι τους φυσικά, το κονταροχτύπημα με τις οριακές καταστάσεις. Άλλοι ζώντας αποκλειστικά στο παρόν, ως οπαδοί της ανατρεπτικότητας των πραγμάτων και των συνθηκών, αρνούνται να θέσουν περιορισμούς. Άλλοι απλά αφήνουν τις ανώτερες δυνάμεις (όποιες κι αν είναι για τον καθένα) να επιλέξουν.  

Η θεωρία της πτυσσόμενης ανάποδης πυραμίδας αποτελεί ένα απλό κατασκεύασμα του μυαλού μου που με βοήθησε να εξηγήσω αυτήν την πλευρά της ανθρώπινης φύσης και να απαντήσω πρώτα απ' όλα στα δικά μου ερωτηματικά. Εύχομαι να βρει λίγο χώρο και  στη δική σας ψυχοσύνθεση!!