Τα δρώμενα και τα επόμενα

Η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που βιώνουμε και σ' αυτό που πρόκειται να βιώσουμε  είναι τις περισσότερες φορές μηδαμινή. Την ίδια στιγμή που βρισκόμαστε σε μία κατάσταση, παράλληλα μεταβαίνουμε σε μία καινούργια που ίσως δεν μπορούσαμε καν να φανταστούμε. Προσωπικά, αμφιβάλλω για την ύπαρξη εκείνου του περιβόητου τροχού που μια μας γυρνά στο φως και μια στο σκοτάδι. Πιστεύω βαθιά πως το κακό φέρνει κακό και το καλό καλό κι ας είναι κάτι που μοιάζει με απλουστευμένη παραδοχή. Δεν αναφέρομαι στα γεγονότα αυτά καθαυτά αλλά στον τρόπο που ο καθένας από μας λαμβάνει θέση απέναντί τους. Οι δυσμενείς συνθήκες και οι δυσκολίες προφανώς και δεν αφήνουν κανενός είδους χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο να σταθούμε ξανά με θάρρος στα πόδια μας. Το θέμα είναι ποιον δρόμο θα διαλέξουμε να ακολουθήσουμε, μετά τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή των όσων συνέβησαν. Οι διαθέσιμες επιλογές είναι πάντα  δύο και ακριβώς σ' αυτές έγκειται η δυναμική της εξέλιξης ή της μη εξέλιξης. 

Η πρώτη χαρακτηρίζεται από σχετική "ευκολία" και  έλλειψη προσπάθειας. Πρόκειται για την παραίτηση και την αδρανοποίηση μπροστά στα "δρώμενα" με παράλληλη αδιαφορία για τα "επόμενα" και την αλλαγή που μπορεί να κουβαλούν μαζί τους. Το κόστος αυτής της εκδοχής είναι φαινομενικά μηδενικό όπως και ο κίνδυνος. Στην πραγματικότητα όμως οι ευκαιρίες προσπερνούν ανεκμετάλλευτες και οι στιγμές βυθίζονται αβίαστα σε μια αιώνια παγίδα απογοήτευσης.

Η δεύτερη επιλογή είναι η επανεκκίνηση. Πρόκειται για μία επίπονη, πολύπλοκη και περίπλοκη διαδικασία με μεγάλες απαιτήσεις σε μηχανισμούς ανατροφοδότησης και ψυχικά αποθέματα. Γιατί το να φέρει η θλίψη θλίψη είναι κάτι το αναμενόμενο αλλά το να φέρει νέες προσδοκίες είναι ανατροπή!! Σημειώνω πως δεν θέλω να θεωρηθεί πως εκφέρω γνώμη εκ του ασφαλούς μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες της φθοράς και της εσωτερικής ανισορροπίας έπειτα από ένα άσχημο γεγονός, μια αποτυχία, μια απώλεια. Το αντίθετο μάλιστα! Αυτός είναι και ο λόγος που τόνισα τον απαιτητικό και επίπονο χαρακτήρα της επανεκκίνησης...

Για κάποιο λόγο η εποχή μας φαίνεται να μη διακρίνεται από ιδιαίτερη διάθεση για αλλαγή και να εμμένει στην εγωκεντρική κατήφεια και στην προσμονή για τα χειρότερα, πέρα κάποιων ηχηρών εξαιρέσεων. Ίσως να ευθύνονται οι κοινωνικές συνθήκες, ίσως η απληστία μας για αγαθά και καταξίωση, ίσως ο παρακμάζων πολιτισμός... Τολμώ να πω πως το ανθρώπινο είδος μεταλλάσσεται ολοένα και περισσότερο σε ένα υποζύγιο μελαγχολίας και αποπνικτικής εσωστρέφειας κι αυτό είναι κάτι παραπάνω από λυπηρό. Βρίσκουμε χιλιάδες λόγους για να είμαστε δυστυχισμένοι μα ελάχιστους για να χαμογελάμε. Πρέπει κάτι να αλλάξει σίγουρα. Γιατί πίσω από τα γεμάτα ανασφάλεια και λύπη πρόσωπα των λεωφορείων, των δρόμων, των σχολείων και των μπαρ, λαγοκοιμάται η προοπτική ενός μέλλοντος ποτισμένου με ανθρωπιά, ευαισθησία, ευγενείς προθέσεις και πηγαία δημιουργία.